Με δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, στις 6 Μάη και 17 Ιούνη, οι ντόπιες και ξένες δυνάμεις του συστήματος κατάφεραν, έστω και με σημαντικές απώλειες, μία προσωρινή «λύση» στη συγκρότηση αστικής κυβέρνησης, «αναβαπτισμένης» από τη λαϊκή ψήφο. Η νέα τρικομματική κυβέρνηση με επικεφαλής το Σαμαρά είναι απόλυτα προσηλωμένη στην υλοποίηση των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων των μνημονίων, έχει για «αρετή» την προώθηση της εξάρτησης από την ΕΕ και θα δώσει εξετάσεις το επόμενο διάστημα στην αστική ολιγαρχία και τους ιμπεριαλιστές συνολικά για τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει προς αυτούς.
Η γενική εικόνα
Και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις οι οποίες έγιναν κάτω από καθεστώς εκβιασμών και τρομοκρατικών διλημμάτων από τη μεριά των αντιδραστικών δυνάμεων, αλλά και πόλωσης για κυβερνητική «λύση», η λαϊκή ψήφος προσανατολίστηκε σε πολλαπλές κατευθύνσεις. Ψηφίζοντας στον «πρώτο γύρο» ενάντια στο μνημόνιο, ο λαός αναζητά παράλληλα έναν άμεσο και αποτελεσματικό τρόπο για να σταματήσει τη λεηλασία της ζωής του, ενώ στο «δεύτερο γύρο» το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η πολιτική αναδίπλωση του λαού και η ενίσχυση των υποταγμένων δυνάμεων στην ΕΕ και το ΔΝΤ.
Το χαμηλό επίπεδο πολιτικής συγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, σε σχέση με τις απαιτήσεις της περιόδου, από τη μία πλευρά και, από την άλλη, η σχετική απογοήτευση από το γεγονός ότι οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την επίθεση, η αντιαριστερή-αντικομμουνιστική παρέμβαση όλων των δυνάμεων του συστήματος, η «στάση κινήματος» που επιβλήθηκε από τις 12 Φλεβάρη λόγω προεκλογικής περιόδου, οι σοβαρές ευθύνες των ηγεσιών της Αριστεράς «μας» στην καλλιέργεια αυταπατών και ευκολιών κάθε είδους έδωσαν τη δυνατότητα να «δουλέψουν» τόσο τα κάθε είδους αναχώματα του συστήματος, αλλά, κυρίως, να κινηθεί ο λαός σε κατευθύνσεις που δεν θα θίγουν με άμεσο τρόπο το πλαίσιο της εξάρτησης έτσι όπως αυτό καθορίζεται από την ΕΕ αλλά και τις ΗΠΑ.
Και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις (ιδιαίτερα στην πρώτη) τα ποσοστά και οι ψήφοι με αριστερό, ριζο-σπαστικό πρόσημο είναι πρωτόγνωρα για τη μεταπολιτευτική περίοδο (τα ποσοστά για ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ, ΕΕΚ και ΟΚΔΕ ήταν 27,5% στις 6 Μάη και 32% στις 17 Ιούνη. Το 32%, αν και διευρυμένο ποσοτικά, ποιοτικά ήταν σαφώς πιο απονευρωμένο από το πρώτο ποσοστό). Ταυτόχρονα, όμως, σημαντικό πολιτικό στοιχείο αυτών των εκλογών υπήρξε και η αποχή, που στις 6 Μάη έπιασε το 35% ενώ στις 17 Ιούνη έφτασε το 38,5%. Χαρακτηριστικό του «δεύτερου γύρου» η σημαντική πτώση των πέρα του ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεων (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) με βασική κατεύθυνση την «κυβερνώσα αριστερά», Η οποία εξασφάλισε το νέο της ποσοστό λόγω της αύξησης της αποχής, από τη μία, αλλά, κυρίως, λόγω της εκλογικής λεηλασίας όλων των υπόλοιπων δυνάμεων, από ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι Πράσινους κ.λπ. κατά κύριο λόγο και δευτερευόντως από το ΠΑΣΟΚ ή άλλους.
