Το Σαββατοκύριακο 28-29 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα πανελλαδική συνάντηση πρωτοβουλιών και συλλογικοτήτων ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων. Η συνάντηση είχε διευρυμένη συμμετοχή σχεδόν από όλες τις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται συλλογικότητες. Οι προηγούμενες συναντήσεις είχαν περισσότερο τοπικό χαρακτήρα.
Συμμετείχαν οι: Πρωτοβουλία Αθήνας, Ανοιχτή Συνέλευση στα Γιάννενα, ομάδα Πρωτοβουλίας Θεσπρωτίας, Πρωτοβουλία πολιτών Λευκάδας, Ανοιχτή Συνέλευση Κεφαλλονιάς-Ιθάκης, SOS Κυπαρισσιακός, Πρωτοβουλία Άρτας, Πρωτοβουλία Ηλείας, Καθαρός Καλαμάς, Fossil Free Corfu (Kέρκυρα), Βρυσούλες.
Το διήμερο παρακολούθησε και κόσμος εκτός πρωτοβουλιών, ενώ κάποιοι παρέμβηκαν με τοποθετήσεις. Ακόμα, χαιρετισμός υπήρχε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από ομάδα Οικολόγων και από τον Σπάρτακο.
Σκοπός του διήμερου ήταν ο πανελλαδικός συντονισμός με καθορισμό πλαισίου θέσεων και οργανωτική μορφή με λειτουργία συντονιστικού οργάνου. Είχε προηγηθεί πρόταση με εκτενές κείμενο και για τα δύο από την Πρωτοβουλία Αθήνας, που μέσα από γενικόλογες περιγραφικές αναφορές για τις αιτίες και τις επιπτώσεις έθετε την αντίληψη της «άλλης θεώρησης των ζητημάτων διαχείρισης της ενέργειας ,συνολικής αμφισβήτησης της εξορυκτικής δραστηριότητας και απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα» καθώς και «διεκδίκησης ενός πιο ουσιαστικού ρόλου στη διαμόρφωση της γενικότερης πολιτικής ατζέντας», όπως ανέφερε στο κείμενο.
Μέσα από τις τοποθετήσεις μελών των πρωτοβουλιών εκφράζονταν και απόψεις απεύθυνσης σε βουλευτές, δημάρχους, επιμελητήρια, πίεση σε κράτος και κυβερνήσεις με κυρίαρχη την περιβαλλοντική πλευρά, σύμπραξης με ΜΚΟ κ.λπ. με το επιχείρημα του «όλοι μαζί». Μερικές παρεμβάσεις μάλιστα ήταν ολοφάνερο ότι είχαν αναφορά σε χώρους πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ και της οικολογίας, αλλά και σύνδεσης με την Greenpeace, και προσπαθούσαν να καθορίσουν το πολιτικό στίγμα των Πρωτοβουλιών τους με τρόπο αντιδημοκρατικό, χωρίς να απηχούν αποφάσεις των σχημάτων, μιλώντας στο όνομά τους, πράγμα που προκάλεσε αντιπαραθέσεις με άλλα μέλη που παρευρίσκονταν.
Ως Πρωτοβουλία Θεσπρωτίας, δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες απόψεις οι οποίες εκφράζονται ανοιχτά ή καλυμμένα, γι’αυτό ήμασταν έντονα επιφυλακτικοί απέναντι τόσο στις «αγαθές» προθέσεις ορισμένων πλευρών όσο και στη δυνατότητα ουσιαστικού συντονισμού και ενιαίας πολιτικής έκφρασης.
Από τη μεριά μας, μοιράσαμε και καταθέσαμε ξεχωριστά δικό μας κείμενο, το οποίο θα κατέβει ως πρόταση προς συζήτηση στις συνελεύσεις των Πρωτοβουλιών μαζί με τα υπόλοιπα κείμενα. Τονίσαμε ότι με βάση το πλαίσιο συμφωνίας της Πρωτοβουλίας μας σε 5 άξονες, δεν μπορούμε να συνυπογράψουμε ένα κείμενο που θα περιλαμβάνει κάποιους και άλλους όχι, καθώς και οι 5 αποτελούν σημαντικές πλευρές του αγώνα ενάντια στις εξορύξεις, συμπληρώνουν και ισχυροποιούν ο ένας τον άλλον, αποτελούν το μίνιμουμ για μας, διαφωνώντας με τη διαδικασία που αποφασίστηκε να συζητηθεί το κάθε ζήτημα ξεχωριστά.
Για το ζήτημα του συντονιστικού οργάνου, η θέση μας είναι ότι αποτελεί βήμα που δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες που βρίσκονται οι Πρωτοβουλίες τόσο από άποψη θέσεων που ακόμα διαμορφώνονται όσο και από άποψη λειτουργίας και δράσης τους.
Στην τοποθέτησή μας τονίσαμε ακόμα ότι το ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ πηγαίνει μαζί με το ΕΞΩ ΟΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ, απαντώντας στη ληστρική δράση των εταιρειών και πατώντας στην ανάγκη αντιπαράθεσης με προτάσεις για άλλα ενεργειακά μοντέλα.
