Συνεχίστηκαν τις περασμένες βδομάδες οι εκδηλώσεις που οργάνωσε το ΚΚΕ(μ-λ) σε διάφορες πόλεις της χώρας και ήταν αφιερωμένες στην Οκτωβριανή Επανάσταση, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από εκείνες τις μεγαλειώδεις στιγμές που το προλεταριάτο και οι φτωχοί αγρότες καταλάμβαναν την εξουσία στην τσαρική Ρωσία.
Τόσο μέσα από τις εισηγήσεις όσο και μέσα από τις παρεμβάσεις, αυτό που καταγράφηκε είναι ότι οι αγωνίες και οι προβληματισμοί για τις αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, πηγάζουν από την επιμονή και την εμπιστοσύνη που χαρακτηρίζουν το δυναμικό που συσπειρώνει η οργάνωσή μας στον δρόμο της επανάστασης και της σύγκρουσης με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, στην προοπτική της ανατροπής τους.
Οι εκδηλώσεις αυτές κατέγραψαν ένα κλίμα αισιοδοξίας που πατάει γερά στα πόδια της, κόντρα στο κλίμα της ηττοπάθειας και της απογοήτευσης που δυστυχώς χαρακτηρίζει μεγάλο τμήμα των λαϊκών μαζών αλλά και της κυρίαρχης Αριστεράς.
Αναδείχτηκε για μια ακόμη φορά ο χαρακτήρας και η φυσιογνωμία που έχει χτίσει εδώ και 35 χρόνια το ΚΚΕ(μ-λ) να δίνει όλες του τις δυνάμεις στην υπόθεση του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού, έχοντας πλήρη επίγνωση των δυσκολιών της εποχής και των μεγάλων απαιτήσεων της ταξικής πάλης.
Το δυναμικό που συσπειρώνει η οργάνωση αλλά και η βάση που απευθύνεται στην εργατική τάξη και τον λαό, δεν ωραιοποιεί τις καταστάσεις ούτε δημιουργεί αυθαίρετες και υποκειμενίστικες κατασκευές για να πάρει ή να δώσει δήθεν κουράγιο.
Έντονα αναδείχτηκε μέσα στις εκδηλώσεις ότι οι αναφορές στην Οκτωβριανή επανάσταση συνδέονται και καθορίζονται από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του σήμερα, από τις ανάγκες που υπαγορεύουν η ταξική πάλη και η αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει να προσφέρει παρά μόνο δεινά και καταστροφές για τον άνθρωπο.
Οι μνήμες από την Οκτωβριανή, η προσέγγιση της ιστορικής διαδρομής της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και των συγκρούσεων που τη συνόδευσαν, δεν έχουν καμία σχέση με μια μελαγχολική αναπόληση στιγμών που πέρασαν και δεν θα ξανάρθουν. Πολύ περισσότερο βρίσκονται στον αντίποδα όλων των αντιδραστικών, που χαίρονται και βαυκαλίζονται ότι ο σημερινός καπιταλισμός είναι παντοδύναμος και δεν θα επιτρέψει επ’ ουδενί να αμφισβητηθεί και να ανατραπεί ξανά.
Τιμήσαμε και τιμούμε τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις γιατί είναι αναγκαιότητα του σήμερα. Αλλά κυρίως γιατί είναι επίσης ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ. Κάθε χρόνος που περνάει, κάθε πενταετία-δεκαετία που μεσολαβεί και προστίθεται στα χρόνια που μεσολάβησαν (για να μην πάμε πιο μακριά) από τα πρώτα χρόνια της ΠΑΣΟΚικής κυριαρχίας και πολύ περισσότερο μετά την κρίση του 2008-2009, επιβεβαιώνει ότι για να αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή των ανθρώπων και να ανακοπεί η άγρια καπιταλιστική επίθεση, χρειάζονται μεγάλες ανατροπές και διευρυμένα ΜΕΤΩΠΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ.
