Ερ.: Τα τελευταία χρόνια η Ουκρανία είναι το μέρος του πλανήτη όπου γίνονται εύκολα αντιληπτές οι αντιθέσεις μεταξύ της Ρωσίας, από τη μία πλευρά, που προσπαθεί να ξαναπάρει υπό τον έλεγχό της τις χώρες του πρώην σοσιαλιστικού στρατοπέδου, και των Δυτικών, από την άλλη, κύρια των Αμερικανών, που απέκτησαν ερείσματα εκεί μετά το 1990. Πώς έχει διαμορφωθεί πλέον το πολιτικό σκηνικό;
Απ.: Ετσι είναι. Στη χώρα μου έχουν διαμορφωθεί δύο μπλοκ δυνάμεων. Το ένα είναι φίλα προσκείμενο στη Ρωσία και το άλλο τροφοδοτείται από δυτικές δυνάμεις. Και τα δύο αυτά μπλοκ είναι ισοδύναμα. Με μια λέξη, επικρατεί διχασμός, σε όλα τα επίπεδα, και αυτό εκφράζεται στο πολιτικό επίπεδο με αυτά που βλέπετε να γίνονται και τις εναλλαγές προσώπων στην εξουσία. Προς το παρόν φαίνεται οι φιλοδυτικές δυνάμεις να έχουν το προβάδισμα, αλλά η Ρωσία πιέζει αρκετά με βάση την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας από το φυσικό αέριο της Ρωσίας. Επίσης, σημαντικό είναι το γεγονός ότι σχεδόν κάθε ουκρανική οικογένεια έχει ένα μέλος της που δουλεύει στη Ρωσία – υπάρχει και μια τέτοια σχέση. Αλλά το θέμα είναι ότι για το λαό τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα χρόνο με το χρόνο.
Ερ.: Τι σήμαινε η λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» για την Ουκρανία;
Απ.: Τέσσερα χρόνια πριν, ο περισσότερος κόσμος στήριξε τη λεγόμενη πορτοκαλί επανάσταση. Μπορούμε να πούμε ότι τότε που ξεκίνησε ήταν μια πραγματική επανάσταση, που στόχο είχε να διώξει το καθεστώς του Μπούγκμπα. Χιλιάδες διαδηλωτές από όλες τις πόλεις έρχονταν στο Κίεβο και διαδήλωναν για μέρες. Ο κόσμος τούς συμπαραστεκόταν με κάθε τρόπο: τους φιλοξενούσε, τους έδινε φαγητό κ.ά. Το κίνημα αυτό νίκησε, αλλά στη συνέχεια προδόθηκε. Τώρα, κανείς πια δεν έχει αμφιβολία ότι και τα δύο κόμματα είναι το ίδιο. Ο λαός δεν έχει καμία εμπιστοσύνη σε κανέναν από τους δύο. Ομως, αυτό είχε και μια αρνητική συνέπεια. Ο κόσμος απογοητεύτηκε σε μεγάλο βαθμό, τέτοιον ώστε στα μάτια του όλα τα κόμματα να φαίνονται το ίδιο. Τώρα κανείς δεν δείχνει να έχει τη διάθεση να αγωνιστεί, τα πράγματα είναι δύσκολα από αυτή την άποψη. Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις ξανά τον κόσμο να αγωνιστεί για κάτι…
Ερ.: Ποια είναι η πραγματικότητα που βιώνει ο ουκρανικός λαός σήμερα; Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει;
Απ.: Σίγουρα το οικονομικό είναι το πιο βασικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Τα περισσότερα εργοστάσια της χώρας έχουν κλείσει, οι αγροτικές κολεκτίβες έχουν καταρρεύσει και ο κόσμος συρρέει στις μεγάλες πόλεις, όπου τον περιμένει η ανεργία. Στα χωριά έχουν μείνει μόνο γέροι οι οποίοι ίσα που συντηρούνται με αυτά που καλλιεργούν. Η Ουκρανία σήμερα δεν διαθέτει καμία σοβαρή υποδομή. Δεν είναι τυχαίο ότι 10.000.000 Ουκρανοί αυτή τη στιγμή δουλεύουν στο εξωτερικό. Αλλο σημαντικό πρόβλημα παραμένει για το λαό μας η υγεία και οι υπηρεσίες της. Οι επιπτώσεις από το Τσερνόμπιλ είναι σοβαρές μέχρι και σήμερα: χιλιάδες παιδιά αλλά και άνθρωποι όλων των ηλικιών αντιμετωπίζουν σοβαρά καρκινικά προβλήματα. Πρόσφατα σημειώθηκε ένα σοβαρό ατύχημα όταν ένα ορυχείο κατέρρευσε, σκοτώνοντας αρκετούς ανθρακωρύχους. Οσοι τραυματίστηκαν σοβαρά δεν μπορούν να πληρώσουν τη νοσηλεία τους.
Ερ.: Στην Ευρώπη έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία καταπάτησης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και τρομοκράτησης όσων αγωνίζονται. Εσείς είχατε και ως κόμμα παρόμοια εμπειρία πριν από μερικά χρόνια.
Απ.: Πράγματι. Πριν από 5 χρόνια, φοιτητικές διαδηλώσεις συντάραξαν την Ουκρανία και ουσιαστικά προετοίμασαν το έδαφος για αυτά που συνέβησαν μετά, κατά τη διάρκεια της «πορτοκαλί επανάστασης». Φοιτητές μέλη της οργάνωσής μας συνελήφθησαν και βασανίστηκαν από την αστυνομία. Είμαστε περήφανοι που πολλά από τα μέλη μας είναι φοιτητές και έχουν προέλθει από εκείνες τις κινητοποιήσεις. Μάλιστα, αρκετοί συνέχισαν να έχουν προβλήματα με τις πανεπιστημιακές αρχές και με την παραμικρή αφορμή τούς δυσκόλευαν τη ζωή, με αποτέλεσμα μερικοί να εγκαταλείψουν το κόμμα. Πάντως, σήμερα φαίνεται ότι τα δύο μεγάλα κόμματα ασχολούνται τόσο πολύ με τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και τσακωμούς και λιγότερο με διωγμούς οργανώσεων…
φ.588, 12/01/08
