Αντιμέτωποι με την οργή του κόσμου, η κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ πλειοδοτούν πλέον σε «παροχές» προς τους πυροπαθείς, τους εργαζομένους και εν γένει τον ελληνικό λαό. Προχωρεί (η κυβέρνηση) σε μέτρα άμεσης ανακούφισης, υπόσχονται και οι δύο αποζημιώσεις, αποκατάσταση των καταστροφών, προγραμματίζουν, λέει, πολιτικές συνολικής οικονομικής-κοινωνικής ανασυγκρότησης των πληγεισών περιοχών. Από κάποιο «θαύμα» βρέθηκαν (ή θα βρεθούν) τα λεφτά που «δεν υπήρχαν» όλα τα προηγούμενα χρόνια επειδή «δεν άντεχε η οικονομία», καταπώς έλεγαν τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ παλιότερα. Επειδή «έπρεπε», λέει, να προωθηθούν οι «εκσυγχρονισμοί» ή οι αντι-«μεταρρυθμίσεις» και γι’ αυτό η λιτότητα και γι’ αυτό γίνονται οι θυσίες (από τον εργαζόμενο λαό).
Στην πραγματικότητα, στις πρόσφατες εξελίξεις φάνηκαν καθαρά τα πραγματικά χαρακτηριστικά τόσο του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού όσο και του πολιτικού συστήματος που τον υπηρετεί. Αναφέραμε στο προηγούμενο φύλλο της ΠΣ ποιοι «παρεμβαίνουν» στο φαινόμενο των -αναπόφευκτων ως ένα βαθμό- καλοκαιρινών πυρκαγιών για να τις πολλαπλασιάσουν, να δυσκολέψουν την αντιμετώπισή τους και με ποιους στόχους. Ποιοι ορέγονται τα φιλέτα των περιαστικών και τουριστικών περιοχών για να τα «αξιοποιήσουν». Με ποιο τρόπο ενθαρρύνονται σε βαθμό ασυδοσίας από την πολιτική που ακολούθησαν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ όλα αυτά τα χρόνια.
Αναφερθήκαμε ακόμη στο ότι η ανεπάρκεια που εμφάνισε ο κρατικός μηχανισμός στην αντιμετώπιση της καταστροφής έχει βασική αιτία τη φύση και τον χαρακτήρα του. Στο γεγονός ότι αποτελεί έναν οργανισμό που δομείται στη βάση της λογικής οχύρωσης της κυριαρχίας της αστικής τάξης απέναντι και ενάντια στο λαό και όχι για να τον υπηρετεί. Οτι η έκδηλη ανικανότητα που εμφάνισαν οι κυβερνώντες να αναλάβουν, έστω την ώρα της κρίσης, τις ευθύνες τους και ανάλογου επιπέδου πρωτοβουλία έχει την ίδια βάση. Το γεγονός ότι το σύστημα επιλέγει το πολιτικό του προσωπικό με πρώτο και αδιαπραγμάτευτο κριτήριο την έως και δουλικού χαρακτήρα αφοσίωσή του στην υπηρέτηση των συμφερόντων του και δευτερευόντως τις όποιες ικανότητές του. (Και συνήθως αυτά τα δύο χαρακτηριστικά δεν πάνε και τόσο μαζί.)
Ο πανικός που τους κατέλαβε στη συνέχεια μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής, στην οργή του κόσμου, στη διεθνή κατακραυγή (για την αρχαία Ολυμπία) και το γεγονός ότι πάμε για εκλογές, τους έκανε να τρέχουν και να μη φτάνουν. Να πλειοδοτούν σε παροχές και υποσχέσεις.
Ας δούμε: Πάρθηκαν κατ’ αρχάς ορισμένα μέτρα άμεσης ανακούφισης. Το αν είναι ικανοποιητικά ή όχι αυτό το κρίνουν ήδη εκείνοι που τους αφορούν και που τα θεωρούν ανεπαρκή. Εκείνο πάντως που είναι αναμφισβήτητο είναι ο έκδηλος προεκλογικός τους χαρακτήρας. Κατά δεύτερο, αναγγέλθηκαν μέτρα αποζημίωσης των πληγέντων και αποκατάστασης των κατεστραμμένων περιοχών. Σε ποια κλίμακα και με ποιο τρόπο θα πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο μάς το δείχνει ως ένα βαθμό ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν. Είναι πολύς ο κόσμος σε όλη τη χώρα που ακόμη περιμένει και δικαιολογημένα διαμαρτύρεται για αθέτηση υποσχέσεων, για παντελή και διαρκή αδιαφορία για τα προβλήματά του.