Το ΚΚΕ(μ-λ) έχει ενσωματώσει στη φυσιογνωμία του, με επίμονες και συνεχείς προσπάθειες από το 1982 και μετά, την αντίληψη-πεποίθηση, ότι η επανασυγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος θα περάσει μέσα από τη μελέτη και την εξαγωγή των συμπερασμάτων για τα αίτια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, που συνδέονται με τα αίτια για την ευρύτερη ήττα του κομμουνιστικού κινήματος.
Έχουμε αφιερώσει πολλές προσπάθειες, σε συνθήκες αντικομμουνισμού και μεγάλης απαξίωσης των ιδεών του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, να υπερασπίσουμε το κομμουνιστικό κίνημα μέσα στις συνθήκες που βίωσε και όχι σε μια μεταφυσική βάση να ξαναγράψουμε την ιστορία κατά πώς μας βολεύει μέσα από τον ιδεαλισμό του «αν είχε συμβεί εκείνο…» και «αν είχαμε αποφύγει το άλλο…».
Υπερασπιστήκαμε το κομμουνιστικό κίνημα και θα το υπερασπιστούμε εμβαθύνοντας και μελετώντάς το στις συνθήκες που αναπτύχθηκε αλλά και ηττήθηκε, γιατί ένα μέρος των απαντήσεων που αναζητάμε βρίσκεται μέσα στην ίδια του την πορεία, μέσα στις ίδιες του τις αντιπαραθέσεις για τα μεγάλα ζητήματα που συνάντησε μπροστά του.
Μας ενδιαφέρουν πρώτα απ’ όλα οι απόψεις και οι γνώμες των ίδιων των πρωτεργατών του κομμουνιστικού κινήματος και ας μην κατόρθωσαν να αποτρέψουν τον εκφυλισμό. Έχουν αποδείξει με το συνολικό τους έργο ότι αντιστάθηκαν και πάλεψαν τον εκφυλισμό, την παλινόρθωση και έχει μεγάλη αξία για μας το πώς στάθηκαν. Ήδη έχουμε αξιοποιήσει ένα σημαντικό κείμενο του Στάλιν για τα «οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» αλλά και μια σειρά προσεγγίσεις στη σοσιαλιστική Κίνα. Είμαστε σίγουροι ότι με το φορτίο που έχουμε συγκεντρώσει, έχουμε διαμορφώσει μια διακριτή και ξεχωριστή διαλεκτική προσέγγιση που μας δίνει τη δυνατότητα να τοποθετηθούμε με πειστικό τρόπο στο στρατόπεδο της επανάστασης και να μην έχουμε ωσμώσεις και επικοινωνίες με το «άλλο» στρατόπεδο, που έχει ρίξει ανάθεμα στο «επάρατο» κομμουνιστικό κίνημα.
Έχουμε επίσης κατακτήσει ότι η ουσιαστική προσέγγιση των αιτίων της παλινόρθωσης δεν αποτελεί ένα «κλειστό» σύνολο απαντήσεων που διαμορφώνεται άπαξ, ούτε ότι αποτελεί ένα «νέο συμβόλαιο» ότι αυτό που συνέβηκε δεν θα ξανασυμβεί. Η ταξική πάλη ακόμη και σε συνθήκες σοσιαλισμού είναι αντιπαράθεση, που τα αποτελέσματά της κρίνονται συνέχεια. Κατά συνέπεια, δύο αλληλένδετα ζητήματα έχει αναδείξει η όλη πορεία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και ό,τι αυτή έφερε στην οπισθοχώρηση και ήττα του σοσιαλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, στην πορεία εκφυλισμού των κομμουνιστικών κομμάτων σε ρεβιζιονιστικά μορφώματα και στην πορεία υποταγής επαναστατικών-απελευθερωτικών κινημάτων. Το ένα αφορά την δυνατότητα οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας που να είναι σε θέση να διασφαλίσει την ηγεμονία-κυριαρχία της εργατικής τάξης και να κάνει στέρεα βήματα προς την οριστική χειραφέτηση της ίδιας της εργατικής τάξης και όλης της κοινωνίας. Το δεύτερο και όπως είπαμε αλληλένδετο, έχει να κάνει με το σήμερα, με το τώρα, με το παρόν της ταξικής πάλης και κατά πόσο το καπιταλιστικό- ιμπεριαλιστικό σύστημα συνεχίζει να θρέφει