Τσάκισμα κάθε εναπομείναντος εργασιακού δικαιώματος προβλέπει το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο που έθεσε σε δημόσια διαβούλευση η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και στη συνέχεια θα καταθέσει προς ψήφιση στη Βουλή. Συνεπής στις προεκλογικές δηλώσεις της για κατάργηση του παρωχημένου 8ώρου, για ανάγκη 7ήμερης εργασίας και για «ισότιμες συμφωνίες» μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων η ΝΔ προχωράει στην υλοποίηση της αντεργατικής πολιτικής προς όφελος ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο υπουργός Εργασίας χαρακτηρίζει το νομοσχέδιο τομή στην αγορά εργασίας. Όσο και αν προσπαθεί τόσο ο ίδιος όσο και άλλα στελέχη της κυβέρνησης να παρουσιάσουν τις διατάξεις ως φιλεργατικές, φαίνεται ξεκάθαρα πως η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται ως κοινή υπόθεση εργοδοτών και εργαζομένων είναι μια απάτη. Με αυτό το νομοσχέδιο επιχειρείται να ενισχυθεί κι άλλο το νομικό οπλοστάσιο των εργοδοτών απέναντι στους εργαζόμενους, σε συνέχεια και των αντεργατικών νόμων που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Το λεγόμενο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο προβλέπει σημαντικές αλλαγές στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αφού θεσπίζονται ρήτρες απόκλισης για μια σειρά επιχειρήσεις, όπως οι επιχειρήσεις «κοινωνικής οικονομίας», νομικά πρόσωπα «μη κερδοσκοπικού σκοπού» και επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά (;) οικονομικά προβλήματα.
Αρμόδιος μάλιστα για τα κριτήρια με τα οποία επιχειρήσεις θα εξαιρούνται από την ισχύ των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συλλογικών συμβάσεων, καθώς και οι κατηγορίες όρων από τις οποίες αυτές θα μπορούν να εξαιρεθούν θα είναι ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας. Ενώ και για την όποια επέκταση των κλαδικών συμβάσεων απαιτείται, εκτός από αίτηση του συνδικάτου προς τον υπουργό, και «τεκμηρίωση των επιπτώσεων της επέκτασης στην ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση» και κοινοποίηση αυτής στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας. Έτσι ο υπουργός Εργασίας έχει τη δυνατότητα να επεμβαίνει ανοιχτά στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει, όπως λέει κι ο λαός.
Ενισχύονται οι επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις -ακόμα και από ενώσεις προσώπων- έναντι των κλαδικών. Ειδικότερα, προβλέπεται εξαίρεση από την αρχή της εύνοιας, σε περίπτωση επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Και πάλι θα είναι στο χέρι του υπουργού να κρίνει πότε μια επιχείρηση αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
Τοπικές κλαδικές συμβάσεις θα υπερισχύουν έναντι κλαδικών ή ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων. Η αρχή της εύνοιας παραχωρεί τη θέση της στην αρχή της ειδικότητας, θεσπίζοντας ακόμα και τοπικές ζώνες ελεύθερες από δεσμεύσεις, ζώνες υποκατώτατων κλαδικών μισθών και ρυθμίσεων. Ολόκληρες περιοχές θα μπορούν να χαρακτηρίζονται Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, με βάση ακόμα και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας ή τον τουρισμό. Μια ακόμα αφορμή για να πετσοκόβουν μισθούς και δικαιώματα με πρόσχημα τις ανάγκες της τοπικής οικονομίας.
Καταργείται επί της ουσίας ακόμα και το δικαίωμα για μονομερή προσφυγή στον ΟΜΕΔ, αφού οι προϋποθέσεις προσφυγής στη διαιτησία αυστηροποιούνται και αξιολογούνται με βάση τις αντοχές της εθνικής οικονομίας.
Επεκτείνεται η ελαστικοποίηση της εργασίας, καθώς δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες να χειρίζονται όπως θέλουν τους εργαζόμενους, και αν χρειάζεται για το «καλό» της επιχείρησης να μην έχουν σταθερό ωράριο, αλλά να συμπληρώνουν αριθμό ωρών μέσα στο χρόνο. Μαζί με την αναθεώρηση του προστίμου για την αδήλωτη εργασία, χωρίς την υποχρέωση να καταβάλουν τα προηγούμενα ένσημα στους εργαζόμενους λόγω συνυπευθυνότητάς τους για τη μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών από τον εργοδότη, αλλά και με τους ελεγκτές να μπορούν να είναι και φυσικά ή νομικά πρόσωπα του ιδιωτικού τομέα, όχι μόνο δεν διασφαλίζονται σε τίποτα οι εργαζόμενοι, αλλά πλέον τα «παραθυράκια» για τους εργοδότες ανοίγουν διάπλατα.
Ανοίγει το ζήτημα της αποζημίωσης για άλλη μια φορά, μετά τις τροπολογίες του καλοκαιριού. Με τη διάταξη που αναφέρει ότι «θεωρείται μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας η καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων αποδοχών του εργαζομένου πέραν των δύο (2) μηνών από τον εργοδότη, ανεξαρτήτως της αιτίας της καθυστέρησης» ο εργαζόμενος οδηγείται αναγκαστικά σε απόλυση μετά από δύο μήνες και θα πρέπει στη συνέχεια να διεκδικήσει δικαστικά την αποζημίωσή του. Μια διάταξη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μαζικές απολύσεις χωρίς αποζημίωση, με πρόσχημα τη μη καταβολή δεδουλευμένων.
Σε αυτό το νομοσχέδιο η κυβέρνηση φρόντισε να συμπεριλάβει μια σειρά από δικλείδες ασυδοσίας για τους εργοδότες. Ασυδοσία σε όρους εργασίας και αμοιβές. Φρόντισε να ενισχύσει το αντεργατικό οπλοστάσιο των εργοδοτών απέναντι στους εργαζόμενους. Γιατί όσα παραμύθια και να παρουσιάζει για «κοινή» προσπάθεια, η πραγματικότητα φωνάζει ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι κόντρα σε αυτά των εργοδοτών. Και μόνο η οργάνωση και η πάλη τους θα τα διαφυλάξει απέναντι στους αχόρταγους κεφαλαιοκράτες.
