Εργατολαϊκές επιτροπές αντίστασης

Χωρίς να μπορούμε να αποκλείσουμε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό, αυτό που σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται δεδομένο είναι ότι η βάρβαρη επίθεση του συστήματος σε βάρος του λαού όχι μόνο θα συνεχιστεί, αλλά και θα βαθαίνει. Αυτή η βασική εκτίμηση, που δεν είναι μόνο δική μας, καθορίζει και τη γραμμή πάλης με την οποία θα κινηθούμε στο επόμενο διάστημα. Μια γραμμή πάλης που θα έχει άμεσο στόχο την δημιουργία εστιών αντίστασης στην επίθεση, όπου αυτή εκδηλώνεται, και στην προοπτική ανοίγματος ρηγμάτων, τέτοιων που θα δημιουργήσουν ευνοϊκότερους συσχετισμούς, ώστε να τεθεί πιο αποφασιστικά, πιο μαζικά και με καλύτερους όρους, το ζήτημα της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΔΝΤ-ΕΕ.
Όλες οι δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ) πρέπει μέσα από επίμονα και συστηματικά καλέσματα κοινής δράσης προς κάθε κατεύθυνση που θέλει να αντισταθεί συλλογικά, να πρωτοστατήσουν στη δημιουργία εργατο-λαϊκών επιτροπών αντίστασης στους εργασιακούς χώρους και στους χώρους των λαϊκών συνοικιών. Ήδη σε διάφορες περιοχές της Αττικής και της Θεσσαλονίκης, αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας, έχουν συγκροτηθεί ανάλογες επιτροπές και πρωτοβουλίες.
Οι επιτροπές αυτές και όσες συγκροτηθούν στην πορεία, χρειάζεται να πλουτίσουν τη δράση τους και να επιδιώξουν να συνδεθούν με αυτούς στους οποίους απευθύνονται, τα πλατύτερα δηλαδή στρώματα εργαζομένων. Χρειάζεται επίσης να γίνει κάθε προσπάθεια να διευρυνθούν και να στηριχτούν οι επιτροπές από αγωνιστές τοπικών ή και κεντρικών συλλογικοτήτων και οργανώσεων. Οι επιτροπές πρέπει να αποκτήσουν τη δυνατότητα να εκδίδουν υλικό που θα αποκαλύπτει στα μάτια των μαζών τους πραγματικούς στόχους του μνημονίου και τις πραγματικές αιτίες που το σύστημα επιτίθεται άγρια, κόντρα στον αποπροσανατολισμό του συστήματος. Πρέπει να επιχειρήσουν τη διεύρυνσή τους με εργαζόμενους, αλλά και απολυμένους από τις δουλειές και τις επιχειρήσεις που βρίσκονται στα όρια δράσης τους. Να αναπτύξουν δράση αλληλεγγύης και συμπαράστασης σε εργαζόμενους που πλήττονται καθημερινά από τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, είτε αυτά αφορούν τις εργασιακές σχέσεις, είτε τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Εξυπακούεται ότι μέσα στην πορεία, όπου αυτές οι επιτροπές συνδέονται με τους εργαζόμενους στις λαϊκές συνοικίες, θα επιδιώκουν τη συσπείρωση δυνάμεων για την προώθηση αιτημάτων και στόχων που αφορούν το περιβάλλον, τους ελεύθερους χώρους και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Είναι επίσης αυτονόητο ότι όσο η δράση των επιτροπών μονιμοποιείται και στεριώνει, τόσο πιο αναγκαίες γίνονται μια σειρά κινήσεις και πρωτοβουλίες συντονισμού μεταξύ τους και ανταλλαγής εμπειριών.
Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να αναζητηθούν πρωτοβουλίες σύνδεσης και συνεννόησης με εργαζόμενους από άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν ανάλογη επίθεση. Ας μην ξεχνάμε ότι η επίθεση δεν είναι μόνο τοπική, αλλά εξελίσσεται με ανάλογη ένταση διεθνώς. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι η επίθεση δεν είναι προσωρινή, αλλά μόνιμη. Στο στόχαστρο βρίσκεται ο λαός γι” αυτό και οι δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ), τις προσπάθειες και τα καλέσματα για τη δημιουργία επιτροπών αντίστασης, πρωτίστως πρέπει να τα απευθύνουν στο λαό, και από το λαό να κρίνονται τα αποτελέσματά τους. Φυσικά και θα είναι μεγάλη ανάσα για τις επιτροπές αυτές η δράση μέσα σ” αυτές και άλλων αριστερών δυνάμεων. Κριτήριο όμως για το αν οι επιτροπές έχουν πετυχημένη ή όχι δράση θα είναι η γνώμη και η στάση των λαϊκών στρωμάτων και όχι τόσο η στάση της α ή β αριστερής οργανωμένης δύναμης.