Η εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο δήθεν αντιμνημονιακών και «πρόθυμων αριστερών» σχηματισμών, όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και η ΔΗΜΑΡ, αποτέλεσε ένα νέο ποιοτικό στοιχείο και πιστώνεται στο σύστημα η σοβαρή επιτυχία στη δημιουργία και λειτουργία «αναχωμάτων» της λαϊκής οργής και αγανάκτησης (τα ποσοστά των δυνάμεων αυτών ήταν 17% στις 6 Μάη και 13,5% στις 17 Ιούνη).
Η εκτόξευση της φασιστικής Χρυσής Αυγής στη Βουλή με σταθερό ποσοστό 7%, σαν αποτέλεσμα της συνολικής αντιδραστικής μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού κάτω από το βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής και των δεσμών της εξάρτησης, αποτελεί ταυτόχρονα τιμωρία αλλά και προειδοποίηση για τις δυνάμεις που αναφέρονται στους εργαζόμενους και την Αριστερά ότι, αν δεν δώσουν διέξοδο στο λαό οι αγώνες, τότε τα πράγματα μπορούν να στραφούν σε ακόμα πιο αντιδραστικές κατευθύνσεις.
Κορυφαίο γεγονός στην εκλογική διαδικασία αποτέλεσε η μαζική αποστοίχιση του λαού (παρά τους εκβι-ασμούς, τις απειλές και το φόβο που έσπειραν όλοι) από τις «παραδοσιακές» αστικές πολιτικές δυνάμεις και βασικούς πυλώνες της εξάρτησης στη χώρα, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, και η εξαφάνιση του ΛΑΟΣ, του τρίτου της συγκυβέρνησης Παπαδήμου.
Οι διεργασίες που συντελούνται στο λαό θα είναι ακατάπαυστες κάτω από όλα τα διλήμματα, τους εκβιασμούς και το φόβο που σκορπούν οι αντιδραστικές δυνάμεις. Οι δυνάμεις που απελευθερώθηκαν από τους πυλώνες της αστικής κυριαρχίας είναι τεράστιες σε αριθμό και, όσες προσπάθειες και αν κάνουν οι δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα, δεν θα μπορέσουν να τον ποδηγετήσουν εύκολα σε νέα καλούπια. Από την άλλη, όμως, μπορούμε να πούμε ότι, αν από τις αντιδραστικές δυνάμεις του συστήματος έχουμε να περιμένουμε τις πιο τυχοδιωκτικές και αντιλαϊκές πολιτικές, δεν μας κάνουν ιδιαίτερα αισιόδοξους οι πολιτικές των αυταπατών και των εύκολων, χωρίς σύγκρουση, δρόμων της Αριστερά «μας» σε όλες της τις εκδοχές, είτε ετοιμάζεται για το κυβερνητικό «κοστούμι» είτε ζητάει μονίμως εκλογές για να «διορθώσει ο λαός την ψήφο του».
Παρόλα αυτά, η αποστοίχιση αυτή, παρά την προσωρινή αναδίπλωση της 17ης Ιούνη, αποτελεί ένα σπουδαίο γεγονός και αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για την επόμενη περίοδο. Η απελευθέρωση σημαντικών λαϊκών δυνάμεων από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις που κυριάρχησαν όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο μπορεί να προσφέρει σημαντικά στη συγκρότηση του κινήματος που απαιτεί η εποχή μας.
Τα αποτελέσματα και οι εξελίξεις στην Αριστερά
Η «εκτόξευση» του ΣΥΡΙΖΑ σε αριθμούς ψήφων και ποσοστών κυβερνητικού επιπέδου ήταν αποτέλεσμα της πρότασής του για «αριστερή κυβέρνηση», που γέννησε ελπίδες σε τμήματα του λαού ότι μπορεί να υπάρξει ένα άμεσο πρόγραμμα ανακούφισης ικανό να «περπατήσει» ακόμα και μέσα σε αυτό το πλαίσιο της εξάρτησης από ΔΝΤ-ΕΕ χωρίς να το αμφισβητήσει. Οι προσαρμογές του -που τόσο έντονα φάνηκαν κατά τη «διερευνητική» περίοδο- συνεχίστηκαν με γοργούς ρυθμούς το επόμενο διάστημα, συγκροτώντας όμως μέσα στο λαό ένα ισχυρό ρεύμα αναμονής, ανάθεσης και αυταπατών.
