Με πόνο ψυχής, διάφορα αστικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης παραδέχονται ότι τους τελευταίους μήνες έχουν κινητοποιηθεί με διάφορους τρόπους πάνω από δύο εκατομμύρια λαού. Σε απεργίες, σε διαδηλώσεις ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία, σε κινητοποιήσεις για τοπικά ζητήματα (Κερατέα) και στις πλατείες, ο λαός με ενεργητικό τρόπο έχει βγει στο προσκήνιο των εξελίξεων και προσπαθεί να βάλει τη σφραγίδα του.
Νέο και ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο είναι ακόμα η πρωτοφανής αντοχή και επιμονή που επιδεικνύουν οι διάφορες κινητοποιήσεις κόντρα στις συκοφαντίες αλλά και στην άγρια καταστολή με την οποία έρχονται αντιμέτωπες.
Το σύστημα είναι στριμωγμένο. Είχε καλομάθει για χρόνια να επιβάλει πολιτική σκεφτόμενο αποκλειστικά τις ισορροπίες που πρέπει να κρατήσει ανάμεσα στα διάφορα κέντρα εξουσίας και αδιαφορώντας υπεροπτικά για το λαϊκό παράγοντα.
Μπροστά στη σημερινή ασφυκτική πίεση που δέχεται, το σύστημα προσπαθεί να διαχειριστεί τη λαϊκή οργή με διάφορες μανούβρες. Πιο χοντροκομμένη και καθόλου πειστική μανούβρα είναι ο ανασχηματισμός που έγινε. Από την άλλη, η πιο «ντελικάτη» και επικίνδυνη (γιατί πατάει και σε υποτιθέμενο «αίτημα» τμήματος της αριστεράς) είναι τα διάφορα δημοψηφίσματα. Μέσω αυτών, το σύστημα επιδιώκει:
· Να πάρει την πρωτοβουλία κινήσεων από το λαό που κινητοποιείται και να μεταφέρει τη μάχη στη δική του έδρα. Μαγειρεύοντας δημοψηφισματικές κάλπες, όταν, όπως και με ερωτήματα που αυτό θα θέσει.
· Να νομιμοποιήσει την αντιλαϊκή καταιγίδα και να προβάλει άλλοθι συμμετοχής του λαού στις εξελίξεις.
Η δύναμη που έχουμε αποκτήσει μέσα από τις επίμονες και μαζικές κινητοποιήσεις δεν πρέπει να απονευρωθεί. Η μάχη πρέπει να παραμείνει στο δικό μας γήπεδο, στο γήπεδο των δρόμων, εκεί δηλαδή που ασκούνται οι πραγματικές πιέσεις, εκεί που καταγράφονται οι πραγματικοί ταξικοί συσχετισμοί, εκεί που ο λαός «μιλάει» πιο ειλικρινά, πιο πραγματικά, πιο δημοκρατικά. Και, πάνω από όλα, αποτελεσματικά!
