Όταν η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ βρέθηκε αντιμέτωπη με το πρόβλημα (για την ίδια) του πώς να διαχειριστεί την αρκετά επιτυχημένη γενική απεργία στις 4 Φλεβάρη, μια απεργία χωρίς να έχει κατατεθεί συγκεκριμένο νομοσχέδιο και με τα χαρακτηριστικά του νέου ασφαλιστικού ακόμα υπό διαμόρφωση, η λύση ήρθε από τη μεριά του ΠΑΜΕ: κλιμάκωση με 48ωρη απεργία, όταν (και αν) κατατεθεί το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό στη Βουλή. Αυτή η πρόταση που τυπικά, αν μείνει κανείς στη… διάρκεια της προτεινόμενης απεργίας, εμφανιζόταν ως κλιμάκωση, στην πραγματικότητα αποτελούσε διέξοδο για μια συνδικαλιστική ηγεσία που δεν έχει καμία διάθεση σύγκρουσης με τις κατευθύνσεις του συστήματος. Αυτή την πραγματικότητα, που την ήξερε καλά η ηγεσία του ΠΑΜΕ όταν έκανε την πρόταση, την είδε πολύ καθαρά και η ΓΣΕΕ και δεν έχασε την ευκαιρία να την αξιοποιήσει. Με αυτό τον τρόπο, κατάφερε να αποτρέψει μια κατάσταση που τότε διαμορφωνόταν και στην απεργία στις 4 Φλεβάρη έδειξε τη δυναμική της: τον κοινό αγώνα των εργαζομένων με τους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, με τους πρώτους να βρίσκονται ήδη σε πολυήμερες κινητοποιήσεις. Μια κατάσταση με πανελλαδικά χαρακτηριστικά, η οποία είχε στριμώξει την κυβέρνηση, αναγκάζοντάς την να επιστρατεύσει όλες τις γνωστές από παλιότερα τακτικές: κοινωνικό αυτοματισμό, προσπάθεια απομόνωσης του αγώνα των αγροτών, προσπάθεια διαχωρισμού των αυτοαπασχολούμενων και αμαύρωσης των κινητοποιήσεών τους, μέχρι και ανοιχτή καταστολή με διάφορες αφορμές.
Αυτός ήταν ο λόγος που προτάθηκε και έγινε αποδεκτός ο σχεδιασμός για την «ευέλικτη» 48ωρη. Και ακριβώς γι’ αυτό, τα πάντα έπρεπε να υποταχθούν στο σχεδιασμό αυτό, ακόμα και η συγκέντρωση για την εργατική πρωτομαγιά. Στην ουσία, από το Φλεβάρη δεν υπάρχει η παραμικρή προετοιμασία σχετικά με το ασφαλιστικό. Σε κανέναν εργασιακό χώρο, σε κανέναν κλάδο ιδιωτικού και δημοσίου δεν υπήρξε η κατεύθυνση γενικών συνελεύσεων, πλατιάς συζήτησης και αποκάλυψης των κυβερνητικών μέτρων και των στόχων τους, σπασίματος της αναμονής και της απογοήτευσης, δυναμώματος των αγωνιστικών διαθέσεων. Αυτό που παρουσιάζεται ως κλιμάκωση είναι τελικά το άλλοθι για την αδράνεια όλων των δυνάμεων. Γιατί η κλιμάκωση δεν είναι ζήτημα πλειοδοσίας για τις ώρες της απεργίας αλλά ουσιαστικής παρέμβασης, εξοπλισμού και συμμετοχής των ίδιων των εργαζόμενων μαζών. Σε αυτή την αναγκαιότητα, η απουσία της συνδικαλιστικής ηγεσίας ήταν παραπάνω από φανερή ενώ και οι όποιες κινητοποιήσεις διοργάνωσε το ΠΑΜΕ περιορίστηκαν σε κομματικά περιχαρακωμένες συγκεντρώσεις, με σκοπό όχι την εμπλοκή ολοένα και περισσότερου κόσμου στον αγώνα αλλά τη συντήρηση των δυνάμεών του, σε μια λογική στο βάθος της οποίας βρίσκεται η κοινοβουλευτική/εκλογική ενίσχυση του κομματικού του φορέα, του ΚΚΕ.
Τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν ότι αυτή η απεργία, όταν τελικά προκηρυχτεί και με όποια διάρκεια, δεν πρέπει να παλευτεί με κάθε τρόπο στους χώρους δουλειάς. Ανεξάρτητα από τις διαθέσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας που την προκηρύσσει, ακόμα και στην υποθετική περίπτωση που η ηγεσία θα ήθελε να καθοδηγήσει την πραγματική σύγκρουση του κινήματος με την αντιλαϊκή πολιτική, αυτό που καθορίζει την επιτυχία μιας απεργιακής κινητοποίησης είναι η μαζικότητα και η αποφασιστικότητα των εργαζόμενων που θα την πλαισιώσουν. Αυτά τα χαρακτηριστικά μετρούν από τη μια οι δυνάμεις του συστήματος και από την άλλη οι λαϊκές δυνάμεις. Παρά την υπονομευτική στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας, τόσο γενικά εδώ και χρόνια όσο και ειδικά στη συγκεκριμένη κινητοποίηση που ετεροκαθορίζεται από τους κοινοβουλευτικούς ελιγμούς της κυβέρνησης και επομένως τη διευκολύνει και της αφήνει περιθώρια κίνησης, η ανάγκη να αξιοποιείται κάθε ευκαιρία μαζικής έκφρασης της αντίθεσης του λαού στα κυβερνητικά μέτρα παραμένει. Και αυτό το καθήκον πρέπει να αναλάβουν οι δυνάμεις που θέλουν να υπηρετήσουν το κίνημα, ώστε να γίνει σε κάθε κατεύθυνση καθαρός ο στόχος: να μην περάσει το νέο αντιασφαλιστικό τερατούργημα, να μην περάσει η νέα φοροληστεία!
