Να αναπαράγεται, να μεγαλώνει και να εξασφαλίζεται η ροή της πληρωμής του, αυτή είναι η συμφωνία για το χρέος μεταξύ των λεγόμενων δανειστών για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση! Όπως ακριβώς έγινε από το 2010 μέχρι τη φετινή χρονιά: οι υποτιθέμενες εισροές από τα δάνεια ήταν για αυτά τα χρόνια 262 δις ευρώ και την ίδια περίοδο οι δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους ήταν 296,5 δις ευρώ! Αυτή είναι η ιστορία των «δανείων της ανεξαρτησίας» από το 1821 μέχρι σήμερα, η ιστορία δηλαδή της δανεικής ανεξαρτησίας, η ιστορία της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της αστικής τάξης από τη γέννησή της. Αυτή η θηλιά δεν είναι του λαού αλλά είναι φορεμένη στο λαιμό του! Και για να προσφερθούν οι λεγόμενες διευκολύνσεις που προσφέρθηκαν από ΔΝΤ-ΕΕ στις 21/6, η θηλιά στο λαιμό του λαού έσφιξε ακόμα περισσότερο. Υπογράφηκε «ρήτρα μη αντιστρεψιμότητας» των εκατοντάδων σφαγιαστικών μνημονιακών νόμων που ψηφίστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και ακόμα και στο πανηγύρι του Ζαππείου, ο Τσίπρας τόνισε την ανάγκη να «παραμείνουμε συμμορφωμένοι». Διακηρύχτηκε επισήμως η ισχύς των μνημονιακών πολιτικών ως το 2060 και «δικαιολογήθηκαν» τα νέα μέτρα και τα τερατώδη πλεονάσματα του 2019-2022!
Κάνει λοιπόν η αστική τάξη τους λογαριασμούς της. Για το πόσο βοηθήθηκε από τις ιμπεριαλιστικές πλάτες να επιβάλλει στην εργατική τάξη και το λαό συνθήκες εργασιακού-κοινωνικού μεσαίωνα. Για τη «δυναμική» που έχουν αυτές οι πολιτικές της, που θέλει και χρειάζεται να τις συνεχίσει και να τις βαθύνει ακόμα περισσότερο. Για το πώς θα τα καταφέρει να βγει στις «αγορές» και πόσο μπορεί να τη βγάλει με το «μαξιλάρι» που της έδωσαν… Κάνει τους λογαριασμούς της και βρίσκει ότι δεν της φτάνει… η εξάρτηση. Γι αυτό η κυβέρνηση Τσίπρα–Καμένου στο Ζάππειο μας υπενθύμισε ότι έχουμε ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ και ως εκ τούτου τρέχουν πάνω (Βαλκάνια) και κάτω (Α. Μεσόγειος) για να εξυπηρετήσουν τα αμερικάνικα πολεμικά σχέδια. Κάνει η αστική τάξη τους λογαριασμούς της και βρίσκει ότι δεν της φτάνει …η φασιστικοποίηση που έχει ήδη διαμορφώσει. Γι αυτό πριμοδοτείται κάθε αντιδραστική και φασίζουσα αντίληψη και δύναμη που ορίζει ως «εχθρό του έθνους» τα δικαιώματα του λαού, τις ελευθερίες του, τους αγώνες του και ως εχθρό του λαού τους άλλους λαούς…
Χρειάζεται να κάνει και ο λαός τους λογαριασμούς του. Αλλά αυτοί δεν πάνε μαζί με τους λογαριασμούς των εχθρών του. Πάνε απέναντί τους. Δεν στριμώχνονται στα περιθώρια των εκλογικών αυταπατών και των κυβερνητικών αλλαγών. Σε άλλο βιβλίο δικό του, του λαού, εκεί γράφονται. Εκεί που συγκροτούνται δυνάμεις αγώνα και πάλης ενάντια στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό. Εκεί που η Ιστορία δεν σταματά στις διευθετήσεις του Γιουρογκρουπ και στα πολεμικά βήματα της αστερόεσσας. Εκεί που η Ιστορία «αρχίζει» με το Μέτωπο της Αντίστασης και της Διεκδίκησης των μαζών.
