Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 881)
Βρισκόμαστε μόλις στα τέλη του Οκτώβρη και η έξαρση της πανδημίας καταγράφεται με όλους τους επιδημιολογικούς δείκτες. Πάνω από 1.500 νέα κρούσματα καθημερινά, πάνω από 7.000 ενεργά κρούσματα (και με πολλαπλάσιες εκτιμήσεις), περισσότεροι από 100 διασωληνωμένοι, αύξηση του δείκτη μεταδοτικότητας Rt, περιγράφουν με ψυχρό τρόπο τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει ο λαός. Την πραγματικότητα του φόβου που νιώθουν όσοι δουλεύουν σε μαζικούς χώρους και όσοι χρησιμοποιούν μέσα μαζικής μεταφοράς. Του αδιεξόδου που νιώθουν όσοι στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολείο με 30αρια τμήματα. Του εφιάλτη των νοσούντων που παραμένουν σπίτι υπό τηλεφωνική ιατρική παρακολούθηση και των δεκάδων προβλημάτων που γεννούν οι οδηγίες του ΕΟΔΥ. Την πραγματικότητα που βιώνει η νεολαία που στοχοποιείται και κυνηγιέται όπου σταθεί, εν μέσω πολλών αδιεξόδων. Την πραγματικότητα του κόσμου της εργασίας που, στο όνομα της πανδημίας, βλέπει κάθε δικαίωμά του να εξαϋλώνεται. Την πραγματικότητα των απαγορεύσεων κυκλοφορίας και του φόρου αίματος με τουλάχιστον 10 νεκρούς καθημερινά που πληρώνει ο λαός. Όλα αυτά υπό το βάρος του αφηγήματος της «ατομικής ευθύνης» που βομβαρδίζουν τα ΜΜΕ για να βγάλουν λάδι το σύστημα και την πολιτική του.
Η εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης ως προς τη διαχείριση της πανδημίας εκφράστηκε σε όλα τα κρίσιμα πεδία. Στα σχολεία χωρίς προσλήψεις δασκάλων και καθηγητών και με λειτουργία πολυμελών τμημάτων. Στα ΜΜΜ χωρίς προσλήψεις και αύξηση δρομολογίων. Στους μαζικούς εργασιακούς χώρους χωρίς μέτρα και ρυθμίσεις. Συνεπώς δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο τον «φυσικό υποδοχέα» των αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής, που είναι τα νοσοκομεία. Ακόμη και το αστικό αφήγημα δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι ήδη τα νοσοκομεία έχουν ξεπεράσει τις δυνατότητές τους στην αντιμετώπιση των εισερχόμενων περιστατικών.
Η σημερινή κατάσταση περιγράφεται από δύο κυρίως χαρακτηριστικά. Το πρώτο αφορά την αδυναμία στη διαχείριση και αντιμετώπιση των ασθενών με CoViD. To δεύτερο αφορά τη συντεταγμένη υποβάθμιση όλων των υπόλοιπων υπηρεσιών υγείας με στόχο να υπηρετηθεί το πρώτο. Η εικόνα συμπληρώνεται από την ανησυχία των ασθενών να προσέλθουν στο νοσοκομείο αναγνωρίζοντάς τα ως χώρους μόλυνσης και όχι θεραπείας. Ο χρόνος που «κερδήθηκε» κατά τη διάρκεια της καραντίνας της άνοιξης από τη σοβαρή προσπάθεια αυτοπροστασίας που έκανε ο λαός σπαταλήθηκε για τις ανάγκες του τουριστικού κεφαλαίου. Το αφήγημα της προετοιμασίας του ΕΣΥ ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα ούτε και αποτέλεσε ποτέ επιδίωξη του συστήματος. Ένα σύστημα υγείας ήδη αποδεκατισμένο τα τελευταία χρόνια καταγράφοντας 70.000 υγειονομικούς λιγότερους από το 2010 (στοιχεία ΠΟΕΔΗΝ) και 3.000 λιγότερους από πέρυσι (στοιχεία υπουργείου Εσωτερικών).
Η διαχείριση της κατάστασης περιλαμβάνει κλεισίματα κλινικών, αποσπάσεις προσωπικού, υπερεργασία και υπερεφημέρευση με καθεστώς «εντέλλεσθε». Τα μέτρα προστασίας έχουν περιοριστεί σε μία απλή χειρουργική μάσκα ανά βάρδια ενώ για οτιδήποτε περισσότερο χρειάζονται παρακάλια, και μόνο για επιβεβαιωμένα περιστατικά. Οι λίγες δεκάδες προσλήψεις νοσηλευτών με εργασιακό καθεστώς ειδικότητας ορισμένου χρόνου σε καμία περίπτωση δεν αρκούν να καλύψουν τις αυξανόμενες ανάγκες. Όσον αφορά τις προσλήψεις γιατρών, αυτές γίνονται με το σταγονόμετρο και δεν είναι καν άξιες αναφοράς.