Δράση στη βάση και απ” τα κάτω.

Γιατί επιτροπές και όχι κάτι πιο αναβαθμισμένο; Γιατί ο στόχος να είναι «μόνο» η ανατροπή των μέτρων και όχι κάτι πιο προοπτικό και διευρυμένο;
Μα, επειδή απλούστατα, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα αντιλαμβάνεται το ΚΚΕ(μ-λ) για τη συνείδηση και την αποτελεσματικότητα των μαζών, για τους συσχετισμούς και τη σφραγίδα ήττας που κουβαλάει η όποια Αριστερά, η δημιουργία επιτροπών από τα κάτω, με ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες, μέσα από διάλογο γι’ αυτά που ενώνουν, χωρίς να παραγνωρίζουμε αυτά που χωρίζουν, είναι ο μόνος ρεαλιστικός και σχετικά εφικτός τρόπος να κάνουμε βήματα προσέγγισης αυτών των μεγάλων και μεσοπρόθεσμων απαιτήσεων.
Ταυτόχρονα, ο δρόμος της οικοδόμησης επιτροπών που κάθε φορά «απλώνουν τα πόδια τους» μέχρι εκεί που φτάνουν είναι ένας δρόμος που δεν έχει προβοκαριστεί στα μάτια του κόσμου. Δεν φαντάζει σαν μια σεχταριστική αριστερή υπόθεση. Δεν δείχνει σαν συγκόλληση οργανώσεων έξω από αρχές. Δεν θυμίζει προεκλογικά κόλπα μέσω των οποίων διάφοροι «επαγγελματίες» αναρριχώνται τοπικά ή και κεντρικότερα. Ο δρόμος των επιτροπών, που θα αποκρυσταλλώνεται σε σχήματα, σε συλλογικότητες συνεννόησης και δράσης πάνω σε κοινά αναγνωρισμένους και προφανείς στόχους, είναι ο μόνος εφικτός δρόμος για να βάλουμε τις βάσεις στους εργασιακούς χώρους και στις γειτονιές, της λαϊκής-εργατικής αυτοοργάνωσης και έκφρασης στη θέση του, εδώ και δεκαετίες, κατεδαφισμένου συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, στη θέση των μορφών λαϊκής αυτοδιοίκησης που η επίθεση του συστήματος και ο ρεφορμισμός κατεδάφισαν.
Όποιος αριστερός, πολύ περισσότερο κομμουνιστής, δηλώνει ότι δεν του «φτάνει» ο στόχος της ανατροπής των μέτρων για να ξεδιπλώσει τη δράση του και να θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία του κινήματος, αλλά χρειάζεται κάτι πιο «διεγερτικό» και «εντυπωσιακό», τότε πραγματικά βρίσκεται αλλού και έχει άλλες βλέψεις (ανομολόγητες) στο μυαλό του.
Μα, αν ο στόχος της ανατροπής των μέτρων (από λαϊκή και εργατική σκοπιά προφανώς), της υπεράσπισης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων που βάναυσα καταργούνται, ήταν τόσο «εύκολος» και «απλός», γιατί δεν υλοποιείται έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος και για τα «άλλα»; Θα έφταναν μια-δύο γενικές απεργίες, άντε και μια ενδοπασοκική κόντρα, για να κάνει πίσω το σύστημα όπως έκανε επί Γιαννίτση. Σήμερα όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Έχει φανεί ότι το μνημόνιο και τα υπόλοιπα μέτρα που συγκροτούν αυτή τη βάρβαρη πολιτική είναι ένα καίριο και επίδικο ζήτημα μεγάλης ταξικής αναμέτρησης. Οι δυνάμεις του συστήματος το έχουν καταλάβει γι αυτό με νύχια και δόντια, εσωτερικά και διεθνώς, τα υπερασπίζονται. Ο λαός όμως, η εργατική τάξη θα έπρεπε να έχει ακόμα μεγαλύτερη επιμονή και αποφασιστικότητα να τα ανατρέψει, αν μπορούσε και το επέτρεπαν οι συσχετισμοί. Προφανώς γιατί όσα μέτρα περνάνε κάνουν ακόμα πιο αρνητικούς τους συσχετισμούς και πιο δύσκολη τη ζωή του λαού. Εκτός αν, σαν «Αριστερά», έχουμε βρει «λύση». Και ποιά είναι αυτή; Μήπως να αφήσουμε τα μέτρα να περνάνε και η μόνη «ανακούφιση» θα έρθει όταν το ΚΚΕ αυξήσει την κομματική του επιρροή, ή μήπως όταν εγκαθιδρύσει λαϊκή οικονομία;
Ή μήπως όταν το ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ μαζί με τους ανανεωτές και τους «επαναστάτες» του ΣΥΡΙΖΑ φτιάξουν «ριζοσπαστική» κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης και πάρουν πίσω τα μέτρα; Απλώς αυταπάτες! Όπως όλα δείχνουν η Αριστερά που έχουμε δεν μπορεί να είναι «χρήσιμη» ούτε καν σαν δεκανίκι ή στήριγμα.