Ενδοαστική αναταραχή
Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος αναδεικνύουν πως μέσα στις αστικές δυνάμεις υπάρχει μια αίσθηση και εκτίμηση πως τα πράγματα «δεν πάνε καλά» και οπωσδήποτε πως εξελίσσονται κάτω από τις προσδοκίες που είχαν διαμορφωθεί.
Από τη μια εκδηλώνονται σαφείς αντιρρήσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών με τη ΝΔ να την ονομάζει «κακή συμφωνία» και να δηλώνει ότι δεν θα την ψηφίσει αν και όταν έρθει για επικύρωση στη Βουλή. Αποστάσεις κρατά και το ΠΑΣΟΚ, ενώ οι εθνικιστικές, ακροδεξιές, φασιστικές δυνάμεις την καταγγέλλουν ως «προδοτική» (και ενώ σπεύδουν να δηλώσουν τη συμφωνία τους στην ένταξη της πΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και ΕΕ) και με τα συλλαλητήριά τους επιχειρούν να ενισχύσουν τις πιο αντιδραστικές αντιλήψεις μέσα στο λαό. Ιδιαίτερα για τη ΝΔ, η στάση της στο θέμα της συμφωνίας αναδεικνύεται σε μείζον ζήτημα καθώς η αντίθεσή της στη συμφωνία είναι βέβαια σε αντίθεση με τις αμερικάνικες επιδιώξεις και απαιτήσεις που πολύ συγκεκριμένα έχουν τεθεί στον Μητσοτάκη. Η αντίθεση αυτή της ΝΔ από τη μια βέβαια λογαριάζει –και τροφοδοτεί- τις ακροδεξιές, φασιστικές αντιδράσεις που πολιτική αναφορά τους έχουν το κόμμα της ΝΔ. Από την άλλη θα μπορούσε και να εκφράζει άλλους λογαριασμούς και επιδιώξεις κυρίαρχων δυνάμεων που δεν θέλουν να προεξοφλούν τη «σταθεροποίηση» της πΓΔΜ ως χώρα του ΝΑΤΟ, αλλά φλερτάρουν με την ιδέα να «μείνει ανοιχτό» το θέμα της τύχης της, ακόμα και της μοιρασιάς της. Προσβλέπουν εξάλλου, και στις εντός της πΓΔΜ αντιδράσεις που με ρώσικες πλάτες αντιδρούν –και θα αντιδρούν- στην προσχώρηση της χώρας στο αμερικανοΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο.
Στην Ελλάδα ωστόσο παραμένει ως τώρα κυρίαρχη εντός των αστικών δυνάμεων η κατεύθυνση που η κυβέρνηση –και με βοήθειες από Ποτάμι, ΚΙΔΗΣΟ κ.λπ.- προωθεί. Αυτή, δηλαδή, της συμμόρφωσης με το αμερικάνικο πλαίσιο συνολικά για τα Δυτικά Βαλκάνια και σε αυτή τη βάση εξελίσσονται και οι συνομιλίες με την Αλβανία. Φυσικά και αυτή η κατεύθυνση κάθε άλλο παρά την σταθερότητα και τις ομαλές σχέσεις των χωρών υπηρετεί. Η ένταση των αμερικάνικων παρεμβάσεων και η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε ολόκληρη την περιοχή, τα χαρακτηριστικά της εξάρτησης και του εθνικισμού που έχουν όλες οι κυρίαρχες δυνάμεις της περιοχής, «εγγυώνται» πως και στη βόρεια πλευρά της χώρας μας η αναταραχή και οι εντάσεις καθόλου δεν πρόκειται να ανακοπούν. Σε αυτή τη βάση ο λαός μας δεν έχει τίποτα να διαλέξει ανάμεσα στις δύο εκδοχές του πράγματος που παρουσιάζουν οι αστικές δυνάμεις. Ούτε τον «διορατικό τυχοδιωκτισμό» που του «προσφέρουν» με την κάλυψη της ΝΔ οι δυνάμεις του εθνικισμού και του φασισμού, καλώντας τον να βρει διέξοδο από τα τεράστια προβλήματα του μέσω του μίσους και της σύγκρουσης με τους γειτονικούς λαούς. Ούτε βέβαια τον «ρεαλιστικό τυχοδιωκτισμό» της κυβερνητικής γραμμής που με κάθε βήμα της υπάγει ολοένα και περισσότερο την τύχη της χώρας και του λαού στα πολεμικά σχέδια των Αμερικάνων στην περιοχή.
