Οι βουλευτικές εκλογές δεν ήταν ποτέ το πεδίο μιας ουσιαστικής συζήτησης των μεγάλων και κρίσιμων ζητημάτων για τη χώρα και το λαό. Το σύστημα και τα κόμματά του αυτή τη συζήτηση την έκαναν πάντα μακριά από το λαό, με τους δικούς τους όρους. Στις προεκλογικές περιόδους ανακοινώνουν τις βασικές κατευθύνσεις που έχουν διαμορφωθεί και οι πρωταγωνιστές τους «συγκρούονται» για το ποιος και με ποιες αποχρώσεις θα τις προωθήσει. Φυσικά και αυτή η διαδικασία δεν γινόταν πάντα με την ίδια «ειλικρίνεια» για όλα τα ζητήματα. Λ.χ. τον Ιούνη του ’85 ο Α. Παπανδρέου ανακοίνωσε προεκλογικά πως η χώρα θα πλεύσει στα «ήρεμα νερά» της αμερικανοκρατίας, αλλά άφησε για μετά τις εκλογές την… ανακοίνωση της άγριας επίθεσης στους εργαζόμενους με αρμόδιο υπουργό τον… κατάλληλο Κ. Σημίτη. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ποτέ η προεκλογική περίοδος δεν ήταν περίοδος ανάδειξης των πραγματικών προβλημάτων της οικονομίας, του πολιτικού και οικονομικού προσανατολισμού της χώρας, των λεγόμενων εθνικών ζητημάτων, των όρων λειτουργίας της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Ακόμα περισσότερο αυτή η συζήτηση δεν (θα μπορούσε να) γίνεται από τη σκοπιά των λαϊκών-εργατικών συμφερόντων. Αυτή ήταν πάντα η βάση πάνω στην οποία στήνονταν οι ανούσιοι σκυλοκαβγάδες και το γνωστό «άδειο» προεκλογικό σκηνικό. «Αδειο» αλλά και αντιδραστικό γιατί όχι μόνο δεν αφορούσε τις λαϊκές αγωνίες αλλά και στρεφόταν ενάντιά τους.
Οι φετινές εκλογές έχουν περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά αυτά τα χαρακτηριστικά. Διανύθηκε η μισή (και ιδιαίτερα σύντομη) προεκλογική περίοδος με κυρίαρχο –και σχεδόν αποκλειστικό- θέμα το αν και πώς θα διεξαχθούν τα ντιμπέιτ! Καταναλώθηκαν σελίδες και «ρεπορτάζ» για την υποψηφιότητα Ψινάκη ή, από την άλλη, για να (μην) ερμηνεύσουν στη βάση των «προσωπικών σχέσεων» τη μη υποψηφιότητα Σημίτη. Θα λέγαμε πως μετά το διάγγελμα… τρομοκρατίας του Καραμανλή, μόνο παρεμπιπτόντως και με πολύ μεγάλες δόσεις διαστρέβλωσης στη λεγόμενη δημόσια συζήτηση τέθηκαν ουσιαστικά πολιτικά θέματα. Το σύστημα και τα κέντρα του μοιάζουν απλώς να περιμένουν να τελειώσει η προεκλογική περίοδος. Τους αρκεί προς το παρόν πως οι δεσμεύσεις Καραμανλή ενάντια στο λαό τέθηκαν ως «αντικειμενική αναγκαιότητα» που θα τις υλοποιήσει ο (όποιος) νικητής, ακόμα και αν αυτός είναι ο Γ. Παπανδρέου. Εξάλλου η «απόσταση» που κράτησε ο τελευταίος απέναντι σε αυτές τις δεσμεύσεις είναι τελικά και το σχετικό του πλεονέκτημα για να τις κάνει κυβερνητική πολιτική.