τον νεκροθάφτη του, συνεχίζει να τροφοδοτεί την ανάγκη της επαναστατικής του ανατροπής. Μια επαναστατική ανατροπή που θα αποτελέσει τομή και αφετηρία ταυτόχρονα για να περάσει σε άλλη φάση, με άλλους συσχετισμούς, με άλλες δυνατότητες η προσπάθεια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της να ανατρέψει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, να απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις, να βάλει τις βάσεις για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Έχουμε επίσης επίγνωση ότι η προσέγγιση των αιτίων της παλινόρθωσης (που θα συνεχίζεται και θα αναβαθμίζεται όσο το κίνημα αναπτύσσεται) είναι κατά κάποιο τρόπο η «μισή» προσπάθεια. Η υπόλοιπη «μισή», που φαντάζει πιο «επείγουσα», είναι οι απαντήσεις και οι προσεγγίσεις για το σήμερα και το άμεσο αύριο μέσα στο οποίο παλεύουμε και υπάρχουμε. Τα εμπόδια δυστυχώς που έχει να υπερπηδήσει στις μέρες μας μια επαναστατική προσπάθεια και κατά συνέπεια ο αγωνιστής που θέλει να ενταχθεί σ’ αυτήν είναι πολλά και φυσικά διαλεκτικά συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Οι όροι και οι συσχετισμοί της σημερινής εποχής, κάτω από τους οποίους οι επαναστάτες, οι αγωνιστές, οι κομμουνιστές που επιμένουν να θέλουν να αντιστέκονται και να αντιδρούν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την ιμπεριαλιστική θηριωδία αναζητούν απαντήσεις, τρόπους και μορφές παρέμβασης στην ταξική πάλη από τη σκοπιά των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, είναι ιδιαίτερα δυσμενείς.
Τα εμπόδια που συναντούν οι αγωνιστές είναι πολλά και δεν έχουν να κάνουν μόνο με την υπεροπλία που έχει στις τωρινές συνθήκες ο ταξικός αντίπαλος της εργατικής τάξης. Μια υπεροπλία που εκδηλώνεται σε πολλαπλά επίπεδα (στρατιωτικό, οργάνωση, μέσα καταστολής και παρακολούθησης). Το ιδιαίτερο που βιώνουμε σ’ αυτή τη φάση, που διαρκεί δυστυχώς αρκετές δεκαετίες, είναι ότι αυτή την υπεροπλία έχει καταφέρει το σύστημα να τη ντύσει, να την περιβάλλει με ένα σωρό ιδεολογήματα και θεωρίες που στοχεύουν στην αποσυγκρότηση της συνείδησης και τη διαμόρφωση των ιδεών και της φιλοσοφίας απέναντι στον κόσμο, στην εξέλιξη κ.λπ.
Η εποχή μας επιβεβαιώνει ότι η φαινομενική παντοδυναμία του συστήματος, ενώ πηγάζει από την ταξική σχέση και επιβολή της αστικής τάξης πάνω στην εργατική, από τις σχέσεις εκμετάλλευσης, έχει διαμορφώσει με βάση τις απανωτές ήττες του κομμουνιστικού κινήματος, μια ολόκληρη πολιτική-κοινωνική ατμόσφαιρα, στην οποία ισχυροποιείται η μεταφυσική, ο ιδεαλισμός, ο σκοταδισμός, μια σειρά μικροαστικές ψευτοφιλοσοφίες.
Αντιλήψεις που έχουν βρει ανταπόκριση και εν πολλοίς καθορίζουν την όλη στάση και δράση της κυρίαρχης Αριστεράς, σε τέτοιο βαθμό που, όπως έδειξε και η εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά αυτή μπορεί να γίνει ουσιαστικό στήριγμα της αστικής εξουσίας και κυριαρχίας. Γι’ αυτό και εν κατακλείδι, είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι η επανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος θα περάσει και μέσα από την σκληρή αντιπαράθεση με μια σειρά ιδεολογίες και φιλοσοφικά ρεύματα που επί της ουσίας υποκλίνονται στην καπιταλιστική κυριαρχία.