Ποιος θυμάται τη «διαπραγμάτευση»;
Όλα τα προηγούμενα, αλλά βέβαια και η ένταση του αντιδραστικού ανταγωνισμού με την Τουρκία, οι περιπλοκές και οι οξύνσεις του προσφυγικού, συναντώνται και αλληλοτροφοδοτούνται με τα αποτελέσματα της συμφωνίας των λεγόμενων δανειστών της 21/6. Μια συμφωνία που υποτίθεται ότι για την αστική τάξη έκλεισε τον κύκλο των δανείων της μέσω μνημονίων και την επανέφερε στην …κανονικότητα των δανείων από τις «αγορές»! Μια συμφωνία που κλείνει τον κύκλο της διαβόητης διαπραγμάτευσης που άνοιξε με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015 και η οποία όμως, παρά τις -σύμφωνα με τις απαιτήσεις των δανειστών- επιτυχίες του προγράμματος, δεν δικαιώνει ούτε τις πιο μετριοπαθείς προσδοκίες της αστικής τάξης. Το χρέος παραμένει θηριώδες και αυξανόμενο και η πρόσβασή της σε δανεισμό δεν απέκτησε νέους βαθμούς ελευθερίας, αλλά αντίθετα παραμένει πλήρως εξαρτώμενη από τις απαιτήσεις και τον έλεγχο των ιμπεριαλιστών. Βασικά από πολιτική άποψη με τη συμφωνία της 21/6, οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έδωσαν συγχαρητήρια στους εαυτούς τους για το πόσο «καλά» πάει το οικοδόμημα της ΕΕ και το ΔΝΤ έδωσε στον εαυτό του συνέχεια στο ρόλο «εγγυητή» που έχει για τη χώρα αλλά και εντός της ευρωζώνης. Φυσικά δόθηκαν και οι ελάχιστες απαιτούμενες πολιτικές εγγυήσεις μιας βραχύβιας «σταθερότητας» για τη χώρα που, όπως και το «Βήμα» γράφει, «δεν είναι για πέταμα»!
Ωστόσο ακόμα και αυτός ο ρεαλισμός της υποτέλειας δεν κρύβει την… πίκρα του και κυρίως τις ανησυχίες για το πώς θα πορευτεί η αστική τάξη. Η κυβέρνηση βέβαια καταφεύγει σε σκηνοθετημένα πανηγύρια με γραβάτες αλλά γνωρίζει –καλύτερα από όλους- ότι «τέλειωσε ο χρόνος». Τέλειωσε ο χρόνος των αφηγήσεων περί «εξόδου από τα μνημόνια και ανάπτυξης» και έρχεται η ώρα της πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα που απαιτεί από την αστική τάξη να πάρει απόφαση ότι άλλαξε το πλαίσιο της εξάρτησής της, ότι στις συνθήκες της κρίσης και των οξυμένων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών έχει σαφώς μικρότερα μεγέθη, δυνατότητες και περιθώρια κίνησης. Αυτή είναι η άλλη, παράλληλη πλευρά, που μαζί με τα λεγόμενα εθνικά θέματα τροφοδοτεί την ενδοαστική αναταραχή και παράγει ήδη πολιτικές εξελίξεις.
