Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 873)
Ο αγώνας που έδωσαν χωρίς στήριξη χιλιάδες εκπαιδευτικοί
θα συνεχιστεί κόντρα στην επίθεση του συστήματος, η οποία οξύνεται και μέσα στο καλοκαίρι
Η κυβέρνηση ψήφισε τον αντιδραστικό νόμο 4692. Ο νόμος αυτός ως ενιαίο σώμα με την τροπολογία για τη μονιμοποίηση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και τις κάμερες στην τάξη, θεσμοθετεί σημαντικές αντιδραστικές ρυθμίσεις ενάντια σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Η Τράπεζα Θεμάτων θα εκδιώξει χιλιάδες μαθητές από το Λύκειο, καταργώντας ταυτόχρονα χιλιάδες οργανικές θέσεις εκπαιδευτικών (με σοβαρές επιπτώσεις σε αναπληρωτές και μόνιμους) και η αξιολόγηση σχολείων θα οξύνει δραματικά την ταξική κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών. Υπάρχουν και μια σειρά άλλες σημαντικές διατάξεις (αύξηση μαθητών ανά τμήμα, διαγωγή, ιδεολογική επίθεση του συστήματος) που κινούνται στον ίδιο αντιλαϊκό καμβά. Η τροπολογία θεσμοθέτησε τον πολιορκητικό κριό δικαιωμάτων στις σπουδές και στη δουλειά, μέσω της εικονικής δημιουργίας ενός υβριδίου σχολείου και τηλε-«σχολείου», αλλά και μέσω ενός φασίζοντος πλαισίου παρακολούθησης και ελέγχου μέσω της κάμερας μέσα στη σχολική τάξη.
Το χειρότερο είναι ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν μόνο την αρχή. Αποθρασυμένο το σύστημα και η κυβέρνησή του, ετοιμάζονται για νέο αντιδραστικό νόμο για την Τεχνική Εκπαίδευση (η «επίσημη» διαφήμισή του στο ΣΕΒ από τον Μητσοτάκη δείχνει προθέσεις), για θεσμικό πλαίσιο αξιολόγησης εκπαιδευτικών αλλά και για μια σειρά νέων άγριων φραγμών στις σπουδές (δραστική μείωση εισακτέων, απανωτές ελάχιστες βάσεις εισαγωγής κ.λπ.).
Χαρακτηριστικό είναι ότι με μια μονοκοντυλιά, η κυβέρνηση μέσω αλλαγών στα ωρολόγια προγράμματα, καταδικάζει σε οριστική απόλυση εκατοντάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικούς (βασικά κοινωνιολόγους) και δημιουργεί καθεστώς υπεραριθμιών και εργασιακής περιπλάνησης (έως και δεξαμενή διαθεσιμοτήτων) στο μόνιμο προσωπικό αυτών των ειδικοτήτων.
Συνολικά, τον Σεπτέμβρη, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές θα βρεθούν μπροστά σε ένα νέο τοπίο, σε ένα «νέο» σχολείο, πολύ εχθρικό για τα παιδιά του λαού και για τους εκπαιδευτικούς. Όπου τα δικαιώματα στις σπουδές και στη δουλειά θα επιδιωχτεί να συντριβούν μέσα στη δίνη της κρίσης και της επίθεσης του συστήματος.
Παρά την έκταση της επίθεσης που βιώσαμε την περίοδο αυτή, η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ έκαναν τα πάντα για να δείξουν το μέγεθος της υποταγής τους: Νομιμοποίησαν την επίθεση που ξεδιπλώθηκε μέσω της εξ αποστάσεως, ανοίγοντας τον δρόμο στην άθλια τροπολογία που ψηφίστηκε στις αρχές Μάη. Έδωσαν, με αυτόν τον τρόπο, το πράσινο φως στην κυβέρνηση να προχωρήσει μέσα στην καραντίνα τη δημοσιοποίηση του νομοσχεδίου-λαιμητόμου. Ροκάνισαν τον χρόνο, οργανώνοντας γενικές συνελεύσεις (από τις οποίες σε πολλές περιπτώσεις απείχαν μέχρι και μέλη ΔΣ!) την τελευταία στιγμή, αποπροσανατόλισαν μέσω της εμμονής τους για το «σύννομο» των κυβερνητικών ρυθμίσεων. Και κατέληξαν στη γνωστή παρωδία της μιας μέρας απεργίας την παραμονή της ψήφισης του νομοσχεδίου. ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ, ΠΕΚ/ΔΗΣΥ το μόνο που έκαναν είναι να κλαίγονται γιατί η κυβέρνηση τους παρέκαμψε ως συνομιλητές της. Και να προσπαθήσουν να κερδίσουν οι κομματικοί τους φορείς 2% στις δημοσκοπήσεις. Το ΠΑΜΕ δεν διαχωρίστηκε καθόλου από το μέτωπο αυτό, δείχνοντας ότι είναι σε ράλι δεξιάς μετατόπισης. Ακόμα και την ώρα της οριστικής απόλυσης των αναπληρωτών που δεν θα κληθούν του χρόνου, οι ηγεσίες αυτές θεωρούσαν μέσο πάλης τις παραστάσεις των μελών ΔΣ!
