Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 874)
Τις μέρες αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει ένα χρόνο στην αξιωματική αντιπολίτευση και, όπως ομολογούν και στελέχη του, μοιάζει περισσότερο με τον ΣΥΡΙΖΑ που έχασε πριν από έναν χρόνο τις εκλογές παρά με έναν ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να κερδίσει ξανά. Το “μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς στην Ευρώπη” βρίσκεται σε μια παρατεταμένη και διαρκώς εντεινόμενη κίνηση από τη μια ξεφορτώματος οτιδήποτε -σε πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο- θυμίζει το ρεφορμιστικό παρελθόν του. Και από την άλλη, προχωρήματος της ανασυγκρότησής του σε έναν σοσιαλδημοκρατικό οργανισμό που θα επιβεβαιώνεται ως δεύτερος πυλώνας του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης με προσδοκία και στόχο να επιστρέψει στην πρώτη θέση.
Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος με τις κασέτες του διαλόγου Παππά-Μιωνή επικυρώνουν αυτή τη... δεύτερη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στην ιεραρχία του πολιτικού συστήματος. Γιατί είναι ξεκάθαρο ότι η δημοσιοποίηση των συνομιλιών αποτελεί δώρο των “απέξω” στον Μητσοτάκη για την πολύ καλή δουλειά που κάνει για να (εξ)υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Προκάλεσαν βέβαια τριγμούς στο εσωτερικό του, καθώς ακόμα ένα σύντομο ανέκδοτο προστέθηκε στην αντίστοιχη κατηγορία. Αυτό του “ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς” (τους).
Οι μαγνητοφωνημένες συνομιλίες μαζί με τη συλλογή ακινήτων του Παπαδημούλη προκάλεσαν ισχυρές ρωγμές στο συριζέικο αφήγημα. Βέβαια, όπως ενημερωθήκαμε μέσω των διαλόγων, ο “καπιταλισμός δεν είναι ποινικό αδίκημα”. Πέραν του αρνητικού αντίκτυπου των γεγονότων αυτών στο λαό υπάρχει και η άλλη ανάγνωση. Το πλεονέκτημα του ανήθικου. Αυτό που απαιτείται για να παραμένεις και να ανεβαίνεις στα πατώματα ενός βρόμικου εκμεταλλευτικού συστήματος. Που κλείνει μπίζνες, που κλείνει υποθέσεις της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, που κάνει χάρες και εξυπηρετήσεις στους... Μπίμπηδες. Έτσι γίνεσαι και παραμένεις καθεστωτική δύναμη. Ο Μπίμπης (σφαγέας των Παλαιστινίων, Νετανιάχου) ζήτησε 3 πραγματάκια από τον Αλέξη και κείνος πρόθυμα τα έκανε. Άλλωστε πέντε φορές επισκέφθηκε το Ισραήλ ο Τσίπρας, ΗΠΑκούοντας και υλοποιώντας τα ενεργειακά τρίγωνα. Και ήρθε η επίσκεψη Παππά στην πρεσβεία του Ισραήλ ως “...απόδειξη της δικομματικής υποστήριξης των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδας”.
Σ' αυτόν τον “όμορφο κόσμο αγγελικά πλασμένο” δεν είναι μειονέκτημα αυτές οι “κρυφές” σχέσεις. Αποτελούν συμπλήρωμα των φανερών σχέσεων, θέσεων και πράξεων. Που και σ' αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ σε ράλι προσαρμογής έκανε πράξη τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου. Δίπλα στις συναλλαγές κάτω από το τραπέζι υπήρξαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι συναντήσεις στο Νταβός και στο Κόμο, οι επαφές με τους “επενδυτές”-αρπακτικά από τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο μέχρι την Αθήνα. Η ανάληψη του ρόλου του “γεωπολιτικού μεντεσέ” στα Βαλκάνια από τον “διαβολικά καλό” Τραμπ και η παράδοση-ξεπούλημα του πλούτου της χώρας μέσω του δικού τους “καλύτερου” μνημονίου. Αυτή ουσιαστικά είναι η προίκα της κυβερνητικής θητείας τού ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να επικαιροποιήσει και να αξιοποιήσει ο Τσίπρας σήμερα.
