Για πέντε μέρες η ατμόσφαιρα ήταν ανυπόφορη. Η βρώμα και το τσούξιμο στα μάτια έφταναν δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. Αναγκάστηκαν να κλείσουν τα σχολεία της περιοχής και να εκδώσουν οδηγίες προς τους κατοίκους να αποφεύγουν να βγαίνουν από τα σπίτια τους. Ακόμη και σήμερα η μυρωδιά στον αέρα είναι αισθητή. Όμως αυτή σιγά-σιγά θα χαθεί. Αυτό που δεν θα χαθεί είναι οι παραπέρα συνέπειες αυτής της τρομερής πυρκαγιάς: οι διοξίνες στον αέρα και στο έδαφος, η μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα και τόσα άλλα. Και οι κάτοικοι της περιοχής θα συνεχίσουν να σβήνουν από τον καρκίνο που προκαλεί η «ανάπτυξη» ενός συστήματος εγκληματικά αδιάφορου για την ανθρώπινη ζωή.
Παγώσαμε όταν είδαμε το μαύρο σύννεφο καπνού που υψωνόταν πάνω από τον Ασπρόπυργο. «Κι άλλη φωτιά στα Ελληνικά Πετρέλαια!» σκεφτήκαμε και ανατριχιάσαμε, γιατί μόλις μια μέρα πριν είχαμε διαδηλώσει καταγγέλλοντας το φριχτό εργοδοτικό έγκλημα που σκότωσε τέσσερις εργάτες και σακάτεψε άλλους δυο.
Κάναμε λάθος, όμως. Γιατί τούτη εδώ η περιοχή δεν έχει μόνο τους Λάτσηδες να τη βρωμίζουν και να την κατακαίνε. Έχουν κι άλλους πολλούς: «επιχειρηματίες», «παραγωγικές δυνάμεις», «φορείς της ανάπτυξης». Απ’ αυτούς που βρήκαν φτηνή γη και στήσανε «παραγωγικές μονάδες», επιχειρήσεις της κακιάς ώρας όπου, κάτω από δύο παράγκες και δέκα ελενίτ στηριγμένα σε τσιμεντόλιθους, ξεζουμίζουν την εργατιά και πουλάνε μούρη ως επιχειρηματίες. Που «ξεκοκαλίζουν» τις κάθε λογής επιδοτήσεις για τις οποίες σήμερα καλείται να λογοδοτήσει και να ματώσει ένας ολόκληρος λαός.
Αυτή είναι η βιομηχανική ζώνη του Ασπρόπυργου και της Ελευσίνας, το Θριάσιο Πεδίο. Εκεί υποτίθεται ότι χτιζόταν το μοντέλο ανάπτυξης που ονειρεύονται. Και γύρω από αυτό, αναγκαστικά εγκατεστημένοι, εκατοντάδες χιλιάδες λαού -φτωχολογιά, μετανάστες, τσιγγάνοι- που βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται κόλαση, να κινδυνεύουν με το παραμικρό. Σήμερα ο σκουπιδότοπος με το εύηχο όνομα Κέντρο Διαλογής Αναλώσιμων Υλικών (ΚΔΑΥ), χθες το καζάνι της Πετρόλα, αύριο ποιος ξέρει τι.
Είναι να γελάει κανείς, αλλά και να εξοργίζεται με την απύθμενη υποκρισία τους, η οποία έρχεται κάθε τόσο στην επιφάνεια όλο και πιο προκλητικά. Τύποι σαν τον Δ. Λαζόπουλο, τον ιδιοκτήτη της «Γενική Ανακυκλώσεως ΑΕ», αυτού του σκουπιδότοπου που κάηκε γεμίζοντας τοξικά αέρια την Αττική, αποτελούν το κλασικό μοντέλο επιχειρηματία-απατεώνα που θησαύριζε εκμεταλλευόμενος το παραμύθι της οικολογικής ευαισθησίας και το μεγάλο φαγοπότι που έχει στηθεί γύρω από τα σκουπίδια και τη διαχείρισή τους, στην Ελλάδα της εξάρτησης και της ρεμούλας. Και φυσικά υπήρξε και αθλητικός παράγοντας!
