Από την πλευρά μας, δεν έχουμε καμιά διάθεση να μεμψιμοιρούμε για το αποτέλεσμα που κατέγραψαν οι εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη και πολύ περισσότερο να εγκαλούμε το λαό για την ψήφο του. Οι εκλογές κατέγραψαν, όπως ήταν φυσικό, τη νίκη των δυνάμεων του συστήματος, που τρία χρόνια μετά το κλείσιμο των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων του 2010-2012, κατάφεραν να περάσει αμαχητί το τρίτο βάρβαρο αντιλαϊκό μνημόνιο, το οποίο μάλιστα έφερε και ψήφισε με ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΠΟΤΑΜΙ η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Είναι γεγονός πως για τη νίκη αυτή του συστήματος τεράστια ευθύνη έχει και η αριστερά. Σ’ αυτή την κυβέρνηση έδωσαν ουσιαστικά ψήφο εμπιστοσύνης ακόμη και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη συμμετοχή τους στο δημοψήφισμα–απάτη, στις 5 Ιούλη. Παράλληλα, για αρκετό διάστημα μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και μέχρι την προκήρυξη των εκλογών, τα στελέχη της μετέπειτα ΛΑΕ δήλωναν πως στηρίζουν την κυβέρνηση και πως θα προσπαθήσουν το μνημόνιο να γίνει μια παρένθεση στο συνολικότερο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής. Μ’ αυτά και μ’ αυτά αλλά και τη συστηματική αναχώρηση του ΚΚΕ από τους αγώνες, ο λαός οδηγήθηκε από τους δρόμους του αγώνα που τον έβγαλαν τα δύο πρώτα μνημόνια, στις αυταπάτες και στη συνέχεια στους ωμούς εκβιασμούς και πειθαναγκασμούς της κάλπης.
Στη σημερινή συγκυρία άλλωστε το πιο άσχημο δεν είναι το αποτέλεσμα της κάλπης που έβγαλε βουλή συντριπτικά και αδιαμφισβήτητα υπέρ των μνημονίων, υπέρ του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και συνολικά υπέρ του γοργού προχωρήματος της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής. Οι πολιτικές εξελίξεις άλλωστε, χρόνια τώρα, περισσότερο κρίνονται εκτός βουλής… Το πιο άσχημο είναι πως το βασικό πολιτικό όχημα της αντιλαϊκής επίθεσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει να αξιοποιεί την ταμπέλα της αριστεράς. Κάτι τέτοιο το πετυχαίνει με βάση την πολιτική πραγματικότητα των τριών τελευταίων χρόνων, που ενώ η αντιλαϊκή επίθεση καλά κρατεί και ο λαός υποφέρει από την φτώχεια και την ανεργία που απλώνονται, οι αντιστάσεις του έχουν παραλύσει. Βεβαίως υπάρχουν τα πολιτικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ στο προηγούμενο κυβερνητικό του επτάμηνο, αλλά και η σταδιακή συμμόρφωσή του σε ότι απαιτείται για ένα κόμμα αστικής διαχείρισης πολύ πριν το Γενάρη του 2015. Πολύ περισσότερο υπάρχει πλέον ψηφισμένο το τρίτο μνημόνιο και το νέο πρόσωπο που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά με βάση την ολοκληρωτική μετατροπή του, τους τελευταίους μήνες, σε κλασικό πια κόμμα των μνημονίων και στο πιο νέο και σχετικά άφθαρτο κόμμα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Κάτι τέτοιο είναι ξεκάθαρο στους αναγνώστες της Π.