Η χρόνια φιλοδοξία του να καλύψει αυτός το κενό του ΠΑΣΟΚ, τόσο σαν πολιτική έκφραση όσο και -κυρίως- σαν αμορτισέρ των λαϊκών κραδασμών μέσω της ανάληψης ευθυνών, συγκρούεται τόσο με τις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών για πλήρη ευθυγράμμιση με τα δεδομένα του συμβολαίου του 1974 (διπλή εξάρτηση) όσο και με την απαίτηση για ιστορικό πισωγύρισμα των εργατικών και λαϊκών καταχτήσεων και δικαιωμάτων.
Κάτω από αυτές τις σοβαρές αντιφάσεις, αλλά και την αναμενόμενη πίεση πάνω στο ΣΥΡΙΖΑ από την όξυνση της ταξικής πάλης, μένει να δούμε πώς και αν αυτός θα καταφέρει να πετύχει όλους αυτούς τους αντιφατικούς του στόχους και να μείνει σε τροχιά προσέγγισης της κυβερνητικής εξουσίας.
Ανεξάρτητα από το βαθμό «χαλάρωσης» του μνημονίου και της λιτότητας που θα διαπραγματευτούν οι ιμπεριαλιστές, τόσο μεταξύ τους όσο και με τις εξαρτημένες αστικές τάξεις, οι παραχωρήσεις δεν θα μπορούν να πλησιάσουν καν το «αντι-νεοφιλελεύθερο» πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Η «υπεύθυνη και μάχιμη» αντιπολίτευση, όπως την προσδιόρισε ο Αλ. Τσίπρας, που θα κάνει «επίθεση νομιμότητας» στην κυβέρνηση και το σύστημα, μπορεί να ανταποκρίνεται πολιτικά στις διαθέσεις των μεσοστρωμάτων με τα οποία έπιασε «επαφή», σίγουρα όμως δεν μπορεί να εκφράσει την αγωνία για αξιοπρεπή επιβίωση του εργαζόμενου λαού. Και αυτό θα αποτελέσει μόνιμη πηγή αντιφάσεων, αντιθέσεων και εξελίξεων στο χώρο αυτό.
Το ΚΚΕ, σημαντικά στριμωγμένο από το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη, αποτέλεσε «θύμα» των αυ-ταπατών που σκόρπισε, αλλά και της αλλοπρόσαλλης πολιτικής τού «μια στο καρφί και μια στο πέταλο». Όταν αντιλήφθηκε ότι το εκλογικό του αμόκ δημιουργούσε συνθήκες ενίσχυσης της λογικής της «κυβερνώσας αριστεράς», το γύρισε ενάντια στον εκλογικό κρετινισμό και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Οι αναταράξεις στο εσωτερικό του μπορεί να καλυφτούν μέχρι ένα σημείο από την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ, τα ζητήματα όμως έχουν ήδη ανοίξει και σίγουρα θα υπάρξουν εξελίξεις προς διάφορες κατευθύνσεις. Παράλληλα, θα δέχεται όλο και πιο πολύ μία σοβαρή πίεση από τη βάση του για άμεσα αποτελέσματα στους αγώνες και σε ευρύτερη μετωπική συγκρότηση και συνεργασία. Η εξέλιξη της υπόθεσης της απεργίας στη Χαλυβουργία, αλλά και σε άλλους εργασιακούς χώρους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για αυτές.
Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και προσπαθούν να διαχειριστούν το εκλογικό αποτέλεσμα που δημιουργεί σοβαρούς τριγμούς στο εσωτερικό της, κυρίως για την «ευκολία» μετατόπισης των τριών τετάρτων των ψηφοφόρων της 6ης Μάη. Η πολιτική «όσμωση» με τον ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο στελεχών, κίνησης, αλλά κυρίως πολιτικών θέσεων (μεταβατικό πρόγραμμα), αποτελεί στοιχείο μίας μόνιμης αντίφασης μεταξύ επιδιώξεων που κινούνται σε κατεύθυνση «συγκρότησης του επαναστατικού πόλου», «διερευνώντας» -παράλληλα και ταυτόχρονα- «ρεαλιστικές» προσεγγίσεις και κυρίως «δυνατότητες». Οι προεκλογικές προτάσεις της, είτε για κοινή δράση είτε για κοινή εκλογική κάθοδο, αποτέλεσαν καιροσκοπικές επιλογές για δημιουργία εντυπώσεων.