Από τον απολογισμό της “πρώτης φοράς” μέχρι τις παρεμβάσεις του Τσίπρα στους Δελφούς και στον ΣΕΒ και τη συνεδρίαση της ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο σαββατοκύριακο, κοινός τόπος, η αλλαγή του κόμματος και η (αυτο)προβολή του ως έτοιμου και ικανότερου διαχειριστή με το δικό του σοσιαλδημοκρατικό μείγμα πολιτικής:
“(...)Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το κόμμα που έκανε αντιπολίτευση το 2010 – 2012, ενηλικιώθηκε σε δύσκολες συνθήκες και σήμερα καταλαμβάνει έναν χώρο από το κέντρο και προς τα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Είναι ένα άλλο κόμμα σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ (…) Φυσικά υπάρχουν προβλήματα και εμμονές (…) Ωστόσο διακρίνω ότι εντός του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν στρατηγικές ιδεολογικές διαφωνίες” (συνέντευξη στην Τρέμη στους Δελφούς).
“(...)σ’ αυτήν την κρίσιμη καμπή διακρίνεται η αυταρέσκεια και ο ερασιτεχνισμός μίας συντηρητικής και κοντόφθαλμης κυβέρνησης (...) ο ΣΕΒ παλαιότερα υπερασπίστηκε την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, τις απολύσεις και τις υφεσιακές πολιτικές, όμως ο άλλος δρόμος είναι να αναγνώσει ψύχραιμα και ενδελεχώς τη συγκυρία και να σπεύσει με προτάσεις που στηρίζουν την ενεργό ζήτηση και προστατεύουν την κοινωνική συνοχή” (ομιλία στη συνέλευση του ΣΕΒ). Να σημειωθεί η απάντηση του νέου προέδρου του ΣΕΒ Δ. Παπαλεξόπουλου, “έχουμε παρόμοιες αντιλήψεις”.
“(…)Το βασικό υλικό, όμως, είναι να μη φοβηθούμε να αλλάξουμε. Να εξελιχθούμε. Να δοκιμαστούμε στα ερωτήματα που μας βάζει το 2020. Όχι σε αυτά που κρίθηκε ο καθένας 10 ή 20 χρόνια πριν. Να μη φοβηθούμε ένα κόμμα ανοιχτό, με μεγαλύτερη τόλμη και περισσότερη δράση. Όχι κόμμα των μηχανισμών. Ούτε καν κόμμα μόνο των μελών του. Αλλά κόμμα ανοιχτό σε κάθε δημοκρατικό και προοδευτικό πολίτη. Κόμμα επιτελείο και εργαλείο της κοινωνικής πλειοψηφίας” (συνεδρίαση ΚΕΑ ΣΥΡΙΖΑ).
Μ' αυτές τις κατευθύνσεις επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει... όρθιος. Να διαφοροποιηθεί από τη ΝΔ. Ζήτημα καθόλου εύκολο καθώς στην καραντίνα αλλά και πριν, η δικομματική συναίνεση απογειώθηκε. Έτσι ο θόρυβος που προσπαθεί να σηκώσει με την κριτική στην καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης προκύπτει από κενό περιεχόμενο. Ουσιαστικά είναι πουκάμισο αδειανό καθώς αποδέχεται τα έκτακτα αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα προτείνοντας μικροελαφρύνσεις και υιοθετώντας τα πακέτα διάσωσης της ΕΕ όχι ως δάνεια και συνταγή επιβολής μνημονίων λιτότητας αλλά ως “επιχορηγήσεις αλληλεγγύης”. Άλλες όμως οι βουλές των ιμπεριαλιστών...