Σ. αλλά και στο κομμάτι εκείνο των αριστερών αγωνιστών που με τη συμμετοχή τους στην ταξική πάλη έχουν ξεκαθαρίσει κάποια βασικά πράγματα για τη φύση του συστήματος, την προοπτική της βαρβαρότητας που επιφυλάσσει για τους λαούς και συνάμα έχουν μάθει να εμπιστεύονται το δρόμο της πάλης. Όμως, τι γίνεται με τα μεγάλα κομμάτια του λαού που υποφέρουν από την επίθεση και ταυτόχρονα ελλείψει μαζικών αγώνων δεν έχουν πού να στηριχτούν; Και ποιο άλλο πεδίο, έξω από το πεδίο της μαζικής πάλης είναι ικανό να διαπαιδαγωγήσει μαζικά το λαό, μέσα από την ίδια τη συμμετοχή του για το τι είναι αριστερό και τι δεν είναι;
Είναι σίγουρα ολέθριο να ξεκινά ένα νέο πιο άγριο κύμα επίθεσης στο λαό χωρίς «ούτε ώρα για χάσιμο», όπως έλεγε το πρωτοσέλιδο της Αυγής στις 23-9, με ηγετικό ρόλο στο πλαίσιο των αστικών δυνάμεων ένα κόμμα που προέρχεται από την αριστερά και συνεχίζει ξεδιάντροπα μεν, αποτελεσματικά δε να την καπηλεύεται και να υπηρετεί το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Αυτό το ολέθριο γεγονός μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητό από τους υπόλοιπους της αριστεράς «μας» οι οποίοι για την ώρα δε βρέθηκαν στα λεγόμενα «μεταβατικά» κυβερνητικά σχήματα ή έστω ξεγλίστρησαν όπως- όπως απ’ αυτά. Όμως είναι μεγάλο ερωτηματικό και στοίχημα για την αμέσως επόμενη φάση πόσοι θα κατανοήσουν (και θα τολμήσουν να κινηθούν ανάλογα) το ξεκάθαρο συμπέρασμα που βγαίνει από τα προηγούμενα που αναφέραμε. Πως δηλαδή χρειάζονται αντιστάσεις και μαζικοί λαϊκοί αγώνες και μέσα σ’ αυτούς να δράσουν αποφασιστικά οι πραγματικά αριστεροί – κομμουνιστές, να δεθούν με το λαό, να τον διδάξουν και να διδαχθούν. Εκεί, σ’ αυτό το απαιτητικό καμίνι θα διαμορφωθούν οι όροι της πραγματικής ρήξης ή αναμέτρησης, όπως λέμε εμείς, με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Έξω από την ταξική πάλη, τα κάθε λογής προγράμματα όχι απλά είναι αέρας φρέσκος, αλλά όπως αποδείχτηκε κάλλιστα μπορούν να αποτελούν άλλοθι για πιο «συνετούς» κυβερνητισμούς που φτάνουν, όπως στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, να προσφέρουν σωτηρία όχι στο λαό αλλά στο σύστημα. Στο σύστημα του οποίου η πολιτική μόλις πριν λίγο διάστημα ξεσήκωνε την οργή του λαού στους δρόμους και έδινε πράγματι δυνατότητες για μια άλλη πορεία των λαϊκών δυνάμεων.
Αν κάποιοι θέλουν να διδαχθούν σήμερα, είναι υποχρεωμένοι να αντιληφθούν πως δε γίνεται να κόψεις δρόμο και πως η αναμέτρηση με ότι αυτή προϋποθέτει και συνεπάγεται με τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού δε προσπερνιέται με κόλπα. Τα «κόλπα» είναι πιο εύκολα, όπως αποδεικνύεται, για τις δυνάμεις του συστήματος που έχουν το πάνω χέρι και την ευχέρεια για ελιγμούς και μανούβρες.
«Αυτή τη στιγμή η λαϊκή εντολή είναι σαφής» ανέφερε την επόμενη των εκλογών το υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Παπάς. «Είναι οι πρώτες εκλογές οι οποίες έχουν πάρα πολύ ξεκάθαρο μπροστά στον κόσμο το ποιο είναι το πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί. Δεν είναι όπως οι προηγούμενες, όπου υπήρχε το ερώτημα της διαπραγμάτευσης και η κατάληξη της διαπραγμάτευσης ήταν άγνωστη. Συνεπώς υπάρχει μια συμφωνία η οποία θα πρέπει να τηρηθεί…».