Παρόλη την έλλειψη πολιτικής και συνδικαλιστικής στήριξης, χιλιάδες εκπαιδευτικοί διαδήλωσαν σε όλη τη χώρα κόντρα στην κυβερνητική επίθεση. Οι απανωτές διαδηλώσεις που έγιναν, ήταν μαζικές και απέδειξαν ότι το πρόβλημα που έχει το κίνημα είναι πολιτικό και πως η γνωστή φράση «δεν τραβάει ο κόσμος» δεν είναι παρά η προσπάθεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών να φορτώσουν τα δικά τους αμαρτήματα στον κόσμο. Το ίδιο, ακριβώς, αποδείχτηκε και από το γεγονός ότι όπου έγιναν σοβαρές προσπάθειες για τη μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων, τα αποτελέσματα δεν ήταν αμελητέα.
Το καλοκαίρι δεν θα είναι καθόλου ήσυχο από τη μεριά του συστήματος. Θα πέσει βροχή ερμηνευτικών εγκυκλίων που θα προσδιορίζουν και θα επεκτείνουν τις ήδη θεσμοθετημένες πλευρές της επίθεσης. Και θα ακολουθήσει ο Σεπτέμβρης. Ένας Σεπτέμβρης που, φορτωμένος από δεδομένα μιας νέας κοινωνικής κατάρρευσης, θα χαρακτηριστεί από έναν «εργασιακό Αρμαγεδδώνα» (σύμφωνα με τις προβλέψεις των ίδιων των παραγόντων του συστήματος), από μια νέα αντεργατική αντιλαϊκή καταιγίδα. Συνολικά ο, σε βαθιά κρίση, καπιταλισμός θα ξεδιπλώσει έναν νέο ταξικό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη και τον φτωχό λαό για να του φορτώσει τις συνέπειες της κρίσης. Σε αυτήν την άσχημη κατάσταση, θα προστεθούν όλες οι αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση, οι οποίες θα μπουν σε εφαρμογή από τις πρώτες μέρες της νέας σχολικής χρονιάς.
Υπάρχει μια περιρρέουσα καθησυχαστική φημολογία, η οποία ενισχύεται και από διάφορους παράγοντες των συνδικαλιστικών ηγεσιών: «τις κάμερες τις πήραν πίσω», «αυτά δεν πρόκειται να εφαρμοστούν» κ.λπ. Αυτού του είδους τις αυταπάτες τις τροφοδοτούν και οι υποτιθέμενοι «στόχοι πάλης» που συμπυκνώνονται στο, κενό περιεχομένου σύνθημα, «ο νόμος να μείνει στα χαρτιά». Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Δεν είμαστε σε περίοδο που το σύστημα προωθεί νόμους για να «μείνουν στα χαρτιά». Είναι αποφασισμένο να εφαρμόσει όλα αυτά που έχει ψηφίσει και ακόμα χειρότερα! Ακόμα και η «προαιρετικότητα» της κάμερας θα αποτελέσει φρούδα ελπίδα κάτω από την περικύκλωση που δημιουργούν ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια που τη χρησιμοποιούν μαζικά. Άλλωστε υπάρχει το ερώτημα: Πώς ακριβώς θα κάνουν «ανυπακοή» οι μαθητές που θα κληθούν να δώσουν εξετάσεις με Τράπεζα Θεμάτων; Πώς ακριβώς θα κάνουν «ανυπακοή» οι εκπαιδευτικοί στις διαδικασίες εξωτερικής αξιολόγησης του σχολείου τους; Πώς ακριβώς θα κάνουν «ανυπακοή» οι αναπληρωτές όταν θα τιμωρούνται με δίχρονο αποκλεισμό;
Μέσα, λοιπόν, από ένα θερμό και επιθετικό (από τη μεριά του συστήματος) καλοκαίρι θα διαμορφωθούν οι όροι για τη νέα σχολική χρονιά. Τότε που τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα για τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Που όμως, αν εκδηλωθεί η τεράστια δύναμη που κρύβουν και τα δύο αυτά τμήματα στην κατεύθυνση της μαζικής αντίστασης, μπορεί να μεταβληθεί σε ένα δύσκολο φθινόπωρο για την κυβέρνηση. Ο αγώνας ενάντια τους ταξικούς φραγμούς, ο αγώνας ενάντια στις απολύσεις, ο αγώνας για την πλήρη ανατροπή του 4692 και της αντιδραστικής τροπολογίας έχει όλα τα φόντα να ξεκινήσει και να ανοίξει δρόμους στον συνολικό αγώνα ενάντια στην επίθεση του συστήματος.
