Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 891)
Στις 18/3, στην εκπομπή «Ώρα Ελλάδος» του OPEN, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε ότι αν κερδίσει τις ερχόμενες εκλογές θα καταργήσει το νόμο Κεραμέως (ν. 4777) για τα πανεπιστήμια. Πιο συγκεκριμένα, δεσμευόταν να αντικαταστήσει την αστυνομία (ΟΠΠΙ) μέσα στα πανεπιστήμια με ένα νέο «σώμα φύλαξης», το οποίο θα υπάγεται στο ΥΠΕΠΘ με αρμοδιότητα στους πρυτάνεις. Υπογράμμιζε την ανάγκη να υπάρχει ένα ειδικά εκπαιδευμένο σώμα φύλαξης στους χώρους σπουδών, που να μπορεί να απαντήσει το «υπαρκτό θέμα της βίας», προειδοποιώντας την ίδια στιγμή ότι «πρέπει να είμαστε προσεκτικοί», καθώς «μια σπίθα μπορεί να βάλει φωτιά στον κάμπο». Με λίγα λόγια, μιλώντας ανοιχτά τη γλώσσα της άρχουσας τάξης, πρότεινε μια πιο… συνετή και αποτελεσματική πολιτική για την καταστολή του φοιτητικού κινήματος και της νεολαίας. Παράλληλα, δήλωνε ότι θα επαναφέρει τον αριθμό των εισακτέων στο (δυσθεώρητο!) ύψος που βρίσκεται σήμερα, χωρίς να ξεκαθαρίζει το τι προτίθεται να κάνει με το σύστημα εισαγωγής, όπως και με οποιαδήποτε άλλη πτυχή του Νόμου (πειθαρχικά, όρια σπουδών, κ.λπ). Μιλάμε για τέτοια… κατάργηση.
Πίσω από τις κάμερες, το επιτελείο ΣΥΡΙΖΑ εργάζεται πυρετωδώς για να αναδείξει ένα πλαίσιο θέσεων για την παιδεία, με πραγματικό αποδέκτη την άρχουσα τάξη, μιλώντας στο όνομα της καλύτερης εξυπηρέτησης των συμφερόντων της, με παράλληλο σκοπό να ψαρέψει στα θολά νερά, να ρουφήξει ό,τι μπορεί από τη φθορά της κυβέρνησης στα μάτια της νεολαίας και να κλείσει το μάτι στη μερίδα εκείνη της ακαδημαϊκής και διοικητικής ελίτ, τις αρμοδιότητες της οποίας υπόσχεται να επαναφέρει. Γι’ αυτό και στις 26 Μάρτη ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε μία εκτενή ανακοίνωση, την οποία επιμελήθηκε το Τμήμα Παιδείας και η ΕΠΕΚΕ με θέμα τον «απολογισμό της περιόδου και τα καθήκοντα της νέας φάσης», η οποία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ένα πρώτο δείγμα εκτιμήσεων και διατυπώσεων γύρω από την εκπαίδευση, χωρίς να καταλήγει σε συγκεκριμένες θέσεις.
Εισαγωγικά, η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζει πρωτίστως όσους θεωρεί εν δυνάμει μελλοντικούς ψηφοφόρους: «Η κυβέρνηση (…) αναμετρήθηκε με ένα πολύχρωμο και ευρύ κίνημα για τη Δημοκρατία και τη Δημόσια Παιδεία αλλά και με την Αριστερά». Το πολύχρωμο και ευρύ κίνημα το οποίο τοποθετεί στην πρώτη γραμμή ο ΣΥΡΙΖΑ -με στόχο να το ρυμουλκήσει εκλογικά- περιλαμβάνει από θεσμικούς παράγοντες (πρυτάνεις, κ.ά) μέχρι την αναρχία-αυτονομία, που στο παρελθόν αποτέλεσε σημαντική δεξαμενή ψήφων στις εκλογές που τον ανέδειξαν στη διακυβέρνηση. Μιλώντας σε δύο γλώσσες η ανακοίνωση, από τη μία χτυπά τα μέλη της ακαδημαϊκής ελίτ, που δρουν ως υποστηρικτές της ΝΔ με διατυπώσεις δανεισμένες από τον ρεφορμισμό και τον α/α χώρο, όπως: «Οι θιασώτες του πανεπιστημίου υβριδίου επιχείρησης και στρατοπέδου δεν κατοικοεδρεύουν αποκλειστικά σε υπουργικά η κομματικά γραφεία...» και από την άλλη χαιρετίζει την «αγωνιστική ανασύσταση της έννοιας της Πανεπιστημιακής Κοινότητας» και «την εμφάνιση ενός μαχητικού και μαζικού κινήματος υπέρ του ανοίγματος των σχολών με υγειονομική ασφάλεια και κατά της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας», δανειζόμενος στοιχεία της πολιτικής του ΚΚΕ. Με λίγα λόγια, τσαλαβουτά σε όλες τις δεξαμενές ψηφοφόρων. Κάνοντας ειδική αναφορά στην καταστολή των φοιτητών του ΑΠΘ υπογραμμίζει ότι «Η πολιτική συνδρομή του ΣΥΡΙΖΑ και της ΚΟ του στην αποτροπή αστυνομικής επέμβασης υπήρξε καθοριστική», με έμμεση αναφορά στην πρώτη απόπειρα εκκένωσης του ΑΠΘ το βράδυ της Δευτέρας 8/3 και την προσπάθεια ανάδειξής του σε ρόλο «σωτήρα». Εκτιμά ότι «οι πρακτικές της κοινής δράσης έχουν καταστεί αναγκαίες, στη βάση αυτή οφείλουμε να καλλιεργήσουμε τη λογική μιας ανοικτής πολιτικής συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων για την ανασυγκρότηση των κινημάτων», φανερώνοντας τα βήματα που έχει ήδη κάνει στην ανασυγκρότηση της εκλογικής του βάσης μέσα από την εμπλοκή του στις κινητοποιήσεις και την ώσμωση που επιδιώκει με αριστερές δυνάμεις που δρουν σε αυτές. «Τίποτα δεν τελείωσε με την ψήφιση του νομοσχεδίου, η μάχη σε κοινοβουλευτικό, νομικό και κινηματικό επίπεδο συνεχίζεται» υπογραμμίζει, προδιαγράφοντας τη σειρά προτεραιότητας με την οποία προτίθεται να κινηθεί: κοινοβούλιο – νομική εκτόνωση διεκδικήσεων – κινηματικό τσαλαβούτημα.
Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά ότι ο νόμος Κεραμέως έφερε «σοβαρή αποσταθεροποίηση των θεσμικών και κοινωνικών ερεισμάτων της Δεξιάς στον πανεπιστημιακό χώρο» και κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην κίνηση ακαδημαϊκών «Όχι Αστυνομία στα Πανεπιστήμια», η οποία με τις 1.200 υπογραφές της «υπερβαίνει τα όρια της επιρροής της Αριστεράς». Βεβαίως, η υπέρβαση των ορίων αυτών γνωρίζει πολύ καλά ότι εκτείνεται στο γήπεδο του ΚΙΝΑΛ και στα σημαντικά ερείσματα που το παλιό ΠΑΣΟΚ διαθέτει στην πανεπιστημιακή ελίτ. Άλλωστε, η κίνηση πανεπιστημιακών υιοθετεί τις επεξεργασμένες θέσεις του περί δημιουργίας ειδικού σώματος φύλαξης για την πάταξη της ανομίας στους χώρους σπουδών υπό πρυτανικό έλεγχο. Από τις θέσεις αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ αντλεί στοιχεία για τη διαμόρφωση των δικών του προτάσεων, οι οποίες υπολείπονται ακόμη αρκετά της επεξεργασίας που έχει κάνει το ΚΙΝΑΛ. Ωστόσο, εκμεταλλευόμενος τη δημοσκοπική διαφορά, επιχειρεί να ηγηθεί όλου αυτού του ρεύματος. Σε μία πυκνή υποενότητα της ανακοίνωσης, που τιτλοφορείται «Λευτεριά απ’ τη Μεταπολίτευση», δίνει τη διάσταση της σύγκρουσης δύο κόσμων, με αιχμή το νόμο Κεραμέως: του κόσμου της Αριστεράς - θεματοφύλακα των αξιών της μεταπολίτευσης (sic!), και της Δεξιάς, για να καταλήξει στο δια ταύτα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, με τη συμμετοχή του στο μεγάλο μέτωπο για τη Δημοκρατία και τη Δημόσια Παιδεία, ανιχνεύει την πολιτική τροχιά για μια νέα αριστερή προοδευτική διακυβέρνηση». Και σε περίπτωση που δεν το εμπέδωσε ο αναγνώστης, η ανακοίνωση κλείνει με δύο γραμμές που ανοιχτά καλούν «να γίνει η σημερινή αγωνιστική έξαρση σημείο καμπής και αφετηρία πολιτικών εξελίξεων και μιας νέας προοδευτικής-δημοκρατικής αλλαγής στη διακυβέρνηση του τόπου».
Ραντεβού στην κάλπη λοιπόν. Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αριστεύσει στους ελιγμούς και τις λαθροχειρίες που πέτυχαν όλα τα προηγούμενα χρόνια της θητείας του να προωθήσουν το πιο βάρβαρο κύμα αντιλαϊκής επίθεσης στο όνομα της «δημοκρατίας» και της «αριστεράς». Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: νόμος Γαβρόγλου, νέο Λύκειο, προσοντολόγιο εκπαιδευτικών, απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από το πτυχίο, μετατροπή του Ασύλου σε «ακαδημαϊκό», ελληνο-γερμανική συμφωνία για την τεχνική εκπαίδευση και πόσα άλλα, που έθεσαν τις βάσεις για τη σημερινή λαίλαπα. Από εκεί και πέρα, ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τις διακηρύξεις της αντιπολίτευσης και του κάθε ΣΥΡΙΖΑ, μια στρατηγική επίθεση κλίμακας στην εκπαίδευση, όπως αυτή που συμπυκνώνεται στο νόμο Κεραμέως (ν. 4777) και στα υπόλοιπα πρόσφατα νομοθετήματα (ν. 4692/ν. 4763), αποτελεί κρίσιμο στοίχημα για την ταξική κυριαρχία των «από πάνω» στο πεδίο της παραγωγής. Η επίθεση στο δικαίωμα στις σπουδές, οι ταξικοί φραγμοί, η διάλυση των φοιτητικών συλλόγων και της ικανότητας αναπαραγωγής των αριστερών ιδεών στα ελληνικά πανεπιστήμια συμπυκνώνουν μία επίθεση με ταξικό βάθος, που ενσαρκώνει επιδιώξεις δεκαετιών. Ως εκ τούτου, καμιά ουσιαστική «κατάργηση» δεν μπορεί να υπάρχει στην ατζέντα κανενός Τσίπρα και κανενός άλλου τυχοδιώκτη επίδοξου διαχειριστή της αστικής πολιτικής. Αυτής της κλίμακας η επίθεση απαιτεί και την ανάλογης κλίμακας απάντηση. Μια απάντηση που μόνο η οργανωμένη μαζική πάλη της νεολαίας και του λαού, απαλλαγμένη από κάθε εκλογική αυταπάτη, μπορεί να δώσει.
