Το νομοσχέδιο για την «απλή αναλογική», την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, συζητιέται στην βουλή και η ψηφοφορία προγραμματίστηκε να γίνει την Πέμπτη 21/6 το βράδυ, αντί της Τετάρτης 20/6, όπως αρχικά είχε προγραμματιστεί, με στόχο να «μιλήσουν περισσότεροι βουλευτές» επί του ζητήματος, όπως μας πληροφορεί η κυβέρνηση.
Ήδη από την πρώτη μέρα της συζήτησης, ο κεντρικός στόχος της κυβέρνησης να «πιάσει» τους 200 ψήφους για να ισχύσει ο νέος εκλογικός νόμος στις επόμενες εκλογές, ή τουλάχιστον να φτάσει κοντά στο νούμερο αυτό (197), ώστε να ασκήσει διαφόρων ειδών πιέσεις σε ανεξάρτητους και μη βουλευτές για να φτάσει στους 200, «εξαερώθηκε» από την τοποθέτηση του εκπροσώπου της φασιστικής ΧΑ, ότι δεν θα πάρουν μέρος στην ψηφοφορία «για να μην γίνουν ουρά είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε της ΝΔ». Για άλλη μια φορά, το φασιστικό μόρφωμα δείχνει υπευθυνότητα απέναντι στις δυνάμεις του συστήματος που δεν ήθελαν την «ακυβερνησία» που φέρνει το νομοσχέδιο για τον εκλογικό νόμο.
Επίσης, την ώρα που γράφεται το άρθρο, πριν την ψηφοφορία στην βουλή, η κυβέρνηση φαίνεται να συγκεντρώνει εκτός από τις δικές της ψήφους, αυτές της ΕΚ του Λεβέντη, του Θεοχαρόπουλου από την ΔΗΜΑΡ, του ανεξάρτητου Ν.Νικολόπουλου και τις ψήφους του ΚΚΕ σε δύο άρθρα για την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών και την ψήφο στα 17. Δεν φαίνεται να προκύπτουν κάποιες «εκπλήξεις» της τελευταίας στιγμής, αν και με τον τυχοδιωκτισμό που χαρακτηρίζει το αστικό πολιτικό σύστημα της επίθεσης τίποτα δεν πρέπει να αποκλείεται.
Ο σχεδιασμός από την κυβέρνηση για την ψήφιση ενός εκλογικού συστήματος «απλής αναλογικής» δεν αποτελούσε μόνο μία προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα «δίχτυ προστασίας» για τον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές όποτε και αν γίνονταν, αλλά στόχευε ευρύτερα σε μία ενίσχυσή του στην παρούσα φάση από κεντροαριστερές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ-ΕΚ), έτσι ώστε να αποτελέσει τον βασικό πόλο μίας ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού προς «προοδευτική» κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, να πιέσει το ΚΚΕ και να το αναγκάσει να ψηφίσει έστω κάποια άρθρα του νομοσχεδίου, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο ότι έχει ακόμα την πολιτική ηγεμονία στον χώρο της αριστεράς και μπορεί να αξιοποιήσει τις κοινοβουλευτικές- εκλογικές αυταπάτες που είναι σε έξαρση τόσο εντός όσο και εκτός αστικού κοινοβουλίου.
Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο από την αρχή η κυβέρνηση θεωρούσε χαμένη υπόθεση την ψήφιση του εκλογικού νόμου της «απλής αναλογικής», καθώς έκανε ότι μπορούσε για να την προωθήσει, τόσο με τις συναντήσεις του Τσίπρα με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, τις «ευπρόσδεκτες» και «μη ευπρόσδεκτες ψήφους» του προέδρου της βουλής Βούτση και με τις διάφορες «τρίπλες» στο ίδιο το περιεχόμενο του νομοσχεδίου. Εκείνο που σε όλη αυτή την διαδικασία έγινε ολοφάνερο είναι ότι με το νομοσχέδιο για τον εκλογικό νόμο και τις διατάξεις για την συνταγματική αναθεώρηση που ετοιμάζονται να ανακοινωθούν από τον Τσίπρα, γίνεται προσπάθεια από την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει «νέα ταυτότητα». Να αποκτήσει αντιστοιχία η πολιτική της υποταγής στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό και της επίθεσης στον λαό με τα πολιτικά χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος σε επίπεδο προσανατολισμών, κοινωνικών αναφορών και ρόλου στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος.
