«Διότι ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου, ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται, όμως δεν μπορεί να είναι μια χώρα ασήμαντη της Δύσης που θα ακολουθεί άκριτα τις επιλογές των ισχυρών της δύσης» (από τη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στον Αντ1, όπως δημοσιεύτηκε στο left.gr).
Αυτή την απάντηση έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στην ερώτηση γιατί πήγε στη Μόσχα σε μία περίοδο που «βράζει» η Ουκρανική κρίση.
Κάθε εκπρόσωπος του πολιτικού προσωπικού με «θεσμικό» ρόλο, όπως αυτός του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οφείλει, για να κινείται εντός συστήματος, να δηλώνει στο πού «ανήκει» η Ελλάδα.
Οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι λακέδες τους βούτηξαν στο αίμα τον λαό τον Δεκέμβρη του ‘44 και στον εμφύλιο. Εξαπέλυσαν ολόκληρο πογκρόμ δολοφονιών, εκτελέσεων, εξοριών και φυλακίσεων ενάντια σε κομμουνιστές, αριστερούς και δημοκράτες αγωνιστές. Οργάνωσαν και επέβαλαν την χούντα των συνταγματαρχών το 1967 βάζοντας στον «γύψο» έναν ολόκληρο λαό, με τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, τις φυλακές και τις εξορίες χιλιάδων αγωνιστών. Και όλα αυτά γιατί αυτός ο λαός αρνήθηκε στους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους υποτακτικούς τους να «ανήκει» σε αυτούς και διεκδίκησε, με όποιο τρόπο μπορούσε, Λευτεριά – Ανεξαρτησία – Λαϊκή Εξουσία. Και έρχεται σήμερα ο Τσίπρας, ένας ηγέτης –υποτίθεται- της αριστεράς, να επιβεβαιώσει ότι «ανήκουμε» στην Δύση. Να δώσει τα διαπιστευτήριά του στην ντόπια αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες ότι δεν αμφισβητείται το πλαίσιο της εξάρτησης και ο προσανατολισμός της χώρας.
Οι δηλώσεις πλήρους υποταγής, ιδιαίτερα όλη την προεκλογική περίοδο, έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις τόσο από τον Τσίπρα όσο και από άλλα στελέχη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, σε έναν αγώνα δρόμου για να πείσουν τα κέντρα του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα ότι δεν κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους. Η γρήγορη μετάλλαξη του κόμματος αυτού από την ρεφορμιστική αριστερά σε ένα κόμμα της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, αποδεικνύει ότι στο έδαφος της επίθεσης των καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δεν υπάρχει κανένα περιθώριο «κλασσικών» ρεφορμιστικών ελιγμών. Δεν υπάρχει καμία ανοχή σε «ενδιάμεσες» στάσεις αλλά απαιτείται ολοκληρωτική υποταγή στον μονόδρομο του συστήματος. Αυτό αφορά όλο το πολιτικό προσωπικό και όχι μόνο, που θέλει να κινείται μέσα στην νομιμότητα του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Είναι παράνομοι για το σύστημα όσοι κινούνται ενάντια σε ΝΑΤΟ – ΕΕ και παλεύουν για να σπάσουν τα πολιτικά-οικονομικά και στρατιωτικά δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Το έχει διαμηνύσει ο Σαμαράς ως γνήσιος εκπρόσωπος της ντόπιας αστικής τάξης, το «υπογραμμίζουν» τα ρόπαλα και οι φυσούνες των ΜΑΤ, στις αντιιμπεριαλιστικές- αντιΕΕ διαδηλώσεις.
Από την άλλη, είναι αλήθεια ότι ο Τσίπρας θέλει να εκφράσει και την «αγωνία» σημαντικών μερίδων του ντόπιου κεφαλαίου για τον υποβαθμισμένο ρόλο του, για τον περιορισμό των προσανατολισμών του, για το ψαλίδισμα των φιλοδοξιών του για μία «ισχυρή Ελλάδα». Οι δυνάμεις του ντόπιου κεφαλαίου στην χώρα μας, παρόλο τον μεταπρατικό και παρασιτικό χαρακτήρα τους, παρόλη την πλήρη υποταγή τους στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, από την οποία αντλούν δύναμη για κυριαρχία πάνω στον λαό, δεν σταματούν τις προσπάθειές τους και την «διεκδίκηση» ενός αναβαθμισμένου ρόλου. Σε αυτή την κατεύθυνση, αξιοποιείται και η «περήφανη εθνικά» στάση του Τσίπρα απέναντι σε Μέρκελ και Ευρωπαίους, για την διεκδίκηση ενός άλλου ρόλου για την αστική τάξη που θα την βγάλει από την ασήμαντη θέση που σήμερα βρίσκεται.