Το μέγα ζήτημα ωστόσο είναι η ανασυγκρότηση των περιοχών που έχουν καταστραφεί μαζί με τα δάση, τις καλλιέργειες και τα σπίτια, ο οικονομικός και κοινωνικός τους ιστός. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ υπόσχονται και εκπονούν μεγαλόπνοα προγράμματα ανασυγκρότησης. Βεβαίως ο λαός ήδη γνωρίζει την αξία των υποσχέσεων και των «προγραμμάτων» τους. Εμείς ωστόσο θα θέλαμε να αποσαφηνίσουμε περισσότερο κάποια πράγματα. Θεωρούμε ότι ο τρόπος που θα αντιμετωπιστεί το ζήτημα θα βρίσκεται σε πλήρη συνάρτηση και εναρμόνιση με τους συνολικούς στρατηγικούς προσανατολισμούς της αστικής τάξης και τις πολιτικές που θα προωθήσει σε αυτή τη βάση το πολιτικό της προσωπικό (βασικά ΝΔ-ΠΑΣΟΚ).
Είναι δεδομένο ότι οι προσανατολισμοί της αστικής τάξης δεν αλλάζουν. Η στρατηγική της κατεύθυνση, ιδιαίτερα όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, παραμένει ίδια. Η διαμόρφωση ενός εξαρτημένου, μεταπρατικού, διαμετακομιστικού μοντέλου. Με τη διαμόρφωση της χώρας σε βατήρα εξορμήσεων του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και με το ελληνικό κεφάλαιο σε ρόλο «προσκόπου» ή και υπεργολάβου. Με την ενίσχυση του τομέα παροχής υπηρεσιών σε βάρος όλων των παραγωγικών κλάδων, με τη συνολική παραρτηματοποίηση της οικονομίας και της χώρας. Συνακόλουθα με την πλήρη ευθυγράμμιση της χώρας στις υπαγορεύσεις των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών αλλά και στους επιθετικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ.
Εχουμε έτσι την παραχώρηση «όλου του πεδίου» στο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, όλων των τομέων της ελληνικής οικονομίας και με τους πιο επωφελείς -σε επίπεδο ασυδοσίας- όρους.
Κεντρικός άξονας αυτής της πολιτικής, η επίθεση στην εργατική τάξη, το χτύπημα των δικαιωμάτων της, η πλήρης αποσυγκρότηση, ο αφοπλισμός, η υποταγή της. Η προώθηση των «ιδιωτικοποιήσεων», η παραχώρηση στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο κρίσιμων τομέων της οικονομίας. Οι εξαγορές -στο όνομα της «εισροής κεφαλαίων»- σειράς επιχειρήσεων και οικονομικών κλάδων.
Η διάλυση της αγροτιάς, η «εκκαθάριση» του αγροτικού χώρου. Η αντίστοιχη «εκκαθάριση» της αγοράς από τους μικρομεσαίους. Το χτύπημα της νεολαίας, η «ρύθμιση» των όρων αναπαραγωγής της ταξικής διαστρωμάτωσης, η υποταγή της στους όρους του συστήματος.
Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, είτε με τους «εκσυγχρονισμούς» του ΠΑΣΟΚ είτε με τις αντι-«μεταρρυθμίσεις» της ΝΔ, αυτές ακριβώς τις κατευθύνσεις προωθούσε και προωθεί.
Σε αυτές ακριβώς τις βασικές κατευθύνσεις θα υπαχθούν και σε αυτή τη λογική θα προσαρμοστούν και θα προωθηθούν τα πλάνα «ανασυγκρότησης». Στη βάση του νέου «εθνικού στόχου» μετατροπής της χώρας σε διαμετακομιστικό κόμβο με νέους οδικούς άξονες και αγωγούς μεταφοράς πετρελαίου-αερίου.
