Ούτε που θα τολμούσαν να το φανταστούν οι γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες και οι ακριβοπληρωμένοι διαφημιστές που μίσθωσαν για να πείσουν τους Ευρωπαίους πολίτες να προσέλθουν στις ευρωκάλπες, πως στην Ελλάδα οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της συμμετοχής θα ήταν πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται στην αριστερά του πολιτικού φάσματος και μερικές από αυτές αρέσκονται να παρουσιάζονται σαν σκληρά αντιευρωπαϊκές. Ελάχιστες μόνο ημέρες πριν τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ο κύριος αντίπαλος όλων των κομμάτων που συμμετέχουν, έχει αναγορευτεί το ρεύμα της αποχής, το οποίο διαχρονικά αυξάνεται με σοβαρές πιθανότητες σταδιακά να συγχρονιστεί σε ποσοστά αντίστοιχα με το ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Για το φαινόμενο αυτό η επίσημη, ισοπεδωτική και –σχεδόν καθολικά –αποδεκτή ερμηνεία περί αδιαφορίας αποτελεί εξόφθαλμα διαστρέβλωση της πραγματικότητας και τμήμα μιας συστηματικής προπαγάνδας για να ενοχοποιηθούν όσοι συνειδητά έχουν αποφασίσει να μην πάρουν μέρος σε αυτήν την πανευρωπαϊκή εκλογική φάρσα. Περισσότερο η λιγότερο συνειδητά οι λαοί της Ευρώπης, πλειοψηφικά τμήματα της νεολαίας και μεγάλα κομμάτια εργαζόμενων, ανέργων, μεταναστών και άλλων κοινωνικών ομάδων που πλήττονται από τις πολιτικές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων, σωστά κατά την γνώμη μου, αντιλαμβάνονται πως αυτή η πανευρωπαϊκή επιχείρηση δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν τους αφορά. Αποτελεί μια από τα επάνω εξωτερική επιβολή που στόχο έχει να δώσει δημοκρατική νομιμότητα σε ένα οικοδόμημα εχθρικό εξαρχής, στην κοινωνική πλειοψηφία, προϊόν συμβιβασμών και συμμαχιών των ισχυρών κεφαλαιοκρατικών ευρωπαϊκών ελίτ και αποσπασμένο πλήρως από τις κοινωνικές διεργασίες και συσχετισμούς που διαμορφώνονται στα επιμέρους κράτη-μέλη.
Όπως εύστοχα επισημαίνεται –ακόμη και από υποψήφιους ευρωβουλευτές (1) δύσκολα μπορούν να πειστούν οι ευρωπαίοι πολίτες πως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν αποτελεί παρά μόνο ένα διακοσμητικό στοιχείο και πως η Ένωση και οι πολιτικές της δεν βρίσκονται έξω και πέρα από κάθε δημοκρατικό έλεγχο. Θα προσέθετα όμως επίσης πως ακριβώς από την φύση της αυτή η μονοπωλιακή συμμαχία δεν θα μπορούσε να υπάρξει και διαφορετικά. Παρά μόνο σαν προϊόν αντιθέσεων και συμβιβασμών των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κρατών, στην βάση των οποίων πρέπει να αποδοθούν τόσο τα όποια βήματα έχουν γίνει όσο και η παραλυσία που αρκετές φορές επικρατεί σε σημαντικούς τομείς του εγχειρήματος. Για την βασιμότητα αυτής της προσέγγισης τα όσα συνέβησαν ( η δεν συνέβησαν) στο χρονικό διάστημα που πέρασε από το ολοκληρωτικό ξέσπασμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης είναι άκρως διδακτικά. Μια Ένωση που περηφανεύονταν πως τουλάχιστον στον τομέα της οικονομίας είχε κατακτήσει έναν κοινό και αλληλέγγυο βηματισμό απέδειξε πως στην πραγματικότητα αποτελεί μια λύκο-συμμαχία που στις δύσκολες στιγμές οι κυρίαρχοι εταίροι αναδιπλώνονται, αρνούνται να συντονιστούν και επιβάλλουν απόλυτα εθνικές επιλογές. Το προχθεσινό παράδειγμα της εξαγοράς και διάσωσης της Όπελ εντός των γερμανικών συνόρων αποτελεί την πιο πρόσφατη αλλά όχι τελευταία εκκωφαντική διάψευση των κοινών και αλληλέγγυων δήθεν πολιτικών και μάλιστα παραμονή των ευρωπαϊκών εκλογών. Γι αυτό αποτελούν στην καλύτερη περίπτωση χίμαιρα οι ελπίδες και οι προσμονές όσων επιμένουν να προτείνουν τον δημοκρατικό μετασχηματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα από συνταγματικές συνθήκες ή αναβάθμιση του ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου.
Στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι που αυξάνονται καθημερινά μαζί με την νεολαία, που μόνο την πρώτη οργισμένη κραυγή της ακούσαμε τον περασμένο Δεκέμβρη, έχουν πολύ περισσότερους λόγους να αποστρέφονται αυτήν την εκλογική επιχείρηση των ευρωπαϊκών ελίτ. Γιατί το πραγματικό ισοζύγιο της συμμετοχής της χώρας αποδείχνεται όσο περνάει ο καιρός και πιο αρνητικό, πηγή και αιτία του πλήρους παραγωγικού και οικονομικού αφοπλισμού της οικονομίας και μετατροπής της σε αντικείμενο συνεχών εκβιασμών και προσταγών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εξελιχθεί σε μια σύγχρονη Ιερή Συμμαχία απόλυτα εχθρική στα δικαιώματα, τους αγώνες και τις ελπίδες για κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, σύμμαχος της εξουσίας του κεφαλαίου και στυλοβάτης της σημερινής τάξης πραγμάτων. Ας είμαστε ρεαλιστές. Οι αληθινές κοινωνικές αλλαγές και ανατροπές στην Ελλάδα και αλλού, αν επισυμβούν στο μέλλον, θα γίνουν σε πλήρη αντιπαράθεση και ρήξη με αυτό το οικοδόμημα και τις πολιτικές που υπαγορεύει.
Στην ομόθυμη σχεδόν εκστρατεία των υποψήφιων πολιτικών δυνάμεων να πείσουν τους ψηφοφόρους να προσέλθουν στις κάλπες της 7ης Ιουνίου έχουν ανασυρθεί πλήθος επιχειρημάτων και εκβιαστικών διλημμάτων. Δυστυχώς σε αυτήν την εκστρατεία πρωταγωνιστεί η επίσημη Αριστερά που αρνήθηκε να βγάλει συμπεράσματα από τον οργισμένο Δεκέμβρη της νεολαίας και βιάστηκε να ξανά-προσαρμοστεί στο γνωστό πλαίσιο της επιδίωξης της αλλαγής των συσχετισμών μέσω … του Ευρωκοινοβουλίου. Το γεγονός όμως πως ένας ολόκληρος κόσμος αντιστέκεται και δεν συμμορφώνεται στις υποδείξεις αποτελεί μια υγιή κατ’ αρχήν στάση . Και μια καλή προϋπόθεση για την επαύριον των εκλογών , όταν οι σημερινοί σκηνοθέτες της «δημοκρατικής» Ένωσης θα απαιτήσουν την κεφαλή επί πίνακι των εργαζόμενων με τις πολιτικές που ήδη έχουν προαναγγείλει. Τότε πολύς κόσμος από το ρεύμα της αποχής θα αποδείξει πως δεν είναι καθόλου αδιάφορος, αλλά ίσως πιο συνειδητός από αρκετούς που θα προσέλθουν στα εκλογικά τμήματα την ερχόμενη Κυριακή.
Δημήτρης Παυλίδης
Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)
1. Κώστας Βεργόπουλος. «Απεργία των εκλογέων;» Ελευθεροτυπία 22-5-2009