Κοινή δράση για την ανατροπή του μνημονίου

Ο στόχος της ανατροπής των μέτρων είναι ένας στόχος που δεν προσπερνιέται ούτε αγνοείται. Και για να επιτευχθεί θα πρέπει να βιώσουμε απανωτές σοβαρές ταξικές αναμετρήσεις. Θα πρέπει άμεσα και αποφασιστικά ο λαός και η εργατική τάξη να κάνουν βήματα προς τα μπρος και προς τα πάνω. Και όπως κάθε ταξική αναμέτρηση, χωρίς να είναι εκ των προτέρων «τακτοποιημένη δια συμβολαίου» η επιτυχία του στόχου.
Η ταξική πάλη ούτε μπορεί ούτε πρέπει να σταματήσει. Και αν τα κύματα της οργής και της αγανάκτησης δεν είναι αρκετά σ” αυτή τη φάση να προκαλέσουν ρήγματα και να κλονίσουν τα μέτρα, ο λαός και η εργατική τάξη θα επανέλθουν άμεσα και σύντομα, διότι δεν μπορούν να παρακολουθούν αμέτοχοι τη σφαγή των ίδιων και των παιδιών τους. Και φυσικά, τίποτε από όσα κατακτήθηκαν και δημιουργήθηκαν στην τωρινή φάση δεν θα θυσιαστεί και θα απαλλοτριωθεί. Αλλά θα κρατηθεί σαν τη μαγιά και τη βάση για την επόμενη αναμέτρηση. Καμιά επιτροπή γειτονιάς, καμιά επιτροπή σωματείου, κανένας συντονισμός και καμία πρωτοβουλία δεν θα αφεθεί στην τύχη της. Θα στηριχτούν και τα αναπαραχθούν ώστε να είναι έτοιμα να βρουν περιεχόμενο στην αμέσως επόμενη φάση. Όσο η επίθεση συνεχίζεται και κλιμακώνεται, τόσο θα συνεχίζει και θα αναβαθμίζεται η αντίσταση.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι η προσπάθεια της δημιουργίας στήριξης, διεύρυνσης και ουσιαστικοποίησης τω επιτροπών σε συνδυασμό με την συστηματική προσπάθεια για την ανάδειξη μέσα στο κίνημα και το λαό της ανάγκης η πάλη να στοχεύει στην ανατροπή των μέτρων, είναι ένας ρεαλιστικός και όχι ουτοπικός στόχος, θα είναι το ΚΥΡΙΟ ΚΑΘΗΚΟΝ του ΚΚΕ(μ-λ), και η βασική μορφή συμβολής του στο κίνημα, για τη φάση που διανύουμε, και ανεξάρτητα των εξειδικεύσεων που θα έχει αυτή η γραμμή της αντίστασης αν έχουμε πολιτικές ανατροπές ή ενόψει τοπικών και περιφερειακών εκλογών. Γίνεται επίσης κατανοητό ότι η προσπάθεια αυτή δεν θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα αλλά θα έχει να αντιμετωπίσει πολλά εμπόδια. Η σωστή προετοιμασία προϋποθέτει να έχουμε σωστή γνώση και αξιολόγηση αυτών των εμποδίων, όχι για να βρούμε άλλοθι για να αφήσουμε τη γραμμή της αντίστασης «στη μέση» αλλά για να κάνουμε το καλύτερο και το πιο αποτελεσματικό που μπορούμε.
Τα βασικά εμπόδια, λοιπόν, που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι αυτά που απορρέουν από την κυριαρχία του συστήματος, και κατ’ επέκταση τους αρνητικούς συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί μετά την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος. Ένα επιπλέον δεδομένο που αφορά και την ιδιαίτερη φάση που βιώνουμε είναι οι «επιτυχίες» του συστήματος από το πέρασμα του μνημονίου και των πρώτων βάρβαρων μέτρων. «Επιτυχίες» που δυσκολεύουν τις προσπάθειές μας να δημιουργήσουμε όρους συλλογικής δράσης μιας και μεγαλώνουν την απογοήτευση και τη μοιρολατρία στα πλατιά λαϊκά στρώματα. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, και σαν μια ακόμη έκφραση της κυριαρχίας του συστήματος είναι η μεγάλη δυνατότητα που έχει κατακτήσει να προωθεί την πολιτική του στηριγμένο σε μια άνευ προηγουμένου ιδεολογική τρομοκρατία, και σε μια έξαρση της κρατικής καταστολής και τρομολαγνείας, σε σημείο που να αγγίζουμε τη «συνταγματική εκτροπή». Ο αποπροσανατολισμός των στρατευμένων ΜΜΕ, η τρομοκρατία των ελλειμμάτων, η τρομοκρατία του χρέους, η τρομοκρατία των μονόδρομων που έρχονται να «κουμπώσουν» με τη χρόνια αποδιοργάνωση του κινήματος είναι τα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΕΜΠΟΔΙΑ που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τακτικά και στρατηγικά.
