Σε τροχιά προώθησης των νέων αντεργατικών μέτρων που απαιτούν το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, βρίσκεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μάλιστα, πληθαίνουν οι φωνές που λένε ότι αυτές οι αντιδραστικές αλλαγές ενδέχεται να περάσουν μέσα στο καλοκαίρι. Πρακτική ιδιαίτερα προσφιλής στις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία κάνει ακόμη πιο πιθανή η κυβερνητική απόφαση να λειτουργήσει και το καλοκαίρι η Βουλή σε πλήρη σύνθεση.
Η λεγόμενη «Επιτροπή Ανεξάρτητων Εμπειρογνωμόνων» έχει ήδη ξεκινήσει τις διαβουλεύσεις της και τις συναντήσεις της με τους λεγόμενους «παραγωγικούς φορείς», προετοιμάζοντας το έδαφος για τις αντιδραστικές αλλαγές που ήδη έχουν προσδιοριστεί και δρομολογηθεί:
- Μαζικές απολύσεις, με αύξηση του επιτρεπόμενου ποσοστού απολύσεων σε μια επιχείρηση.
- Χτύπημα των μισθών μέσα από αλλαγές στις συλλογικές συμβάσεις.
- Χτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών.
- Περιορισμούς στο δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία.
- Θεσμοθέτηση της εργοδοτικής ανταπεργίας, του λεγόμενου «λοκ-άουτ».
Φορώντας το προσωπείο της «ανεξαρτησίας» (πίσω από το οποίο, εδώ και δεκαετίες, κρύβονται οι πιο αντιδραστικές κυβερνητικές-κρατικές παρεμβάσεις) και του «επιστημονισμού» (κάτι σαν τους «σοφούς» άλλων αντίστοιχων επιτροπών) η επιτροπή αυτή υποτίθεται ότι αναζητά τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» για να τις εφαρμόσει και στην Ελλάδα. Το ερώτημα φυσικά προκύπτει αμέσως: «βέλτιστες για ποιον;» Και η απάντηση έχει σαφές ταξικό περιεχόμενο: βέλτιστες για το μεγάλο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές που καταδυναστεύουν το λαό της χώρας.
Όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να αποκρύψει το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής της, όσο κι αν προσπαθεί να κρύψει τα βάρη που θα φορτωθούν λαός και εργαζόμενοι από την εξαρτημένη πολιτική της, όσο και αν προσπαθεί να θολώσει τα νερά με φλυαρίες περί «ανάπτυξης» και «εθνικής» πολιτικής, η πραγματικότητα δύσκολα πια μπορεί να κρυφτεί. Και όσο κι αν προσπαθεί να μας πείσει ότι οι «ευρωπαϊκές πρακτικές» (δηλαδή η πολιτική της ΕΕ) αποτελούν εγγύηση για τους εργαζόμενους έρχονται τα ίδια τα γεγονότα να την διαψεύσουν. Με πιο πρόσφατο την εισήγηση του γενικού εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου με την οποία κρίνει ασύμβατη με το κοινοτικό δίκαιο τη δυνατότητα που παρέχει η ελληνική νομοθεσία στον εκάστοτε υπουργό Εργασίας να αρνείται σε επιχειρήσεις τη διενέργεια ομαδικών απολύσεων!
Αλλά και τα πρόσφατα απανωτά κλεισίματα επιχειρήσεων με τη διαδικασία της πτώχευσης αποδεικνύουν πόσο έωλη είναι η κυβερνητική επιχειρηματολογία. Στην Ηλεκτρονική, στο Athens Ledra, στην Πυρσός Σεκιούριτι και σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις, όπου οι εκατοντάδες εργαζόμενοι πετιούνται μαζικά στο δρόμο, και η κυβέρνηση δηλώνει ανήμπορη να παρέμβει, εκεί ποιες «πρακτικές» εφαρμόζονται; Μήπως το άρθρο 99 δεν είναι μέρος της «ευελιξίας» που απαιτεί το μεγάλο κεφάλαιο στο να ανοιγοκλείνει επιχειρήσεις σε βάρος των εργαζομένων; Και μήπως την αύξηση αυτής της «ευελιξίας» δεν απαιτεί (πέρα απ’ όλα τ’ άλλα) μέσα από την πιέσεις για ενίσχυση της «επιχειρηματικότητας»;
Και βέβαια, δεν είναι μόνο αυτά. Είναι, μαζί με αυτά και κυρίως, τα μνημόνια πάνω στα οποία βασίστηκαν και οι δεκάδες αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας εξαετίας. Μνημόνια και νόμοι που επιβλήθηκαν από την ίδια την ΕΕ και τους μηχανισμούς της και εκφράζουν απόλυτα την αντεργατική της πολιτική. Και είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι οι αποφάσεις-υποδείξεις της συγκεκριμένης Επιτροπής θα μπορούν να παρακάμψουν τις μνημονιακές δεσμεύσεις.
