Σε περιόδους κρίσεων, στο πλαίσιο του συστήματος, η κάθε πολιτική δύναμη αποδεικνύει, με τον καλύτερο τρόπο, τα βασικά χαρακτηριστικά τής φυσιογνωμίας της και των κατευθύνσεών της, ιδιαίτερα μάλιστα αν αυτή η πολιτική δύναμη δηλώνει ότι αναφέρεται στην Αριστερά και υποστηρίζει την υπόθεση των εργαζομένων. Ετσι και η ηγεσία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην κρίση που αντιμετώπισε το αστικό πολιτικό σύστημα στη χώρα, σαν αποτέλεσμα των πυρκαγιών που κατέκαψε ανθρώπους, δάση, καλλιεργήσιμες εκτάσεις, σπίτια και εργαλεία, «σαν έτοιμη από καιρό» πρότεινε τη σύγκλιση (του συμβουλίου) των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να αντιμετωπιστεί η κρίση και να αποφασιστούν μέτρα πυροπροστασίας και ανασυγκρότησης των κατεστραμμένων περιοχών. Μάλιστα ο Αλ. Αλαβάνος στη συνέντευξη Τύπου προς όλα τα ΜΜΕ εξέφρασε την πικρία του γιατί «… η ΝΔ θα έπρεπε να συγκαλέσει όλα τα κόμματα, μία επιτροπή όλων των κομμάτων, να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πρόγραμμα. Δεν υπάρχει αυτή η ωριμότητα στη ΝΔ». Η ρεφορμιστική αντίληψη της ηγεσίας του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ ότι «όλοι μαζί» μπορούν να δώσουν «λύσεις» στα τρομακτικά προβλήματα που δημιούργησαν στο λαό οι πυρκαγιές αποτελεί άλλη μία απόδειξη ότι ο χώρος αυτός δεν παραιτήθηκε ούτε πρόκειται να παραιτηθεί από την επιδίωξή του να πλασαριστεί στην κεντρική πολιτική σκηνή με υπεύθυνες προτάσεις απέναντι στην κάθε αστική κυβέρνηση και συνολικά προς το σύστημα. Με την πρόταση αυτή (για σύγκλιση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών) η ηγεσία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε και αυτή από τη μεριά της στην προσπάθεια της κυβέρνησης να μετατρέψει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου για τις καταστροφές σε κλίμα «εθνικής ομοψυχίας» για την αντιμετώπιση της «συμφοράς που βρήκε τον τόπο». Ο Αλ. Αλαβάνος και όλη η ηγεσία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ κάλεσαν τον Καραμανλή να «ζητήσει συγγνώμη» από τον λαό για την καταστροφή που προκάλεσαν οι πυρκαγιές και για τις ευθύνες του κρατικού μηχανισμού και πραγματικά αναρωτιέται κανείς αν ο ρόλος μιας αριστερής πολιτικής δύναμης είναι να ζητάει από τους εκπροσώπους του συστήματος να ζητήσουν «συγγνώμη» ή ο ρόλος της είναι να μετατρέψει τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση σε αντίσταση-οργάνωση και μαζικό αγώνα του λαού ενάντια στο σύστημα εμπρηστή-δολοφόνο. Και για να το πούμε έτσι όπως πολύς κόσμος το ένιωσε, η κρίση που άνοιξαν οι πυρκαγιές θα μπορούσε να ήταν ο πυροδότης λαϊκών αγωνιστικών κινητοποιήσεων που θα δημιουργούσαν σοβαρές εξελίξεις και θα προωθούσαν τη λαϊκή υπόθεση και εδώ η «εκκωφαντική» απουσία μιας Αριστεράς αγωνιστικής και ανατρεπτικής είναι παραπάνω από φανερή.
