Δεν έχει όριο η κυβερνητική ξετσιπωσιά! Για κάθε νέο βήμα που κάνει στην υπηρεσία των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, ούτε λίγο-ούτε πολύ …απαιτεί τα συγχαρητήρια και τους επαίνους του λαού! Η κυβέρνηση δηλαδή εμφανίζεται να υπηρετεί τα λαϊκά δικαιώματα, ακόμα και την υπόθεση της φιλίας και της αλληλεγγύης των λαών της περιοχής, την ίδια ώρα που με την πολιτική της εντείνει διαρκώς τη φτώχεια και την εξαθλίωση του λαού και υπηρετεί τα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών! Γιατί είναι παραπάνω από φανερό ότι οι «επιτυχίες» της κυβέρνησης φέρνουν νέα δεινά για το λαό μας και μεγαλώνουν τους κινδύνους που απειλούν τους λαούς της περιοχής! Είτε πρόκειται για τα νέα μέτρα καταλήστευσης του λαού σαν αυτά που ψήφισε στις 14/6. Είτε πρόκειται για τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ που ενισχύει πριν από όλα την αμερικάνικη και ΝΑΤΟϊκή παρουσία στην πΓΔΜ και τα Βαλκάνια.
Την κατάσταση αυτή της διαστροφής της πραγματικότητας επιτείνει και ολοκληρώνει η αντιδραστική αντιπαράθεση που εξελίσσεται στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Μια αντιπαράθεση που καμιά σχέση δεν έχει με τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά με την ανάγκη πριν από όλα της ΝΔ, αλλά και των υπόλοιπων κομμάτων του συστήματος, να βρουν ρόλο στην υπηρέτηση των επιδιώξεων των ξένων και ντόπιων κέντρων εξουσίας.
Το μόνο πραγματικό όριο και φρένο που μπορεί να βρει απέναντί της αυτή η ξετσιπωσιά και η προκλητική διαστροφή της πραγματικότητας είναι η μαζική λαϊκή πάλη! Μόνο οι μαζικές λαϊκές αντιστάσεις, διεκδικήσεις και αγώνες μπορούν να προβάλλουν και να υπερασπιστούν τα λαϊκά συμφέροντα. Η «απουσία» αυτού του παράγοντα, αυτής της δύναμης από το πεδίο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων είναι που επιτρέπει στην κυβέρνηση και το σύστημα να φαντάζουν «παντοδύναμοι» και οι πολιτικές υπηρέτησης των εχθρών του λαού να εμφανίζονται ως μοναδική και αναπότρεπτη επιλογή.
Ποιόν υπηρετεί ο συμβιβασμός;
Η συμφωνία που διαμορφώθηκε μεταξύ Τσίπρα, Κοτζιά από τη μια και Ζάεφ, Ντιμιτρόφ από την άλλη σχετικά με το ζήτημα της πΓΔΜ ούτε άρχισε, ούτε εξελίχθηκε και κατέληξε με την πρωτοβουλία και τον πρώτο λόγο στις κυβερνήσεις των δύο χωρών. Το «ζήτημα της πΓΔΜ» ήταν και είναι πριν από όλα ένα ζήτημα της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας. Ένα κομμάτι του βαλκανικού παζλ για τους όρους παρουσίας και κυριαρχίας που θα έχουν στην πολύπαθη χερσόνησο οι δύο μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη, που ο ανταγωνισμός τους στην ευρύτερη περιοχή διαρκώς εντείνεται. Θα μπορούσε μάλιστα κανείς παράλληλα να επισημάνει πως η συμφωνία Τραμπ-Κιμ ως βασικό της στοιχείο έχει την επιδίωξη να «απελευθερώσει» -προσωρινά έστω- τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό από τις αντιθέσεις στον Ειρηνικό ωκεανό, για να ξεδιπλώσει πιο αποφασιστικά τα επιθετικά του σχέδια στην περιοχή μας.
