Ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του σε ρόλους κομπάρσων της ηγεσίας της Ε.Ε. «προεδρεύει», την ίδια ώρα που μπαίνουν σ’ εφαρμογή οι πιο άγριοι δημοσιονομικοί κανόνες του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού.
Για τις προεκλογικές του ανάγκες το πολιτικό προσωπικό μιλάει απατηλά για το τέλος των μνημονίων και εκλιπαρεί τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά του να δείξουν κατανόηση και ν’ αναβάλουν για μετά τις τουλάχιστον διπλές εκλογές τα νέα βαριά πακέτα αντιλαϊκών μέτρων που είναι δεδομένα…
Ψεύδονται αισχρά απέναντι σ’ ένα λαό που δεινοπαθεί καθημερινά με την πολιτική τους και αραδιάζουν λογιστικές αλχημείες σαν το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα στο οποίο τάχα θα βασιστεί το τέλος της τροϊκανής επιτήρησης και η ανάγκη για νέα μνημόνια.
Μιλάνε για επιστροφή στις αγορές, για ανάπτυξη που έρχεται και άλλα ωραία που συναπαρτίζουν το περίφημο success story. Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ που, παρ’ ότι ο νέος άνεμος Ολάντ δεν έπνευσε καν στην Ευρώπη, ευελπιστεί τώρα ίσως στην υπερατλαντική αύρα, αλλά και στη μαεστρία των ηγετών του και μιλάει για χρονιά ανατροπής, για τέλος των μνημονίων και της λιτότητας και για το μέλλον ανάπτυξης που περιμένει τη χώρα με το που θα πάρει την κυβέρνηση.
Βέβαια ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου ζει στα βάσανα και στην αγωνία που δεν του επιτρέπουν να παραμυθιάζεται πλέον από πολιτικάντηδες.
Όμως, προς ώρας το παραμύθι καλά κρατεί και πλασάρεται αδιαλείπτως μέχρι η επιβολή νέων μέτρων να σφραγίσει τους νέους αέναους κύκλους της αντιλαϊκής επίθεσης. Ερώτημα παραμένει αν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και τα γερμανο-ευρωπαϊκά επιτελεία κάνουν τη χάρη στην κυβέρνηση, που πνίγεται από τη λαϊκή οργή, και κάνουν κάτι με το χρέος για να ελαφρώσουν την πίεση για άμεσα, άγρια αντιλαϊκά μέτρα, για να μπορέσει αυτή να σταθεί προεκλογικά. Ο Σόιμπλε είπε στον Στουρνάρα, όπως ο ίδιος ομολογεί, «Γιάννη, ξέχνα το κούρεμα», όμως ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται και η ελπίδα έστω για κάποια ρύθμιση επιτοκίων, παράταση πληρωμών ή ότι άλλο πεθαίνει τελευταία. Ίδωμεν… Όμως εκείνο που είναι ξεκάθαρο είναι πως τους επόμενους μήνες θα υπάρξουν νέα βαριά αντιλαϊκά μέτρα, είτε με άγρια πακέτα είτε κατά ριπάς πριν ή μετά τις ευρωεκλογές.
Ο Σβόμποντα μιλάει για τέλος της λιτότητας. Ανάλογες φωνές ακούστηκαν αυτές τις μέρες και στο Νταβός. Τελευταία, η αναμενόμενη παρουσία του Ομπάμα στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής το Μάρτη στις Βρυξέλλες, με πρόσκληση των Μπαρόζο–Ρομπάι δίνει αέρα σ’ αυτούς που ελπίζουν ανοήτως, ανιστόρητα και εν τέλει λακέδικα σε σχέδια Μάρσαλ ή σε κάποια τέλος πάντων εύνοια μπροστά στο φανερό ζόρι τους να μανιπουλάρουν το λαό την ίδια ώρα που θα συνεχίσουν να καταστρέφουν τη ζωή του.
Όμως η ίδια η ζωή θα αποδείχνει καθημερινά πως η συζήτηση περί τέλους της λιτότητας κάθε άλλο παρά αφορά τις εξαρτημένες και καταχρεωμένες χώρες σαν τη χώρα μας. Και σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει τέλος της στρατηγικής επίθεσης του συστήματος ενάντια στους λαούς. Ταυτόχρονα οι ιμπεριαλιστές έχουν τους δικούς τους σχεδιασμούς και τις δικές τους ιεραρχήσεις και ο ασταμάτητος ανταγωνισμός τους κάθε άλλο παρά μπορεί να αξιοποιηθεί από φερέλπιδες τύπου Τσίπρα ή τον πάλαι ποτέ αντιμνημονιακό Σαμαρά. Φροντίζουν άλλωστε τα επιτελεία της τρόικα (Ε.Ε. – ΔΝΤ) να υπενθυμίζουν πως για την ώρα τουλάχιστον δεν υπάρχει καμιά διάθεση για χαλαρότητα, όπως φάνηκε να ελπίζει το ντόπιο πολιτικό προσωπικό έστω μπροστά στις ευρωεκλογές.
