Σχεδόν κάθε μέρα, σε πολλά σημεία του πλανήτη -με μια ιδιαίτερη «προτίμηση» στο γεωγραφικό χώρο της λεγόμενης Ευρασίας- εκδηλώνονται εντάσεις, βία ακόμα και αιματοχυσίες. Από τη Ντόχα ως τη Ράκα, από την Τεχεράνη ως τα Βαλκάνια αλλά ακόμα και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, τα ανησυχαστικά και «ανήκουστα» γεγονότα είναι στην ημερήσια διάταξη. Γεγονότα που πληθαίνουν και η αγριότητα τους μεγαλώνει όσο αντίστοιχα μεγαλώνουν οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών αλλά και οι αντιθέσεις μέσα στην ίδια την Ουάσιγκτον, το πρώτο και κυρίαρχο στρατηγείο του πολέμου και της σφαγής των λαών. Γεγονότα «απροσδόκητα», όπως λόγου χάρη η σύναψη «συνασπισμού» των αραβικών κρατών με το κράτος του Ισραήλ, η εξελισσόμενη αντιπαράθεση ΗΠΑ-ΕΕ, ή από την άλλη, οι «συνευρέσεις» Ρωσίας-Τουρκίας. Γεγονότα μέσα από τα οποία εν προκειμένω οι ΗΠΑ επιδιώκουν να φέρουν τον κόσμο στα «μέτρα» τους. Στα μέτρα δηλαδή των επιδιώξεών τους για τη συντριβή των αντιπάλων τους ιμπεριαλιστών, για την παγκόσμια κυριαρχία, ενώ βέβαια ταυτόχρονα οι αντίπαλοί τους επιχειρούν απαντήσεις.
Όσο όμως και αν μοιάζουν να χάθηκαν και να χάνονται σταθερές σε σχέσεις, ρόλους και συμμαχίες, όσο και αν είναι ρευστό το τοπίο της διάταξης των «δεύτερων» ιμπεριαλιστών και των περιφερειακών δυνάμεων, άλλο τόσο καθαρό και σταθερό είναι ότι η βίαιη αυτή αναδιαμόρφωση έχει καύσιμη ύλη της τους λαούς και τη ζωή τους. Ενάντια σε αυτούς στρέφεται για να εξελιχθεί, αυτούς στοχεύει η όποια τελική κατάληξή της!
Στη «μέση» αυτού του άγριου και επικίνδυνου από κάθε άποψη τοπίου βρίσκεται η Ελλάδα. Όχι βέβαια ως «δύναμη που μπορεί να αναλάβει ρόλους» όπως ισχυρίζεται το ανερμάτιστο αστικό πολιτικό και δημοσιολογικό προσωπικό της χώρας. Αλλά ως παρατρεχάμενη των αμερικανονατοϊκών απαιτήσεων και ως έρμαιο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Εξ αιτίας αυτών, για άλλη μια φορά, η τελευταία «εθνική επιτυχία» της 22/5 φέρνει ήττα στο Γιούρογκρουπ της 15/6! Αλλά και εδώ πάλι, είτε με «επιτυχία» είτε με ήττα των αστικών βλέψεων, ο λαός καλείται να πληρώσει το μάρμαρο. Ένας λαός που όσο αυξάνονται οι «φίλοι» του (από τον Ομπάμα φτάσαμε στον Τραμπ, τη Μέρκελ, τον Μακρόν, εσχάτως και στον… Κωνσταντίνο Μητσοτάκη), τόσο χειρότερα γίνονται τα βάσανά του! Προφανώς η επιχείρηση καθυπόταξης δεν σταματά πουθενά, επιδιώκοντας να βιάσει κάθε στοιχειώδη συγκρότηση της λαϊκής κρίσης και μνήμης! Οι απαντήσεις όμως –επιμένουμε και θα επιμένουμε πάντα- υπάρχουν. Βρίσκονται στον δρόμο, τον αγώνα, τη μαζική πάλη και πρέπει εκεί «να πάμε» για να τις συνθέσουμε και να τις αναπτύξουμε!
Από «ορόσημο» σε… αδιέξοδο!
