Πριν τις εκλογές, είχαμε τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ για τη Σαμπιχά. Τώρα, μετά τις εκλογές, έχουμε το DEB (Κόμμα Φιλίας-Ισότητας-Ειρήνης) και τις εκλογικές του επιδόσεις. Τα όσα συμβαίνουν γύρω από τη μειονότητα της Θράκης (όχι όμως και τα ίδια τα προβλήματα που αυτή βιώνει) πάντα προκαλούν «ενδιαφέρον και ανησυχίες» στο πανελλήνιο.
Από μια άποψη, δικαιολογημένα. Γιατί ο απλός λαός γνωρίζει ότι οι μειονότητες (παντού) μπορούν να γίνουν «εργαλείο» στα χέρια αστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, για την όξυνση αντιθέσεων και ανταγωνισμών, που ενώ καμία σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά λαϊκά προβλήματα, μπορούν να προκαλέσουν σοβαρούς κινδύνους για όλους. Από την άλλη, αυτό που αναδεικνύεται σε κάθε παρόμοια περίπτωση είναι οι κραυγές των πατριδοκάπηλων για «εκτουρκισμό της Θράκης» και για την «ανοχή» που έδειξε το ελληνικό κράτος και πρέπει να σταματήσει με την εφαρμογή φυσικά πρόσθετων μέτρων καταπίεσης.
Τι σηματοδοτεί λοιπόν η κάθοδος του DEB στις ευρωεκλογές; Ενός μειονοτικού κόμματος (αντίστοιχου με την ΟΜΟΝΟΙΑ της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία), που ιδρύθηκε το 1991 εν μέσω όξυνσης του εθνικισμού, που έμεινε στην αφάνεια μέχρι σήμερα, που έχει σαν μοναδικό του πρόταγμα το «είμαστε Τούρκοι, πρέπει να είμαστε ενωμένοι, θέλουμε ίσα δικαιώματα» και κατόρθωσε να συγκεντρώσει με άνεση και χωρίς την μετακίνηση (παρά ελάχιστων) μειονοτικών από την Τουρκία, το 75% περίπου των μειονοτικών ψήφων στην Ξάνθη και το 90% στην Ροδόπη;
Μήπως μία νέα όξυνση στην περιοχή της Θράκης με προοπτική αναβίωσης της εθνικιστικής υστερίας της περιόδου 89-93, ή μια ανοιχτή παρέμβαση της Τουρκίας που θα σηματοδοτήσει νέα όξυνση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις;
Κατά την άποψή μας, τίποτε από τα δύο δεν συμβαίνει. Όχι επειδή δεν υπάρχει –που υπάρχει- το έδαφος για μια τέτοια εξέλιξη. Οι μόνιμοι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας και η δυνατότητα των ιμπεριαλιστών να παρεμβαίνουν σ’ αυτές, η εθνική καταπίεση της μειονότητας που πάει χέρι-χέρι με την κοινωνική καταπίεση του συντριπτικά μεγαλύτερου κομματιού της, η όλο και πιο αντιδραστική στροφή στα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα και η ισχυροποίηση εθνικιστικών και ρατσιστικών πολιτικών, και η παρέμβαση της Τουρκίας για τα δικά της συμφέροντα με την ενίσχυση του δικού της εθνικισμού, αποτελούν μόνιμη πρώτη ύλη για οποιαδήποτε σοβαρή αρνητική εξέλιξη. Ωστόσο, θεωρούμε (και έτσι δείχνουν τα γεγονότα) ότι η στόχευση της καθόδου του μειονοτικού συνδυασμού στις ευρωεκλογές ήταν «χαμηλότερου» επιπέδου. Το αν θα αποτελέσει σκαλοπάτι (για την τουρκική κυβέρνηση) ή πρόσχημα (για την ελληνική) για περαιτέρω αντιδραστικές εξελίξεις, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το πει κανείς από τώρα.
Προς το παρόν, αυτό που έχει αναδειχθεί είναι η πλατειά συσπείρωση της μειονότητας, σαν αντίδραση στην κοινωνική και εθνική καταπίεση που υφίσταται. Η επιβεβαίωση της θέλησής της να αποτελεί μια ενιαία οντότητα και να προσδιορίζεται σαν «τουρκική μειονότητα» (στα τζαμιά δινόταν η προτροπή: «ψηφίζουμε τούρκικα»). Και παράλληλα, η δυνατότητα του DEB, ως εκφραστής ενός ολόκληρου πλέγματος πολιτικών, θρησκευτικών και κοινωνικών παραγόντων που οι άκρες τους φτάνουν στο τούρκικο πολιτικό σύστημα, να διαπραγματεύεται εξ ονόματος της μειονότητας, με τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, την κυβέρνηση, τους δημάρχους και τους περιφερειάρχες της περιοχής. Ήταν ένα ηχηρό «παρών» για μελλοντική χρήση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η κάθοδος του μειονοτικού συνδυασμού στον εκλογικό στίβο έγινε σε μια διαδικασία (ευρωεκλογές) χωρίς άμεσο πολιτικό αποτέλεσμα. Ότι μάλλον ευνοούσε από άποψη ψήφων τα κυβερνητικά κόμματα (που καθόλου δεν την πολέμησαν) και αφαιρούσε από τον ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να συγκεντρώσει μειονοτικούς ψήφους (αν και οι επιλογές του στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων του σε σχέση με την περιοχή, έτσι κι αλλιώς είχαν δημιουργήσει αρνητικά δεδομένα). Επίσης νομίζουμε ότι δηλωτικό των προθέσεων της ηγεσίας του DEB αλλά και των αστικών κομμάτων είναι και το γεγονός ότι στις περιφερειακές εκλογές ψηφίστηκε μαζικά από τη μειονότητα ο συνδυασμός που υποστηρίχθηκε από τη ΝΔ, με αποτέλεσμα να εκλεγούν έξη μειονοτικοί σύμβουλοι στους επτά που εξέλεξε ο συνδυασμός στο νομό Ροδόπης, ενώ στο δήμο Κομοτηνής ψηφίστηκε ο υποστηριζόμενος από το ΠΑΣΟΚ υποψήφιος Δήμαρχος.