Εμείς να θυμίσουμε πως πέρα από τις δεσμεύσεις στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό να ρημάξουν το λαό στη φτώχεια και να ξεπουλήσουν τον πλούτο της χώρας, οι φερέλπιδες των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ έχουν υποσχεθεί και την παραπέρα μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο των φονιάδων των λαών. Ήδη ο Τσίπρας τρέχει στις ΗΠΑ και μέχρι το Νοέμβρη ο Κέρι θα έρθει να επιθεωρήσει επί τόπου το προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης που η πολιτική των ΗΠΑ απαιτεί το στενό και συστηματικό έλεγχό του. Καθώς φαίνεται, οι συνολικότερες εξελίξεις στο πεδίο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ιδιαίτερα στη Συρία δε θα επιτρέψουν ξανά στη συνετή άλλωστε πια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, τα λοξοκοιτάγματα προς τη Ρωσία. Όπως φάνηκε, ο γάμος ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ήταν μιλημένος και οι αντιρρήσεις Σούλτς αποκαλύπτουν πως τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού έχουν πετύχει μια βασική συμφωνία, μα πολλά θα κριθούν στην πορεία. Το πολιτικό σκηνικό αφήνει το κύριο βάρος της αντιλαϊκής επίθεσης στο ΣΥΡΙΖΑ και πασχίζει για νέα προσπάθεια αναμόρφωσης, έστω όπως- όπως, και με επίγνωση πως η απαξίωσή του δε θα ξεπεραστεί όπως μαρτυρά και η τεράστια και πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα αποχή.
Είναι σίγουρο πως στους νέους απειλητικούς κυματισμούς της παγκόσμιας κρίσης και με δεδομένο το επικίνδυνο πλαίσιο της γεωπολιτικής αστάθειας στην περιοχή, τίποτα δεν προμηνύει άρση της ρευστότητας και πέρασμα σε φάση σταθερότητας. Όπως και να έχει όμως, το σύστημα στη χώρα έχει κυβέρνηση πάλι με νωπή εντολή και αυτή τη φορά καθαρό πλαίσιο. Μόνο που ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου και η νέα γενιά της ανεργίας και της βάρβαρης υπερεκμετάλλευσης θα επιμένει να θέλει να ζήσει. Όχι με συσσίτια και «φιλανθρωπίες» αλλά αξιοπρεπώς με δουλειά και δικαιώματα…
Ένας νέος γύρος αγώνων είναι αναγκαίος και εφικτός. Αυτή η προοπτική πρέπει να ευνοηθεί χωρίς καθυστέρηση στους αγρότες, στη νεολαία, ακόμη και στους συνταξιούχους που πρέπει να σηκώσουν ξανά τις μαγκούρες τους, σ’ όλο τον κόσμο της δουλειάς. Η αποκάλυψη της ψευτοαριστεροσύνης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει πλατιά στο λαό, χωρίς καμιά ταλάντευση και χωρίς καμιά καθυστέρηση. Είναι πλέον το βασικό κόμμα της αντιλαϊκής επίθεσης και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται, χωρίς να ξεχνάμε τις υπόλοιπες αστικές και αντιδραστικές εφεδρείες.
Όπως ήδη φαίνεται, θα είναι τέτοια η επίθεση που και να θέλουν να κρυφτούν όλοι αυτοί, η χαρά δε θα τους αφήνει… Χρειάζεται όμως αποφασιστικότητα, πρωτοβουλίες κοινής δράσης και επιμονή για να σπάσει το συντομότερο το κλίμα της αντιδραστικής συναίνεσης, αλλά και η τρομοκρατία, που παρά την αλλαγή του κακόφημου Πανούση, δε θα αργήσει να εκδηλωθεί με το που θα υπάρξουν λαϊκές αντιστάσεις.
Τα πράγματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα για το λαό μας. Μα και το σύστημα δεν είναι παντοδύναμο. Ένας νέος γύρος αγώνων μπορεί να ξεσκεπάσει γρήγορα και ολοκληρωτικά το αριστερό προσωπείο του νέου γύρου βαρβαρότητας και αξιοποιώντας την προηγούμενη εμπειρία μπορεί μέσα στην αρνητικότητα των εξελίξεων και των συσχετισμών να ανοίξει δρόμους για την υπόθεση του λαού. Η πραγματική αριστερά και οι κομμουνιστές σ’ αυτή την προοπτική πρέπει να επενδύσουν όλες τους τις δυνάμεις. Αυτή η προοπτική έχει έτσι κι αλλιώς τις απαιτήσεις της, αλλά η ηττοπάθεια και οι καθυστερήσεις κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.