Πραγματικά είναι δύσκολη η ισορροπία ανάμεσα στην εθνική ομοψυχία και συναίνεση που απαιτούν τα κέντρα του συστήματος λόγω των πολύ δύσκολων καταστάσεων τόσο στο οικονομικό όσο και στο γεωπολιτικό πεδίο από τη μια και στην ανάγκη πολιτικού διαχωρισμού από την κυβέρνηση ώστε να παρουσιαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ σαν αντικαταστάτης της. Πολύ περισσότερο όταν το θέμα των πρόωρων εκλογών το Σεπτέμβρη(;) παραμένει ανοιχτό.
Ειδικά για το ζήτημα των ελληνοτουρκικών ο Τσίπρας δήλωσε ότι θα συνεχίσει την υπεύθυνη στάση του (“εμείς προσφέρουμε συναίνεση γιατί τώρα υπάρχει και η πίεση του τουρκολιβυκού συμφώνου”), καλώντας τον Μητσοτάκη να συγκαλέσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών για τη χάραξη μιας εθνικής στρατηγικής που να οδηγήσει σε διαπραγμάτευση με την άλλη πλευρά. Αντίστοιχη παρέμβαση έκαναν οκτώ μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, προερχόμενα από ΔΗΜΑΡ, «Γέφυρα» και «Προοδευτική Συμμαχία», προτείνοντας το πνεύμα της Συμφωνίας των Πρεσπών να “διαπεράσει και να αποτελέσει οδηγό για το κρίσιμο θέμα των σχέσεων με την Τουρκία και μέσω διερευνητικών συνομιλιών να εξεταστεί η δυνατότητα σύναψης συνυποσχετικού για προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης”.
Η ίδια πλευρά εισηγείται και τη συνεργασία με το ΚΙΝΑΛΛ με βάση τις “ανάγκες που δημιουργεί ο νέος πολιτικός διπολισμός”. Αυτή την κατεύθυνση δεν αρνούνται ούτε παραδοσιακά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούν την “πληθυντική αριστερά” και ονειρεύονται αντίστοιχες κυβερνητικές συμπράξεις όπως στην Ισπανία. Ο καβγάς γίνεται για τον έλεγχο του μηχανισμού του νέου κόμματος που στήνεται. Η προσθήκη στον τίτλο δίπλα στο ΣΥΡΙΖΑ της φράσης Προοδευτική Συμμαχία, παρότι θα επικυρωθεί στο συνέδριο του φθινοπώρου, ουσιαστικά ήδη επίσημα χρησιμοποιείται.
Είναι και το παραπάνω ακόμα μια ένδειξη εκφυλισμού των εσωτερικών διαδικασιών του ΣΥΡΙΖΑ και της παραπέρα... ΠΑΣΟΚοποίησής του. Μάλιστα θα είναι πρώτη φορά(;) που η εισήγηση του προέδρου και του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος εγκρίνεται διά... βοής ή ακριβέστερα διά σιωπής. Με ένα(!) μέλος της ΚΕΑ να διευκρινίζει ότι αν γινόταν ψηφοφορία θα ψήφιζε λευκό.
Τις απειρίες ύφους και ουσίας, τις αυταπάτες για το ποιοι κινούν τα γρανάζια του κράτους και του παρακράτους θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να τα αφήσει πίσω του. Σήμερα υπερασπίζει και ενισχύει πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά και καθόλου κινηματικά τη συμμετοχή του στους αρμούς της εξουσίας και της παραεξουσίας. Πόσο θα περιμένει για να τους διαχειρίζεται ο ίδιος μένει να το δούμε.
Το σίγουρο είναι ότι ο λαός δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από την αντιπολιτευτική του φασαρία. Μόνος ο λαός μπορεί να σώσει το λαό μπαίνοντας στην πρώτη γραμμή, αναπτύσσοντας αγώνες αντίστασης και διεκδίκησης.
