Πολύ γρήγορα –αν παίρναμε τοις μετρητοίς τον «αιφνιδιασμό» και την «άγνοια» που έσπευσαν να δηλώσουν οι Aμερικανοί και τα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κέντρα- βρέθηκαν οι φυσικοί αυτουργοί του μαζικού εγκλήματος στο Παρίσι. Για να επιβεβαιωθεί και με αυτό τον τρόπο, πως οι σκοταδιστικές δυνάμεις σαν το Ισλαμικό Κράτος γεννήθηκαν και ενισχύθηκαν από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις πολύχρονες επεμβάσεις –κύρια των Αμερικάνων- στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Όπως επίσης ότι σήμερα η όποια σχετικά αυτόνομη δράση τους χρησιμοποιείται και αξιοποιείται –ενδεχομένως και με διακριτική επόπτευση- από τα μεγάλα και παγκόσμια δίκτυα τρομοκρατίας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των οποίων ο κυνισμός και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής αυξάνουν ευθέως ανάλογα με την ένταση των ανταγωνισμών τους. Εξάλλου οι φονικές εκρήξεις στο Παρίσι ανέδειξαν με αιματηρό τρόπο τις τεράστιες πιέσεις που ασκούνται στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, καθώς βρίσκονται «ανάμεσα» στη στρατηγικού χαραχτήρα αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας. Επίσης και κυρίως ανέδειξαν το κόστος που καλούνται να πληρώσουν οι λαοί –με τις ελευθερίες τους, τα δικαιώματά τους, ακόμα και την ίδια τη ζωή τους- στην «εποχή των πολέμων» με τους οποίους οι ΗΠΑ και οι άλλοι ιμπεριαλιστές λογαριάζουν να λύσουν το κουβάρι των αντιθέσεών τους και να διαμορφώσουν μια «νέα τάξη» ακόμα πιο αντιδραστική, μια «επανεκκίνηση» στη βάση των νέων συσχετισμών της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
…Με των λαών το αίμα τα σύνορα αλλάζουν!
Η αντίθεση αυτή (ΗΠΑ-Ρωσίας) ανέβηκε επίπεδα με την ενεργή πολεμική εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία, που έχει ήδη μια δεύτερη (μετά το Ιράν) τακτική επιτυχία στο βαθμό που «αναγνωρίζεται» ως παράγοντας επίλυσης της Συριακής κρίσης. Αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως οι ΗΠΑ παραιτούνται από τις στρατηγικές τους επιδιώξεις, που περνάνε μέσα από το στόχο περικύκλωσης-απώθησης της Ρωσίας, «κατάκτησης» όλου του τόξου από τις Βαλτικές και τα Βαλκάνια ως τη Μ. Ανατολή και το Αφγανιστάν. Ούτε βέβαια σημαίνει ότι κρίθηκε –κάθε άλλο- η εξέλιξη στη Συρία που αποτελεί ένα σημαντικό κρίκο του συνολικού τόξου. Η ρώσικη επιτυχία υπάρχει στο βαθμό που οι ΗΠΑ του Ομπάμα επιμένουν στη γραμμή της ηγεμονίας. Δηλαδή στη γραμμή που δεν υιοθετεί την αγγλοσαξονική έφοδο του Μπους αλλά απαιτεί ενεργή εμπλοκή και στήριξη από τους συμμάχους της στην Ευρώπη έτσι ώστε να υπηρετηθούν οι αμερικάνικοι στόχοι! Αυτή ακριβώς η αμερικάνικη γραμμή, μαζί με την αναβαθμισμένη ρωσική επιθετικότητα, είναι οι αιτίες της πίεσης που ασκείται στις επιδιώξεις, τα συμφέροντα και τις ισορροπίες των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Γιατί δεν τους επιτρέπει να «κρυφτούν» πίσω από μια ανοιχτή (χερσαία) επίθεση των ΗΠΑ, ενώ ταυτόχρονα θέλουν –κυρίως η Γαλλία- να έχουν λόγο και ρόλο στην εξέλιξη στο συριακό πεδίο. Γιατί τα προσφυγικά κύματα ταρακουνούν τις ισορροπίες της ΕΕ και σπρώχνουν τη Γερμανία μέχρι και να «ξαναθυμάται» την υπόθεση ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ για να εμφανιστεί έτσι και αυτή με όρους και δυνατότητες στην περιοχή. Ακόμα περισσότερο το Σπίγκελ –μετά την απειλή στο στάδιο του Ανόβερου-έφτασε να δημοσιεύει «πληροφορίες από τη γερμανική κυβέρνηση» σύμφωνα με τις οποίες «εξετάζεται η ανάγκη απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ» που θα επέτρεπε την αποστολή γερμανικών στρατευμάτων στη Συρία για να «επιβλέπουν μια πιθανή εκεχειρία»!