Γι’ αυτό και όχι τυχαία επιδιώκουμε ΜΟΝΙΜΑ την κοινή δράση, τις κοινές πρωτοβουλίες, πέρα των άλλων διαφορών μας με οτιδήποτε δείχνει διατεθειμένο να ξεφύγει από αυτό το πλαίσιο κυριαρχίας και να το αμφισβητήσει έστω και μερικώς. Εδώ βέβαια συναντάμε μιας άλλης κλίμακας αλλά εξίσου σοβαρά ΕΜΠΟΔΙΑ. Εμπόδια που αφορούν χρόνιες, ριζωμένες αντιλήψεις μέσα στο μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, και αυτής που θέλει να δράσει κομμουνιστικά, σαν αποτέλεσμα της ήττας του κινήματος. Εμπόδια που έχουν σαν αποτέλεσμα το αυτοπροβοκάρισμα μεγάλου μέρους της Αριστεράς, που έχει «καταφέρει» ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες να γίνει και αυτή πρόβλημα από εκεί που ήταν λύση. Που κατάφερε να φαίνεται στα μάτια των εκμεταλλευόμενων σαν μια έστω χαλαρή προέκταση και συμπλήρωμα του κατεστημένου.

Κόντρα στα εμπόδια επιμένουμε

Το σύνολο των κομματικών μας δυνάμεων πρέπει να συζητήσει, να αξιολογήσει τα εμπόδια και τα αρνητικά της φάσης, προκειμένου να τα αντιμετωπίσει. Τα εμπόδια αυτά δεν ξορκίζονται ούτε αναμένεται να ανατραπούν μονομιάς. Χρειάζεται πέραν της υπομονής και επιμονής ψυχραιμία και κυρίως επιχειρήματα, απόψεις, εκτιμήσεις όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις αντιλήψεις που έχει λαθεμένα διαμορφώσει ο κόσμος. Πρέπει με συστηματικό τρόπο να γίνουμε φορείς απόψεων, με επίγνωση των ιστορικών δεδομένων, της ταξικής πάλης και των επαναστάσεων προκειμένου να ανασκευάσουμε σταδιακά και μέσα στην ταξική πάλη τις λαθεμένες αντιλήψεις. Αν δεν κινδυνεύαμε να παρεξηγηθούμε, και να θεωρηθεί ότι «αποχωρούμε» από την πολιτική πάλη, θα λέγαμε ότι χρειάζεται μαζί με τα άλλα, μια σύγχρονη κόκκινη ιδεολογική σταυροφορία, που να αναμετριέται με τις σάπιες ιδεολογίες και αξίες του συστήματος.
Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι για να κατορθώσουμε σαν σύγχρονη τάση του κινήματος να συμβάλουμε σ’ αυτήν την σταυροφορία και να μην καταλήξει κι αυτή μια ακόμη θορυβώδης ενσωμάτωση στο κυρίαρχο σύστημα αξιών, πρέπει να φροντίσουμε να αναβαθμίσουμε το ιδεολογικό και πολιτικό μας κριτήριο και αυτό να εκφραστεί και στο περιεχόμενο των εντύπων μας, στον ηλεκτρονικό μας τύπο, στα blogs, κι όπου αλλού φτάνει η φωνή μας. Χρειάζεται επίσης να κάνουμε σοβαρές προσπάθειες να σπάσουμε τις υγειονομικές ζώνες που επιχειρείται να στηθούν γύρω μας από άλλες απόψεις και προσεγγίσεις που δεν έχουν μάθει στην αντιπαράθεση. Πρέπει να καταδικάζουμε με κάθε ευκαιρία, άμεσα, επιτόπου και αυστηρά, τα αντιδημοκρατικά πλαίσια που στήνονται τα διάφορα «φόρα» και συγκεντρώσεις που έχουν γίνει κανόνας την τελευταία περίοδο. Έκφραση και σημάδι του πανικού που καταλαμβάνει μια σειρά απόψεις που δεν πατάνε στα πόδια τους. Ακόμη χειρότερα, είναι εκφράσεις επίδειξης «καλής συμπεριφοράς» (προς ποιούς αλήθεια;) αποκλείοντας τις ενοχλητικές απόψεις.
