Οι νεκροί έχουν πάρει την ανηφόρα. Οι ΜΕΘ και τα νοσοκομεία ασφυκτιούν. Εξακολουθούμε να είμαστε απροστάτευτοι και αναλώσιμοι για την κυβέρνηση και το σύστημά τους. Δε νοιάζονται καθόλου για την υγεία και τη ζωή μας κι ας καμώνονται για το αντίθετο. Δε θέλουν να κάνουν προσλήψεις μόνιμων υγειονομικών, δεν ανοίγουν τα νοσοκομεία που οι ίδιοι με την τρόικα έκλεισαν, δεν κάνουν επαναλαμβανόμενα δωρεάν τεστ σ΄ όλο το λαό, δεν παίρνουν μέτρα και δεν δίνουν μέσα προστασίας δωρεάν σ’ όλους και παντού. Θέλουν να “την βγάλουν καθαρή” με τα ψέματα! Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή, μας ξανάβαλαν σε καραντίνα, μας επιβάλουν ασφυκτικές απαγορεύσεις και περιορισμούς, μας φορτώνουν τις δικές τους ευθύνες. Κι όμως, η πανδημία δεν υποχωρεί, γιατί απλούστατα εξαπλώνεται στους χώρους δουλειάς και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, εκεί δηλαδή που αρνείται η κυβέρνηση πεισματικά να τα αγγίξει. Και τα πρόστιμα πέφτουν βροχή για το λαό, την ώρα που ο Μητσοτάκης κινείται επιδεικτικά όπου και όπως του αρέσει και οι αστοί ολιγάρχες του πλούτου και πολιτικοί διαχειριστές διαθέτουν προς χρήση πολυτελή σπίτια πολλών τετραγωνικών και σε διάφορες περιοχές! Που ακριβώς να “προστατευτεί” ο λαός; Στις γκαρσονιέρες, τα δυάρια και τα τριάρια που τον στοιβάξανε δεκαετίες τώρα;
Φασίζοντα τύπου διατάξεις επανενεργοποιούνται μεταφρασμένες στη δημοτική. Μπροστά στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει στην εξωτερική πολιτική και την οικονομία, η αστική τάξη δεν θέλει να έχει και το λαό στα πόδια της. Γι’ αυτό τον μεταχειρίζεται σαν εργαλείο προς εκμετάλλευση, γι’ αυτό αντιδρά με τον τρόπο που ξέρει. Με ξύλο, χημικά, προσαγωγές, συλλήψεις, δίκες και πρόστιμα. Η κρατική τρομοκρατία και καταστολή έχει απογειωθεί. Από το καλοκαίρι που ψήφισαν τον αντιδραστικό νόμο απαγόρευσης των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων, δεν είναι μακριά η ώρα που θα δυσκολευόμαστε να μετρήσουμε πόσες φορές τέθηκε σε εφαρμογή. Παρέα με τη μόνιμη πλέον επωδό της δήθεν αποφυγής διασποράς της πανδημίας. Πρόκειται για πρόσχημα, αφού χιλιάδες αστυνομικοί δεν τηρούν το παραμικρό μέτρο κι εκθέτουν συγκεντρωμένους και διαδηλωτές που παίρνουν μέτρα αυτοπροστασίας σε δολοφονικό κίνδυνο, κατασταλτικά και υγειονομικά. Μόνο τα παχυλά αμοιβόμενα παπαγαλάκια τους στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης συνεχίζουν το τροπάρι, μήπως και βραχυκυκλώσουν τη σκέψη κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου, για να μπορέσει να επιβληθεί η σιγή νεκροταφείου και το σύστημα να εξακολουθήσει να κάνει τη δουλειά του. Να εκμεταλλεύεται και να καταπιέζει την εργατική τάξη και το λαό σε μια χώρα βαθειά εξαρτημένη από τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
Η αστυνομοκρατία και η κατασταλτική βία, όμως, που ζήσαμε στην επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη, στην πανεργατική απεργία στις 26 Νοέμβρη και στην επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη (για να μείνουμε μόνο στις τελευταίες περιπτώσεις, αν και είχαν προηγηθεί αρκετές και πιο πριν) πάει χέρι-χέρι με το νομοσχέδιο Βρούτση που προβλέπει την κατάργηση του 8ωρου, την μετατροπή της Κυριακής σε εργάσιμη μέρα, τη θεσμοθέτηση απλήρωτης εργασίας. Συμπληρώνει το χτύπημα στα σωματεία και την συνδικαλιστική δράση και πάνω απ’ όλα στο δικαίωμα στην απεργία. Επιβεβαιώνει ότι για το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό οι εργαζόμενοι δεν είναι παρά εργαλεία άντλησης κέρδους, εξαρτήματα της καπιταλιστικής μηχανής. Τι έχουν να πουν όλοι αυτοί οι κηφήνες αυτής της κοινωνίας στους άνεργους, τους απλήρωτους, τους εξαθλιωμένους; Τι έχουν να πουν στους συνταξιούχους που τους πετσόκοψαν, στη νέα γενιά που την προορίζουν για φτηνό εργατικό δυναμικό και κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας αστικής τάξης;
Είναι φανερό! Πρέπει όλοι ν’ αντισταθούμε σ’ αυτή τη βαρβαρότητα! Να υπερασπιστούμε δικαιώματα και κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αίμα και θυσίες. Να διεκδικήσουμε όλα όσα αξίζουμε και δικαιούμαστε. Να σηκώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σ’ όσους μας θεωρούν αναλώσιμους, αντικείμενα εκμετάλλευσης και καύσιμη ύλη στα πολεμικά τους σχέδια. Να σπάσουμε στο δρόμο την πολιτική της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής. Με τον αγώνα μας να πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή και το μέλλον μας. Με απεργίες, συγκεντρώσεις και πορείες να απαντήσουμε στην επίθεσή τους, να συγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας και να νικήσουμε!