Παρουσίαζε το εργοστάσιό του ως «το νεότερο υπερσύγχρονο εργοστάσιο Ανακύκλωσης Συσκευασιών» και την εταιρεία του ως «την μεγαλύτερη εταιρεία συλλογής και επεξεργασίας (δεματοποίησης) παλαιού χάρτου και λοιπών ανακυκλώσιμων υλικών στην Ελλάδα και μια από τις μεγαλύτερες στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, με δυναμικότητα επεξεργασίας πλέον των 500 τόνων ημερησίως». Μπορεί και να ’ταν έτσι. Όμως, αυτό το «υπερσύγχρονο» εργοστάσιο μέσα σε 5 μέρες σκόρπισε υπερπολλαπλάσια μόλυνση απ’ όση είχε αποτρέψει (εάν την είχε αποτρέψει) μέσα στα 6-7 χρόνια λειτουργίας του. Και μέσα στο χώρο του εργοστασίου δεν βρέθηκαν μόνο ανακυκλώσιμα υλικά, αλλά κάθε λογής σκουπίδια.
Μέσα σε αυτό το «υπερσύγχρονο» εργοστάσιο βρήκαν το θάνατο δύο μετανάστες εργάτες, ο ένας χτυπημένος στο κεφάλι από μεταλλικό εξάρτημα μηχανής τον Ιούλιο του 2012, και ο άλλος καταπλακωμένος από τόνους πεπιεσμένου ανακυκλώσιμου υλικού στα τέλη Ιουλίου του 2009, ενώ ένας ακόμη εργάτης ακρωτηριάστηκε στην πρέσα την ίδια χρονιά.
Επιδοτήθηκε, πριν από ενάμιση χρόνο, με ένα εκατομμύριο ευρώ, ενώ χρωστάει παντού: στους δήμους, στο κράτος, στους πελάτες του, στους εργάτες του, στα ασφαλιστικά ταμεία. Μόνο στα ασφαλιστικά ταμεία χρωστάει 6 εκατομμύρια ευρώ από εργοδοτικές εισφορές, ενώ στους εργάτες του περισσότερα από 700.000 ευρώ. Μάλιστα, δεν δίστασε να φέρει τα ΜΑΤ (που προχώρησαν σε περισσότερες από 30 συλλήψεις) όταν οι εργάτες -κυρίως μετανάστες- προχώρησαν σε πολυήμερη απεργία τον περασμένο Δεκέμβρη διεκδικώντας δεδουλευμένα μηνών. Και πριν από ένα περίπου μήνα, μετά από την υπαγωγή της επιχείρησής του στο άρθρο 99, απέλυσε και τους 16 εργάτες που είχαν απομείνει.
Όσο για την ασφάλεια στο εργοστάσιο με δύο μετανάστες εργάτες νεκρούς και έναν ακρωτηριασμένο από «εργατικά ατυχήματα», μόνο για εγκληματική αδιαφορία για την ζωή και την ακεραιότητα των εργατών μπορεί να πενεύεται.
Δίκαια, λοιπόν, γεννιούνται αμφιβολίες για την πραγματική αιτία της φωτιάς. Και δίκαια η Επιτροπή Εργαζομένων Γενικής Ανακύκλωσης απαιτεί «την άμεση και πλήρη διαλεύκανση για το πώς μπήκε η φωτιά που κατέστρεψε το εργοστάσιο. Να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, που κατέστρεψαν μια μεγάλη βιομηχανική μονάδα και έπνιξαν με τους τοξικούς καπνούς της πυρκαγιάς όλο το λεκανοπέδιο.
Διεκδικούμε την άμεση αποπληρωμή των δεδουλευμένων μας. Δεν θα επιτρέψουμε να γίνουν καπνός οι χιλιάδες των ευρώ που μας χρωστάει η εταιρία του κ. Λαζόπουλου. Απαιτούμε από το υπουργείο εργασίας να πάρει μέτρα για να εξασφαλίσει την άμεση και έγκαιρη αποπληρωμή μας.»
Είναι, άραγε, ο Δ. Λαζόπουλος η «σκοτεινή» εξαίρεση; Και ποιος είναι, άραγε, ο «φωτεινός» κανόνας; Ποια είναι, τελικά, η «υγιής επιχειρηματικότητα» στην οποία στοχεύει ο ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως, η επιχειρηματικότητα του Λάτση; Ή μήπως η επιχειρηματικότητα του Μπόμπολα και της Ελντοράντο Γκολντ;
Και ποιος συνεχίζει να στρώνει το εύφλεκτο τοπίο μέσα στο οποίο καίγονται και πνίγονται ζωές, αν όχι αυτοί που σπέρνουν αυταπάτες γύρω από τις δυνατότητες ανάπτυξης στην Ελλάδα της εξάρτησης, της μίζας και της ρεμούλας, με το λαό στο περιθώριο και μέσα από συμφωνίες με αυτούς που σφαγιάζουν λαούς, ισοπεδώνουν χώρες ή τις μετατρέπουν σε απέραντους σκουπιδότοπους για τα απόβλητα της πολιτικής τους;