Μετά το Γιούρογκρουπ της 22/5, που η κυβέρνηση επιχείρησε να εμφανίσει ως «επιτυχία» που άνοιγε το δρόμο στη διευθέτηση του χρέους και στην επιστροφή στις αγορές, η… πληθώρα των «θεσμών» που αντιστοιχούν σε ιμπεριαλιστικά κέντρα της Ευρώπης και των ΗΠΑ, χόρεψε για άλλη μια φορά το λεγόμενο ελληνικό ζήτημα στους ρυθμούς των δικών της ανταγωνισμών και επιδιώξεων. Από τη μια, οι ΗΠΑ μέσω ΔΝΤ ξεκαθάρισαν πως κατ’ αυτούς το χρέος δεν είναι βιώσιμο και οι εκτιμήσεις για την «ανάπτυξη» και τα πλεονάσματα που κάνει η ΕΕ δεν είναι φερέγγυες. Έτσι, δεν φεύγουν μεν αλλά και δεν μπαίνουν –και χρηματοδοτικά– στο πρόγραμμα. Έτσι κι αλλιώς, η καθεαυτή «διμερής σχέση» ΗΠΑ-Ελλάδας καλά κρατεί και ανθίζει στα πλαίσια του επικαιροποιημένου δόγματος Τρούμαν –που το διακήρυξε ως και ο απελθών Μπάιντεν- το οποίο έχει αρπάξει ως σανίδα σωτηρίας η κυβέρνηση αλλά και συνολικά οι αστικές δυνάμεις.
Από την άλλη, οι Ευρωπαίοι –της Γερμανίας προεξάρχουσας- επίσης ξεκαθάρισαν ότι δεν πρόκειται να γίνει καμιά ρύθμιση για το χρέος, παρουσιάζοντας ως αδιανόητη την περικοπή του αλλά και ως δυσβάστακτες ενδεχόμενες ρυθμίσεις ελάφρυνσής του. Μάλιστα, στο Βερολίνο «θυμήθηκαν» με αφορμή το ελληνικό και το αντίστοιχο ιταλικό χρέος, που αν και χαμηλότερο ποσοστιαία (γύρω στο 130% του ΑΕΠ) είναι βέβαια θηριώδες σε απόλυτες τιμές. Το «θυμήθηκαν» για να ξανατονίσουν ότι η Γερμανία δεν παραιτείται από την οικονομική της πρωτοκαθεδρία στην ΕΕ/ΟΝΕ, για χάρη της «ενότητας» της ΕΕ! Εξάλλου όλες οι διεργασίες στην ΕΕ του Brexit και των εντεινόμενων αμερικάνικων πιέσεων –που τις επιβεβαίωσε η επίσκεψη Τραμπ- είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση: εμπέδωση –θεσμοποίηση των πολλών ταχυτήτων, πιο σφιχτά τα λουριά της υποβάθμισης για τις χώρες της περιφέρειας.
Με αυτά τα δεδομένα, δεν φαίνεται ως πιθανό ενδεχόμενο ούτε καν η ένταξη της χώρας στη λεγόμενη «ποσοτική χαλάρωση» της ΕΚΤ, που θα αποτελούσε μια κυρίως πολιτικής σημασίας κίνηση για την επιστροφή στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα» που αιτείται ο Τσίπρας. Το ουσιώδες –που δεν θέλουν και δεν μπορούν να αποδεχτούν ο Τσίπρας και οι υπόλοιποι της υποτέλειας- είναι ότι αυτή η «κανονικότητα άλλαξε και αλλάζει. Οι Γερμανοί και Γάλλοι ιμπεριαλιστές θέλουν να διατηρηθεί το οικοδόμημα της ΕΕ/ΟΝΕ, αλλά με ακόμα πιο επαχθείς όρους για τις εξαρτημένες χώρες. Τελικά αυτό που αποκαλείται ως επερχόμενος συμβιβασμός θα είναι η «επιτυχής αξιολόγηση», δηλαδή η αποφυγή του πιστωτικού γεγονότος, μιας και από καμιά πλευρά του Ατλαντικού δεν είναι επιθυμητή στην παρούσα τουλάχιστον φάση η όξυνση της κρίσης ως αυτό το επίπεδο.
Με όλα αυτά είναι διάχυτη η ανησυχία της ελληνικής άρχουσας τάξης και του αστικού πολιτικού κόσμου. Μάλιστα έφτασαν να αμφιβάλλουν και για το ύψος της δόσης που θα πάρουν, και το αν αυτή θα καλύπτει το σύνολο των πληρωμών του Ιουλίου ή αν -και πάλι- θα υπάρξει η διαδικασία των υποδόσεων! Φυσικά, το πρώτο και μεγαλύτερο βάρος μιας τέτοιας εξέλιξης στο επίπεδο της πολιτικής διαχείρισης καλείται να το σηκώσει και να το διαχειριστεί η κυβέρνηση. Αυτή είναι που ως διαχειριστής του συστήματος, διαψεύδει τις αστικές προσδοκίες για μια επιτυχή διαπραγμάτευση. Αυτή είναι που περισσότερο από όλους χάνει απέναντι στον λαό το αντιδραστικό αφήγημα της περί «ανάπτυξης». Γίνονται λοιπόν ήδη οι αναγκαίες –και προς το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ- προετοιμασίες για να υποδεχτούν την νέα αποτυχία τους. Περιορίζεται ο κουτσαβακισμός και αναπτύσσονται εύπλαστες διατυπώσεις από τις οποίες έχει αφαιρεθεί το «λύση τώρα για το χρέος». Προβάλλεται το «έξοδος στις αγορές» αλλά και αυτό όχι ως άμεσο αίτημα. Είναι οι ίδιοι που αυτή την κατεύθυνση την κατακεραύνωναν ως ανεδαφική χωρίς την αναγκαία -όπως έλεγε το επιτελείο Τσίπρα- προϋπόθεση της ρύθμισης του χρέους!