Η συμφωνία λοιπόν Ελλάδας-πΓΔΜ επιδιώχθηκε και διαμορφώθηκε με βασικό σκοπό και στόχο την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, με πρόσκληση που θα δοθεί στην επικείμενη σύνοδο του Ιουλίου. Για τις ΗΠΑ πρόκειται για έναν κρίσιμο στόχο αναβάθμισης της πολιτικοστρατιωτικής ισχύος τους στα Βαλκάνια, τόσο για την αντιμετώπιση βασικών «εκκρεμοτήτων» τους (Σερβία) στη χερσόνησο, όσο -και ταυτόχρονα- στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία. Με άλλα λόγια, η ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ είναι ένα σημαντικό βήμα για να «δέσουν» το συσχετισμό που έχουν διαμορφώσει ήδη με την Αλβανία και τα προτεκτοράτα του Κοσσόβου και της Βοσνίας, για να γίνει πιο αποφασιστικός ο ρόλος τους στη Βουλγαρία και πιο ασφυκτικές οι πιέσεις τους και η περικύκλωση της Σερβίας. Όλες αυτές οι επιδιώξεις εξελίσσονται με τη Ρωσία απέναντι να επιδιώκει την επαναφορά και ενίσχυση της δικής της επιρροής και με δεδομένο ότι τα Βαλκάνια αποτελούν κρίσιμη πλατφόρμα των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων στην ευρύτερη περιοχή που έχει ήδη πάρει φωτιά: από τη Μ. Ανατολή ως την Αν. Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ δεν είναι καθόλου αμελητέος ο ρόλος των Βαλκανίων για την εξέλιξη των ανταγωνισμών στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Με όλα τούτα δεν είναι καθόλου «τυχαίο» ότι το μόνο στοιχείο της συμφωνίας που μπορεί και να μην υπόκειται στην υλοποίηση των συνταγματικών αλλαγών, του δημοψηφίσματος κ.λπ. που η συμφωνία προβλέπει να γίνουν στην πΓΔΜ, -δηλαδή να μην αρθεί αν δεν γίνουν κάποια από αυτά- είναι η ένταξη της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ!
Ο συμβιβασμός λοιπόν που αποτυπώνεται στη συμφωνία των δύο κυβερνήσεων πριν από όλα υπηρετεί το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους και γι αυτό είναι ένας συμβιβασμός αντιδραστικός, ένας συμβιβασμός που ενισχύει τους πολεμικούς κινδύνους για τους δύο λαούς αλλά και τους λαούς όλης της περιοχής. Ένας συμβιβασμός που η εξέλιξή του θα κριθεί από τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών και αυτών που τον εγγυούνται και αυτών που τον αντιμάχονται. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρόλο που η προοπτική ένταξης στην ΕΕ αποτέλεσε και αυτή ένα «δόλωμα» για να έρθει στο συμβιβασμό η κυβέρνηση Ζάεφ, η Γαλλία κράτησε και κρατά αποστάσεις από τη συμφωνία, σε αντίθεση με τη Μέρκελ που έσπευσε να διαμορφώσει όρους και για την παρουσία του Βερολίνου στα πλαίσια της συμφωνίας που διαμορφώθηκε.
Σε αυτή τη βάση και σε κάθε περίπτωση καθόλου δεν πρόκειται για ένα συμβιβασμό που «τερματίζει τη διένεξη» μεταξύ των δύο χωρών, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Έτσι κι αλλιώς οι ΗΠΑ και συνολικά οι ιμπεριαλιστές στην όλη αυτή επιχείρηση των τελευταίων μηνών και από όποια σκοπιά βρισκόταν ο καθένας, το μόνο που δεν επεδίωκαν ήταν να άρουν τους εθνικισμούς και τα μίση που οι ίδιοι, οι επεμβάσεις τους και οι παρεμβάσεις τους έχουν καλλιεργήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια στους λαούς της περιοχής. Αντίθετα, αξιοποίησαν όλα αυτά τα δεδομένα και τα αναπαράγουν. Αυτό φαίνεται τόσο μέσα από τη συμφωνία που παραπέμπει στα …επόμενα χρόνια τη λύση μιας σειράς ζητημάτων μεταξύ των δύο χωρών, όσο και στις αντιδράσεις που υπάρχουν μέσα στις κυρίαρχες δυνάμεις Ελλάδας και πΓΔΜ, αλλά και στις γειτονικές, όπως αυτή του βουλγαρικού ΥΠΕΞ. Θα ήταν το λιγότερο αφέλεια και στην πραγματικότητα επικίνδυνη για τους λαούς πολιτική ανοησία να θεωρεί κανείς ότι αστικές τάξεις που δένουν τις τύχες τους με τα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών θα υπερβούν τα εθνικιστικά και τυχοδιωκτικά τους χαρακτηριστικά, που αποτελούν την άλλη όψη της εξάρτησης τους και της υποτέλειας τους στους ιμπεριαλιστές. Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μόνο αυτόν το δρόμο, της συναδέλφωσης και της φιλίας των λαών της περιοχής, δεν θέλει να ανοίξει και να υποδείξει με τη συμφωνία αυτή.