Ενδεικτική είναι η κατάσταση σε μία από τις επιβαρυμένες υγειονομικά περιοχές όπως είναι η 6 ΥΠΕ, η οποία δείχνει και το μέλλον όλης της χώρας. Μέσα σε δύο εβδομάδες αποφασίστηκε το κλείσιμο της ενδοκρινολογικής, ρευματολογικής και δερματολογικής κλινικής του ΠΓΝ Ιωαννίνων και των δύο παθολογικών του Ν. Χατζηκώστα. Η αντιμετώπιση και θεραπεία των ασθενών CoViD από ιατρούς άλλων ειδικοτήτων όπως Δερματολόγοι. Η μετατροπή της οχτάωρης βάρδιας στο ΤΕΠ σε 24ωρη. Ο προγραμματισμός οχτώ και εννιά εφημεριών για προσωπικό παθολογικών και πνευμονολογικών κλινικών. Το άνοιγμα μονάδων λοιμωδών χωρίς πρόβλεψη στελέχωσής τους.
Όπως είναι φυσικό, η παραπάνω κατάσταση έχει φέρει μεγάλη πίεση στους εργαζόμενους. Παρ’ όλο που στις αρχές του φθινοπώρου καταγραφόταν ένα αίσθημα κόπωσης και μία αποδοχή της πραγματικότητας ότι αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι, η συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση φέρνει συνεχώς αντιδράσεις. Μεγαλύτερο σε ηλικία προσωπικό με προβλήματα υγείας δεν προστατεύεται. Η εκ περιτροπής εργασία δεν αποτελεί πια δυνατότητα λόγω φόρτου εργασίας. Οι αποσπάσεις φορτώνουν με επιπλέον δυσκολίες μετακίνησης και αλλαγής περιβάλλοντος τους εργαζόμενους και αποτελούν αρνητική παρακαταθήκη. Οι ελλείψεις μέτρων προστασίας μεγαλώνουν το άγχος κατά την διάρκεια της βάρδιας ενώ η όλη οριακή λειτουργία δυσκολεύει και απλές διαδικασίες. Μάλιστα οφείλει κανείς να συνυπολογίσει ότι η συγκεκριμένη διαχείριση δεν αφορά την αντιμετώπιση μιας βραχύχρονης κρισιακής κατάστασης, αλλά όλη την πορεία του ερχόμενου χειμώνα όπου τα πράγματα αντικειμενικά και με ευθύνη του συστήματος θα επιδεινωθούν. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι όλη αυτή η δυσαρέσκεια των εργαζομένων δεν έχει βρει διέξοδο ως τώρα ώστε να μεταφραστεί σε αγώνα και διεκδίκηση. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν κηρύξει παύση αγώνων με «αίσθημα ευθύνης» προς την πολιτική του συστήματος.
Απέναντι σε όλα αυτά, η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει το λαό ότι παίρνει μέτρα στήριξης των νοσοκομείων. Δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από επικοινωνιακή προπαγάνδα. Οι αριθμοί προσλήψεων που εμφανίζουν αφορούν και υπάρχον προσωπικό που ανανεώνει τις συμβάσεις. Όλες οι νέες συμβάσεις είναι ορισμένου χρόνου και στους νοσηλευτές με το καθεστώς ειδικότητας. Οι 50 πολυδιαφημιζόμενες κλίνες ΜΕΘ που εγκαινιάστηκαν δεν συνοδεύονται από αντίστοιχη στελέχωση με προσωπικό και σαν αριθμός αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό των αναγκών ακόμη και προ πανδημίας. Όχι τυχαία, ακριβοπληρώνεται και η μίσθωση των ιδιωτικών ΜΕΘ για μη-CoViD ασθενείς. Η στοχοποίηση της νεολαίας, το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης», η δημιουργική λογιστική στις ανακοινώσεις και οι επικοινωνιακές φιέστες δεν αρκούν να συγκαλύψουν τις εργασιακές συνθήκες των υγειονομικών και την πραγματικότητα που βιώνει ο λαός όταν περνά το κατώφλι των νοσοκομείων. Στην ίδια λογική και οι διάφορες αγαθοεργίες ιδιωτών και «ευεργετών» προς το ΕΣΥ και η συνεχής προβολή τους. Πέραν του ότι δεν στοχεύουν να απαντήσουν κανένα πρόβλημα, η χρησιμότητά τους έγκειται κυρίως στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και των αγώνων τους. Στην ενίσχυση της οικοδόμηση μιας αντίληψης ότι το σύστημα «δεν ευθύνεται και δεν αντέχει».
Εν κατακλείδι, οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας και ο λαός πρέπει να προετοιμαστούν για τα χειρότερα και να οικοδομήσουν την αντίστασή τους. Με μέτρα αυτοπροστασίας και χωρίς υποβάθμιση του υγειονομικού ζητήματος, με μαζικούς αγώνες να διεκδικήσουν προσλήψεις προσωπικού, μέτρα προστασίας, άνοιγμα κλινικών και πλήρη δωρεάν περίθαλψη για όλους.