Ο σαλτιμπαγκισμός τους δεν έχει όρια, αλλά δεν χαρακτηρίζει βέβαια μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση. Χαρακτηρίζει το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων, που με τις εξελίξεις γενικά και ιδιαίτερα αυτές που αφορούν στην ΕΕ, βρίσκονται στον αέρα. «Χάνουν» έναν βασικό πυλώνα της πλεύσης τους, των προσδοκιών τους, της μεγάλης ιδέας που πουλούσαν στον λαό. Το σφιχταγκάλιασμα με το αμερικάνικο άρμα του Τραμπ προκύπτει ως αναγκαία λύση που μπορεί να καλύψει κενά, αλλά βέβαια, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, πολλαπλασιάζει τις αντιφάσεις. Τέτοιες αντιφάσεις εκφράστηκαν και αναφορικά με το χτύπημα στον Παπαδήμο, με αφορμή το οποίο η πλευρά Σημίτη έσπευσε να εκφράσει τις ανησυχίες της «για το ποιοι χτυπιούνται» στην Ελλάδα αυτή την περίοδο. Έβαλε έτσι προφανώς στον λογαριασμό και τη δίωξη Παπαντωνίου, που είναι και αυτός από τη «φρουρά» που προώθησε την ενίσχυση των δεσμών της χώρας με τα γερμανικά συμφέροντα. Σε κάθε περίπτωση, το ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο της κυβέρνησης αλλά αφορά στο κενό «στρατηγικής» της άρχουσας τάξης εκφράζεται και από την αμηχανία της ΝΔ, που δεν μπορεί βέβαια να καταγγείλει ως αποκλειστική υπεύθυνη την κυβέρνηση για το γεγονός ότι μπάζει πολλά νερά η μια από τις δύο βάρκες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας!
Επίθεση στον λαό με κάθε τρόπο!
Τα ταρακουνήματα και τα σφιξίματα στο επίπεδο των όρων της εξάρτησης από τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές οξύνουν ολοένα περισσότερο τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά της αστικής τάξης και οδηγούν σε δυνάμωμα της επίθεσης στον λαό και σε όλα τα μέτωπα. Δεν είναι «μόνο» τα ατελείωτα μέτρα και οι συνθήκες εξαθλίωσης που τρέχουν και απλώνονται για τους εργάτες και τους εργαζόμενους. Μαζί με αυτά πάει και η φασιστικοποίηση, το χτύπημα στοιχειωδών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων που διαρκώς (μαθητές στο Ρέθυμνο, συλλήψεις αφισοκολλητών στην Λάρισα) επιβεβαιώνεται σαν κυρίαρχη κατεύθυνση παρόλο που η λαϊκή αντίσταση και πάλη βρίσκεται σε μεγάλη υποχώρηση! Είναι ακόμα το νέο κύμα αντιδραστικών μέτρων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, το οποίο η κυβέρνηση –καθώς το συνηθίζει- επιχειρεί να το παρουσιάσει ως μια «καινοτόμα και προοδευτική» πολιτική. Με άλλα λόγια, το σύστημα και η κυβέρνησή του παίρνουν διαρκώς έδαφος από τον λαό και τις κατακτήσεις του, όσο αυτός παραμένει στη γωνία, «έξω» από το πεδίο της ταξικής πάλης. Το ότι η κυβέρνηση επιδιώκει στα πλαίσια αυτής της πολιτικής να συγκροτήσει τους δικούς της συσχετισμούς και όρους μέσα στα πλαίσια του κράτους και του συστήματος, να στήσει τις δικές της συμμαχίες πχ στην εκπαίδευση, αποτελεί σημείο τριβής με τη ΝΔ αλλά δεν αλλάζει βέβαια σε τίποτα τις αντιλαϊκές στοχεύσεις αυτής της πολιτικής.
