Τα όσα ειπώθηκαν δημόσια κατά τη συνάντηση Τσίπρα- Τραμπ ήταν αρκετά για να δώσουν τροφή σε μια μεγάλη συζήτηση για τον ρόλο της χώρας μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή. Ο κυνισμός και η προκλητικότητα άλλωστε του Τραμπ έδωσε τον τόνο για το πώς οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν την Ελλάδα στην περιοχή. Η δημόσια συζήτηση, αφού θεωρεί δοσμένη την αναβάθμιση της βάσης στη Σούδα και του γεωστρατηγικού ρόλου της χώρας στα σχέδια των ΗΠΑ, επικεντρώνεται μέρες μετά το ταξίδι του Τσίπρα στα F16 και το κόστος αναβάθμισής τους.
Για την καθημαγμένη οικονομία της χώρας και την εξοντωτική φτώχεια που υποβάλλεται ο λαός, είναι πρόκληση τα όποια δις για τα F16, πόσο μάλλον η ωμή διατύπωση του Τραμπ για τις θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ. Αξίζει επίσης να προβληματιστούμε για το τι μπορεί να σημάνει το προκλητικό άδειασμα, από την ελληνική κυβέρνηση, του Μακρόν σχετικά με την κατεύθυνση της αμυντικής συνεργασίας σε επίπεδο Ε.Ε., που έθεσε μόλις πριν ένα μήνα, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα.
Όμως, όπως συνήθως συμβαίνει στη διεθνή διπλωματία, τα πιο σοβαρά είναι αυτά που δεν ειπώθηκαν δημόσια. Αναφερόμαστε στις λεπτομέρειες, π.χ. για την αναβάθμιση της Σούδας και το τι ακριβώς θα σημαίνει πέρα απ’ αυτά που ήδη βλέπουμε να εξελίσσονται (και δεν είναι λίγα), αλλά και για την πολυσυζητημένη δεύτερη βάση κάπου στην Κρήτη, τον γεωστρατηγικό ρόλο της Ελλάδας στις ράγες της πολιτικής των ΗΠΑ σε Βαλκάνια- Μέση Ανατολή. Αλλά και την «καθαρή» συνεργασία στο οικονομικό πεδίο.
Σε σχέση με το τελευταίο, παρότι υπήρξαν διαδοχικές επαφές του Τσίπρα και άλλων κυβερνητικών στελεχών με επενδυτικά funds και οικονομικούς παράγοντες των ΗΠΑ, λίγο πολύ έγινε καθαρό πως μπίζνες γίνονται εκεί που συμφέρει και πως συγκεκριμένα η αξία των επενδύσεων στην Ελλάδα για τις ΗΠΑ είναι περισσότερο γεωπολιτική παρά οικονομική.
Στο προηγούμενο φύλλο της Π.Σ., τονίζαμε τον υπερδραστήριο ρόλο του πρέσβη Πάιατ, που διαβάζει σωστά τις βλέψεις της ελληνικής αστικής τάξης. Μάλιστα, ανοίγει τις ορέξεις για συγκεκριμένες μπίζνες, συχνά κόντρα σε κάποιες άλλες, για τους ισχυρούς ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους που καραδοκούν εδώ και καιρό, ιδιαίτερα στον τομέα της ενέργειας και των μεταφορών. Οι ράγες όμως που θέλει να βάλει τη χώρα ο Πάιατ, αξιοποιώντας και την προθυμία της αριστερής τάχα κυβέρνησης, οδηγούν ολοφάνερα πια στην πιο επικίνδυνη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή, που χρόνια τώρα αιματοκυλούν λαούς και καταστρέφουν χώρες.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, με στόχο να υπηρετήσει τις βλέψεις και τις ορέξεις της ντόπιας αστικής τάξης, απέδειξε για άλλη μια φορά, με τη συνάντηση Τσίπρα- Τραμπ, πως είναι ικανή για όλα. Ο Μητσοτάκης μίλησε για «σπουδαία ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί», ενώ ο Λεβέντης και ο Θεοδωράκης αναρωτιούνται μήπως, εκτός από την αναβάθμιση των F16, η κυβέρνηση έπρεπε να αγοράσει και F35 για την ισορροπία στο Αιγαίο. Ουσιαστικά, η δεξιά αντιπολίτευση από τη μια στηρίζει την αντιδραστική πορεία της κυβέρνησης, από την άλλη πλειοδοτεί στο να δοθούν περισσότερα για τις βάσεις, τάχα για περισσότερα αντισταθμιστικά οφέλη.
