Με θριαμβολογίες παρουσιάστηκε από κυβέρνηση και τρόικα η συμφωνία που καταλήχτηκε μεταξύ τους για το νέο γύρο της αντιλαϊκής επέλασης. Μετά από τις -υποτίθεται- «σκληρές» διαπραγματεύσεις και τις ολονύχτιες διαβουλεύσεις, η νέα συμφωνία δεν προβλέπει παρά νέα δεινά για το λαό και τους εργαζόμενους της χώρας, αποδεικνύοντας ότι όλος αυτός ο «ζήλος» της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου δεν ήταν για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αλλά για να της επιτραπεί μία «ανάσα» από τις ασφυχτικές πιέσεις που δεχόταν -και θα συνεχίσει να δέχεται- από τους τροϊκανούς ιμπεριαλιστές. Ανάσα απαραίτητη γι’ αυτήν, προκειμένου να πάει στις εκλογές με κάποιους στοιχειώδεις όρους. Έχοντας δηλαδή να επιδείξει μια κάποια «επιτυχία» και κάποια ψίχουλα για τους ντόπιους «ιθαγενείς», δηλαδή τον ελληνικό λαό που ήδη πληρώνει το βαρύ τίμημα των προηγούμενων αντίστοιχων «επιτυχιών» των αστικών κυβερνήσεων, αυτής και των προηγούμενων.
Η τρόικα, λοιπόν, έκανε τη χάρη στην κυβέρνηση και έδωσε το «πράσινο φως» για την εκταμίευση της επόμενης δόσης, συνοδεύοντάς το και με μια ανακοίνωση αντίστοιχου ύφους: «Η ελληνική οικονομία αρχίζει να σταθεροποιείται και οδεύει προς μια σταδιακή επάνοδο της ανάπτυξης, κάτι το οποίο συνάδει με προηγούμενες εκτιμήσεις μας», όπως αναφέρει μεταξύ άλλων. Μόνο που το τίμημα είναι βαρύ και καλούνται -για άλλη μια φορά- να το πληρώσουν λαός και εργαζόμενοι.
Κι άλλη μείωση στις λεγόμενες εργοδοτικές εισφορές
Στο όνομα της περίφημης «ανταγωνιστικότητας» την οποία κυνηγά ως άπιαστο όνειρο η ελληνική οικονομία, η συμφωνία προβλέπει την παραπέρα μείωση των λεγόμενων εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών κατά 3,9% (2,9% από 1ης Ιουλίου και άλλο 1% μέχρι το 2016). Τι σημαίνει αυτό; Ότι το κεφάλαιο απαλλάσσεται από την υποχρέωσή του να καταβάλλει στα ασφαλιστικά ταμεία ένα κομμάτι της κλεμμένης υπεραξίας, το οποίο υπολογίζεται σε τουλάχιστον 800 εκατομμύρια ευρώ σε ετήσια βάση. Το ποσό αυτό θα προστεθεί πλέον στα καθαρά κέρδη μιας επιχείρησης με την ελπίδα ότι μπορεί ένα μέρος από αυτό να επενδυθεί ξανά στην παραγωγή.
Παράλληλα, όμως, το ποσό αυτό θα λείψει από τα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία ήδη βρίσκονται σε δεινή θέση λόγω της μείωσης της κρατικής χρηματοδότησης, της κατακόρυφης μείωσης των μισθών και της ραγδαίας αύξησης της ανεργίας. Πράγμα που σημαίνει ότι αναμένεται άμεσα ένας νέος γύρος ασφαλιστικών περικοπών (μείωση συντάξεων, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης κ.λπ.)
Ως αποτέλεσμα αυτού του χαριστικού μέτρου προς τους εργοδότες, αναμένεται και η παράλληλη περικοπή επιδομάτων που μέχρι τώρα έδινε ο ΟΑΕΔ, αφού ένα σημαντικό κομμάτι αυτής της μείωσης αφορά εισφορές προς τον ΟΑΕΔ. Έτσι, επιδόματα που χορηγεί ο ΟΑΕΔ, όπως το οικογενειακό επίδομα (για όσους δεν το λαμβάνουν ενσωματωμένο στη συλλογική σύμβαση με την οποία αμείβονται) και το επίδομα μητρότητας που χορηγεί ο ΟΑΕΔ σε όσες γυναίκες-εργαζόμενες του ιδιωτικού τομέα παίρνουν την 6μηνη άδεια προστασίας της μητρότητας, οδεύουν προς κατάργηση. Απόδειξη και αυτό του τι έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από την «ανταγωνιστικότητα» και την «ανάπτυξη», ποιος πληρώνει τελικά «το μάρμαρο» για να ξελασπώσει το σύστημα.
