Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 890)
Με σχέδια έκτακτης ανάγκης που αλλάζουν σχεδόν κάθε βδομάδα, προσπαθεί η κυβέρνηση, και η επιτροπή που την καλύπτει επιστημονικά, να μας πείσουν ότι θέλουν να αντιμετωπίσουν την πανδημία. Μόνο που οι νεκροί είναι πάνω από 7.000 και αυξάνονται συνεχώς, οι διασωληνωμένοι είναι ήδη περισσότεροι από τις κλίνες ΜΕΘ που υπάρχουν με αποτέλεσμα να νοσηλεύονται σε κοινούς θαλάμους, και τα κρούσματα παρ’ όλα τα «έξυπνα μέτρα» σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Για να δημιουργηθούν κλινικές covid, άρρωστοι με άλλα νοσήματα διώχνονται σε μηδέν χρόνο από τις κλινικές, κάποιοι στέλνονται στον ιδιωτικό τομέα, ενώ σε πολλούς γίνεται σχεδόν αδύνατο να νοσηλευτούν σε δημόσιο νοσοκομείο. Το 80% των χειρουργείων αναβάλλεται άγνωστο για πότε, όπως επίσης χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες κ.ά.
Το τελευταίο σχέδιο έκτακτης ανάγκης περιλαμβάνει τη μετατροπή του «Ερυθρού Σταυρού» σε νοσοκομείο covid, την είσοδο του Γ.Ν.Αεροπορίας στις εφημερίες και τη νέα συνεισφορά με το αζημίωτο του ιδιωτικού τομέα με συνολικά 550 κλίνες (450 non-covid και 100 covid) μαζί με το ανάλογο προσωπικό. Βέβαια κάτι τέτοιο λέγανε και για το «Λητώ» όπως και τις κλινικές της Θεσσαλονίκης το φθινόπωρο και μετά στέλνανε εργαζόμενους από τα δημόσια νοσοκομεία να βοηθήσουν, την ίδια ώρα που οι κλινικάρχες θησαυρίζουν. Ο υπουργός έκανε για άλλη μια φορά έκκληση στους ιδιώτες γιατρούς να συνδράμουν την κατάσταση και προειδοποίησε πως, αν σε 48 ώρες δεν βρεθούν 200 γιατροί σχετικών ειδικοτήτων, θα εισηγηθεί στον πρωθυπουργό επίταξή τους. Για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και πάλι δεν έκανε καμία νύξη, παρ’ όλο που οι κλινικές covid έχουν ελάχιστους γιατρούς και νοσηλευτές σχετικούς με τη νέα νόσο. Φτάσανε μάλιστα στο σημείο να ζητάνε από γιατρούς που καθυστερούν να τους πάρουν για ειδικότητα, δηλαδή έχουν μόνο το πτυχίο της Ιατρικής σχολής, να υπογράφουν τετράμηνη σύμβαση για covid και μετά να συνεχίζουν για ειδικότητα.
Με δυο λόγια, όλο το σχέδιο της κυβέρνησης -έκτακτο και μη- είναι καλά μελετημένο έτσι ώστε και να ενισχύει όσο γίνεται το ιδιωτικό κεφάλαιο και μετά την πανδημία να μη μείνει τίποτα στο σύστημα υγείας. Οι ΣΔΙΤ προχωρούν και έτσι και αλλιώς.
Οι εργαζόμενοι λοιπόν κι ο λαός θα πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα δικά τους χέρια και να ξεπεράσουν τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που το μόνο που αναζητούν είναι μια θέση συνομιλητή με το υπουργείο. Τώρα δε που οι υπουργοί θεωρούν ότι δεν τους έχουν ανάγκη, αφού έχουν συμβάλει τα μέγιστα στην αποσυγκρότηση των εργαζόμενων και των αγώνων, είναι διατεθειμένοι να τους προσφέρουν ακόμα μεγαλύτερες υπηρεσίες.
Μόνο με τη μαζική συμμετοχή μας στη ζωή των σωματείων, με γενικές συνελεύσεις και αγώνες μπορούμε οι εργαζόμενοι να κερδίσουμε νίκες και να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής και δουλειάς μας. Ξεκάθαρα υπερασπιζόμενοι τις κατακτήσεις μας και διεκδικώντας τα δικαιώματά μας. Κάνοντας στην άκρη λογικές προτασεολογίας προς το σύστημα, μια «βαριά αρρώστια» πολλών δυνάμεων και της Αριστεράς που όχι μόνο δεν βοηθάει αλλά αποπροσανατολίζει πολύ κόσμο. Γιατί στη φάση που βρίσκεται το σύστημα δεν χρειάζεται και στο κίνημα δεν προσφέρει έτσι κι αλλιώς τίποτα η λογική που αναζητά τις «προτάσεις» και το «ολοκληρωμένο σχέδιο» μιας υποτίθεται διαφορετικής διαχείρισης. Τέτοιο πεδίο «διαλόγου» δεν υπάρχει, ενώ και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες που συνοδεύουν αυτή τη λογική έχουν αποδείξει ότι το μόνο που προσφέρουν (στο σύστημα) είναι η εκτόνωση κι ο τερματισμός των κινητοποιήσεων. Τέτοιου χαρακτήρα είναι το ζήτημα περί επίταξης του ιδιωτικού τομέα, το οποίο αξιοποιεί η κυβέρνηση για να παρουσιάζεται «αποφασιστική» και πως «κάνει ό,τι μπορεί» σχετικά με την πανδημία.
Αυτό που χρειαζόμαστε οι εργαζόμενοι κι ο λαός είναι τις αντιστάσεις, τους αγώνες που θα μπουν εμπόδιο στην επίθεση του συστήματος, το οποίο βρίσκεται απέναντί μας. Με επίκεντρο το δικαίωμα σε ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη για όλο το λαό. Διεκδικώντας άμεσα μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, επάρκεια μέσων και μέτρων προστασίας, να χαρακτηριστεί ο χώρος των νοσοκομείων ως ανθυγιεινός με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ν’ ανοίξουν νέες κλίνες και κλίνες ΜΕΘ, ν’ ανοίξουν νέα νοσοκομεία. Και βέβαια, απαιτώντας να σταματήσει άμεσα κάθε συνδικαλιστική δίωξη, κάθε προσπάθεια τρομοκράτησης και φίμωσης των εργαζόμενων στα νοσοκομεία.
Οι υγειονομικοί έχουν ήδη πληρώσει ακριβά την απόφαση της κυβέρνησης να μην πάρει απ’ την αρχή της πανδημίας κανένα μέτρο για να τους προστατέψει. Ακόμα και σήμερα, χιλιάδες νοσούν ή είναι σε καραντίνα και οι δουλειά τους πέφτει στους ώμους αυτών που μείναν πίσω και ήταν και πριν την πανδημία σε διαρκή πίεση. Αν και καταλαβαίνουν πολύ καλά τι γίνεται και με τι είναι αντιμέτωποι, η κυριαρχία των συστημικών και ρεφορμιστικών αντιλήψεων και πρακτικών για χρόνια έχει σπείρει αποσυγκρότηση και ηττοπάθεια. Η δε λογική των εικονικών αγώνων, με τους εργαζόμενους σε ρόλο παρατηρητή και… υποστηριχτή, καλλιεργεί αυταπάτες και σύγχυση. Περιθώρια όμως δεν υπάρχουν. Η επίθεση είναι τέτοια που λαός και εργαζόμενοι είναι απόλυτη ανάγκη να οργανωθούμε για να την αντιμετωπίσουμε.