Οι δηλώσεις του προέδρου του Eurogroup Ντάισελμπλουμ περί ευθύνης της ελληνικής πλευράς για την καθυστέρηση στην έναρξη του νέου γύρου των διαπραγματεύσεων και μη τήρηση των προαπαιτούμενων του τρίτου τριμήνου είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα και όλα δείχνουν πως πολύ λίγα μπορούν να διασκεδαστούν τελικά με βάση την ευρωπαϊκή προεδρία και πως τα παραμύθια του πρωτογενούς πλεονάσματος μπορεί να έχουν μια κάποια χρήση στο εσωτερικό, μα οι κουτόφραγκοι δεν τα τρώνε.
Παρά λοιπόν τα δεινά που υφίστανται ήδη οι εργαζόμενοι στη χώρα, παρά το μαύρο μέλλον που έχει ήδη χτιστεί για τη νέα γενιά, τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά θέλουν την αέναη συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Δεν θα σταματήσουν αν δε τους σταματήσουμε
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει, κατά την άποψή μας, και παρά το γεγονός ότι κάποιοι έκαναν πως δεν άκουσαν, η έκθεση του γραφείου προϋπολογισμού της Βουλής. Η έκθεση διαψεύδει κατηγορηματικά τον Σαμαρά που μιλάει για τέλος της εποχής των μνημονίων. Αναφέρει ρητά πως η πολιτική των μνημονίων θα συνεχιστεί για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα με ακόμη πιο έντονη τη δημοσιονομική επιτήρηση από τα όργανα της Ε.Ε. και με πολύ πιο σκληρούς όρους!
Η έκθεση λέει παρακάτω επί λέξει: «Στο μέλλον κάθε ελληνική κυβέρνηση, ανεξάρτητα αν υπογραφεί νέο μνημόνιο, θα πρέπει να κινείται εντός των νέων κανόνων οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής». Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ήδη συναινέσει στη σκλήρυνση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας στο όνομα της παραπέρα ευρωπαϊκής ενοποίησης με διάφορες αποφάσεις την τελευταία διετία. Οι ασφυκτικές αλλαγές ισχύουν ήδη από φέτος στα κράτη της ευρωζώνης. Οι βασικές απ’ αυτές είναι:
Η διά νόμου απαγόρευση ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού! Κάθε κράτος υποχρεούται να υιοθετήσει κανόνες «κατά προτίμηση συνταγματικού κύρους» που να περιορίζουν το διαρθρωτικό έλλειμμα των προϋπολογισμών τους μάξιμουμ στο …0,5% του ΑΕΠ τους!
Χώρες που το χρέος τους υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ τους υποχρεούνται κάθε χρόνο να μειώνουν το πλέον του 60% έλλειμμα κατά 5%. Πρακτικά η Ελλάδα, με έλλειμμα 175%, για το 115% του ελλείμματος πρέπει να σημειώνει κάθε χρόνο μείωσή του κατά 5,75% μέχρι να κατέβει στο 60%. Δηλαδή, όχι μόνο δεν πρέπει να έχει καθόλου έλλειμμα, αλλά να σημειώνει κάθε χρόνο το τεράστιο πλεόνασμα του 5,75% επί 20 τουλάχιστον συνεχή χρόνια. Αλλιώς, πράγμα δεδομένο για την Ελλάδα, θα τιμωρείται με πρόστιμο 0,2% του ΑΕΠ της και ταυτόχρονα θα διακόπτεται η χορήγηση πόρων από τα διαρθρωτικά ταμεία. Τα κράτη αυτά υπάγονται στο μηχανισμό «ενισχυμένης εποπτείας». Άλλωστε, σύμφωνα και με τον κανονισμό της Ε.Ε. 472 του 2013, ορίζεται πως «τα κράτη–μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής βοήθειας…». Αυτό για την Ελλάδα σημαίνει καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου και επιτήρησης με αέναο «μνημόνιο» μέχρι τουλάχιστον το 2040.