Πολλές φορές μας έχει απασχολήσει το ερώτημα αν οι δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ) έτσι όπως έχουν προκύψει ποσοτικά και ποιοτικά «φτάνουν» για να αναλάβουν το βάρος της προώθησης της γραμμής της αντίστασης μέσα από την κοινή δράση και με στόχο την ανατροπή της επίθεσης και του μνημονίου. Η απάντηση είναι προφανής και δεν μπορούμε να κρυφτούμε. Όπως είναι προφανής και η γενικότερη εκτίμηση περί της μεγάλης αναντιστοιχίας που υπάρχει ανάμεσα στην Αριστερά, στο κίνημα, και στην επίθεση που δέχεται ο λαός. Έχουμε επίσης ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχουν ταχείες λύσεις «κάλυψης κενού» από αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία του αν δεν αλλάξουν αντιλήψεις, αν δεν συνδεθούν με φρέσκιες δυνάμεις που θα αναδείξει η ταξική πάλη.
Η πορεία κάλυψης του κενού δεν έχει καμία σχέση ούτε με ψευδεπίγραφα «μέτωπα», ούτε με αριστερούς «πόλους», ούτε με «ενότητα της παναριστεράς». Το δείχνει άλλωστε η πρόσφατη εμπειρία. Ωστόσο το ΚΚΕ(μ-λ) δεν μπορεί να περιμένει τις άλλες αριστερές τάσεις να συμφωνήσουν στρατηγικά μαζί του, ούτε βέβαια μπορεί να παρουσιάζεται «αναβλητικό» και «αναποφάσιστο» επειδή οι εποχές είναι δύσκολες και ο λαός «δεν τραβάει».
Δεν μπορεί το ΚΚΕ(μ-λ) να παραιτηθεί, ούτε από το δικαίωμα της ιδιαίτερης ενίσχυσής του, ούτε από την υποχρέωση και το καθήκον να συμβάλλει στο κίνημα της αντίστασης μέσω της κοινής δράσης. Είναι λοιπόν πρώτης γραμμής καθήκον, να διευρύνει το ΚΚΕ(μ-λ) τον κύκλο της επιρροής και της παρέμβασής του μέσα στις επιτροπές στις συνοικίες, στα σωματεία, στους μαζικούς χώρους. Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει: 1. Να αξιοποιήσει στο έπακρο και 100% όλες του τις δυνάμεις προς αυτή την κατεύθυνση. 2. Να βρει όλες τις πρόσφορες μορφές συνεννόησης, συνύπαρξης, συνδιαμόρφωσης με αγωνιστές που είτε έχουν αναδειχτεί από προηγούμενες φάσεις της ταξικής πάλης είτε ξεπετάγονται σήμερα από τις τωρινές συγκρούσεις. Αναφερόμαστε δηλαδή σε μια σταθερή προσπάθεια συνάντησης των δικών μας δυνάμεων με ένα δυναμικό αγωνιστών και που προϋποθέτει να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε πολλά, κυρίως στο ύφος και το στιλ της όλης μας δράσης και προβολής των απόψεών μας. Δεν αγιοποιούμε αυτό το δυναμικό για να το πλευρίσουμε. Ίσα-ίσα έχει πολλές αδυναμίες, πολλά στησίματα και πολλές προκαταλήψεις. Εμείς πασχίζουμε αυτές οι αδυναμίες να μη μπαίνουν πάνω και μπροστά από την ανάγκη προώθησης του κινήματος και της κοινής δράσης. Και να προσπαθούμε να δημιουργούμε μ’ αυτό το δυναμικό, όπου είναι εφικτό, κοινές προσπάθειες, με ανοιχτό πνεύμα, όχι για να υποκαταστήσουμε τα πλατιά σχήματα οργάνωσης του λαού, αλλά για να τα υπηρετούμε.

Μέτωπο αντίστασης

Με βάση τα όσα είχαμε επεξεργαστεί από τα μέσα της τρέχουσας δεκαετίας, είχαμε μέσα στη γενικότητά της, καταλήξει να προωθήσουμε στην οικοδόμηση ενός ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στην επίθεση που θα στοχεύει να υπηρετήσει την πάλη του λαού για ΕΙΡΗΝΗ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Επειδή βέβαια ένα τέτοιο μέτωπο που να εκφράζει μια διευρυμένη πολιτική συμμαχία και να έχει διευρυμένη κοινωνική έκφραση και αντανάκλαση και αντίστοιχα λαϊκά ερείσματα, δεν ήταν άμεσος εφικτός στόχος, είχαμε περιγράψει όσο γινόταν τα ενδιάμεσα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Είχαμε επίσης επίγνωση ότι τέτοια «σχέδια» (ή, καλύτερα, προσανατολισμοί) για οργανώσεις με μικρές δυνάμεις σαν τις δικές μας υπόκεινται στην κρίση και τη δοκιμασία της ταξικής πάλης. Με αποτέλεσμα είτε να τροποποιούνται είτε ακόμη και να ακυρώνονται (?) Εκεί που ήμασταν πιο ξεκάθαροι είναι ότι τέτοια μέτωπα θα ήταν δημιουργήματα της ταξικής πάλης, προϊόντα πραγματικών απαιτήσεων του κινήματος και όχι «εφευρέσεις» γραφείων ή προεκλογικές συγκολλήσεις. Επίσης είχαμε κάνει σαφές ότι τέτοια μέτωπα, εκτός των υπολοίπων, προϋπόθεταν την ισχυροποίηση μέσα στην κοινωνία της κομμουνιστικής τάσης χειραφέτησης, μέσα στα πλαίσια της πιθανής συνύπαρξης με άλλα ιδεολογικά ρεύματα που θα έχουν ανάλογες βλέψεις, έστω και από άλλες αφετηρίες, ανατροπής της επίθεσης και διαμόρφωσης άλλων συσχετισμών.