Πρόκειται λοιπόν για μια καθαρή και επιτυχή προσπάθεια ποδηγέτησης του λαού της μειονότητας, σε μια (τουλάχιστον απατηλή) κατεύθυνση αντιμετώπισης των προβλημάτων της, μέσω της εκλογής μειονοτικών βουλευτών με το α ή β κόμμα στις επόμενες εκλογές, ή περισσότερων συμβούλων σε περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο. Μια κατεύθυνση που τη ζει χρόνια τώρα η μειονότητα (μερικές φορές μάλιστα εκλέγοντας αριστερούς βουλευτές) και που φυσικά ουδόλως βελτίωσε τη θέση της. Μια κατεύθυνση που βασίζεται στη συνδιαλλαγή με το ελληνικό αστικό πολιτικό καθεστώς, ενώ παράλληλα ανοίγει την πόρτα στον τουρκικό εθνικισμό. Μια κατεύθυνση που αρνείται την πολιτική και κοινωνική χειραφέτηση της μειονότητας και ορθώνει φραγμούς στην ενότητά της με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Η ευθύνη βεβαίως δεν βρίσκεται στο λαό της μειονότητας, ο οποίος βιώνει με τον πιο βάρβαρο τρόπο τη φτώχια, την εξαθλίωση, την ανεργία, την αμορφωσιά και την μετανάστευση, μαζί με την εθνική καταπίεση, τις διακρίσεις, την αμφισβήτηση στοιχειωδών δικαιωμάτων, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την απαξίωση.
Το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσονται αδιέξοδες και τελικά αντιδραστικές αυταπάτες δεν το καθορίζει η ίδια η μειονότητα. Η αναζήτηση διεξόδου στην υποστήριξη της «μητέρας-πατρίδας», ο υπερτονισμός της εθνικής-θρησκευτικής ταυτότητας, η συσπείρωση πάνω σε αναχρονιστικές κοινωνικές αντιλήψεις και η αποδοχή «εκπροσώπων» και «ηγετών» που θα καθορίσουν τη μοίρα της, είτε προέρχονται από τους κόλπους της είτε από τα αστικά κόμματα, έχουν κοινό παρονομαστή την καταπιεστική πολιτική που ασκείται (με τις όποιες διακυμάνσεις) από τις ελληνικές κυβερνήσεις και τους μηχανισμούς του συστήματος. Τα υπόλοιπα (τουρκικό προξενείο, εθνικιστικοί κύκλοι κλπ) δρουν πάνω σ’ αυτό ακριβώς το έδαφος.
Από την άλλη πλευρά, μολονότι η αρμοδιότητα για την ανατροπή αυτής της κατάστασης βρίσκεται στον ίδιο το λαό της μειονότητας, η ευθύνη για το γεγονός ότι δεν έχει ανοίξει ακόμη αυτός ο δρόμος βρίσκεται στην αριστερά. Οι διάφορες επίσημες εκφράσεις της είτε αποφεύγουν να αντιπαρατεθούν με την ασκούμενη πολιτική, υποβαθμίζοντας την εθνική καταπίεση στο όνομα μιας δήθεν ταξικής προσέγγισης των προβλημάτων (ΚΚΕ), είτε προσπαθούν να ενσωματωθούν στην «εθνική πολιτική» χρησιμοποιώντας παράλληλα τους ίδιους μηχανισμούς μ’ αυτούς που χρησιμοποιούν και τα αστικά κόμματα για να κερδίσουν την μειονοτική ψήφο (ΣΥΡΙΖΑ).
Η ανάγκη λοιπόν μιας άλλης διεξόδου, μέσα από την καταδίκη και την αντιπαράθεση στην εθνική και κοινωνική καταπίεση της μειονότητας, μέσα από την ενιαία και κοινή αντίσταση όλων των εργαζομένων στη βάρβαρη πολιτική του συστήματος, μέσα από την πάλη ενάντια στον εθνικισμό και τον ρατσισμό, με εμπιστοσύνη στις λαϊκές δυνάμεις, χωρίς μεσάζοντες και προστάτες, μακριά από αστικές εξαρτήσεις και επιρροές, αναδεικνύεται επιτακτική και άμεση. Αυτή την ανάγκη καλούνται να υπηρετήσουν όλοι όσοι θέλουν να βλέπουν την πραγματικότητα κατάματα και παράλληλα θέλουν να βρίσκονται με την πλευρά των λαϊκών συμφερόντων.
Προλεταριακή Σημαία 735, 7/6/2014