Η επιδίωξη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να «καούν» σαν πολιτικός οργανισμός μέσα από την εφαρμογή της αντεργατικής- αντιλαϊκής πολιτικής που ακολουθούν, αλλά να αποκτήσουν την δυνατότητα μέσα από τις σχέσεις που οικοδομούν με το ντόπιο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές και με τις κατάλληλες διευρύνσεις να αποτελέσουν τον ένα από τους δύο σταθερούς πυλώνες του συστήματος. Εξάλλου, όσο έχουν την κυβερνητική πλειοψηφία, θα έχουν και τις δυνατότητες τόσο σε διεθνές όσο και σε τοπικό επίπεδο να οικοδομήσουν τους όρους μίας τέτοιας εξέλιξης. Ήδη έχουν διανύσει αρκετό δρόμο και κινούνται γοργά προς κάθε κατεύθυνση για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Στα πλαίσια αυτά και οι συναντήσεις του Τσίπρα με Παπανδρέου, Κουβέλη και Οικολόγους Πράσινους για συζήτηση εκλογικού νόμου και συνταγματικής αναθεώρησης και φυσικά ζυμώσεων για ευρύτερες συγκλίσεις. Μα καλά, μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος, με τα «ρετάλια» του αστικού πολιτικού συστήματος, τους υποταγμένους της ρεφορμιστικής αριστεράς και τους συστημικούς οικολογούντες θα στηθεί η νέα «προοδευτική συνεργασία»;
Καταρχάς, το σύστημα, όταν έχει ανάγκη, δεν αφήνει κανέναν που να μην τον αξιοποιήσει. Εδώ έσπρωξε τον… Λεβέντη στην βουλή, τον Παπανδρέου και τον Κουβέλη θα αφήσουν να πάνε χαμένοι; Οι συναντήσεις αυτές έχουν έναν ισχυρό συμβολικό χαρακτήρα και δείχνουν ότι οι «κεντροαριστεροί» φορείς της επίθεσης μπορούν να βρουν γλώσσα επικοινωνίας και συνεννόησης. Πολύ περισσότερο και όσο θα φαίνεται να συναντάει σημαντικά εμπόδια η επιχείρηση ανασυγκρότησης της «κεντροαριστεράς» από ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι και λοιπούς, τόσο θα δυναμώνουν οι πιέσεις εντός και εκτός της χώρας να προχωρήσει η διαδικασία αυτή με συμμετοχή και πρωταγωνιστικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα. Κανένας παράγοντας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, Σουλτς – Πιατέλα – Γκάμπριελ, δεν χάνει ευκαιρία να τονίσει την ανάγκη σύγκλισης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ για την διαμόρφωση ενός «προοδευτικού πόλου» στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται και στο ευρωκοινοβούλιο για την διαμόρφωση ενός πολιτικού μοντέλου συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους οικολόγους πράσινους. Στα πλαίσια αυτά, σχηματίστηκε η «Προοδευτική Συμμαχία» (Progresive Caucus), με την συγκρότηση εκτελεστικής επιτροπής από τον ΣΥΡΙΖΑ, το γερμανικό Die Linke, το ιταλικό L’ Altra Europa con Tsipras, 2 ευρωβουλευτές από την σοσιαλιστή ομάδα προερχόμενους από Γαλλία και Ιταλία και 2 πράσινους ευρωβουλευτές από Ισπανία-Καταλονία και Γαλλία.
Στόχος της «Προοδευτικής Συμμαχίας», όπως δηλώνει ο Παπαδημούλης, «να οικοδομήσουμε μία προοδευτική αριστερή απάντηση για την Ευρώπη του 21ου αιώνα». Όπως «οικοδομείται» από Ολάντ, Ρέντζι και Τσίπρα, θα συμπληρώναμε εμείς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την στάση ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι στην καταψήφιση του εκλογικού του νομοσχεδίου, τους χρεώνει «σύμπλευση με τη ΝΔ» και απομάκρυνση από «αξίες του προοδευτικού χώρου». Είναι φανερό ότι ο ανταγωνισμός ΣΥΡΙΖΑ –ΝΔ για την πολιτική ηγεμονία στον «μεσαίο χώρο» εντείνεται και αποτελεί σημαντικό στόχο τους, καθώς η αντεργατική – αντιλαϊκή πολιτική της επίθεσης στον λαό και η υποταγή στους ιμπεριαλιστές απαιτούν ευρύτερες συνεργασίες για να εξασφαλίσουν την όσο μεγαλύτερη σταθερότητα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας την κυβερνητική πλειοψηφία έχει και την δυνατότητα πολιτικών πρωτοβουλιών που του δίνουν κάποιο πλεονέκτημα στα σημεία, όμως από την άλλη πρέπει να σημειώσουμε ότι η όποια ανασύνθεση του αστικού πολιτικού συστήματος δεν θα καθορισθεί, κύρια, από τους εσωτερικούς παράγοντες και τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς. Θα είναι το αποτέλεσμα της παρέμβασης των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, που θα καθορίσουν και το πολιτικό- οικονομικό-στρατιωτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορεί να κινηθεί το αστικό πολιτικό σύστημα. Ήδη το «κουστούμι» που ράβουν οι ιμπεριαλιστές για τη ντόπια αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό είναι «στενό» και η υποταγή στις απαιτήσεις τους θα είναι το «εισιτήριο» για την κάθε πολιτική δύναμη που φιλοδοξεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αστική διαχείριση.
Για τον λαό, τα εκλογικά παιχνίδια και η ανασύνθεση του αστικού πολιτικού σκηνικού είτε προς την μία είτε προς την άλλη μεριά είναι μακριά και ενάντια στα συμφέροντα και τις ανάγκες του. Η απειλή να παγιδευτεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ξανά κάτω από ξένες σημαίες είναι υπαρκτή και μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με την δική του οργάνωση και πάλη στα μέτωπα που ανοίγει η αντιλαϊκή επίθεση και η ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