Την τουριστική «αξιοποίηση» με «σύγχρονες» εγκαταστάσεις από μεγάλες επιχειρήσεις και ξενοδοχειακά συγκροτήματα.
Την «αναπροσαρμογή» των καλλιεργειών με όρους που θα ευνοούν την εισβολή του κεφαλαίου στον αγροτικό χώρο και θα εκτοπίζουν τους αγρότες.
Τον «αποχαρακτηρισμό» και την οικοπεδοποίηση εκτεταμένων περιοχών χάριν των εργολάβων, των επιχειρηματιών, της εκκλησίας και άλλων οικοπεδοφάγων.
Την προώθηση της ιδέας ακόμη και για ιδιωτικοποίηση δασικών περιοχών για «να προστατεύονται» καλύτερα όπως υποστηρίζει και ο κ. Τ. Μίχας («Ελευθεροτυπία»). Τώρα αν χτίσουν και κάποιες επαύλεις για να μπορούν να τα φροντίζουν καλύτερα -για χάρη μας-, θα υποβληθούν και σε αυτό το «έξοδο».
Αλλωστε με το ίδιο πνεύμα «θυσίας» κεφαλαιοκράτες και επιχειρήσεις προσφέρουν διάφορα ποσά εις ένδειξιν «αλληλεγγύης». Μόνο που η δικιά τους «αλληλεγγύη» δεν έχει καμιά σχέση με αυτήν που επιδεικνύουν οι απλοί άνθρωποι του λαού. Αυτά τα όρνεα συγκινούνται -και μάλιστα μέχρι δακρύων- μπροστά στο μεγάλο φαγοπότι που διαβλέπουν με τα σχέδια «ανασυγκρότησης». Γιατί πραγματικά προβλέπεται μεγάλο φαγοπότι. Αλλωστε είναι συνηθισμένο φαινόμενο το κεφάλαιο να βγάζει έως και τεράστια κέρδη από τις καταστροφές, από το δράμα των άλλων. Και αυτή η περίπτωση προσφέρεται τόσο για τους ειδικούς όσο και για τους γενικότερους λόγους που αναφέρθηκαν.
Ταυτόχρονα με όλα αυτά η όποια κυβέρνηση θα έχει τη δυνατότητα να απαιτεί «νέες θυσίες» από το λαό, που θα πληρώνει έτσι όχι την αποκατάσταση των πληγέντων αλλά τον παραπέρα πλουτισμό των αρπακτικών του κεφαλαίου.
Αυτές οι βασικές κατευθύνσεις, αυτή η πολιτική δεν πρόκειται να αλλάξει στις εκλογές της 16ης με οποιοδήποτε από τα πιθανά εκλογικά αποτελέσματα. Είναι πιθανό με βάση την οργή του κόσμου να υπάρξει μια φθορά των κατεξοχήν κυβερνητικών πολιτικών δυνάμεων του συστήματος (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ). Αυτό θα είναι θετικό αλλά όχι αρκετό για να κλονίσει, ούτε βέβαια την κυριαρχία του συστήματος αλλά μήτε καν τη βασική διάταξη των πολιτικών δυνάμεων. Είναι συνεπώς δεδομένο ότι οι κυβερνητικές λύσεις που θα προκύψουν θα είναι αυτές που με αυτή ή μ’ εκείνη τη σύνθεση και μορφή και με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα προωθήσουν αυτές τις κατευθύνσεις. Οι αλλαγές και πολύ περισσότερο οι ανατροπές στους ταξικούς-κοινωνικούς συσχετισμούς και η έκφρασή τους στο πολιτικό πεδίο δεν αλλάζουν με τις εκλογές αλλά στο πεδίο της ταξικής πάλης. Αυτό δεν είναι μια καινούργια δική μας «ανακάλυψη», αλλά μια πολύ «παλιά» αλήθεια.
Μόνο που έχει «ξεχαστεί» από την υποτιθέμενη «Αριστερά» που δεκαετίες τώρα βουλιάζει στο βάλτο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.