Στο καθαυτό συριακό πεδίο, ωστόσο, αυτή η «εκεχειρία» δε φαίνεται στον ορίζοντα. Το σχέδιο που φαίνεται να επικρατεί, όσον αφορά τις αμερικάνικες επιδιώξεις, είναι η δημιουργία της λεγόμενης ουδέτερης ζώνης στα σύνορα με την Τουρκία. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για επαναχάραξη των συριακών συνόρων –μετά τη ρευστοποίηση των συνόρων του Ιράκ! Η «λύση» αυτή μπορεί να ανακουφίσει την πίεση που υφίσταται η Τουρκία, καθώς στην «ουδέτερη ζώνη» θα εγκατασταθούν υπό την αμερικανοδυτική κυριαρχία και επίβλεψη τα εκατομμύρια των προσφύγων. Σε αυτή τη βάση, το σχέδιο αυτό θα μπορούσε να είναι δεκτό και από τους Ευρωπαίους και η ένταση των γαλλικών βομβαρδισμών και των γερμανικών… δημοσιευμάτων είναι τουλάχιστον έκφραση προθέσεων να «βρεθούν» στην περιοχή που γειτονεύει με τα κοιτάσματα της Μοσούλης ενώ στα δυτικά της είναι οι ακτές της Μεσογείου, και χώρες όπως ο Λίβανος και βέβαια η Κύπρος! Αλλά βέβαια το σχέδιο αυτό δεν είναι δεκτό από το καθεστώς Άσαντ -που ισχυροποιείται και παραμένει ο κύριος εσωτερικός παράγοντας- ούτε από τη ρώσικη πλευρά. Πώς θα επιβληθεί λοιπόν αυτή η λύση αφού δεν φαίνεται να αρκούν στρατιωτικά οι διάφορες «δημοκρατικές» συμμορίες που δρουν στο έδαφος για λογαριασμό των Αμερικάνων; Αλλά και αν ακόμα, για να αποφύγουν τα χειρότερα (όχι για τους λαούς αλλά γιατί οι ίδιοι δεν είναι έτοιμοι), οι ιμπεριαλιστές κατασκευάσουν έναν συμβιβασμό, αυτός δεν θα μπορεί να σβήσει τις «εκκρεμότητες τους». Και η αντιπαράθεσή τους την «επόμενη μέρα» θα συνεχιστεί από ακόμα πιο ψηλό επίπεδο. Για αυτό θεωρούμε ζήτημα ζωής για τους λαούς, το λαό μας τη συγκρότηση και ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής αντιπολεμικής πάλης, της πάλης ενάντια σε κάθε αλλαγή συνόρων, κόντρα σε κάθε (αυτ)απάτη ότι το ζήτημα της ειρήνης μπορεί να αφεθεί στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και συνεννοήσεις!