Πολιτικό προβάδισμα (;)
Βασικό κυβερνητικό επιχείρημα υπεράσπισης της συμφωνίας αποτελεί ο «κίνδυνος εξ ανατολών» και η ανάγκη να κλείσει η χώρα τα «βόρεια μέτωπά της». Επίσης, από την κυβερνητική προπαγάνδα καθόλου δεν λείπει η υπεράσπιση «του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής Μακεδονίας» και όλα τα ανάλογα αφηγήματα των ακροδεξιών-εθνικιστικών δυνάμεων. Με όλα αυτά η κυβέρνηση επιχειρεί να θωρακιστεί από τα δεξιά στις κριτικές που δέχεται για τη συμφωνία με την πΓΔΜ (για τη γλώσσα, την ιθαγένεια κ.λπ.) μιας και από τα αριστερά –τουλάχιστον στο επίπεδο των κοινοβουλευτικών δυνάμεων- δεν δέχεται καμιά πίεση! Είναι χαρακτηριστικό ότι ο γγ του ΚΚΕ έσπευσε δίπλα στην κριτική του για τη συμφωνία η οποία «υπηρετεί ΝΑΤΟ-ΕΕ» να διαπιστώσει επίσης πως με τη συμφωνία μένουν στο απυρόβλητο «τα σπέρματα του αλυτρωτισμού» της πΓΔΜ!
Σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαμε να πούμε ότι η διαμόρφωση της συμφωνίας –και ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η πορεία υλοποίησής της- αποτελεί ένα καταρχήν πολιτικό στοιχείο ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ στο ταμπλό των αστικών δυνάμεων. Η ΝΔ «στριμώχνεται» καθώς η κυβέρνηση εισπράττει τη βροχή των συγχαρητηρίων από τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης και των ΗΠΑ, ενώ η ίδια βρίσκεται στην ανάγκη να διαχειριστεί τις ακροδεξιές και εθνικιστικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στη δεξιά πολυκατοικία. Κυρίως στριμώχνεται όμως γιατί διαπιστώνει ότι και σε αυτό το πεδίο, των εθνικών λεγόμενων θεμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις ευλογίες βέβαια των ιμπεριαλιστών πατρώνων, κάνει βήματα και έχει «επιτυχίες». Ταυτόχρονα, η συμφωνία καθώς φαίνεται αποτελεί μεγάλη δοκιμασία για το νεότευκτο ΚΙΝΑΛ και τα σενάρια προσεταιρισμού δυνάμεών του από το ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν τώρα περισσότερο πιθανά.
Με όλα αυτά η κυβέρνηση μπορεί να σχεδιάζει μέχρι και φθινοπωρινούς εκλογικούς αιφνιδιασμούς, θεωρώντας ότι αποκτά πολιτικό προβάδισμα, που τουλάχιστον θα της επιτρέψει να βρεθεί στη δεύτερη θέση αλλά αρκετά κοντά στην πρώτη, ώστε να γίνει μια κάποια αντιγραφή του πρόσφατου ισπανικού παραδείγματος. Βέβαια αναγκαία προϋπόθεση για ένα τέτοιο σχέδιο είναι να υπάρξει μια κάποια «ανεκτή» απόφαση των ιμπεριαλιστών σχετικά με το ζήτημα του χρέους και των νέων όρων δανεισμού, όπως αυτοί θα διαμορφωθούν μετά το τέλος της τρέχουσας δανειακής σύμβασης. Στο ζήτημα αυτό ωστόσο το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων παραμένει μπλεγμένο και το μόνο που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι να ψηφίζει με διαδικασία επείγοντος τα νέα μέτρα καταλήστευσης του λαού και να προγραμματίζει πλεονάσματα της βάρβαρης πολιτικής της που φτάνουν ως το 5,2% για το 2022! Εξάλλου και η ΝΔ σεβάστηκε βέβαια τη διαδικασία ψήφισης του πολυνομοσχεδίου και κατέθεσε την πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση, αφού ολοκληρώθηκε η ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων.