Η δυσκολία της κυβέρνησης να δώσει πενταετή συμφωνία για τη Σούδα με ψήφιση στη βουλή σ’ αυτή τη φάση, άφησε ανοικτό το ζήτημα στη διαπραγμάτευση. Ταυτόχρονα, προκάλεσε τη δήλωση Τραμπ για τα 2,4 δις για τα F16, με την αποδοχή βέβαια του πλαισίου που θέλει ολάκερη τη χώρα πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ και συνολικότερα πιστό γεωστρατηγικό τους σύμμαχο. Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγες μέρες αφού επέστρεψε από τις ΗΠΑ ο Τσίπρας, δεν βρήκε να πει μια κουβέντα στον αντικομμουνιστικό λόγο του Νοτιοκορεάτη πρωθυπουργού στην Αθήνα, που επαίνεσε την ελληνική αστική τάξη για τους 10.000 Έλληνες στρατιώτες της αντικομμουνιστικής σφαγής στην Κορέα τη δεκαετία του 1950. Αντίθετα, ο Τσίπρας αναπαρήγαγε πιστά τη σύγχρονη ψυχροπολεμική προπαγάνδα των ΗΠΑ σε βάρος του βορειοκορεάτικου καθεστώτος, κρύβοντας τους κινδύνους που γεννά η επιθετικότητα των ΗΠΑ για την παγκόσμια Ειρήνη.
Ξεκάθαρα πια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ όχι μόνο εκδηλώνει τον φιλοατλαντισμό της, μα συνεχίζει και ξεπερνά τη βρώμικη στάση της κυβέρνησης Σαμαρά, όταν ο Βενιζέλος επισκεπτόταν και καθαγίαζε το φασιστικό καθεστώς της Ουκρανίας, λίγο μετά τη σφαγή στο Μεϊντάνι και την Οδησσό, και τον φασίστα Αλ Σίσι της Αιγύπτου -πρώτος μάλιστα- από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Αυτή η συνέχεια στον φιλοατλαντισμό των κυβερνήσεων της αστικής τάξης, τα τελευταία χρόνια, εκδηλώθηκε χαρακτηριστικά με τη χρήση της Σούδας στα χρόνια του Γ. Παπανδρέου και τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη και σταθερά με την ολοένα ενισχυόμενη συνεργασία με το Ισραήλ και τα γνωστά τρίγωνα Ελλάδας- Κύπρου- Ισραήλ, Ελλάδας- Κύπρου- Αιγύπτου…
Στο στρατιωτικό επίπεδο, η μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο προχωράει σταθερά με συνεχείς ασκήσεις στον ελλαδικό χώρο, χρήση της Ανδραβίδας και του αεροδρομίου της Λάρισας και του Ακτίου από τις ΗΠΑ, καθώς και με την αποθήκευση πυρηνικών στον Άραξο. Ο ελληνικός πολεμικός στόλος είναι κομμάτι του νατοϊκού στόλου, που διαφεντεύει στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, σε αντιπαράταξη με το στόλο του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Όμως και σχετικά με τα νέα δις για τα F16, που ζητιούνται από το λαό στο όνομα της υποτιθέμενης απειλής από νατοϊκή μάλιστα σύμμαχο, που δίνει ανάλογα δις στην ίδια εταιρεία, είναι χαρακτηριστική η σχετική ανακοίνωση του κογκρέσου: «Αυτή η προτεινόμενη συμφωνία θα συμβάλει στην επίτευξη στόχων της εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, συμβάλλοντας στη βελτίωση της ασφάλειας ενός συμμάχου του ΝΑΤΟ που αποτελεί σημαντικό εταίρο για την πολιτική σταθερότητα και την οικονομική πρόοδο στην Ευρώπη. Η αναβάθμιση των αεροσκαφών F-16 σε μια διαμόρφωση F-16 Block V θα ενισχύσει την ικανότητα της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας να υποστηρίζει το ΝΑΤΟ και να παραμείνει διαλειτουργική με τις ΗΠΑ και τη συμμαχία του ΝΑΤΟ. Θα βοηθήσει επίσης την Ελλάδα να διατηρήσει τις δραστηριότητές της στο μέλλον, μειώνοντας έτσι την απειλή που δημιουργούν οι εχθροί της συμμαχίας στις ΗΠΑ και τη συμμαχία». Αλλά και ο Έλληνας πρωθυπουργός Α. Τσίπρας ήταν ξεκάθαρος στην τοποθέτησή του: «η Ελλάδα καθίσταται ο πιο σημαντικός πυλώνας ασφάλειας και συνεργασίας, σε μια από τις πιο ασταθείς περιοχές της Ευρώπης, μία χώρα που εκπληρώνει τις νατοϊκές της υποχρεώσεις και συνεργάζεται στενά με τις ΗΠΑ».