Καθόλου στον αέρα δεν είναι επομένως η πολύ αυστηρή εκτίμηση που κάνει δημόσια το γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής, το οποίο σε άλλο σημείο αναφέρει: «Η αδυναμία αυτή της Ελλάδας την οδηγεί αναγκαστικά στην πιστή εφαρμογή των ίδιων πολιτικών λιτότητας που εφαρμόστηκαν ως σήμερα και οι οποίες ως φαύλος κύκλος επηρέασαν αρνητικά την πορεία του χρέους».
Αναφέρει επίσης «η ελληνική κυβέρνηση θα δημοσιοποιήσει το νέο μεσοπρόθεσμο 2014-2016 μέχρι τα τέλη Απρίλη και θα περιλαμβάνει τα μέτρα που θα διασφαλίσουν τη δημοσιονομική ισορροπία για την περίοδο μετά το τρέχον μνημόνιο, οπότε θα γίνουν τότε φανερές οι δεσμεύσεις της χώρας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Το ερώτημα που γεννιέται είναι τι θέλουν να πουν μ’ αυτές τις αλήθειες οι συντάκτες της έκθεσης. Προφανώς υπηρετώντας έναν σοβαρό θεσμό του συστήματος αρνούνται να υπηρετήσουν προεκλογικές σκοπιμότητες. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η έκθεσή τους μπορεί να πλήττει θανάσιμα τα προεκλογικά παραμύθια του Σαμαρά, ταυτόχρονα όμως ρίχνει τροχιοδεικτικές βολές στους επίδοξους επόμενους κυβερνήτες και αποσαφηνίζει τα όρια από πλευράς ευρωπαϊκών δεσμεύσεων της κίνησής τους. Όρια ασφυκτικά και στο πνεύμα ακόμη πιο άγριων μνημονίων με άλλη μορφή επιτήρησης (πιο ευρωπαϊκή άλλωστε) και χωρίς τρόικα. Μνημονίων που οι επόμενες κυβερνήσεις ούτε θα χρειάζεται να τα ψηφίσουν γιατί είναι ήδη θεσμοθετημένα, ούτε φυσικά θα μπορεί κανείς να τα «σκίσει».
Η ευρωζώνη και το ευρώ είναι φυλακή, εξήγησε σε πρόσφατη εκδήλωση όπου συμμετείχε ο Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο πάνελ με τον Χριστοδουλάκη και τον Αλαβάνο. «Φυλακή που, ακόμη κι αν κάποια χώρα ή κυβέρνηση το επιθυμεί, είναι πάρα πολύ δύσκολο να εγκαταλείψει», λέει ο Σταθάκης. Φυλακή πράγματι για την εργατική τάξη όλων των χωρών και ιδιαίτερα για τους λαούς των εξαρτημένων χωρών σαν την Ελλάδα είναι το ευρώ, η Ε.Ε. και σ’ ό,τι αφορά το λαό μας όλο το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Φυλακή που ο πολιτικός χώρος του Σταθάκη συνέβαλε στον εξωραϊσμό της στα μάτια των λαών, πράγμα απαραίτητο για να στηθεί και να φυλακίσει τους λαούς. Συνεχίζουν άλλωστε οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ να στέκονται με δέος μπροστά στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της Ε.Ε. – και δεν είναι μόνο ο Σταθάκης που έστω κι αν μιλάει μ’ αυτό τον τρόπο πάλι βλέπει την Ε.Ε. σαν μονόδρομο.
Ανάλογα ο υπεύθυνος οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ Ευ. Τσακαλώτος σχολιάζει την έκθεση του γραφείου προϋπολογισμού της Βουλής λέγοντας πως «χρειάζεται σύγκρουση σε ευρωπαϊκό επίπεδο για να μπει τέλος στην καταστροφική πολιτική». Αντίθετα, ο Αλαβάνος στην εκδήλωση που προαναφέραμε βλέπει τη δυνατότητα απαγκίστρωσης από το κοινό νόμισμα «με ένα κίνημα πλανητικών διαστάσεων».