Παρά λοιπόν, την όποια αλλαγή δεδομένων στην πρόσφατη περίοδο, παρά τα όποια σαφή σημάδια αφύπνισης των λαϊκών στρωμάτων κάτω από το βάρος της βάρβαρης επίθεσης που τροποποιούν τα δεδομένα της ταξικής πάλης και αφήνουν περιθώρια για πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, παρά τη μη ποιοτική ανατροπή συσχετισμών η κατεύθυνσή μας για την ανάγκη οικοδόμησης ενός τέτοιου ΜΕΤΩΠΟΥ ενώ παραμένει σωστή, δεν έχουμε πειστεί ότι μπορεί να «επισπευσθεί» ή να «εκβιαστεί». Έχουμε βέβαια χαρακτηρίσει θετική την εξέλιξη όπου όλο και μεγαλύτερο φάσμα οργανωμένων δυνάμεων αναφέρεται στην κοινή δράση και στην ανάγκη μετωπικής δράσης, αλλά θέλουμε να περιμένουμε την εξέλιξη της ζωής για να δούμε την ειλικρίνεια των προθέσεων και το βάθος των διακηρύξεων. Από την άλλη, είναι τόσο μεγάλη η ένταση των ανατροπών που η οικοδόμηση ενός τέτοιου μετώπου και τα «προγραμματισμένα» βήματα προς αυτό, όλο και λιγότερο μπαίνουν σε «καλούπια» προβλέψεων, όλο και επιδέχονται ανατροπών που δεν μπορούν να εκτιμηθούν από σήμερα.
Όπως και να’ ναι όμως, η εξάρτηση βαθαίνει, η ανεργία τσακίζει ήδη κόκαλα, και το καθεστώς όλο και αντιδραστικοποιείται, γι” αυτό και ο αγώνας για ΕΙΡΗΝΗ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι όρος επιβίωσης και πεδίο ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα που στοχεύει στην ΑΝΑΤΡΟΠΗ του συστήματος και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Νεολαία

Ένα σαφές σημάδι του συνεχιζόμενου αρνητικού συσχετισμού είναι το ότι το σύστημα και οι εκπρόσωποί του, μέσα στον ορυμαγδό των επιθέσεων που κάνουν για να πείσουν πόσο «απαραίτητα» και «αναγκαία» είναι τα μέτρα δεν παραλείπουν να διαλαλούν πόσο ξαφνιασμένοι ευχάριστα είναι που τα μέτρα περνάνε παρά τις αντιδράσεις, και πάντως πιο «εύκολα» από ότι πρόβλεπαν. Φοβούνταν, λένε, ότι θα «έπεφταν τα τσιμέντα» κι όμως περιχαρείς ανακαλύπτουν ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Άλλη μια προσέγγιση για να ρίχνει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση των μαζών που αναζητούν νίκες, οι οποίες ακόμη καθυστερούν. Θα προσθέταμε βέβαια, για να σημειώσουμε τη συνεχιζόμενη δυσκολία που συναντούν οι αντιστάσεις, ότι ακόμα και όταν στις 5 Μάη πήγαν «να πέσουν τα τσιμέντα» φρόντισαν «κάποιοι», με τους τρεις νεκρούς της MARFIN να «αποκαταστήσουν την τάξη».