Αδιέξοδα και κρούσματα αστάθειας
Το παραπάνω πλαίσιο που διαμορφώνουν στην περιοχή οι ιμπεριαλιστές και οι πολεμικές τους επιδιώξεις είναι και το πλαίσιο των αδιεξόδων και των τυχοδιωκτισμών μέσα στο οποίο βρίσκονται τα κόμματα του συστήματος και η κυβέρνηση, στη βάση της εξάρτησης και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει από τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Η επίσκεψη Τσίπρα στην Άγκυρα ανέδειξε και ομολόγησε αυτά τα αδιέξοδα φτάνοντας να συζητά «για διμερή συνεργασία και συντονισμό στο Αιγαίο», σε σχέση με το ζήτημα των προσφύγων, έστω σε επίπεδο λιμενικών αρχών. Είναι φανερό ότι αυτή η «μεγαλοθυμία» υπαγορεύτηκε από τους ιμπεριαλιστές και επίσης προφανές ότι μπορεί να αποτελέσει υποθήκη- σε μια επόμενη φάση- για τις τουρκικές επιδιώξεις στο Αιγαίο. Είναι επίσης χαρακτηριστικό του βαθέματος της εξάρτησης ότι τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης κατέπνιξαν τις «πατριωτικές» τους αντιρρήσεις προς χάριν των μεγάλων αφεντικών. Ενώ το ίδιο ομόψυχα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση «παρακολουθούν και στηρίζουν» τη διαδικασία συζητήσεων –υπό την εποπτεία της Δύσης- Αναστασιάδη και Ακιντζί, με την οποία προωθείται και αναζητείται ένα νέο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο. Όλα αυτά θα ήταν ασφαλώς θετικά αν πράγματι γίνονταν με τους στόχους που ψευδεπίγραφα εμφανίζονται: τη διάσωση των προσφύγων, την ειρηνική επίλυση των διαφορών Ελλάδας-Τουρκίας, την υπέρβαση του μίσους και των αντιθέσεων στην Κύπρο και την αποκατάσταση της ενότητας και της κυριαρχίας των λαών του νησιού. Στην πραγματικότητα, όμως, γίνονται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, για να υπηρετήσουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ενώ ταυτόχρονα φορτώνουν και τροφοδοτούν τον εθνικισμό και στις δύο πλευρές που μπορεί -πάλι από τον ιμπεριαλισμό- να χρησιμοποιηθεί με τον πιο επώδυνο τρόπο για τους λαούς.
Ανάλογα συνεχίζουν να εξελίσσονται τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις της πολιτικής που υπαγάγει τη χώρα στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και στο κοινωνικο-οικονομικό πεδίο. «Θα βγούμε από την κρίση το 2016» -λέει η κυβερνητική προπαγάνδα- με οριστικά κατεστραμμένη την πρωτογενή παραγωγή, με την ενέργεια (ΔΕΗ) υφαρπαγμένη από τα ξένα μονοπώλια, με την ντόπια φαρμακοβιομηχανία (λένε οι…αρμόδιοι φαρμακοβιομήχανοι) να διαλύεται, και πολλά ανάλογα. Όλα αυτά ελέω τρίτου Μνημονίου, που, σύμφωνα με το αλά Τσίπρα success story, είναι η βασιλική οδός για την ανάπτυξη! Και βέβαια αφού το success story επιτάσσει την καταβαράθρωση και το χτύπημα των μεσαίων και αστικών στρωμάτων, για τους εργάτες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν υπάρχει τίποτε λιγότερο από τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. Το πόσο αδίστακτη είναι απέναντι στο λαό η κυβερνητική ρότα αποκαλύπτεται από τη μεθόδευση που προωθείται για την εφαρμογή της ισοπέδωσης του ασφαλιστικού. Θα ψηφιστεί, μας λένε, πρώτα ένας «γενικός νόμος» και στη συνέχεια θα «εξειδικεύεται» με υπουργικές αποφάσεις! Θα φτιάξουν δηλαδή το νομιμοποιητικό -για το σύστημα- πλαίσιο της επίθεσης και στη συνέχεια και στο διηνεκές, προσπερνώντας και αυτή ακόμα τη Βουλή, θα πετσοκόβουν και θα σφαγιάζουν τους ασφαλισμένους σύμφωνα με τις ανάγκες που θα επιτάσσει η δημοσιονομική σταθερότητα που θα τη μετράει το κουαρτέτο και το κεφάλαιο!