Όλοι τους όταν μιλάνε για συγκρούσεις και κινήματα, από τις εποχές άλλωστε των «κινηματικών» φόρουμ, βλέπουν ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και αστικές δυνάμεις της ευρωζώνης να ηγούνται σ’ αυτά, ενώ ο Αλαβάνος που «τολμά» να αμφισβητεί το ευρώ μιλάει για πλανητική διάσταση ίσα ίσα για να συμπεριλάβει την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και όχι βέβαια κινήματα σαν το αντάρτικο της Ινδίας, των εξεγερμένων της Αιγύπτου που σφάχτηκαν με τις ευλογίες Ομπάμα ή κάθε λαού που εξεγείρεται όχι με σχέδια Β για τους ντόπιους δυνάστες του, αλλά επιθυμώντας να κατακτήσει όλα όσα του ανήκουν. Ο Αλαβάνος συναντιέται στο πάνελ με τον Σταθάκη και τον υπουργό Οικονομικών του Σημίτη γιατί τους ενώνει η αγωνία μιας διαχείρισης για τη σωτηρία του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού.
Η αγωνία του κόσμου της δουλειάς στη χώρα μας όμως είναι ανάγκη να πάψει να εγκλωβίζεται σε πολιτικές μοιραίας αποδοχής του ευρωμονόδρομου, έστω κι αν διανθίζονται με αναμάσημα της κακόφημης θέσης για πάλη από τα μέσα. Ούτε το παζάρι με τους Γερμανούς με τις πλάτες των ΗΠΑ μπορεί ν’ αποδώσει κάτι για το λαό, και αυτό φάνηκε στις μέρες του Γ. Α. Παπανδρέου με το γνωστό περίστροφο του Παπακωνσταντίνου.
Οι δυνάμεις που, παρά τη φασιστικοποίηση και την τρομοκρατία του ακραία βάρβαρου συστήματος, συνεχίζουν με τόλμη ενάντια σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. υπερασπιζόμενοι το δίκιο και την προοπτική του κόσμου της δουλειάς, έχουν σήμερα αυξημένα και σοβαρά καθήκοντα. Οφείλουν μέσα στην ταξική πάλη να καταδείξουν στο λαό πως οι δυνάστες, ντόπιοι και ξένοι, δεν θα σταματήσουν την επίθεσή τους αν δεν τους σταματήσει ο λαός. Και πως αυτό για να το πετύχει πρέπει να ξεπεράσει όχι μόνο τα χονδροειδή ψέματα του πολιτικού προσωπικού του συστήματος, μα και τις διαλυτικές για την πάλη του αυταπάτες των νέων «σωτήρων».
Οι υποταγμένοι «αριστεροί» στο σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης από τη μια εμφανίζουν εαυτούς μαέστρους της διαπραγμάτευσης και υπόσχονται εύκολες λύσεις από την κυβέρνηση σωτηρίας, αρκεί να τους ψηφίσουμε. Από την άλλη, δίνουν τις εξετάσεις τους στο σύστημα συμβάλλοντας καθοριστικά στο πάγωμα των λαϊκών αντιστάσεων.
Αυτή η πραγματικότητα δίνει έδαφος στους άλλους αυτόκλητους σωτήρες, κουμπουροφόρους καουμπόιδες της ατομικής τρομοκρατίας, που ζητούν όχι την ψήφο αλλά το χειροκρότημα του λαού, την ίδια ώρα που φανερά πλήττουν την ανάγκη ανάπτυξης μαζικών αγώνων και αξιοποιούνται από το σύστημα για την ένταση της φασιστικοποίησης.
Η μαζική λαϊκή πάλη μπορεί να σταματήσει την επίθεση διαρκείας, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται κάτι τέτοιο σήμερα. Είναι αλήθεια πως όσο καθυστερεί η Λαϊκή Αντίσταση να δυναμώσει και να γίνει αποτελεσματική, τόσο τα πράγματα γίνονται άσχημα για το λαό. Όμως, σε κάθε περίπτωση ο δρόμος της Αντίστασης, της Διεκδίκησης και του Αγώνα κόντρα στο πλαίσιο της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης είναι ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Εμπρός, λαέ, έξω απ’ την Ε.Ε
Μια σειρά δυνάμεις της Αριστεράς κρίνουν τάχα σαν λίγο και μικρό πράγμα την υπηρέτηση της αντίστασης του λαού. Ουσιαστικά όχι μόνο την υποτιμούν, μα και όταν συμμετέχουν σ’ αυτή με τον τρόπο που συμμετέχουν δεν τη στηρίζουν αλλά έχουν την αγωνία να αξιοποιήσουν την όποια συμμετοχή τους στο πλαίσιο του πολιτικού σχεδίου που υπηρετούν.
