Συνεπής στη δέσμευσή της προς το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο για συνέχιση της αντιασφαλιστικής επίθεσης, η κυβέρνηση της ΝΔ δημοσίευσε στις 23 Γενάρη το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό. Στόχος της είναι να παγιώσει τις ανατροπές που έχουν ήδη γίνει από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο Κατρούγκαλου, να καλύψει νομικά κενά που άφηναν εκείνες οι ανατροπές και έδιναν λαβή για δικαστικές διεκδικήσεις, αλλά και να θέσει τις βάσεις για παραπέρα χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων λαού και εργαζομένων.
Τα αστικά ΜΜΕ αναπαράγουν καθημερινά την κυβερνητική προπαγάνδα για «αυξήσεις στις συντάξεις», «ευελιξία στη διαμόρφωση των ασφαλιστικών εισφορών» και «μειώσεις στις εισφορές». Όμως, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική και σίγουρα σε βάρος του λαού.
- Παραμένει ο διαχωρισμός της σύνταξης σε βασική (εθνική) και ανταποδοτική που έφερε ο νόμος Κατρούγκαλου, μαζί με τα πολλαπλά πλήγματα που επέφερε στις συντάξεις. Ο διαχωρισμός αυτός είχε –και διατηρεί– ως στόχο να δώσει τη δυνατότητα στο κράτος να διαμορφώνει τις συντάξεις όπως το συμφέρει κάθε φορά με κατώτατο όριο τα ψίχουλα των 384 ευρώ που είναι η βασική σύνταξη και τα οποία βεβαίως δεν αφορούν όλους τους εργαζόμενους. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο διαχωρισμός το 2016 συνοδεύτηκε από την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων (του «ανταποδοτικού» κομματιού της), με βάση το μέσο όρο όλου του εργασιακού βίου, που έφερε δραματικό πετσόκομμα στις συντάξεις.
Σήμερα, η κυβέρνηση της ΝΔ, όχι μόνο διατηρεί αυτήν την άθλια κατάσταση, αλλά –πάνω στα συντρίμμια– κομπάζει ότι φέρνει αυξήσεις. Όμως, ακόμη και οι αυξήσεις για τις οποίες καμαρώνει, πέρα από το ότι είναι ψίχουλα, δεν αφορούν παρά μόνο όσους έχουν συμπληρώσει τριάντα χρόνια ασφάλισης(!) όπως φαίνεται και στον σχετικό πίνακα. Για όλους τους υπόλοιπους τα ποσοστά αναπλήρωσης παραμένουν ίδια. Ακόμη πιο προκλητική είναι η πρόβλεψη επιπλέον αύξησης του ποσοστού αναπλήρωσης για κάθε χρόνο εργασίας μετά τα... σαράντα χρόνια εργασίας!!!
Είναι σαφές ότι αυτές οι ρυθμίσεις συνιστούν πραγματική κοροϊδία για τους σημερινούς εργαζόμενους (και ιδιαίτερα τους νέους) οι οποίοι εργάζονται μέσα στην ανασφάλεια, την εργασιακή περιπλάνηση, χωρίς την παραμικρή εξασφάλιση και με μεγάλα διαστήματα ανεργίας. Συνιστούν κοροϊδία όταν αναφερόμαστε σε μισθούς πείνας οι οποίοι πετσοκόβονται ακόμη περισσότερο για τους μερικώς απασχολούμενους και τους ωρομίσθιους. Συνιστούν κοροϊδία στην εργασιακή ζούγκλα της μαύρης και αδήλωτης εργασίας.
Όμως και γι’ αυτούς που έχουν καταφέρει να συμπληρώσουν πάνω από 30 χρόνια εργασίας, ο επανυπολογισμός της σύνταξης με τα νέα ποσοστά αναπλήρωσης το πιο πιθανό είναι να επιφέρει μία αύξηση στα χαρτιά, καθώς η αύξηση αυτή δεν θα μπει στην τσέπη του συνταξιούχου, αλλά θα υπολογιστεί ως μείωση της προσωπικής διαφοράς (της άλλης «καινοτομίας» του νόμου Κατρούγκαλου η οποία διατηρείται).
- Παραμένουν τα απλησίαστα όρια συνταξιοδότησης και με στόχο την παραπέρα αύξησή τους. Έτσι, από 1.1.2022 για θεμελίωση δικαιώματος πλήρους σύνταξης όριο είναι το 62ο έτος της ηλικίας (με 40 έτη ή 12.000 ημέρες ασφάλισης) και το 67ο έτος της ηλικίας (με 4.500 ημέρες ή 15 έτη ασφάλισης). Ενώ, για θεμελίωση δικαιώματος μειωμένης σύνταξης το όριο είναι το 62ο έτος της ηλικίας με 4.500 ημέρες ή 15 έτη ασφάλισης.