Μέσα σ’ όλα αυτά, βέβαια, υπάρχει και η κοροϊδία. Γιατί μόνο ως κοροϊδία ακούγεται η παράλληλη μείωση των εργατικών εισφορών κατά 1% που προβλέπεται στη συμφωνία. Όταν οι εργαζόμενοι έχουν υποστεί τεράστιες μειώσεις στους μισθούς τους (πάλι στο βωμό της ανταγωνιστικότητας), όταν η φοροεπιδρομή έχει αφαιμάξει το λαϊκό εισόδημα, το 1% είναι πραγματική πρόκληση.
Προς κατάργηση οι τριετίες
Όπως είναι γνωστό, με βάση τις μνημονιακές επιταγές οι μισθολογικές ωριμάνσεις -γνωστές και ως «τριετίες»- έχουν «παγώσει» από τις 14 Φλεβάρη του 2012 και -σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται- θα «ξεπαγώσουν» μόλις η ανεργία πέσει κάτω από το 10%. Βέβαια, στόχος και απαίτηση της τρόικας ήταν η πλήρης κατάργησή τους, αλλά για λόγους τακτικής κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ακόμη. Ωστόσο, όλο και δρομολογείται μια τέτοια εξέλιξη και σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται και η πρόβλεψη της συμφωνίας για πρόσληψη των μακροχρόνια ανέργων με «ειδικό μισθολογικό καθεστώς» κατά το οποίο ο εργαζόμενος θα προσλαμβάνεται με το 50% των μισθολογικών ωριμάνσεων που δικαιούται με βάση την προϋπηρεσία του. Ουσιαστικά, δηλαδή, η μακροχρόνια ανεργία χρησιμοποιείται για μια κόμη φορά ως πρόσχημα για να χτυπηθούν τα εργατικά δικαιώματα.
Και λίγα ψίχουλα για τους εργαζόμενους
«Πάνω από 500 εκατ. ευρώ που θα δοθούν αμέσως σε 1 εκατομμύριο Ελλήνων, με βάση εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια. Δηλαδή στους φτωχότερους, σε αυτούς που το έχουν περισσότερο ανάγκη. Και βεβαίως στους ένστολους με εισόδημα με μηνιαίο μισθό κάτω από 1.500 ευρώ».
Αυτά διεμήνυσε ο Σαμαράς παρουσιάζοντας τη συμφωνία και σε μια προσπάθεια να πείσει ότι το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 (το οποίο ξαφνικά αναγνώρισαν και οι επιτηρητές της τρόικας) αποτελεί πηγή ελπίδας και στοιχείο ανάκαμψης. Το πραγματικό ζήτημα, όμως, είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού του -όποιου- πρωτογενούς πλεονάσματος (που προέκυψε από τις βαριές θυσίες του λαού και το τσάκισμα κάθε έννοιας κοινωνικής παροχής) πηγαίνει ξανά πίσω στους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους. Με λίγα λόγια, η αλήθεια δεν βρίσκεται στα 500 εκατομμύρια ευρώ, αλλά στα υπόλοιπα 2,5 δισ. ευρώ που θα πάνε στο μεγάλο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο, στη νομιμοποίηση δηλαδή της συνεχιζόμενης κλοπής που βιώνει ο λαός αυτής της χώρας.
Να μην περάσουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα!
Το ερώτημα που τίθεται πλέον για την κυβέρνηση είναι το με ποιον τρόπο θα επικυρώσει αυτήν τη συμφωνία. Και πιο συγκεκριμένα, εάν θα πάει στη Βουλή με τη μορφή ενός ή περισσότερων άρθρων. Είναι σαφές ότι εξακολουθεί να τους απασχολεί το ζήτημα της εσωτερικής τους συνοχής και γι’ αυτό ζυγίζουν τις παραμέτρους καθώς είναι σε όλους φανερό ότι η εκβιαστική εισαγωγή του στη Βουλή με τη μορφή ενός άρθρου δεν συνάδει με τον αέρα επιτυχίας που θέλουν να αποπνεύσουν μέσα από τη συμφωνία αυτή.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι εργαζόμενοι πρέπει να αγωνιστούν για να μην περάσουν τα μέτρα αυτά. Για να μην φορτωθούν κι άλλα βάρη στις πλάτες τους. Για να μην γύρει κι άλλο η πλάστιγγα σε βάρος τους. Τα ψίχουλα που μοιράζει κοροϊδευτικά η κυβέρνηση δεν πρέπει να γίνουν στάχτη στα μάτια μας και οι «επιτυχίες» της πολιτικής τους δεν είναι παρά η επιβράβευση της γραμμής της βάρβαρης αντιλαϊκής επίθεσης.