Ωστόσο, ακόμα περισσότερο από όλα τα παραπάνω, ενδεικτική της αντιδραστικής πολιτικής τροχιάς στην οποία βρίσκεται το σύστημα και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε η γενικευμένη υμνολογία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Η στάση και η τοποθέτηση Τσίπρα για έναν τόσο βασικό αστό πολιτικό παράγοντα, που έδρασε επί δεκαετίες χωρίς κανένα δισταγμό και με κάθε τρόπο για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ξένων πατρώνων και του ντόπιου κεφαλαίου, ένα και μόνο πράγμα βεβαιώνει: Το μόνο μέλλον για το οποίο μοχθεί και στο οποίο προσβλέπει ο Τσίπρας και οι περί αυτών στο ΣΥΡΙΖΑ, είναι να ενταχθεί οριστικά και οργανικά το κόμμα του στους κόλπους των αστικών δυνάμεων. Αυτή είναι η μόνη πραγματική προοπτική του και για αυτό δεν διστάζει να «ξεχάσει» και να πάει απέναντι από κάθε ρητορεία του πρόσφατου παρελθόντος του, που μπορεί να παραπέμπει έστω σε μια συμβιβασμένη Αριστερά που θέλει όμως να κρατά κάποιες αποστάσεις από τα «σύμβολα» των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης.
Το ζήτημα αυτό χρειάζεται να το επισημάνουμε –όχι από τη σκοπιά των επιδιώξεων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και το αν και πόσο αυτές θα ευοδωθούν- αλλά από τη σκοπιά των σοβαρών πολιτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο λαός μας. Γιατί βέβαια προστίθεται σε μια πορεία δεκαετιών όπου με την αναντικατάστατη βοήθεια του ρεφορμισμού ήδη από την εποχή της ΕΔΑ αναζητήθηκαν λύσεις και απαντήσεις για λογαριασμό των λαϊκών συμφερόντων από τις αστικές δυνάμεις, με αποκορύφωμα την περίπτωση του ΠΑΣΟΚ που κατάφερε πολλά και σημαντικά σε βάρος της συγκρότησης και των όρων πάλης του λαϊκού παράγοντα. Τώρα με την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ- που αναδείχτηκε ως «λύση» με τη βοήθεια και της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς και των μεταβατικών της προγραμμάτων- το σύστημα περίπου απαιτεί από το λαό να «ξεχάσει» ότι έχει εχθρούς και αντιπάλους! Επιδιώκει και απαιτεί να διαμορφώσει μια αντίληψη που ξεκινώντας από το «δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς προστάτες», θα φτάνει στο ότι κάθε αστός πολιτικός, ακόμα και αυτοί που πρωτοστάτησαν σε αντιλαϊκά έργα και αντιδραστικές λύσεις, «προσπάθησε με τις ιδέες του για το καλό του λαού»! Και είναι ακριβώς αυτή η γραμμή του γενικού και πλήρους πολιτικού αφοπλισμού του λαού πάνω στην οποία πατάει η ανακήρυξη «εκτός νόμου» κάθε αγώνα και αντίστασης, η διαμόρφωση ενός πλέγματος φασιστικοποίησης της δημόσιας πολιτικής ζωής.
Ας αφυπνιστούμε, λοιπόν! Δεν είναι «ξεπερασμένα και τελειωμένα» οι αγώνες, η μαζική πάλη, το κίνημα! Σε ένα σύστημα σάπιο και αντιδραστικό ως το μεδούλι, σε μια χώρα πεδίο βολής των φονιάδων του πλανήτη, σε μια κοινωνία όπου τα στοιχειώδη δικαιώματα των πολλών είναι υπό διωγμό και κατακρεουργούνται, η μαζική αντίσταση και πάλη είναι ότι πιο ελπιδοφόρο και προοδευτικό μπορεί να υπάρξει! Δεν είναι φίλοι και σύμμαχοι οι μεγάλοι και μικρότεροι φονιάδες που συγκρούονται μεταξύ τους αλλά όλοι τους ωστόσο «νοιάζονται» τη χώρα μας και το μέλλον της! Δεν θα έρθουν από την κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος οι απαντήσεις που χρειάζεται ο λαός και η νεολαία. Οι απαντήσεις αυτές θα έρθουν από τους μαζικούς αγώνες ενάντια σε όλους αυτούς και την πολιτική τους, θα διαμορφωθούν και θα υλοποιηθούν μόνο στον βαθμό που η εργατική τάξη και ο λαός συγκροτούνται μέσα στην πάλη, στη βάση των δικών τους συμφερόντων, ανεξάρτητα και απέναντι από τους εχθρούς τους και τους πολλούς υπηρέτες τους!