Αλλά και ο γαλλικός λαός, η νεολαία και οι εργαζόμενοί της, βιώνουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει ευρωπαϊκή αντεργατική πολιτική. Και ενάντια σε αυτήν την πολιτική δίνουν το σπουδαίο αυτό αγώνα.
• Η κυβερνητική προπαγάνδα προώθησης των νέων αντεργατικών μέτρων μιλά για την προσπάθειά της να επαναφέρει πλήρως τις συλλογικές συμβάσεις: «Για τη σημερινή κυβέρνηση όμως αποτελεί θεμελιακή δέσμευση η απόκρουση παρόμοιων διατάξεων και γενικότερα η αναστροφή της εργασιακής απορρύθμισης. Για το λόγο αυτό, το επικαιροποιημένο μνημόνιο όχι μόνον δεν προβλέπει την εφαρμογή της εν λόγω ρύθμισης, αλλά αντιθέτως ρητά αναφέρει ότι το θέμα του προσδιορισμού του κατώτατου μισθού αποτελεί αντικείμενο της διαπραγμάτευσης που έχει σκοπό την πλήρη επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων».
Κι όμως, η ίδια κυβέρνηση έχει δεσμευτεί μέσα από το 3ο μνημόνιο ότι «οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής, ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης μιας βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης». Ας μας επιτρέψει λοιπόν να θεωρήσουμε ότι θα υπερισχύσει η μνημονιακή δέσμευσή της (που είναι και υπογεγραμμένη!) και όχι η «θεμελιακή» δέσμευσή της.
Αλλά και οι πρώτες επαφές που είχε με τους εργοδότες άλλα δείχνουν. Έτσι στην ανακοίνωση τής ΕΣΕΕ, που εκδόθηκε μετά τη συνάντησή της με την Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, μπορεί μέσα από την επίκληση της ανάγκης για κλαδική σύμβαση στο εμπόριο να περιγράφεται το άγχος των μικρομεσαίων εμπόρων να μπουν κάποιοι κανόνες στο παιχνίδι του λυσσαλέου ανταγωνισμού που εκδηλώνουν οι μεγαλέμποροι και που έχει οδηγήσει στα κλεισίματα χιλιάδων μικρομεσαίων εμπορικών επιχειρήσεων αλλά, πρώτον, θέλει το πλαίσιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων να γίνει «περισσότερο αποτελεσματικό» και, δεύτερον, αναφέρει ότι «οι επιχειρησιακές συμβάσεις με ενώσεις προσώπων εμφανίζουν έξαρση, αποτυπώνοντας στην ουσία την επιθυμία των επιχειρήσεων να προσεγγίσουν τον κατώτατο μισθό έτσι όπως ορίζεται από το κράτος. Αν και το έντονο ενδιαφέρον αυτήν την εποχή για επιχειρησιακές συμβάσεις είναι όψιμα αυξημένο για λόγους που δεν σχετίζονται με την συλλογική διαπραγμάτευση, εντούτοις συνιστούν διέξοδο για τις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε δυσμενή θέση, ώστε να διατηρήσουν ακέραιες τις θέσεις εργασίας».
• Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να περιμένουν τις εξελίξεις ενός ακόμη στημένου διαλόγου. Δεν έχουν κανένα λόγο να ελπίζουν ότι μια επιτροπή αστών «ειδικών» θα καταγράψει τις δικές τους ανάγκες καλύτερα απ’ όσο τις νιώθουν αυτοί. Και πολύ περισσότερο όταν αυτή η επιτροπή κινείται με βάση τα συμφέροντα του ξένου και ντόπιου κεφάλαιου, δεσμευμένη από την ευρωπαϊκή αντεργατική νομοθεσία. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να εμπιστεύονται τις κυβερνητικές φλυαρίες περί διαπραγμάτευσης γιατί αποτελούν το άλλοθι για το πέρασμα νέων, βάρβαρων αντεργατικών μέτρων και προσπάθεια εξουδετέρωσης των εργατικών αγωνιστικών διαθέσεων.
Οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να βγουν στους δρόμους και να αγωνιστούν ενάντια στα νέα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση. Ενάντια στην περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Ενάντια στο νέο χτύπημα του εργατικού μισθού. Ενάντια στην πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας, των απολύσεων.
