Η αναλγησία, η υποκρισία και κυρίως η βαρβαρότητα της μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και συνολικά του συστήματος, βγήκε για μια ακόμη φορά στην επιφάνεια μέσα από τα θολά νερά του Έβρου. Η πεντάχρονη Μαρία πέθανε αβοήθητη από τσίμπημα σκορπιού στις 9 Αυγούστου σε νησίδα του ποταμού. Άλλο ένα κορίτσι εννέα ετών χρειάζεται ιατρική βοήθεια. Αυτά αναφέρουν 40 περίπου Σύριοι πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη μέση του ποταμού, οι οποίοι ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια.
Η ελληνική κυβέρνηση αποποιείται των ευθυνών της, ισχυριζόμενη ότι η νησίδα δεν είναι ελληνικό έδαφος παρόλο που πριν λίγο καιρό επαναπροωθούσε από εκεί πρόσφυγες προς την Τουρκία. Προκειμένου να μη παρέχει καμιά βοήθεια στους απελπισμένους Σύριους, δεν έχει πρόβλημα να κάνει λάστιχο τα σύνορα στον Έβρο! Αλλά και η Τουρκία θεωρεί πως η νησίδα δεν της ανήκει. Έτσι, η πεντάχρονη Μαρία παραμένει άταφη, το άρρωστο εννιάχρονο κορίτσι χωρίς γιατρό και όλοι οι πρόσφυγες έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους. Άλλωστε, η μόνη «χρησιμότητα» που μπορούν να έχουν για τις αστικές ελίτ των δύο όμορων χωρών αυτοί οι κατατρεγμένοι από την ιμπεριαλιστική θηριωδία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα πρόσφυγες, είναι εκείνη του εργαλείου στον μεταξύ τους αντιδραστικό ανταγωνισμό.
Η ελληνική κυβέρνηση αναγάγει τους κολασμένους της Γης σε υπέρτατο κακό, για να δικαιολογήσει τα εγκλήματα που διαπράττει. Ως πιστός εκφραστής της εξάρτησης στέκεται στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», αυτή που δεν «καταλαβαίνει» από ανθρώπινα δράματα και υλοποιεί στο ακέραιο την αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ: την με κάθε τρόπο ανάσχεση των μεταναστευτικών κυμάτων. Στα χερσαία σύνορα του Έβρου και στα υδάτινα του Αιγαίου πεθαίνουν, κακοποιούνται κι επαναπροωθούνται καθημερινά δεκάδες πρόσφυγες. Παρουσιάζουν το δράμα των προσφύγων ως εθνικό ζήτημα και προσπαθούν να πείσουν τον λαό πως η πατρίδα κινδυνεύει από τους κατατρεγμένους ανθρώπους. Την ίδια ώρα οι στρατοί και οι στόλοι των ιμπεριαλιστών σουλατσάρουν ανενόχλητοι σε στεριά και θάλασσα.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως φαίνεται, δεν βρίσκει κάποιο σοβαρό λόγο να προβεί σε έκτακτες δηλώσεις. Η τραγωδία των εγκλωβισμένων προσφύγων, συγκλονίζει, αλλά τα συστημικά ΜΜΕ την αποκρύβουν ή απλώς αναπαράγουν τις ανακοινώσεις της ΕΛΑΣ. Οι ΜΚΟ που νοιάζονται για «τη χαρά και το γέλιο των παιδιών» δεν ανακατεύονται στα «εθνικά θέματα» και η τέχνη που φιλοξενείται στα πολυτελή σαλόνια δεν έχει αρθρώσει λέξη! Ούτε τα κροκοδείλια δάκρυα που έτρεξαν για τους Ουκρανούς πρόσφυγες δεν διαθέτουν για τους μελαμψούς πρόσφυγες της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Η απανθρωπιά και η υποκρισία πάνε χέρι-χέρι με τον κάλπικο πατριωτισμό της αστικής «μας» τάξης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε ευκαιρία να δείξει τον «ανθρωπισμό» και τις «ευαισθησίες» του. Χρησιμοποιεί το δράμα των προσφύγων για να κρύψει τις δικές του πομπές όταν ήταν κυβέρνηση και για να πλασαριστεί από καλύτερες θέσεις στο παιχνίδι της μακράς άτυπης προεκλογικής περιόδου, ευελπιστώντας πως ο λαός έχει ξεχάσει τα έργα του. Από την άλλη πλευρά, η δεξιά αντιπολίτευση κινδυνολογεί καλλιεργώντας το μίσος και τον εθνικισμό, ενώ η αριστερή εξαντλεί τη δράση της στα κοινοβουλευτικά έδρανα.
Μόνο ο λαός, η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, που στενάζουν κάτω από την επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, που, εξ αντικειμένου, βρίσκονται μαζί με τους πρόσφυγες στην «άλλη πλευρά της ιστορίας» -αυτή που μπορεί και πρέπει να αντιπαλέψει τον πόλεμο, την προσφυγιά, την πείνα, την εξαθλίωση, την καταπίεση και την εκμετάλλευση- μπορούν να αποτελέσουν αποκούμπι και ελπίδα για τα καραβάνια των ξεριζωμένων, που ξεκινούν από τις ρημαγμένες πατρίδες τους αναζητώντας την «Ιθάκη» τους.
Σ’ αυτή τη βάση, η ανάπτυξη αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, του κοινού αγώνα και της αλληλεγγύης των λαών ενάντια στον πόλεμο που σπέρνει τον θάνατο και την προσφυγιά, στενά δεμένου με τον αγώνα για τα δικαιώματα των προσφύγων στη ζωή, την ελεύθερη μετακίνηση, το άσυλο, τη δουλειά, την περίθαλψη, την κατοικία, παραμένει βασικό καθήκον όσων σκίζεται η καρδιά μόνο με τη σκέψη της πεντάχρονης Μαρίας και της χαροκαμένης μάνας της.
Πολύ περισσότερο, που οι ιμπεριαλιστές, καθώς στρατιωτικοποιούν και διευρύνουν συνεχώς τον ανταγωνισμό τους, όπως δείχνει και ο πόλεμος στην Ουκρανία, διευρύνουν και απλώνουν την καταστροφική τους μανία σε περισσότερες χώρες, σε περισσότερους λαούς και «υπόσχονται» την ίδια τραγική κατάληξη της Μαρίας σε περισσότερα πεντάχρονα, τον ίδιο σπαραγμό σε περισσότερες χαροκαμένες μάνες.
Η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος απαιτεί να ανοίξουμε το δρόμο της πάλης και της αλληλεγγύης. Για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε!
