Ενώ συνεχίζεται η σφαγή διαρκείας του παλαιστινιακού λαού από τις φασιστικές κατοχικές δυνάμεις του Ισραήλ, μετά και την εμπρηστική απόφαση των ΗΠΑ να κάνουν πράξη τη μεταφορά της πρεσβείας τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, πραγματοποιώντας τα εγκαίνιά της ανήμερα της Παλαιστινιακής «Νάκμπα»-Καταστροφής, οι εξελίξεις στη συριακή σύγκρουση σταθερά κινούνται στο πεδίο της κλιμάκωσης. Και στη Συρία, η οδός μέσα από την οποία ξεδιπλώνεται σ’ αυτή τη φάση και μέχρι στιγμής η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, του ισραηλινού μαντρόσκυλού τους και του σαουδαραβικού εταίρου τιτλοφορείται «αναχαίτιση της ιρανικής επιρροής», ενώ στο βάθος παραμένει η αναίρεση όλων των επιτυχιών του ρώσικου ιμπεριαλισμού στη Συρία και κατ’ επέκταση στην ευρύτερη περιοχή.
Η τελευταία εβδομάδα του Απρίλη κύλησε με τους Μακρόν και Μέρκελ να επιχειρούν, με τις επισκέψεις τους στην Ουάσιγκτον, να πείσουν τον Τραμπ να μην αποσυρθεί από τη Συμφωνία για το Πυρηνικό Πρόγραμμα του Ιράν. Στις 28 Απριλίου, ο νέος αμερικανός ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο, έπειτα από μια σύντομη στάση του στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όπου επιβεβαίωσε τη συνέχιση της αντιρωσικής στρατηγικής της βορειοατλαντικής συμμαχίας, επισκέφτηκε το Ριάντ με επίδικο την αντιμετώπιση του Ιράν και της επιρροής του στην περιοχή. Λίγες ώρες μετά η σαουδαραβική αεροπορία βομβάρδισε το κτίριο του υπουργείου Εσωτερικών της Υεμένης όπου συνεδρίαζε η ηγεσία των ανταρτών Χούθι, που υποστηρίζονται από το Ιράν. Την επόμενη μέρα η περιοδεία του κατέληξε στο Τελ Αβίβ και με την ίδια ατζέντα. Λίγες ώρες μετά η ισραηλινή αεροπορία χτυπούσε δύο στρατιωτικές βάσεις στις επαρχίες Χαμά και Χαλέπι οι οποίες χρησιμοποιούνται από τις ιρανικές πολιτοφυλακές που εδρεύουν στη Συρία. Φανερά οι ΗΠΑ υλοποιούν βήμα το βήμα τη σύμπηξη μετώπου Ισραήλ–Σαουδικής Αραβίας με στόχο το Ιράν και φυσικά τη Ρωσία. Μάλιστα «ανώνυμοι» αμερικάνοι αξιωματούχοι δηλώνουν πως το Ισραήλ ετοιμάζεται για «μεγάλο πόλεμο» με το Ιράν.
Μία μέρα μετά, τη Δευτέρα 30 Απριλίου, ο Νετανιάχου και στην κατεύθυνση πριμοδότησης της αντιιρανικής πολιτικής στήνει ένα σόου μιάμισης ώρας χωρίς να παρουσιάζει τίποτε το καινούριο όσον αφορά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Η παρουσίαση γίνεται αφού έχουν βγει τα αποτελέσματα των εκλογών που έχουν πραγματοποιηθεί την Κυριακή 29 Απριλίου στο Λίβανο.
