Οι σημαντικές επιτυχίες της επίθεσης του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης και των εργαζομένων στρωμάτων στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, διαμορφώνουν πλέον νέα δεδομένα στην πολιτική αντιπαράθεση και τον πολιτικό λόγο των κομμάτων του συστήματος.
«Οι φετινές ομιλίες του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής και την απαρχή μιας νέας» σημειώνει ο ΣΕΒ στο τελευταίο του δελτίο για την ελληνική οικονομία. «Όλοι πλέον συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν δεσμευτικοί περιορισμοί στην άσκηση οικονομικής πολιτικής, καθώς η χώρα επιβάλλεται να επανέλθει στις αγορές με την ολοκλήρωση του προγράμματος προσαρμογής τον Αύγουστο του 2018. Έτσι μετριάζουν, κατά το δυνατόν, τις εξαγγελίες τους και αναφέρονται όλο και εντονότερα στις αναπτυξιακές επιλογές που ανοίγονται για τη χώρα μας». Συνολικά η τοποθέτηση του ΣΕΒ φαίνεται να επαινεί την αντιδραστική συναίνεση της κυβέρνησης Τσίπρα με τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη και να πιέζει απροκάλυπτα για τη συνέχιση της επίθεσης στην εργατική τάξη και τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα. Η συνέχιση αυτής της επίθεσης εδράζεται στους αρνητικούς συσχετισμούς που επικρατούν σε βάρος του κόσμου της δουλειάς και εναρμονίζεται με το νέο σφοδρό κύμα αντεργατικής επίθεσης που μεθοδεύεται συστηματικά σ’ ολόκληρη την Ευρώπη στη βάση του νέου πολιτικού σκηνικού, των ανταγωνισμών και των αντιδραστικών σε κάθε περίπτωση «ισορροπιών» που τείνουν να διαμορφωθούν.
Η συνέχιση αυτής της επίθεσης είναι η βάση της αντιδραστικής συναίνεσης και η εξήγηση γιατί ο Μητσοτάκης έπαψε να ζητά εκλογές, αποδεχόμενος έκδηλα και αυτός ότι το σύστημα που υπηρετεί διαθέτει μια πολύ αποτελεσματική κυβέρνηση. Η Ν.Δ. του Μητσοτάκη πασχίζει με τη σειρά της ν’ αποδείξει πως όχι απλά είναι υπεύθυνη αντιπολίτευση, όπως έπραττε πάντα η δεξιά, αλλά ανταποκρινόμενη στις απαιτήσεις των καιρών και από τη θέση της αντιπολίτευσης θα στηρίζει συστηματικά, ωμά και χωρίς ίχνος «λαϊκισμού» το προχώρημα της επίθεσης του κεφαλαίου. Οι τοποθετήσεις του Μητσοτάκη κατά τη διάρκεια του εκβιασμού της Eldorado Gold ήταν χαρακτηριστικές. Σαφής ήταν επίσης στην ομιλία του στη ΔΕΘ στην αναφορά του για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την παραπέρα απαγόρευση του δικαιώματος στην απεργία. Η ταξική ωμότητα του Μητσοτάκη φτιασιδώνεται και δικαιώνεται από την σφοδρή αντιλαϊκή επίθεση που υλοποιεί η κυβέρνηση και με τη σειρά της πιέζει για παραπέρα προχώρημα της επίθεσης, χωρίς καμιά αναστολή. Τσίπρας και Μητσοτάκης, πριν λίγες βδομάδες, κατά την επίσκεψη Μακρόν, διεκδίκησαν επάξια και οι δύο τον ρόλο του Μακρόν της Ελλάδας. Άλλωστε και στην Ελλάδα, μπροστά στην τρίτη αξιολόγηση και τον νέο προϋπολογισμό, το ξεθεμελίωμα και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων είναι στην ημερήσια διάταξη. Στο εβδομαδιαίο φύλλο του ΣΕΒ στις 7 Σεπτέμβρη, δημοσιεύτηκε εκτεταμένο αφιέρωμα στις εργασιακές σχέσεις στηριγμένο στην ετήσια έκθεση του ΟΟΣΑ, όπου κυριαρχεί η έννοια «ευελιξία» και οι συλλογικές συμβάσεις μπαίνουν στο στόχαστρο.