Μια σειρά λαϊκοί αγωνιστές χάνουν έτσι τη δυνατότητά τους να υπηρετήσουν αυτή τη σπουδαία και αναγκαία κατά την άποψή μας υπόθεση. Μια σειρά νέοι αγωνιστές, παρ’ ότι η ταξική πάλη φούντωσε σημαντικά τα προηγούμενα χρόνια, έχουν αδρανοποιηθεί κινηματικά και έχουν γαλουχηθεί με μικροκομματικές αντιλήψεις κυβερνητισμού, προγραμματικών σχεδίων και εκλογικού κρετινισμού. Μα έχουν, λέει, όλοι αυτοί σχέδιο και πολιτικό πρόταγμα. Ας δούμε λοιπόν: κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αριστερό πρόγραμμα δυαδικής εξουσίας, πρόγραμμα λαϊκής εξουσίας… και απ’ ό,τι φαίνεται όλα αυτά τα προγράμματα και προτάγματα θα πάνε καλά, ειδικά στην εύκολη κάλπη των ευρωεκλογών. Ίσως και να σαρώσουν αν τα δούμε αθροιστικά. Όμως, ποια θα είναι η συμβολή του εκλογικού τους φουσκώματος στο δυνάμωμα της μαζικής λαϊκής πάλης;
Στο ζήτημα της φυλακής των λαών που αναπτύσσεται στην Ευρώπη αυτή τη φορά, πώς η ανάπτυξή τους συμβάλλει στην υπαρκτή δυνατότητα ανάπτυξης πραγματικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στη χώρα, τώρα μάλιστα που η πραγματικότητα καταρρίπτει τις αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν για χρόνια για την Ε.Ε.; Με ποιον τρόπο παλεύουν για την κατάκτηση με διαλεκτικούς όρους έξω από σχήματα τέτοια ή αλλιώτικα μιας γραμμής αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, που να συγκροτεί σε ολοένα και πιο ανεβασμένο επίπεδο τη λαϊκή πάλη;
Νοιάζονται αλήθεια για κάτι τέτοιο τα προτάγματα και τα σχέδια της Αριστεράς μας ή νοιάζονται για την αναχώρηση από την ταξική πάλη που ομολογουμένως γίνεται όλο και πιο απαιτητική; Τι υπηρετούν τα αριστερά ψηφοδέλτια στην ευρωκάλπη και η μετατροπή των ευρωεκλογών σε μητέρα των μαχών διά της συμμετοχής στην επιχείρηση δημοκρατικοφάνειας του λαομίσητου πλέον ιμπεριαλιστικού συνασπισμού;
Για μας ένα πολιτικό πρόταγμα έχει αξία και αυτό θέλουμε να υπηρετήσουμε και με τη στήριξή μας στη Λαϊκή Αντίσταση – Α.Α.Σ. και με τη συνολικότερη πάλη μας. Το πρόταγμα της συμβολής στη συγκρότηση της λαϊκής πάλης σε πραγματική δύναμη αντίστασης, υπεράσπισης της ζωής των ανθρώπων της δουλειάς και σε μήτρα που θα γεννήσει πραγματικά απελευθερωτικά προτάγματα. Γιατί οι λαοί με την πάλη τους μπορούν να σπάσουν τις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και να απαλλαχτούν από ντόπιους και ξένους δυνάστες, να χτίσουν τον κόσμο που τους αξίζει, τον κόσμο που αξίζει στον κόσμο της δουλειάς!
Μα, αυτό για να το πετύχουν πρέπει να ψηθούν στο καμίνι της αντίστασης στην επίθεση και της αγωνιστικής διεκδίκησης της ζωής τους. Εκεί σίγουρα θα συναντηθούν με τους αριστερούς που δεν έχουν ανάγκη ούτε από ψήφους, ούτε από οφίτσια, ούτε από χειροκροτήματα για να συνεχίσουν να παλεύουν. Και αυτή η συνάντηση ξεκινά από τους σημερινούς αγώνες που είναι ήδη σ’ εξέλιξη και περνά μέσα απ’ αυτούς τους μεγαλύτερους που δεν θ’ αργήσουν να ξεσπάσουν, παρά τον σημερινό ζόφο και παρ’ ότι η Αριστερά μας έχει αλλού το νου της.
Με τόλμη λοιπόν και αψηφώντας τη φασιστικοποίηση του ακραία πλέον βάρβαρου συστήματος, να συνεχίσουμε να βροντοφωνάζουμε:
Εμπρός, λαέ, έξω και απ’ το ΝΑΤΟ και απ’ την Ε.Ε.
Αγώνας για τα δικαιώματα στη δουλειά, στις σπουδές, στην περίθαλψη, στη ζωή
Κάτω ο εργασιακός και κοινωνικός μεσαίωνας.
Το μέλλον ανήκει στον κόσμο της δουλειάς.