Αν κάτι όμως προξενεί εντύπωση, και είναι ζήτημα ουσιαστικής εκτίμησης, είναι η νεολαία (εργαζόμενη και σπουδάζουσα). Επειδή πολλή συζήτηση γίνεται γι” αυτό, που επιδιώκει μάλιστα να αντιπαραβάλει τη στάση της τον Δεκέμβρη του 2008 με τη στάση της τόσο την άνοιξη του 2007 όσο και την άνοιξη του 2010, θα λέγαμε καταρχάς ότι δεν μας ξαφνιάζει η σημερινή αμηχανία της νεολαίας (αν μπορούμε να την πούμε έτσι). Ουσιαστικά, οι διαφορές είναι φανερές: το 2007 είχαμε μια «εσωτερική πανεπιστημιακή πρόκληση» η οποία απαντήθηκε, όπως απαντήθηκε. Πάντως, σ’ ένα πεδίο που η σπουδάζουσα νεολαία, όσο και να είχε μείνει πίσω, το προσέγγιζε ευκολότερα γιατί ήταν «δικό της» και το βίωνε. Το 2008 απάντησε στην πρόκληση της δολοφονίας και έμεινε μέχρι αυτό το επίπεδο, παρά την ανάμιξη της αναρχίας και της αυτονομίας να καλύψει την «αριστερή» ανεπάρκεια. Μάλιστα άφησε και σ’ αυτό το επίπεδο λογαριασμούς στη μέση αφού δεν μπορεί σήμερα να συνεχίσει την κίνηση για την καταδίκη των δολοφόνων και κινδυνεύουμε να χρεωθούμε μια αθώωση που ισοδυναμεί με συγχωροχάρτι και πράσινο φως στις ορδές των ΜΑΤ, δελτάδων, ζητάδων κ.λπ.
Στις μέρες μας, τόσο για την εργαζόμενη, και περισσότερο για τη σπουδάζουσα νεολαία, η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΤΗΝ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ. Μ’ αυτή την έννοια η νεολαία δυσκολεύεται ακόμη και να δράσει σαν εφεδρεία, και παραμένει εγκλωβισμένη στη δύναμη αδράνειας και συνήθειας που έχει κατορθώσει να διαμορφώσει το σύστημα στις προηγούμενες δεκαετίες της κυριαρχίας.
Δεν είμαστε προφήτες για να προβλέψουμε το «σημείο μηδέν» της έκρηξης. Αν θα πρέπει σε κάτι να σκύψουμε είναι στο πως, με ποιές μορφές και μέσα από ποιά κανάλια θα κατορθώσουμε να συμβάλλουμε στην εμπλοκή της νεολαίας στο κίνημα της αντίστασης, όχι σαν φτωχός συγγενής αλλά σαν βάση στήριξης. Συμβολή που θα είναι και η βασική διαδικασία ενίσχυσης της πολιτικής μας παρουσίας στη νεολαία. Συμβολή που θα είναι και το βασικό πεδίο αντιπαράθεσης και διαχωρισμού από την αναρχοαυτονομία και τον ρεφορμισμό. Συμβολή που πρέπει να αντιμετωπιστεί, όχι σαν μια απλή επανάληψη των όσων κάνουμε στους εργασιακούς χώρους και στις γειτονιές, αλλά κατάλληλα προσαρμοσμένη και εκλαϊκευμένη στα χαρακτηριστικά της νεολαίας, που πρέπει επιτέλους να μελετήσουμε πιο συστηματικά!

Καλλικράτης: Όχι στις αυταπάτες

Γράψαμε ότι θέλουμε να περιμένουμε τη ζωή και την εξέλιξη της ταξικής αναμέτρησης για να διαπιστώσουμε την ειλικρίνεια των προθέσεων των δυνάμεων που, σ’ αντίθεση με το ΚΚΕ, επιδιώκουν την ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ. Ήδη, δυστυχώς, έχουν διαφανεί σε αρκετές δυνάμεις τάσεις αναχώρησης από την ταξική πάλη και μετάθεση της αντιπαράθεσης σε εύθετο χρόνο. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι πέρασαν βασικά μέτρα, αυτό δεν θα πρέπει να είναι ούτε αφορμή ούτε αιτία υπεκφυγής μπροστά στα προβλήματα, και δήθεν ενασχόλησης με «άλλα», πιο ευνοϊκά ή και πιο προνομιακά. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να είναι αιτία ή και αφορμή αποχώρησης από τον αγώνα για την ανατροπή των μέτρων η πιθανή πολιτική ανατροπή στο πολιτικό σκηνικό, που μπορεί να φέρει στο προσκήνιο αιφνιδιαστικά μέχρι και βουλευτικές εκλογές. Ιδιαίτερα όταν όλοι αντιλαμβάνονται ότι η προσφυγή στις κάλπες, αν προκριθεί, θα έχει σαν στόχο και την εκτόνωση των όποιων αντιδράσεων και την καλλιέργεια νέων αυταπατών.