«Η Ελλάδα θεωρείται πολύτιμος εταίρος σε μια περίοδο που αυξάνεται η γεωπολιτική αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή. Η Ελλάδα μπορεί να πρωταγωνιστήσει, προς όφελος του λαού της, στον γεωπολιτικό και ενεργειακό σχεδιασμό της Ευρώπης του 2020 και του 2030. Αρκεί να ακολουθήσει μια πολιτική πρωτοβουλιών και όχι μια πολιτική εκτέλεσης διαταγών. Το 2030 είναι τώρα. Πρέπει να τολμήσουμε για να κατακτήσουμε το μέλλον. Αυτή είναι η πρόκληση για τη νέα Μεταπολίτευση» δηλώνει ο Τσίπρας στο Βήμα. Το ότι η Ελλάδα θεωρείται «πολύτιμος εταίρος» από τους ιμπεριαλιστές ΗΠΑ-ΕΕ και μάλιστα σε μία περίοδο όπου ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός παίρνει όλο και πιο κεντρικά, όλο και πιο οξυμένα χαρακτηριστικά, θεωρείται από τον Τσίπρα στοιχείο προς διαπραγμάτευση με στόχο «να πρωταγωνιστήσει» η Ελλάδα και να «κατακτήσουμε το μέλλον». Αλήθεια, τι διαφορετικό λένε για να ισχυροποιήσουν τα δεσμά της εξάρτησης οι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού προσωπικού; Σαμαράς – Βενιζέλος και όλοι οι απολογητές του συστήματος αναφέρονται συνέχεια στην «σημαντική διεθνή θέση της χώρας» που πρέπει να «αξιοποιηθεί» με την πλήρη υποταγή στα κελεύσματα και τους πολεμικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών. Από την «αποστολή» Βενιζέλου στην Ουκρανία μέχρι την συμμετοχή στην επέμβαση στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, για να μείνουμε μόνο στα πολύ πρόσφατα. Μόνο έτσι μπορεί να «πρωταγωνιστεί» ο «πολύτιμος εταίρος» των ιμπεριαλιστών. Αυτό που εννοεί ο Τσίπρας λέγοντας ότι θα «ακολουθήσει μία πολιτική πρωτοβουλιών και όχι εκτέλεσης διαταγών», δεν είναι ότι σκοπεύει να συγκρουστεί με το πλέγμα της εξάρτησης και τον γενικότερο προσανατολισμό αλλά να «πρωταγωνιστήσει» σε προσπάθειες να αμβλυνθούν οι αντιθέσεις και να εξομαλυνθούν με συνεννόηση οι διεθνείς κρίσεις στα πλαίσια των «νόμιμων» διεθνών οργανισμών, όπως πρόσφατα έκανε με την πρόταση για «επίλυση» του Ουκρανικού στα πλαίσια του ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια στην Ευρώπη). Αυταπάτες, άγνοια κινδύνου ή ασκήσεις υποταγής;
Μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, όλοι όσοι «ανήκουν στην Δύση» οφείλουν να συμμορφώνονται με τις επιταγές των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και «οι πρωτοβουλίες» είναι απαγορευμένες. Εξάλλου αυτό έρχεται να αποδειχθεί και από τις «αποκαλύψεις» των Financial Times για το παρασκήνιο της εκπαραθύρωσης του Παπανδρέου στην σύνοδο των Κανών, λόγω της «πρωτοβουλίας» για το δημοψήφισμα.
Όσον αφορά τον γεωπολιτικό και ενεργειακό σχεδιασμό του 2020 και του 2030, αυτός ήδη «υλοποιείται» στην Ουκρανία, την Συρία, την Λιβύη και σε όλες τις χώρες – μέτωπα του ανταγωνισμού που αιματοκυλά τους λαούς και διαλύει τις χώρες. Ιδιαίτερα οι «σχεδιασμοί» των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών έγιναν ιδιαίτερα αποκαλυπτικοί στην Ουκρανία, στην προώθηση και την οργάνωση του φασιστικού πραξικοπήματος, την «υιοθέτηση» της Τιμοσένκο, την εγκατάσταση ανθρώπων τους στην κυβέρνηση του Κιέβου και την γενικότερη προσπάθειά τους να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Απέναντι σε αυτή την εφιαλτική προοπτική για τους λαούς στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, για τον Τσίπρα «αρκεί» μία «πολιτική πρωτοβουλιών» και όχι βέβαια ένα μέτωπο αντι-ιμπεριαλιστικής- αντιπολεμικής πάλης των λαών.