Το ζήτημα ωστόσο παραμένει. Γιατί τόση «ένδεια»; Πού πήγαν οι πυρετώδεις αναλύσεις για τους «εθνικούς στόχους»; Τι έγιναν οι «περίλαμπρες ιδέες» για την ΟΝΕ, το ευρώ, τις μπίζνες στα Βαλκάνια; Θα γίνουμε ή δεν θα γίνουμε τελικά «ενεργειακός κόμβος»; Πού χάθηκαν οι «διαμάχες» για τις προκλήσεις της «παγκοσμιοποίησης»; Στο τέλος οι εργάτες και ο λαός καλούνται να ψηφίσουν με μόνη «υπόσχεση» τη συντριβή των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών τους δικαιωμάτων; Χωρίς καμιά «μεγάλη ιδέα» να συνοδεύει αυτή την «αντικειμενική αναγκαιότητα»;
Η απάντηση στο ερώτημα δεν μπορεί να τελειώσει στην προφανή φτώχεια και ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού του συστήματος. Η απάντηση συνδέεται ευθέως με τις οξυμένες αντιθέσεις των μεγάλων δυναστών, την αναδιάταξη δυνάμεων που συντελείται στον πλανήτη, η οποία «γέννησε» την κρίση και τροφοδοτείται από αυτήν. Αυτό το φόντο είναι που θέτει άμεσα και δραματικά ερωτήματα για τη χώρα και την προοπτική της σε όλα τα βασικά ζητήματα. Αυτό το πλαίσιο δημιουργεί αφόρητες αλλά ανομολόγητες πιέσεις σε μια αστική τάξη και ένα πολιτικό προσωπικό που ζει και αναπαράγεται με τις πλάτες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Αυτή η άγρια και βαθιά αναταραχή του καπιταλισμού και των βασικών ιμπεριαλιστικών του δυνάμεων είναι η αιτία της βουβαμάρας και της αδυναμίας του ντόπιου πολιτικού προσωπικού να σχεδιάσει «οράματα» και «προοπτικές» για το λαό και τη χώρα.
Βέβαια, το πραγματικό πρόβλημα του λαού και της νεολαίας δεν είναι το φτωχό προεκλογικό μενού που τα κόμματα του συστήματος μας σερβίρουν. Το πραγματικό πρόβλημα είναι το τι φέρνουν όλα όσα δεν λέγονται, μαζί με αυτά που λέγονται, την επόμενη μέρα, την επόμενη περίοδο. Και το μόνο πραγματικό ζήτημα που αφορά τους εργαζόμενους και τη νεολαία της χώρας είναι η συγκρότηση των όρων αντιμετώπισης και απάντησης αυτής της κατάστασης. Δηλαδή το ζήτημα οικοδόμησης του Μετώπου Αντίστασης και της κομμουνιστικής Αριστεράς που απαιτεί ξανά και επιτακτικά η εποχή μας.
Δεν έχουμε τίποτε να συζητήσουμε με τους εκπροσώπους του συστήματος που σπεύδουν να μας «προφυλάξουν» από «νέες περιπέτειες», θυμίζοντάς μας πως ο σοσιαλισμός «απέτυχε». Ισως μόνο αρκεί να τους πούμε πως, «εκτός» από την ερήμωση και την καταστροφή που επικρατεί στα 3/4 του πλανήτη, ακόμα και στην ηγέτιδα Αμερική 35 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σήμερα με συσσίτιο, ενώ η ανεργία στη χώρα μας προβλέπεται να φτάσει στα επόμενα χρόνια τους 800.000!
Ομως είναι πολλά αυτά που έχουμε να συζητήσουμε με τη νεολαία και το λαό για το πρόβλημα της Αριστεράς, την Ιστορία του και τις εκφράσεις τού σήμερα που παριστάνουν τις «λύσεις» ενώ είναι κομμάτι του προβλήματος, έκφραση του αρνητικού συσχετισμού. Και ακόμα πιο πολλά πρέπει να συζητηθούν μέσα στο κίνημα και για το πώς στην πάλη και μέσα από την πάλη θα χτιστούν οι απαντήσεις που έχουμε ανάγκη. Με αυτό ακριβώς το περιεχόμενο το ΚΚΕ(μ-λ) αξιοποιεί τη συμμετοχή του στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, αυτές τις αναγκαιότητες επιδιώκουμε να αναδείξουμε, γι” αυτές ζητάμε τη στήριξη των εργατών, της νεολαίας και όλου του λαού.
φ.626, 26/09/09