Ολα αυτά θέτουν σαν κρίσιμο και αποφασιστικής σημασίας ζήτημα την ανάδειξη και ενίσχυση της κατεύθυνσης αντίστασης και πάλης στο πεδίο που κρίνονται πραγματικά οι συσχετισμοί. Και μια βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι το να αποκαλυφθούν, να πεταχτούν στα σκουπίδια όλες αυτές οι καιροσκοπικές αντιλήψεις.
Παρακολουθούμε μήνες τώρα (από τις δημοτικές εκλογές και δώθε) τις δυνάμεις της υποτιθέμενης «Αριστεράς» να αρθρώνουν όλη την πολιτική τους γύρω από τον άξονα των -όποτε γίνουν- εκλογών. Να υποτάσσουν σε αυτό όλες τους τις κινήσεις, να φτάνουν μέχρι και σε υπονόμευση αγώνων (όπως τελευταία της νεολαίας) στο όνομα αυτής της πολιτικής. Να υποστηρίζουν χωρίς ντροπή ότι τα ζητήματα «θα κριθούν» στο «κεντρικό πολιτικό» (διάβαζε κοινοβουλευτικό) πεδίο. Με το «χτύπημα του δικομματισμού» και την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ ή του ΣΥΝ. Από κοντά και διάφοροι κολαούζοι και σε «παράλληλη» τροχιά διάφορες εν συγχύσει διατελούσες δυνάμεις.
Αλλά όπως έχουμε κιόλας αναφέρει [βλέπε θέσεις ΚΚΕ(μ-λ)], δεν είναι η ταξική πάλη που πρέπει να υποτάσσεται και να υπηρετεί την εκλογική στρατηγική του τάδε ή δείνα κόμματος αλλά οι όποιες εκλογικές επιλογές να υποτάσσονται στην στρατηγική της ταξικής πάλης. Αυτή η αντιστροφή ιεραρχήσεων αποτελεί και διαστροφή της πολιτικής σκέψης που οφείλεται στη χρόνια κυριαρχία των ρεφορμιστικών δυνάμεων. Στην ίδια βάση και με την ίδια λογική διεξάγουν και τον προεκλογικό τους αγώνα. Θέλουμε μια «αδύναμη κυβέρνηση» διακηρύσσει η κ. Παπαρήγα (ψηφίστε μας). Μόνο που το πραγματικό δίλημμα δεν είναι «αδύναμη» ή «ισχυρή» κυβέρνηση, αλλά ισχυρό ή αποδυναμωμένο, αφοπλισμένο από αυτές τις λογικές κίνημα.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» ο κ. Αλαβάνος σε μια ολάκερη σελίδα «ορκίζεται» σε διάφορες μορφές, τόνους και παραλλαγές πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσβλέπει σε μετεκλογικές κυβερνητικές συνεργασίες (με το ΠΑΣΟΚ) για να καταλήξει: «Πιστεύουμε ότι το αποτέλεσμα των εκλογών (…) θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα ριζικά διαφορετικό πολιτικό σκηνικό όπου οι ιδέες της Αριστεράς δεν θα κυριαρχούν μόνο στους δρόμους (…) αλλά θα μπαίνουν δυναμικά στη διαμόρφωση της πολιτικής σκηνής της χώρας μας». Εντάξει κ. Αλαβάνε, το μήνυμα εστάλη και φυσικά ελήφθη από εκείνους για τους οποίους προορίζεται.
Αν λοιπόν είναι δεδομένη η πολιτική του συστήματος, άλλο τόσο δεδομένη είναι και η δική μας κατεύθυνση. Η κατεύθυνση της αντίστασης και πάλης. Η ένταση των προσπαθειών για την οικοδόμηση του Μετώπου Αντίστασης μέσα από την Κοινή Δράση. Σε αυτή τη βάση και με αυτή τη λογική παρεμβαίνουμε και στις εκλογές. Τις «χρησιμοποιούμε» για να αναδείξουμε, να ενισχύσουμε αυτή την πολιτική κατεύθυνση. Αυτή είναι η δική μας «εκλογική» πρόταση. Που σε πλήρη ισχύ και ανάπτυξη θα τελεί… αμέσως μετά τις εκλογές.
φ.580, 08/09/07