Η μνημονιακή δέσμευση για πρωτογενή πλεονάσματα απαιτεί μια «αναπτυξιακή εκτίναξη» αναφέρεται στο δελτίο του ΣΕΒ, απαιτώντας αυτή τη φορά ολοκληρωτικά και πανηγυρικά την πολιτική «όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο». Στο ίδιο πνεύμα, που με προηγούμενο δελτίο του ο ΣΕΒ ζητούσε να γίνει όλη η χώρα επενδυτικό Ελντοράντο, παρεμβαίνει πλέον συχνά- πυκνά, ωμά και χωρίς περιστροφές στο πλαίσιο της αντιδραστικής συναίνεσης κυβέρνησης- αντιπολίτευσης, σαν ο αδιαμφισβήτητος θεματοφύλακας της ανάπτυξης και σαν το πραγματικό αφεντικό του πολιτικού προσωπικού.
Το πολιτικό προσωπικό βεβαίως έχει τον ρόλο του. Έτσι όχι μόνο ο Τσίπρας με τα υποτιθέμενα φιλεργατικά του νομοσχέδια θέλει να βάλει τάξη στην ανομία της ζούγκλας, όπως ονομάζουν το δημιούργημά τους, την αγορά εργασίας. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης, παρά τον αντεργατικό κυνισμό του, στην ομιλία του στη ΔΕΘ ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός. Χωρίς πλέον την ανάγκη να ανταγωνίζεται τον Τσίπρα σε εξαγγελίες, προσπάθησε να τον ανταγωνιστεί με χαριτωμένες διατυπώσεις για αφελείς στο νέο αφήγημα της αναπτυξιολογίας…. Ανέξοδα και γενικώς άνοιξε φραστικό μέτωπο με «την επιχειρηματικότητα που λειτουργεί βασιζόμενη στις προνομιακές σχέσεις με τις τράπεζες, στη φοροδιαφυγή και τη μαύρη εργασία». Όπως ο Τσίπρας έπαψε τις εξαγγελίες και έκανε ιδιοκτησία του τη συνέχιση της επίθεσης του κεφαλαίου στο όνομα της αναπτυξιολογίας, έτσι και ο Μητσοτάκης κλέβοντας λόγια από τους Συριζαίους αερολόγους, μίλησε για «την επιχειρηματικότητα που μοιράζει το μέρισμα επιτυχίας στους εργαζόμενους» και είπε «ναι σε επιχειρηματίες πατριώτες και όχι στους λαθρεπιβάτες του παρασιτικού καπιταλισμού».
Ο ίδιος ο ΣΕΒ άλλωστε στη φρασεολογία του μιλάει συνεχώς για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που θα φέρει δουλειές, θα μειώσει την ανεργία και θα φέρει την πραγματική ευημερία κόντρα στη λεγόμενη επίπλαστη ευμάρεια της προ κρίσης εποχής. Ως φαίνεται, οι μισθοί πείνας χωρίς συλλογικές συμβάσεις και δικαιώματα, χωρίς δικαίωμα στην απεργία, θα είναι βασικό στοιχείο της νέας εποχής ευημερίας(!) που ευαγγελίζεται ο ΣΕΒ και το αστικό πολιτικό προσωπικό. Οι εργαζόμενοι στο επενδυτικό Ελντοράντο, που πρέπει να γίνει όλη η χώρα, και στο GRINVEST των Τσίπρα- Μητσοτάκη, πρέπει να αγωνιούν επομένως για την ευημερία των κερδών του κεφαλαίου και να προσδοκούν μια κάποια απασχόληση για ένα μεροκάματο πείνας. Αυτό είναι το «λαμπρό» μέλλον της μεταμνημονιακής εποχής που πασχίζει με την αντιδραστική συναίνεση να επιβάλει το πολιτικό προσωπικό στο λαό για λογαριασμό ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης βαθαίνει και η επίθεση του κεφαλαίου μπαίνει στη φάση της σταθερά θεσμοθετημένης, χωρίς όριο εκμετάλλευσης, στη λεγόμενη μεταμνημονιακή εποχή, που υποτίθεται αρχίζει μετά τον Αύγουστο του 2018. Η πολιτική διαμόρφωσης επενδυτικού κλίματος για να ευνοηθεί η ανάπτυξη είναι το νέο αφήγημα της αντιλαϊκής επίθεσης που διαδέχεται το αφήγημα της χρεοκοπίας και