Προς διαμόρφωση αντιδραστικών μοχλών
Με αυτά τα δεδομένα είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση μετρά και ξαναμετρά τα … μειονεκτήματα των διαθέσιμων επιλογών της. Να καταφύγει σε εκλογές το φθινόπωρο έχοντας σε εκκρεμότητα τη συμφωνία των Πρεσπών και με εξαγγελίες για το νέο τσεκούρωμα των συντάξεων που φέρνει το 2019; Ή να τις αφήσει για το 2019 όταν θα έχει εφαρμόσει και αυτά τα μέτρα και θα έχει γίνει ευρύτερα αντιληπτό ότι η «έξοδος από τα μνημόνια» είναι η συνέχεια στο διηνεκές της βάρβαρης πολιτικής; Ένα ζήτημα που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στις κυβερνητικές αποφάσεις είναι το αν και ποιες άλλες εκδουλεύσεις έχει χρεωθεί για λογαριασμό του αμερικάνικου παράγοντα. Γιατί εκτός από τη στήριξη ως το τέλος της συμφωνίας των Πρεσπών, βρίσκεται όπως αναφέραμε σε εξέλιξη η συμφωνία με την Αλβανία, αλλά και κάποιες κινήσεις στη Ν.Α. Μεσόγειο σαν αυτή με το λιμάνι της Κύπρου που σχεδιάζεται να δοθεί στο Ισραήλ υποτίθεται για να τροφοδοτεί με τρόφιμα τη Λωρίδα της Γάζας!
Σε κάθε περίπτωση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό η ένταση είναι έκδηλη. Η αποχώρηση του Λαζαρίδη που μείωσε στους 152 την κυβερνητική πλειοψηφία και ενώ οι ΑΝΕΛ βρίσκονται σε οριακή κατάσταση είναι ένα μήνυμα αμφισβήτησης της κυβερνητικής πορείας, που είναι ερώτημα αν θα έχει συνέχεια. Η κυβερνητική προπαγάνδα για «σχέδιο αποστασίας», που φτάνει να αναφέρεται εμμέσως σε «ρώσικο δάκτυλο» (!), έχει βέβαια στόχο τη συσπείρωση των κυβερνητικών δυνάμεων αλλά είναι και ενδεικτική των αντιθέσεων και των δυνάμεων που κινούνται πίσω από το προσκήνιο. Εξάλλου και η διαγραφή Μίχαλου επιβεβαίωσε τα σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν στη ΝΔ και το πώς οι αντιθέσεις Ευρωπαίων και Αμερικάνων και τα αδιέξοδα της εξάρτησης διχάζουν οριζόντια τα κόμματα του συστήματος.
Αν μέσα σε αυτή τη θολούρα κάτι είναι καθαρό, αυτό είναι το αντιδραστικό πρόσημό της. Αυτό αναδείχτηκε όχι κυρίως από το παραλήρημα Μπαρμπαρούση στη Βουλή, αλλά περισσότερο από την καθυστερημένη αναδίπλωση της Χ.Α. απέναντι σε αυτό και αφού αντιλήφθηκε ότι η μη διαφοροποίησή της από τον Μπαρμπαρούση μπορούσε πολιτικά τουλάχιστον να την «κάψει». Η εξέλιξη αυτή έφερε ξανά στην επιφάνεια τα σενάρια για αναμόρφωση της ΧΑ ή ακόμα και για την αντικατάστασή της από μια όχι συμμορίτικη αλλά πολιτική ακροδεξιά-φασιστική δύναμη. Σε αυτή την κατεύθυνση εξάλλου δραστηριοποιούνται όλοι οι γνωστοί παράγοντες που πρωτοστατούν στα ακροδεξιά συλλαλητήρια των ημερών, ζητώντας ρόλο στα πράγματα, για τις ανάγκες που το σύστημα έχει και θα έχει. Εξάλλου, αυτή η τάση συγκρότησης-ανάδειξης ως κάποιο επίπεδο τέτοιων δυνάμεων είναι ήδη γενικευμένη στην Ευρώπη και πρόσφατα ο αμερικανός πρέσβης στο Βερολίνο δήλωσε τη στήριξη της διοίκησης Τραμπ στις δυνάμεις αυτές! Φυσικά είναι τελείως διαφορετικοί οι όροι παρουσίας και ανάδειξης τέτοιων δυνάμεων σε μια ιμπεριαλιστική χώρα σαν τη Γερμανία ή έστω την Ιταλία, από αυτούς στην Ελλάδα. Ωστόσο, αν κάτι είναι φανερό, είναι ότι οι μόνες «αμφισβητήσεις» που πριμοδοτούνται σήμερα απέναντι στην αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στην πολιτική της υποτέλειας σε ΗΠΑ-Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές είναι οι φασιστικές–εθνικιστικές κραυγές. Και ένα επίσης στοιχείο που παίρνουν υπόψη τους τα κέντρα εξουσίας μέσα και έξω από τη χώρα, που είναι «αρμόδια» για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, είναι η διαφαινόμενη αποτυχία του ΚΙΝΑΛ και συνολικά των σοσιαλδημοκρατικών επιλογών να διαμορφώσουν υπόσταση στις σημερινές συνθήκες και με δεδομένη την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ που σε κάθε περίπτωση διεκδικεί βασικό ρόλο για την επόμενη μέρα.