Εμείς θα υπενθυμίσουμε πως οι ΗΠΑ αποτελούν ξεκάθαρα τον μεγαλύτερο εχθρό των λαών και τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την παγκόσμια Ειρήνη. Έχουν στήσει σειρά χούντες και δολοφονούν συστηματικά λαούς εδώ και δεκαετίες. Έχουν χρησιμοποιήσει πυρηνικές βόμβες κατά ζωντανών στόχων σε Χιροσίμα- Ναγκασάκι και ξανά σήμερα απειλούν την ανθρωπότητα με πυρηνικό όλεθρο. Ειδικά η περιοχή μας δε σταμάτησε εδώ και δεκαετίες να υφίσταται τη θηριωδία τους, ενώ πρώτος ο λαός μας δέχτηκε Ναπάλμ για να στηριχτεί το καθεστώς του μοναρχοφασισμού και αργότερα, μετά τα Μακρονήσια του Βαν Φλιτ και τις κόκκινες προβιές, η χούντα των συνταγματαρχών.
Κλείνοντας, συνοπτικά έστω, θα σταθούμε σε δύο ζητήματα:
Ο αντιδραστικός ανταγωνισμός των αστικών τάξεων Ελλάδας – Τουρκίας έχει επίδικα όμορους ρόλους και βλέψεις στην ευρύτερη περιοχή. Επίδικα ξένα και ανταγωνιστικά με την Ειρήνη και συνολικότερα με τα συμφέροντα των δύο λαών. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Παυλόπουλου από τη Σαμοθράκη επανέλαβαν, για άλλη μια φορά τον τελευταίο καιρό, πως δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο. Αυτή η θέση είναι τελείως διαφορετική απ’ αυτή που επικράτησε μετά το «ευχαριστώ τις ΗΠΑ» του Σημίτη το 1996, με τα Ίμια. Αν τότε υπήρξε ενδοτισμός, που έδωσε όλο το Αιγαίο και όχι μόνο τις γκρίζες ζώνες του στις ΗΠΑ, σήμερα ολάκερος ο ελλαδικός χώρος δίνεται στους μεγαλύτερους φονιάδες των λαών προκειμένου η αστική τάξη να «αξιοποιήσει» το κλίμα, όπως λέει ο Μητσοτάκης, και να κερδίσει πόντους σε βάρος της Τουρκίας. Οι εύκολες τοποθετήσεις για την τουρκική επιθετικότητα δίνουν έδαφος και δικαιολογούν την πιο αντιδραστική και επικίνδυνη κατεύθυνση στην οποία κινείται σήμερα η αστική τάξη, με αντιδραστική συναίνεση όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού. Οι Λεβέντηδες του έθνους ζητάνε υποταγή του λαού στην επίθεση του κεφαλαίου και ολοκληρωτική εμπλοκή της χώρας στα φονικά ιμπεριαλιστικά σχέδια για να υπηρετηθούν οι έντονα τυχοδιωκτικές βλέψεις και ορέξεις της αστικής τάξης.
Δεν είναι μόνο πρόκληση στα προοδευτικά αισθήματα του λαού μας το πρωτόγνωρα επικίνδυνο βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εμπλοκής της χώρας στον πολεμικό σχεδιασμό των ΗΠΑ. Σε αντίθεση με ότι προβάλλεται, οι όποιες εύνοιες στην κυβέρνηση και την αστική τάξη π.χ. για το χρέος, κάθε άλλο παρά θα μειώσουν την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου. Τα συγχαρητήρια από τον Τραμπ και τη Λαγκάρντ, αλλά και τον Σόιμπλε και άλλους της Ε.Ε. στην κυβέρνηση για την επιτυχία της να περάσει τα στυγνά αντιλαϊκά μέτρα των μνημονίων Ε.Ε.- ΔΝΤ, δείχνουν την ταξική σύμπνοια των ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών στηριγμάτων της αστικής τάξης. Όσο για τις επενδύσεις, πέρα από αστειότητες περί «δίκαιης» ανάπτυξης, πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο πως, σε μια τέτοια συγκυρία επίθεσης του κεφαλαίου παγκόσμια και στο γεωπολιτικό πλαίσιο που αναφερθήκαμε, όχι μόνο δεν πρόκειται να ωθήσουν κάποιους κύκλους εργασίας στην οικονομία της χώρας, μα αντίθετα θα είναι ληστρικές, αποσπασματικές, συχνά πρόσκαιρες και ευκαιριακές και με έντονη γεωπολιτική σκοπιμότητα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Έτσι, μετά το αφήγημα της χρεοκοπίας, τώρα το αφήγημα για διαμόρφωση εδάφους για επενδύσεις θα στηρίζει τη συνέχιση της επίθεσης στην εργατική τάξη και τον λαό.
Τα μέτωπα πάλης του λαού ενάντια στο πρωτόγνωρα επικίνδυνο βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την επίθεση του κεφαλαίου, είναι επείγοντα και αλληλοτροφοδοτούμενα. Οι καθυστερήσεις μέρα με τη μέρα υποθηκεύουν τη ζωή και το μέλλον του λαού μας.
Ν.Κ.