« Αν θέλουμε να σώσουμε την Ε.Ε. πρέπει να την σώσουμε αλλάζοντάς την, γιατί τώρα αναδιανέμει φτώχεια και εξαθλίωση» (δήλωση Τσίπρα στο ευρωπαϊκό ντιμπέιτ).
Θέλει να «σώσει» ο Τσίπρας την Ε.Ε. και μάλιστα αρχίζει να διαμορφώνει και τις μελλοντικές συμμαχίες για την «σωτηρία» και την «αλλαγή» του χαρακτήρα της, όπως λέει στο «Βήμα»: «Η Ευρωπαϊκή Αριστερά διεκδικεί με αξιώσεις να είναι η τρίτη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη. Μπορεί να διεμβολίσει τη “συναίνεση των τριών”, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλιστών και των Φιλελευθέρων. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν οι ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες επιθυμούν να προωθήσουν μια διαφορετική πορεία για την Ευρώπη, τότε θα είναι αναγκασμένοι να διαπραγματευτούν με την Ευρωπαϊκή Αριστερά και να υιοθετήσουν ένα μέρος της δικής μας ατζέντας. Αυτό είναι εξαιρετικά κρίσιμο και για τα ελληνικά συμφέροντα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ».
Η φτώχεια και η εξαθλίωση για την εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης είναι ένας από τους «θεμέλιους λίθους» του ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος της Ε.Ε., ο χαρακτήρας της είναι σε άμεση συνάρτηση με αυτό καθώς και με την εκμετάλλευση των εξαρτημένων χωρών – παραρτημάτων στον ευρωπαϊκό καταμερισμό. Εδώ πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με ρεφορμιστικές αυταπάτες για την «Ευρώπη των λαών» αλλά με συνειδητό εξωραϊσμό του χαρακτήρα της. Και μάλιστα με σχέδιο συνεργασίας με έναν από τους πολιτικούς πυλώνες της επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των λαών, την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, εφόσον βέβαια το «επιθυμούν» και αυτοί, μιας και η από εδώ πλευρά είναι δεδομένη. Αποκαλύπτει ταυτόχρονα και τα όρια της «διαπραγμάτευσης» και της «διεκδίκησης» στα πλαίσια της Ε.Ε. για το ζήτημα του χρέους από μία «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ».
Είναι ολοφάνερο για μία πολιτική δύναμη που έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό κάθε διάθεση να συγκρουστεί με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και μοναδική της επιδίωξη αποτελεί να διαπραγματευτεί μαζί τους με «ρεαλισμό» δεν έχει άλλη επιλογή από το να οδηγηθεί στην υποταγή απέναντί τους. Μία τέτοια εξέλιξη η οποία ολοκληρώνεται με ταχύτατους ρυθμούς αποτελεί ακόμα έναν δυσμενή παράγοντα για την πάλη του λαού απέναντι στους δυνάστες του. Δημιουργεί ένα γενικευμένο κλίμα ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε σαν λαός και χώρα χωρίς ιμπεριαλιστές προστάτες και ότι το όποιο «όφελος» μπορεί να αποκομίσει ο λαός συνδέεται άμεσα με την επιτυχή έκβαση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Αυτή η πολιτική κατεύθυνση δεν είναι μόνο υπεύθυνη γιατί οδηγεί λαούς να κινούνται κάτω από «ξένες σημαίες», ελπίζοντας στην «γενναιοδωρία» του ενός ή του άλλου ή του τρίτου ιμπεριαλιστή, ταυτόχρονα ανοίγει τον δρόμο, λαοί πλήρως αφοπλισμένοι να οδηγηθούν στα σφαγεία των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Σήμερα, για τους εργάτες και τον λαό στη χώρα, η πάλη για την ζωή και τα δικαιώματά τους περνάει και μέσα από την ανάπτυξη του αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος με στόχο να σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ –Ε.Ε. Στα διλήμματα και τους εκβιασμούς των αστικών δυνάμεων για υποταγή του λαού στις ιμπεριαλιστικές διαταγές δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την καθολική αμφισβήτηση του «ανήκουμε στη Δύση», από την ισχυροποίηση του δρόμου της αντίστασης και της πάλης για να γίνει ο λαός πραγματικός αφέντης στον τόπο του. Μία τέτοια συνεπή αντι-ιμπεριαλιστική στάση αποτελεί και η μαζική ΑΠΟΧΗ από τις ευρωεκλογές στις 25 Μάη, που αφήνει «ανοιχτούς τους λογαριασμούς» του λαού με τους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε.