Η στάση τους αυτή αποτελεί και ένα δείγμα του τι πολιτική θα ακολουθήσουν από τις 17 Σεπτέμβρη, όταν θα ξεδιπλωθεί η επίθεση του συστήματος απέναντι στους εργαζόμενους και τη νεολαία, σε όλη της την έκταση. Η τοποθέτηση αυτή της ηγεσίας του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δείχνει παραπέρα και τις διαθέσεις τους όχι απλά να έχουν μία «υπεύθυνη» στάση αλλά και να πάρουν και συγκεκριμένες ευθύνες (από κυβερνητικές θέσεις) όταν το πολιτικό σκηνικό το επιτρέψει. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση Αλαβάνου, στην ίδια συνέντευξη, που ενώ ορκίζεται σε όλους τους τόνους για «μη προγραμματική σύγκλιση με το ΠΑΟΣΚ» μετεκλογικά, αναφέρει και τα εξής, για να έχει όλες τις περιπτώσεις ανοικτές στο μέλλον: « …Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας και σε περίπτωση ισχυρής υποστήριξης στο οικολογικό κοινωνικό μήνυμα της Αριστεράς θα έχουμε μία ανασύνταξη όλου του πολιτικού σκηνικού το οποίο δεν θα μπορεί να συγκριθεί με το σημερινό, θα περάσουμε σε μία άλλη φάση και πρέπει να περάσουμε γρήγορα». Ταυτόχρονα κάνει αναφορά στο παράδειγμα της Γερμανίας της
δεκαετίας του ’80, όταν οι οικολογικές καταστροφές (όξινη βροχή κ.λπ.) προκάλεσαν την έξαρση του οικολογικού κινήματος που οι προτάσεις του έγιναν νόμοι του κράτους. Βέβαια ο Αλαβάνος «ξέχασε» να πει ότι οι «Πράσινοι» της Γερμανίας όχι μόνο έγιναν συγκυβερνήτες σε ομοσπονδιακά κρατίδια, αλλά και στην κεντρική κυβέρνηση και ήταν αυτοί μαζί με όλους τους «ευρωπαίους Πράσινους» που στήριξαν τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές, ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσαν βασικό στήριγμα στην αντεργατική επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Είναι προφανές ότι ο Αλ. Αλαβάνος «οικοδομεί» με πολύ προσοχή τους όρους για τον ρόλο που θα παίξει ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ σε «ένα πολιτικό σκηνικό το οποίο δεν μπορεί να συγκριθεί με το σημερινό» και μάλιστα όταν «η έλλειψη αυτοδυναμίας» για τα δύο αστικά πολιτικά κόμματα θα δημιουργήσει «κενά» και πιθανές «ευκαιρίες» για «πρόθυμους» όπως η ηγεσία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξουν, για άλλη μία φορά, την υπεύθυνη στάση τους απέναντι στο σύστημα. Οσο και αν το αρνείται η ηγεσία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν κατηγορεί όσους της κάνουν αντιπαράθεση για τον κυβερνητισμό της, ότι ρίχνουν λάσπη και κυνηγούν φαντάσματα, οι πολιτικές πρακτικές της δείχνουν ότι το «σχέδιο» προβλέπει πρώτα την επικράτηση στον ανταγωνισμό της με την ηγεσία του ΚΚΕ για την πρωτοκαθεδρία στην Αριστερά και έτσι διαμόρφωση καλύτερων όρων και συσχετισμών απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις του συστήματος και ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ και δυνατότητες καλύτερων χειρισμών σε ένα πολιτικό σκηνικό «ρευστό», είτε αυτό προκύψει στις 17/9 είτε και αργότερα. Μάλιστα σε αυτή την κατεύθυνση δεν είχαν κανένα πρόβλημα (όλες οι συνιστώσες) να διευρυνθούν, στις εκλογές, με το ΔΗΚΚΙ αλλά και με όποιον ψάχνοντας να βρει μία πολιτική ομπρέλα ευκαιρίας και προβολής προστρέχει στον ΣΥΡΙΖΑ… Η περίπτωση βέβαια του ΔΗΚΚΙ δείχνει ότι η ηγεσία τού ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμη να εντάξει στους κόλπους της την «αριστερή σοσιαλδημοκρατία» (όπως λένε και στη διακήρυξή τους), και δεν θα περιοριστούν μόνο σε αυτά αλλά θα επεκταθούν και σε ό,τι το μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό φιλοδοξούν ότι θα αναδείξει. Επί της ουσίας φιλοδοξούν να φτιάξουν τον «παλιό» Συνασπισμό του 1989-90, χωρίς την ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά με έτοιμες τις βαλίτσες του για «νέες ευθύνες» όπως και τότε. Οι εκλογικές αυταπάτες που σπέρνει η ηγεσία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο συγκρίνονται με αυτές της ηγεσίας του ΚΚΕ, αλλά, πολλές φορές, τις ξεπερνούν και ιδιαίτερα κάποιοι «νεοφώτιστοι» του σχήματος αυτού που δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι «θα σκίσουν στις εκλογές»! Στο προεκλογικό τους πυρετό είναι με όλους και με όλα και στην ψηφοθηρική τους αναζήτηση δεν έχουν κανένα όριο. Τελευταία τους μάλιστα «κινηματική» ανακάλυψη οι bloggers του διαδικτύου (ίντερνετ) οι οποίοι αφού κατάφεραν, με την αγαστή συμπαράσταση των αστικών ΜΜΕ, να μετατρέψουν την κραυγή διαμαρτυρίας του λαού σε σιωπηρή κηδεία στο Σύνταγμα και σε ανάλογες «εκδηλώσεις» σε όλη τη χώρα, «υιοθετήθηκαν» στα γρήγορα από την ηγεσία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο πλαίσιο της «προσαρμογής» και του «νεανικού» λίφτινγκ το οποίο όμως δεν μπορεί να αποκρύψει τον μονότονα παλιό καιροσκοπισμό της απέναντι στο λαϊκό κίνημα και στην υπόθεση της αριστερής προοπτικής.
φ.580, 08/09/07