Με όλα αυτά και εξαιτίας τους, μόλις δύο μήνες μετά τις εκλογές, η πλειοψηφία των «154» φάνηκε ήδη μικρή και λίγη. Η αποπομπή Γαβριηλίδη και οι διαγραφές Νικολόπουλου, Παναγούλη από την κυβερνητική πλειοψηφία απηχούν τη δυσφορία και τις αντιφάσεις αυτής της πολιτικής, είναι κρούσματα και προμηνύματα της πολιτικής αστάθειας που υποβόσκει. Μιας αστάθειας που έχει ήδη γκρεμίσει το ΠΑΣΟΚ, ενώ οι προσπάθειες ανασυγκρότησης στο χώρο «ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ», παρά τους δραματικούς τόνους τους, δε δείχνουν να φέρνουν αποτελέσματα. Μια αστάθεια που έχει επίσης δημιουργήσει πολύ σοβαρά ζητήματα στη ΝΔ που αναδεικνύονται ανάγλυφα στην διαδικασία αναζήτησης νέου αρχηγού. Διαδικασία που περισσότερο βγάζει στη φόρα τα αδιέξοδα του συστήματος από τη σκοπιά που τα αντιμετωπίζει αυτός ο πυλώνας του, παρά απαντήσεις και διαμόρφωση όρων για την υπέρβασή τους.
Κατά συνέπεια, οι πολιτικές εξελίξεις σε μια χώρα που ληστεύεται και χάνει την εσωτερική της αγορά και τις όποιες κοινωνικές ισορροπίες της, σε μια χώρα-ορμητήριο των πολέμων των ιμπεριαλιστών στη φλεγόμενη περιοχή, είναι ανοιχτές σε διάφορα ενδεχόμενα. Προφανώς η παρούσα κυβερνητική λύση είναι η πρώτη και βασική προτίμηση των κέντρων μέσα και έξω από τη χώρα, αλλά αυτό, στις δοσμένες συνθήκες, μπορεί να μην είναι αρκετό για να συνεχίσει για καιρό ως τέτοια.
Σε κάθε περίπτωση, για την υπόθεση του λαού, οι ελπίδες ανιχνεύονται στα πρώτα σκιρτήματα μαζικού αγώνα που εκδηλώθηκαν τις τελευταίες μέρες στην απεργία της 12/11, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, στα αγροτικά συλλαλητήρια. Σε όλα αυτά και άλλα στιγμιότυπα της ταξικής πάλης –με τις πάντοτε παρούσες αντιφάσεις της- το κύριο που πρέπει να επισημανθεί είναι η διαμόρφωση όρων για το ξεπέρασμα της απογοήτευσης και των τάσεων παραίτησης που είχαν διαμορφωθεί όλο το προηγούμενο διάστημα από την (πρώτη) εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και με την πολυποίκιλη συνδρομή των αυταπατών που καλλιεργήθηκαν από τα αριστερά του. Η οργή απέναντι στην επίθεση ξαναφέρνει κοντά στην επιφάνεια της κοινωνικής πραγματικότητας την ανάγκη και τις διαθέσεις του μαζικού αγώνα! Αυτή η διεργασία απαιτεί πολιτική κατεύθυνση και στήριξη με στόχους πάλης και με ανάδειξη της αναγκαίας προοπτικής. Απαιτεί συγκέντρωση δυνάμεων με την πολιτική της κοινής δράσης που θα ευνοεί το σπάσιμο της αδράνειας και τη συγκρότηση εστιών πάλης και αγώνα. Για αυτή την ελπίδα χρειάζεται να παλέψουμε αποφασιστικά απέναντι στη βαρυχειμωνιά που φέρνει η ιμπεριαλιστική επέλαση στην περιοχή, η επίθεση του συστήματος και της κυβέρνησής του!