- Για τους αυτοαπασχολούμενους η λεγόμενη «ευελιξία επιλογής» δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από την εδραίωση ενός ανταποδοτικού μοντέλου. Οι έξι (συν μία για τους νεοεισερχόμενους) κατηγορίες ασφαλίστρων δεν είναι παρά η απόδειξη του ότι στόχος αυτής της πολιτικής είναι να εμπεδωθεί και σε μια πορεία να επιβληθεί η λογική «ασφαλίζεται όποιος έχει να πληρώσει».
Σε πρώτη φάση, αυξάνονται σημαντικά οι εισφορές για τους αυτοαπασχολούμενους με χαμηλά εισοδήματα και μάλιστα με την προοπτική μιας σύνταξης-κοροϊδίας (588,35 ευρώ μετά από 30 χρόνια ασφάλισης) για όσους επιλέξουν την κατώτερη κατηγορία εισφορών. Η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών που διαφημίζει η κυβέρνηση αφορά τη μειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων με υψηλά εισοδήματα, οι οποίοι θα μπορούν να πληρώνουν τις ίδιες ακριβώς ασφαλιστικές εισφορές με τους χαμηλοεισοδηματίες, επιλέγοντας και αυτοί από τις ίδιες κατηγορίες.
Αντίστοιχη επιβάρυνση υφίστανται και οι φτωχομεσαίοι αγρότες οι οποίοι θα δουν και αυτοί τις εισφορές τους να αυξάνονται σταδιακά από τα 114 ευρώ που είναι σήμερα.
- Η ίδια κοροϊδία περί αυξήσεων στις συντάξεις ισχύει και για τις επικουρικές συντάξεις. Κομπάζει η κυβέρνηση την ώρα που ο μόνος λόγος που προχωράει σε μια περιορισμένη αύξηση οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ανάγκη της να υλοποιήσει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε αντισυνταγματική την περικοπή του 2016 για τις περιπτώσεις όπου το άθροισμα κύριας και επικουρικής σύνταξης ξεπερνούσε τα 1.300 ευρώ μικτά. Καμία άλλη περικοπή δεν καταργείται, ενώ το συνολικό τοπίο για τις επικουρικές συντάξεις είναι εντελώς θολό, αφού το συνολικό ποσό που θα προϋπολογίζεται για επικουρικές συντάξεις θα υπολογίζεται με βάση τα εκάστοτε οικονομικά δεδομένα! Κάτι αντίστοιχο με αυτό που ισχύει από 1/1/2015 όπου οι επικουρικές συντάξεις εξαρτώνται από την οικονομική κατάσταση του ΕΤΕΑΕΠ (αφορά τις επικουρικές και τα εφάπαξ). Εξάλλου, η ένταξη του ΕΤΕΑΕΠ στον ΕΦΚΑ που προβλέπει το νομοσχέδιο προμηνύει τα χειρότερα για τις επικουρικές συντάξεις και τα εφάπαξ, δημιουργεί τους όρους για συνολικότερα «μαγειρέματα» (και τζογαρίσματα) σε βάρος των ασφαλισμένων.
- Πίσω, λοιπόν, από τα ψεύτικα κυβερνητικά λόγια και τους πανηγυρισμούς κρύβεται η συνέχιση της αντιασφαλιστικής επίθεσης. Κρύβεται η διαρκής κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των πλατιών λαϊκών μαζών, στην κατεύθυνση του πλήρους ξεριζώματός τους, όπως απαιτεί το κεφάλαιο.
Πίσω από τις δήθεν αυξήσεις και τις θριαμβολογίες κρύβεται η προετοιμασία της επόμενης φάσης, του επόμενου αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου, που θα βάλει σε πιο συγκεκριμένη ρότα την ακόμη πιο μεγάλη εμπλοκή του ιδιωτικού κεφάλαιου στον τομέα της ασφάλισης.
Και ο ρόλος των εργαζόμενων, του εργατικού κινήματος είναι καθοριστικός για το εάν θα περάσει αυτή η επιδρομή. Μόνο αυτοί μπορούν να δώσουν πλατιά και αποφασιστικά τον αγώνα για να μπει φραγμός στο κυβερνητικό νομοσχέδιο, για την υπεράσπιση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Και για να γίνει αυτό, πρέπει πριν απ’ όλα να ξεπεράσουν τη λογική της ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας και της παραίτησης, αλλά και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που βολεύονται μια χαρά από τις λογικές αυτές που βάζουν τους εργαζόμενους στο περιθώριο.