Οι άξονες που καταθέσαμε προς συζήτηση είναι:
1. Καταστροφή του περιβάλλοντος, ερημοποίηση του τόπου, ανυπολόγιστες συνέπειες για τη φύση, τον άνθρωπο, την ίδια τη ζωή.
2. Ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, λεηλασία, πλιάτσικο με όρους πλήρους ασυδοσίας. Αυτή είναι η ανάπτυξή τους!
3. Εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους που γίνονται για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και τους δρόμους μεταφοράς της και για γεωπολιτική κυριαρχία, δημιουργώντας απανωτά κύματα δυστυχίας και προσφυγιάς.
4. Κέρδη για τα αρπακτικά, «κρανίου τόπος», φτώχεια, ειδικές οικονομικές ζώνες και απόλυτη εργασιακή εκμετάλλευση για το λαό.
5. Να πάρει την υπόθεση στα χέρια του ο λαός, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις. Με επιτροπές αγώνα, με κινητοποιήσεις να οργανώσει μαζικό λαϊκό κίνημα κόντρα σε κρατικούς και κυβερνητικούς παράγοντες, αστικά κόμματα, «πληρωμένους» επιστήμονες και έξω από λογικές ακτιβισμού, ανάθεσης σε σωτήρες των ΜΚΟ, προσφυγών σε δικαστήρια.
Από την όλη εξέλιξη της συζήτησης, συμφωνία φάνηκε να υπάρχει μόνο στις περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Το ζήτημα της καταστροφής του περιβάλλοντος όμως δεν είναι ένα ουδέτερο ζήτημα, δεν είναι ένα επιστημονικό ζήτημα, δεν είναι αντικειμενική συνέπεια των “ανθρωπογενών παρεμβάσεων”, του καταναλωτισμού και του τρόπου ζωής με τις πλαστικές σακούλες και τα καλαμάκια. Είναι βαθιά πολιτικό ζήτημα και τέτοια οφείλει να είναι η αντιμετώπισή του.
Το γεννάει ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, που είναι αδίστακτος, ούτε λογικεύεται, ούτε χαλιναγωγείται. Το εκτρέφει η αδηφαγία του κεφαλαίου για κέρδη που βρίσκεται πάνω από τη φύση και την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Το γιγαντώνουν η κρίση και τα αδιέξοδα του συστήματος που γεννούν τη μεγαλύτερη καταστροφή, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους. Έχει σαφώς ταξικό πρόσημο γιατί ξέρουμε ποιος πληρώνει το μάρμαρο.
Ειδικά για τις εξαρτημένες χώρες, όπως η χώρα μας, το πολιτικό προσωπικό υποτάσσεται και διευκολύνει τη ληστρική επέλαση.
Όποιος δεν αναγνωρίζει αυτές τις απλές αλήθειες και ανακαλύπτει περιθώρια βελτίωσης των όρων λειτουργίας του συστήματος, διόρθωσης και τροποποίησης, πάει κατευθείαν στην αγκαλιά του, συνειδητά ή ασυνείδητα. Κάνει προτάσεις, αναζητά άλλα ενεργειακά μοντέλα, οικολογικά, βιώσιμα, πράσινα, εναλλακτικά, ήπια… μόνο που το σύστημα αποδεικνύεται πιο έξυπνο και μια χαρά τα έχει ενσωματώσει όλα αυτά, κερδοσκοπώντας και πουλώντας από πάνω και οικολογική ευαισθησία.
Η αθώωση του καπιταλισμού είναι το άλλο πρόσωπο της υποταγής στην παντοδυναμία του. Η επίκληση στο «εφικτό» και στο «όλοι μαζί» οδηγεί στην αναζήτηση της λύσης του προβλήματος από αυτούς που το δημιουργούν! Ανοίγει διάπλατα την πόρτα και δίνει χώρο σε απόψεις και παράγοντες του συστήματος να κάνουν παιχνίδι, όταν την ίδια στιγμή βάζουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στην παραχώρηση ολόκληρων εκτάσεων και στο χωρισμό της επικράτειας σε θαλάσσια και χερσαία “οικόπεδα”.
Αφαιρεί την αρμοδιότητα από τον λαϊκό παράγοντα γιατί “δεν μπορεί”, “δεν πείθεται”,”δεν καταλαβαίνει” και ανακαλύπτει την υψηλή επιστήμη σε ρόλο συμβουλάτορα των κυβερνήσεων. Αναζητά το “φρένο” στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, στο Συμβούλιο της Επικρατείας και σε κάθε μηχανισμό του κράτους.
Η αντιπαράθεση με αυτές τις απόψεις αποτελεί απαραίτητο όρο για όποιον θέλει να συμβάλει στην ανάπτυξη κινήματος ενάντια στην καταστροφική επέλαση. Η πολιτικοποίηση όχι μόνο δεν περιορίζει την πλατιά απεύθυνση στο λαό, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, αλλά τον βοηθά να δει κατάματα τον αντίπαλο και να τον αντιμετωπίσει οικοδομώντας τα δικά του όπλα.