Αυξημένες οι απαιτήσεις
Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «συγκρούστηκε με το παλιό πολιτικό σύστημα», αλλά αντίθετα του έδωσε επιχειρήματα και αποχαλίνωσε τις πιο αντιδραστικές κατευθύνσεις του, έτσι και η -υποψήφια να τον διαδεχθεί- ΝΔ δεν θα «τιμωρήσει» τον Τσίπρα για τις «καθυστερήσεις» του στην επίθεση ενάντια στο λαό! Θα τιμωρήσει ακόμα περισσότερο το λαό με ακόμα πιο άγρια πολιτική. Ακόμα περισσότερο, η ενίσχυση των φασιστικών-ακροδεξιών δυνάμεων -«κόσμιων» ή τραμπούκικων- δεν γίνεται ενάντια στην πολιτική της εκμετάλλευσης, της τρομοκρατίας και της εξάρτησης, αλλά για την υπηρεσία και την ενίσχυση αυτής της πολιτικής!
Η ενίσχυση της εργατικής λαϊκής πάλης και η συγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος είναι η μόνη απάντηση στην αντιδραστική πορεία και τα αδιέξοδα που διαμορφώνει για τη συντριπτική πλειοψηφία των μαζών η ιμπεριαλιστική επιδρομή στην περιοχή και η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αλλά το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να συγκροτηθεί και να αναπτυχθεί χωρίς τις κομμουνιστικές ιδέες, έξω και -πολύ περισσότερο- ενάντια στην επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση. Όπως και αντίστροφα η κομμουνιστική κατεύθυνση υπάρχει, αναπτύσσεται και διαμορφώνεται μόνο στο βαθμό που συνδέεται και γίνεται αναφορά της εργατικής-λαϊκής πάλης.
Είμαστε μπροστά σε δύσκολες συνθήκες, που θα γίνουν πιο σκληρές. Η σταθερή και εντεινόμενη επιδίωξη του συστήματος να αποκόψει τις μάζες από τις κομμουνιστικές ιδέες και δυνάμεις και να εντείνει ακόμα περισσότερο τον αντικομμουνισμό, είναι η βασική πολιτική προϋπόθεση για να τις εγκλωβίσει στα δικά του αντιδραστικά αδιέξοδα και πλαίσια. Οι απαιτήσεις της πάλης για να βρει η λαϊκή οργή διέξοδο στους αγώνες, και οι αγώνες να είναι πεδίο ενίσχυσης της επαναστατικής κατεύθυνσης είναι και θα είναι αυξημένες. Απαιτείται διεύρυνση και ενίσχυση του δυναμικού που παλεύει σε όλα τα επίπεδα στην κατεύθυνση αυτή, απαιτείται τόλμη και αποφασιστικότητα στις πρωτοβουλίες στο πεδίο του κινήματος.