Σ΄ αυτές τις εκλογές, η Χεζμπολάχ, πολιτικοστρατιωτική οργάνωση με στενές σχέσεις με το Ιράν, η οποία έχει διαδραματίσει σοβαρό ρόλο στην αντίσταση κατά του Ισραήλ το 2006, πέτυχε μεγάλη νίκη, ενώ το «Κόμμα για το Μέλλον» του σουνίτη και προστατευόμενου της Σαουδικής Αραβίας Χαρίρι έχασε το ένα τρίτο των εδρών της. Βέβαια ο Χαρίρι, μέσα από το πολύπλοκο σύστημα διακυβέρνησης του Λιβάνου (που προβλέπει ο πρωθυπουργός να είναι πάντα σουνίτης, ο πρόεδρος μαρωνίτης χριστιανός και ο πρόεδρος της Βουλής σιίτης), πιθανά να παραμείνει πρωθυπουργός της χώρας μιας και είναι ο σουνίτης με τις περισσότερες ψήφους. Ωστόσο, αν η Χεζμπολάχ, που κατέχει πια την (απλή) πλειοψηφία στη λιβανέζικη βουλή ανανεώσει τη συμμαχία της με το χριστιανικό κόμμα του προέδρου Μισέλ Αούν και του σιιτικού κόμματος Άμαλ, τότε θα διαθέτει μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και θα επιδρά καθοριστικά στη διαδικασία λήψης αποφάσεων στον Λίβανο. Έτσι, φανερά αυξάνεται η έμμεση επιρροή του Ιράν στον Λίβανο, πράγμα που ανησύχησε σφόδρα τις ΗΠΑ, το Ισραήλ αλλά και τη Σαουδική Αραβία. Ωστόσο και σ’ αυτήν την περίπτωση τα πράγματα δεν είναι μονοσήμαντα. Διότι, από την άλλη, όλα τα πολιτικά κόμματα του Λιβάνου σίγουρα λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους την αδρή χρηματοδότηση της λιβανέζικης οικονομίας από τη Σαουδική Αραβία που φτάνει στα 10 δισ. δολάρια και η οποία είναι καθοριστική για να μην καταρρεύσει η χώρα.
Η νέα κλιμάκωση έρχεται μία εβδομάδα μετά, όταν ο Τραμπ στις 8 Μαΐου ανακοινώνει την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία για τα Πυρηνικά του Ιράν και επαναφέρει τις κυρώσεις εναντίον του. Την ίδια στιγμή ο ισραηλινός στρατός έδινε εντολή στις τοπικές αρχές στα Υψίπεδα του Γκολάν «να ετοιμάσουν τα καταφύγια» καθώς έχει εντοπίσει «ασυνήθιστη δραστηριότητα των ιρανικών δυνάμεων στη Συρία» και ανακοινώνει την επιστράτευση εφέδρων σε μια εμφανή προσπάθεια να δημιουργήσει κλίμα τρόμου και απειλής.
Δύο μέρες μετά και αφού έχει προηγηθεί η επίσκεψη Νετανιάχου στη Μόσχα για τους γιορτασμούς της… αντιφασιστικής νίκης, η ισραηλινή αεροπορία εξαπολύει ένα μπαράζ βομβαρδισμών σε δεκάδες ιρανικούς στρατιωτικούς στόχους στη συριακή επικράτεια. Χρησιμοποιήθηκαν 28 αεροπλάνα και 70 πύραυλοι με 25 στρατιωτικούς νεκρούς. Η επίθεση έγινε σε αντίποινα για την εκτόξευση 20 ρουκετών, για την οποία κατηγορήθηκαν οι ιρανικές δυνάμεις στη Συρία, προς τα Υψίπεδα του Γκολάν που κατέχει το Ισραήλ από τον «πόλεμο των έξι ημερών» το 1967.
Το Ισραήλ μέσω αυτής της αναβαθμισμένης επιθετικής κίνησης ήθελε να υπογραμμίσει και με κατηγορηματικό τρόπο αυτή τη φορά πως δεν θα ανεχτεί την παρουσία ιρανικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Συρία, ενώ έτσι βάζει ολοένα και περισσότερες υποθήκες ακόμα και για μια άμεση ανάμειξή του στη συριακή σύγκρουση. Το αν γι’ αυτή του την κίνηση απέσπασε την ανοχή ή όχι της Ρωσίας αποτελεί ερωτηματικό, αν και η επίδειξη ανοχής θα μπορούσε να ερμηνευτεί σαν μια προσπάθεια του Πούτιν να στείλει μήνυμα στην ιρανική ηγεσία πως «απλώνει παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει τα πόδια της».