Για το δικό μας εκλογικό αποτέλεσμα και τα καθήκοντα της επόμενης περιόδου
Μετά τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2011 είχαμε διαπιστώσει, πολύ σωστά, πολλά ζητήματα και χαρακτηριστικά της οργισμένης αντίδρασης του λαού, κυρίως στις πλατείες.
Εκείνο που, κυρίως, είχαμε διαπιστώσει ήταν ότι υπάρχει άμεση ανάγκη κεντρικής μετωπικής συγκρότησης για να μπορέσουμε να μπούμε με καλύτερους όρους μέσα στον κόσμο και να επιδράσουμε τόσο στην πάλη του όσο και στη συνείδησή του.
Οι «διαθέσιμες» οργανωμένες δυνάμεις για μία τέτοια προσπάθεια ήταν δεδομένες (Μ-Λ ΚΚΕ και κάποιοι λίγοι ακόμη) με όλα τα γνωστά προβλήματα-ζητήματα των μεταξύ μας σχέσεων, διαφοράς απόψεων και αντιλήψεων και το βάρος της ονομασίας μας (μ-λ).
Η καθυστέρηση της υλοποίησης αυτής της πρότασης, με ευθύνη τόσο δική μας όσο και του Μ-Λ ΚΚΕ, φανέρωσε την αδυναμία μας να κατανοήσουμε ότι ο πολιτικός χρόνος που είχαμε -αν τον είχαμε ποτέ- σε άλλες εποχές έχει οριστικά εξαντληθεί..
Αποτέλεσμα αυτής της σημαντικής καθυστέρησης λόγω διαφωνιών ή προβληματισμών και ταλαντεύσεων ήταν η συγκρότηση της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία να γίνει στα μέσα Μάρτη εν μέσω προεκλογικής παραζάλης και -παρ’ όλη τη θετική ανταπόκριση που όλοι διαπιστώσαμε- να μην έχει το χρόνο να κάνει βήματα, πολιτικά και οργανωτικά, κυρίως μέσα σε ένα αγωνιστικό λαϊκό δυναμικό που αντιδρούσε στις λογικές και πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά δεν είχε «χώρο υποδοχής» να εκφραστεί και να δράσει στην κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.
Η απόφασή μας για εκλογική συμμετοχή και πολιτική παρέμβαση και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις ήταν σωστή και αναγκαία, για διαφορετικούς λόγους στην κάθε περίπτωση.
Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν μας δίνει την ώθηση που θέλαμε και μας άξιζε για τη συμμετοχή μας στο κίνημα όλη την προηγούμενη περίοδο. Ιδιαίτερα το αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη είναι ένα άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα.
Μεγαλώνει πολύ η «ψαλίδα» με την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ με την οποία σε κάποιους χώρους μπορούσαμε να έχουμε κάποια κοινή δράση και από εδώ και πέρα κάτι τέτοιο θα γίνεται εξαιρετικά δύσκολα και με πολύ δυσμενείς όρους.
Έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να διαβούμε μέσα από τις «συμπληγάδες» ενός κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ και μίας «μετωπικής-κινηματικής» ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη μία και ενός «ταξικού» ΚΚΕ από την άλλη.
Έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να ανοίξουμε το δικό μας μονοπάτι-δρόμο-κατεύθυνση, να το στηρίξουμε, να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε, να πάρουμε την ευθύνη που μας αναλογεί αυτήν την κρίσιμη περίοδο.