του ελλείμματος. Τώρα, με στόχο θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, πρωτογενή πλεονάσματα και για να ενισχύεται συνεχώς το έδαφος για επενδύσεις, πρέπει να συνεχιστούν οι λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» με σαφή ταξικό πρόσημο και πάντα υπέρ της πολιτικής «όλα στο κεφάλαιο όλα για το κεφάλαιο. Η κυβέρνηση Τσίπρα κάνει ήδη πράξη αποτελεσματικά αυτή την πολιτική και παίρνει επαίνους από το κεφάλαιο μέσω του ΣΕΒ. Ο Μητσοτάκης με κατεκτημένο το προφίλ του αδιαμφισβήτητου εκφραστή της επίθεσης του κεφαλαίου παύει να ζητά εκλογές. Πασχίζει, στηρίζοντας τα νέα αφηγήματα της «ανάπτυξης», να συμβάλλει άμεσα στην ενίσχυση της επίθεσης και ταυτόχρονα να γίνει αποδεκτός από τον λαό για να πάρει κάποια στιγμή τη σκυτάλη για τη συνέχιση της επίθεσης με νέα ένταση σε επόμενη φάση. Η κυβέρνηση Τσίπρα ικανοποιεί με πρωτόγνωρη προθυμία για λογαριασμό της αστικής τάξης και τις πιο επικίνδυνες γεωπολιτικές- πολεμικές απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ. Αλλά και η Ν.Δ. και ο Μητσοτάκης είναι σ’ αυτό το ζήτημα υπεράνω πάσης υποψίας. Είναι οι κόντρες των ιμπεριαλιστών που θα παίξουν το ρόλο τους.
Όμως, όπως και να έχει, η κατάσταση που έχουν ν’ αντιμετωπίσουν οι λαϊκές δυνάμεις είναι ήδη δοσμένη και αρκετά ξεκάθαρη. Στο όνομα τώρα της διαμόρφωσης εδάφους για επενδύσεις και για ανάπτυξη, η επίθεση του κεφαλαίου θα γνωρίσει νέες μέρες δόξας χωρίς καμιά αμφιβολία. Και αυτό ανεξάρτητα από τις αντιφάσεις του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, που πιθανότατα θα επιδεινωθούν απ’ τον ληστρικό χαρακτήρα των όποιων επενδύσεων. Ταυτόχρονα οι πολεμικοί κίνδυνοι και στην περιοχή μας και παγκόσμια γίνονται ολοένα μεγαλύτεροι.
Αυτή η ξεκάθαρη πραγματικότητα υπαγορεύει τη γραμμή που έχουν ανάγκη να κινηθούν οι λαϊκές μάζες. Τη γραμμή της αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου, τη γραμμή του πολέμου στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών. Οι αρνητικοί συσχετισμοί δεν αλλάζουν τις αναγκαιότητες, ούτε επιτρέπουν την ηττοπάθεια σ’ αυτούς που θέλουν να υπηρετήσουν την υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού. Δεν επιτρέπονται επίσης ούτε άλματα ούτε υπεκφυγές. Η πραγματικότητα της επίθεσης του κεφαλαίου είναι εδώ και η πραγματική ζωή δεν αφήνει την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους να γίνουν λωτοφάγοι της αναπτυξιολογίας. Η ταξική πάλη επίσης είναι εδώ, σ’ αυτή κρίνονται τα ζητήματα συνεχώς και σ’ αυτή καλείται ο καθένας να πάρει θέση.
Με την αντίληψη και την πρακτική της κοινής δράσης μπορούμε να πυροδοτήσουμε και να ενισχύσουμε υπαρκτές εστίες αντίστασης σε κάθε χώρο εργαζομένων και νεολαίας, στο έδαφος των πιο οξυμένων από ποτέ, εδώ και δεκαετίες κοινωνικών αντιθέσεων…
Μια τέτοια γραμμή από την πλευρά της επαναστατικής αριστεράς είναι απαιτητική, μα είναι η μόνη που μπορεί να συγκροτήσει στη νεολαία και στον λαό προϋποθέσεις για την υπεράσπιση της ζωής του, αλλά και για την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Ν.Κ.