Την επομένη των βομβαρδισμών, εκτός από τη Ρωσία και η Γαλλία ζήτησαν αυτοσυγκράτηση (!) των δύο πλευρών, ενώ η γερμανική, η βρετανική πλευρά και η Μογκερίνι της ΕΕ προχώρησαν περισσότερο, καταδικάζοντας το… Ιράν για την επίθεση στο Ισραήλ! Μάλιστα η ανακοίνωσή τους «για το δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ» ήταν σαν αντίγραφο της ανακοίνωσης των ΗΠΑ.
Μέσα σε όλα είχαμε και τη συνέντευξη Τύπου του Άσαντ στον Παπαχελά της «Καθημερινής». Σ’ αυτήν τη συνέντευξη ο Άσαντ καταρχάς επιβεβαίωσε πως δεν είναι ηλίθιος ώστε να ρίξει χημικά τη στιγμή που νικούσε. Έκανε -και σωστά- την εκτίμηση πως οι ΗΠΑ επέμβηκαν (πυραυλικές επιθέσεις) όταν είδαν ότι η ατζέντα τους δεν υλοποιούνταν. Σημείωσε με νόημα πως δεν θα είχε νόημα η Ρωσία και το Ιράν να παραβιάσουν την κυριαρχία της Συρίας μιας και καλέστηκαν από τον ίδιο για να συμβάλουν στη διαφύλαξή της. Δεν έκανε καμία αναφορά στους Κούρδους, ενώ υπονόησε πως η κατοχή τμημάτων της Συρίας από την Τουρκία θα αντιμετωπιστεί σε επόμενη φάση. Τέλος, εξύμνησε τη «σοφή ηγεσία της Ρωσίας» που δεν απαντάει στις προκλήσεις των Δυτικών για να οδηγηθούν τα πράγματα σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Συνολικά θα λέγαμε πως αυτά που έλεγε αλλά και ο τρόπος που τα έλεγε αντανακλούν τη μεγάλη ανατροπή των συσχετισμών υπέρ του ίδιου και της κυβέρνησής του.
Την περασμένη Κυριακή είχαμε και τις εκλογές στο Ιράκ, τις πρώτες που διεξήχθησαν σε όλη τη χώρα μετά την ήττα του ΙΣΙΣ. Με την αποχή να αγγίζει το 55% , δείγμα των συνεχιζόμενων μεγάλων αδιεξόδων που βιώνουν οι λαϊκές μάζες, μεγάλη και πέρα από τις προβλέψεις νίκη κατέγραψε η παράταξη του σιίτη κληρικού Μοκτάντα αλ-Σαντρ. Ρόλο στην επικράτησή του είχαν οι έντονες δημαγωγικές του αναφορές στην καταπολέμηση της διαφθοράς, αλλά κυρίως η εμφάνισή του (αν και ο πατέρας του ήταν αγιατολάχ) ως αντίπαλου κάθε ξενικής επιρροής, είτε αυτής των ΗΠΑ είτε αυτής του Ιράν.
Δεύτερη ήρθε η παράταξη «Φάταχ» του Χάντι αλ-Αμίρι, αρχηγού σιιτικής πολιτοφυλακής που πήρε μέρος στη μάχη της Μοσούλης και είχε το χρίσμα της Τεχεράνης, ενώ το κόμμα του τωρινού πρωθυπουργού που προσπάθησε να πατήσει σε δύο βάρκες (ΗΠΑ–Ιράν) ήρθε τρίτο και καταϊδρωμένο. Συνοψίζοντας, και στο Ιράκ ανεβαίνει η ιρανική επιρροή, αυξάνοντας τις ανησυχίες ΗΠΑ, Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας, έστω και αν αυτή θα συναντά τα όρια της ιστορικής συγκρότησης του Ιράκ αλλά και τις ζωντανές μνήμες του οχτάχρονου και πολύνεκρου πολέμου Ιράκ-Ιράν τη δεκαετία του 1980.
Τελευταία, επίσης ανησυχητική εξέλιξη αποτελεί η προσπάθεια, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, να επανέλθει στο προσκήνιο η υπόθεση της επίθεσης με χημικά του περασμένου Φεβρουαρίου, που έγινε η αφορμή για την πρόσφατη πυραυλική επίθεση των ΗΠΑ εναντίον της Συρίας.