Ζητούμενο οι αγώνες
Οι ιμπεριαλιστές και με όργανα τις εξαρτημένες αστικές τάξεις σφίγγουν τον κλοιό στην περιοχή, κάνουν διαρκώς βήματα πολέμου. Οι επιτυχίες τους, σαν αυτές του Τραμπ στη Σιγκαπούρη και στην πΓΔΜ, με την όποια σχετικότητα και αν έχουν, πυροδοτούν παραπέρα τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και τους κινδύνους για το λαό μας, τους λαούς της περιοχής και του κόσμου.
Ανάλογα και παράλληλα και όπως ο λαός μας το βιώνει με τα απανωτά μέτρα και κύματα επιθέσεων στα στοιχειώδη δικαιώματά του, οι ιμπεριαλιστές και η αστική τάξη της χώρας σφίγγουν τον κλοιό στους όρους ζωής της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχουν πολλών ειδών απαντήσεις. Υπάρχει μόνο η απάντηση της μαζικής πάλης του κινήματος σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιπολεμική κατεύθυνση. Υπάρχει η απάντηση της πάλης που επιδιώκει την ενεργοποίηση των δυνάμεων λαού και νεολαίας. Για να μπει φραγμός σε αυτή την πολιτική, σε αυτή την τροχιά των εξελίξεων και να διαμορφωθούν σε μια πορεία όροι αναμέτρησης του λαού με τους δυνάστες του.
Αυτή η κατεύθυνση, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από καρικατούρες της. Από εικονικά κινήματα και προσομοιώσεις πάλης, από φαεινές που θα «λύνουν» το πρόβλημα του κινήματος «εδώ και τώρα» και …οπωσδήποτε πριν τις επόμενες εκλογές! Δεν αποτελούν απάντηση, αλλά μέρος του προβλήματος οι προτάσεις που εμφανίζονται τις παραμονές της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου να ζητούν (από ποιον άραγε;) «απεργία από τα κάτω», όπως δεν αποτέλεσαν απάντηση αλλά χειροτέρεψαν το πρόβλημα οι θέσεις των ίδιων δυνάμεων για την απεργία στις 30/5. Δεν αποτελούν απάντηση, αλλά χειρισμό του καθοριστικού για τις εξελίξεις ζητήματος του πολέμου, τα διπλά και ανταγωνιστικά «αντιπολεμικά συντονιστικά» που έχουν προσπεράσει στο περιεχόμενό τους τον ιμπεριαλισμό που φέρνει τον πόλεμο!
Η κατεύθυνση συνεπώς της συγκρότησης των δυνάμεων των εργαζομένων και της νεολαίας ως δυνάμεις πάλης απέναντι στον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη πρέπει να τεθεί και να παλευτεί ως αυτή που είναι. Χωρίς «προσπεράσεις» και «συντμήσεις», χωρίς αναζήτηση «βοήθειας» στους από πάνω και τις εκλογικές «διεξόδους», χωρίς αδημονίες που θέλουν να αγνοούν τους υπαρκτούς και πραγματικούς ταξικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους του ζητήματος. Όσο περισσότερο αποφασιστικά παλευτεί το ζήτημα με αυτή τη λογική, τόσο λιγότερες θα είναι οι αυταπάτες, οι καθυστερήσεις και οι αρνητικές συνέπειες που θα κληθεί να πληρώσει ο κόσμος του αγώνα, αλλά και συνολικά ο λαός μας.