Ο κόσμος που σταθερά μας παρακολουθεί και συμφωνεί μαζί μας, αυτοί που μας γνώρισαν το προηγούμενο διάστημα και τους κερδίσαμε στην άποψή μας, η εμφάνιση ενός μικρού, αλλά αξιόλογου, αγωνιστικού δυναμικού που θέλει να στηρίξει αυτήν την επιλογή και συστρατεύθηκε μαζί μας στην υπόθεση της Αντί-στασης, ο κόσμος που μας ξέρει και δεν συμφωνεί μαζί μας, αλλά αποφάσισε να μας στηρίξει για να εκδηλώσει τη διαμαρτυρία του, όλος αυτός ο κόσμος που σήμερα τον ξέρουμε πολύ καλύτερα από άλλες περιόδους, είναι λίγος αλλά επαρκής για να ξεκινήσουμε μία δύσκολη και βασανιστική πορεία μέσα στον εργαζόμενο λαό, ακουμπώντας στα θετικά της εκλογικής παρέμβασης:
Στην πανελλαδική δράση εκατοντάδων συντρόφων και συναγωνιστών που στήριξαν αυτήν την υπόθεση.
Στην προσπάθεια πραγματικής μαζικής απεύθυνσης στον εργαζόμενο λαό με συγκεντρώσεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις, εξορμήσεις.
Στη συντροφική συνεργασία των δύο οργανώσεων που, πολύ γρήγορα, έφερε κοντά ένα δυναμικό αγωνιστών που είχε διαφορετική περπατησιά, σε ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο επαφής με το λαό. Ενίσχυσε και δεν αποδυνάμωσε την πρόταση της μετωπικής συγκρότησης για μέτωπο πάλης, παρά τα «κουσούρια» του παρελθόντος που όμως -κάτω και από τη δική μας αποφασιστική στάση- δεν εκδηλώθηκαν με τρόπο που θα νόθευε την προσπάθεια. Και αυτό στα θετικά.
Παρά τις ασφυκτικές πιέσεις ΕΕ-ΔΝΤ να προχωρήσει άμεσα το κυβερνητικό «έργο» και όλα τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα που έχουν δρομολογήσει, το πολιτικό προσωπικό που είναι σήμερα «διαθέσιμο» δείχνει, από τα πρώτα του βήματα, να μην στέκεται καλά στα πόδια του.
Παραμένουν όμως «αναλλοίωτες» οι επιδιώξεις όλων των δυνάμεων του συστήματος για «λύσεις» με όλα τα μέσα και τους τρόπους σε αντιλαϊκή και αντιδραστική κατεύθυνση, με ανοικτές παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών, με ενεργοποίηση όλων των «διαθέσιμων» δυνάμεων για να μη θιγεί στο ελάχιστο το καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Από την άλλη πλευρά, οι λαϊκές δυνάμεις δεν έχουν κανένα χρονικό περιθώριο αναμονής για να οργανώσουν τους αγώνες τους ενάντια στις δυνάμεις της εξαθλίωσης και της εξάρτησης.
Κεντρικά πολιτικά ζητήματα αποτελούν σήμερα το επίπεδο διαβίωσης του λαού που χτυπιέται με όλους τους τρόπους και τα δεσμά της εξάρτησης από όλους τους ιμπεριαλιστές, που σφίγγουν επικίνδυνα γύρω από το λαό και τη χώρα.
Να υπερασπίσουμε στην πράξη και μέσα στην κίνηση του κόσμου την άποψη ότι ο λαός, πρωταγωνιστής των εξελίξεων με οργάνωση και πάλη απέναντι στις δυνάμεις του συστήματος, είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα και να φέρει αποτελέσματα και κυρίως νίκες.
Πάλη ενάντια την αντεργατική λαίλαπα, ενάντια σε ΕΕ-ΔΝΤ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και όλο το πλέγμα της εξάρτησης.
Αντιπαράθεση στον αδιέξοδο, «αριστερό» κυβερνητισμό, αντιπαράθεση στις λογικές διαχείρισης του χρέους και «επαναδιαπραγμάτευσης» του μνημονίου.
Προχωράμε αποφασιστικά την υπόθεση της μετωπικής συγκρότησης. Με την πρόταση αυτή δημιουργούμε ξανά σχέσεις κυρίως με ένα αγωνιστικό δυναμικό που σήμερα βρίσκεται σε σύγχυση. Απαιτούμε από όλους να τοποθετηθούν στις παρούσες συνθήκες και, κυρίως, στηρίζουμε αποφασιστικά την υπόθεση ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