Το ΚΚΕ(μ-λ), ειδικά σ’ αυτή την κρίσιμη φάση που η επίθεση έτσι ή αλλιώς και στην κυριολεξία δεν πρόκειται να γνωρίσει καμία ανάσχεση, ακόμα και αν «εκτός προγράμματος» στηθούν κάλπες, θα δώσει όλες του τις δυνάμεις ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες και θα έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με όσες αριστερές δυνάμεις είναι έτοιμες «οικειοθελώς» να «τσιμπήσουν το τυράκι». Το ΚΚΕ(μ-λ) θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για να διατηρήσει ζωντανές και δραστήριες τις όποιες επιτροπές αντίστασης οικοδομήθηκαν με κόπο, και θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην επιτρέψει την καρατόμησή τους ενόψει καιροσκοπικών και μικροκομματικών επιδιώξεων. Σ’ αυτή τη βάση προκρίνει να αντιμετωπίσει και τις τοπικές και περιφερειακές «αυτοδιοικητικές» εκλογές που θα γίνουν με βάση τον Καλλικράτη. Καταλήγει να απευθύνει εκεί που φτάνει η φωνή του, με όσο πιο αποφασιστικό τρόπο, κάλεσμα στο λαό και τις αριστερές δυνάμεις ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει μη συμμετοχή στις εκλογές με ψηφοδέλτιο συνεργασίας ή και αυτοδύναμο.
Αυτό που καθορίζει σ’ αυτή τη φάση τη στάση μας δεν είναι οι γενικές μας αντιρρήσεις και εναντιώσεις σε μια «αυτοδιοίκηση» που σταδιακά μετατρέπεται στο μακρύ χέρι της κρατικής εξουσίας, που σταδιακά όλο και απομακρύνεται από το λαό και γίνεται, ουσιαστικά, εχθρός του. Τα στοιχεία αυτά βαθαίνουν εδώ και δεκαετίες και μάλιστα με τον Καποδίστρια ακόμα περισσότερο. Και όμως αυτά από μόνα τους δεν μας οδήγησαν στην καθολική στάση της μη συμμετοχής. Αντίθετα όσο μας επέτρεπαν οι δυνάμεις μας, και κυρίως για να μην υπονομεύσουμε απόπειρες κοινής δράσης σε λαϊκές συνοικίες συμμετείχαμε κάποιες φορές και με ψηφοδέλτιο.
Σ’ αυτή τη φάση λοιπόν, αυτό που εκτιμάμε και καθορίζει τη στάση μας είναι ότι οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις που ακούνε στο όνομα Καλλικράτης, πέραν της ακόμα πιο αντιλαϊκής και απόμακρης από το λαό αρχιτεκτονικής που προβλέπουν για την πάλαι ποτέ αυτοδιοίκηση, γίνονται και ένα από τα βασικά εργαλεία της επίθεσης του συστήματος, που προωθεί ελαστικές εργασιακές σχέσεις, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, συγχωνεύσεις. Όλο αυτό το αντιδραστικό μίγμα μας οδηγεί να κάνουμε την πρόταση για πλήρη και καθαρή αντίθεση στη μεταρρύθμιση μέχρι τέλους. Ας μην «ανησυχούμε» που η Αριστερά δεν θα έχει εκπροσώπηση στην «αυτοδιοίκηση». Κανονικά, αν ήταν Αριστερά, δεν θα της κόστιζε τόσο, γιατί αντ’ αυτής θα είχε ερείσματα στο λαό.
Θα θέλαμε να κάνουμε μια παράφραση της φράσης που ακούγεται τελευταία «καλύτερα να χάσεις ερείσματα στην αυτοδιοίκηση, παρά να χάσεις κάθε δυνατότητα να ριζώσεις στο λαό».
Οι πρόσφατες εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας, η άγρια επίθεση, η διασύνδεση της με τους οξυμένους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, η υποβάθμιση της θέσης της άρχουσας τάξης στο πλαίσιο του βαθέματος της εξάρτησης, δημιουργούν όρους σύγκλισης και σύμπλευσης του αντιιμπεριαλιστικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα. Δημιουργούν όρους σύγκλισης των στόχων της σοσιαλιστικής ανατροπής με την κατάκτηση της πραγματικής ανεξαρτησίας. Όσοι από την Αριστερά νομίζουν ότι αυτό που συμβαίνει είναι διάλειμμα, και το ΔΝΤ θα φύγει με ημερομηνία λήξης και θα μας αφήσει να «ασχοληθούμε» ξανά με τα «σωστά» καθήκοντα, είναι γελασμένοι. Αυτό που συντελείται θα αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στη χώρα, στις δυνατότητές της, στον κοινωνικό της ιστό, στη θέση της στο σύγχρονο κόσμο, είτε χρεοκοπήσει φανερά, είτε «κρυφά», είτε έχει νόμισμα το ευρώ, είτε άλλο εθνικό. Γι” αυτό και ο πολιτικός χρόνος αλλά και η ένταση του κινήματος θα γνωρίσουν άλλες διαστάσεις και θα αποκτήσουν άλλα δεδομένα.
Ας είμαστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε!

φ.645, 10/07/10