Δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιες ήταν οι προτεραιότητες της δεύτερης, από την αρχή της χρονιάς, επίσκεψης Κοτζιά στις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση είναι σαφέστατα στριμωγμένη με την αξιολόγηση σε βαθμό ασφυξίας. Την ίδια στιγμή, θέλει να εμφανιστεί σαν ισχυρός και υπεύθυνος παίκτης στη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ελληνικές κυβερνήσεις επιδιώκουν στο στρίμωγμα τους να τονίσουν τη γεωπολιτική αξία της Ελλάδας για τη Δύση, προκειμένου να διασφαλίσουν έστω κάποιες εύνοιες στο ζήτημα του χρέους και απέναντι στην πίεση της μνημονιακής μέγγενης.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, η ελληνική αστική τάξη δίνει τη χώρα κυριολεκτικά σαν ορμητήριο και σαν πεδίο βολής από γη, αέρα και θάλασσα. Ο στρατηλάτης Κοτζιάς γράφει ιστορία επικίνδυνης εκδούλευσης για τα νέα φονικά σχέδια που εξυφαίνουν ΝΑΤΟ-Ισραήλ στη νέα εποχή του Τραμπ. Ο Κοτζιάς, αυτή τη φορά με χάρτη, ανέλυσε σε μια σειρά στελέχη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και πρώτα- πρώτα στον σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας του Τράμπ McMaster, τις τριγωνικές σχέσεις με Αίγυπτο, Ισραήλ, Λίβανο αλλά και τις τετραμερείς και διασυνοριακές στα Βαλκάνια και ακόμη και τις μελλούμενες με Γεωργία-Αρμενία. Τριγωνικές και τετραμερείς σχέσεις που η ελληνική αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της στήνουν τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια που επιτρέπουν οι νατοϊκοί σχεδιασμοί και το πλαίσιο ΗΠΑ-Δύσης. Έχει βλέψεις και διεκδικεί ρόλο σ’ αυτό το πλαίσιο σαν μια αστική τάξη που τα δίνει όλα γιατί ανήκει στη Δύση και επιμένει να παραμείνει στη Δύση, μ’ ότι και αν αυτό σημαίνει για τον λαό.
Εκτός από βάσεις, υποδοχές αεροπλανοφόρων και του νατοϊκού στόλου στο Αιγαίο, η ελληνική αστική τάξη αποδεικνύεται ο καλύτερος νατοϊκός μαθητής σε πολεμικές δαπάνες, συζητάει τουλάχιστον αναβάθμιση των F16 και αγορά διάφορων σιδερικών, παρά τη δεινή οικονομική κατάσταση με τα μνημόνια. Ελληνικά πολεμικά πλοία πλέουν και συμμετέχουν συνεχώς σε επιχειρήσεις από το Κέρας της Αφρικής στη Σομαλία, όλη τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μαύρη θάλασσα. Θα λέγε κανείς πως η ελληνική αστική τάξη διεκδικεί αντάξια και στρατιωτικά τον ρόλο της ισχυρής θαλάσσιας δύναμης, με βάση τα νέα κριτήρια που θέτει ο Τραμπ για τους εξοπλισμούς προκειμένου να στριμώξει κυρίως τη Γερμανία.
«Αυτό που νομίζω έγινε κατανοητό από την αμερικάνικη πλευρά είναι η ιδιαίτερη γεωστρατηγική ανάλυση που κάνουμε για την περιοχή μας και συμφωνήσαμε στη μεγάλη ανάγκη να υπάρχει σταθερότητα και ασφάλεια σ’ αυτήν. Ο ιδιαίτερος ρόλος της χώρας μας είναι ρόλος ευθύνης» δηλώνει ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών μετά τη συνάντηση με τον McMaster, που αντί για 40 λεπτά κράτησε 1,5 ώρα. Η προηγούμενη επίσκεψη τον Γενάρη έγινε στον πύργο Τραμπ με τον τότε σύμβουλο Φλιν, που τελικά αποπέμφθηκε και ήταν «μυστική», όμως τελικά αποκαλύφθηκε από σχετικό δημοσίευμα με σχετική φωτογραφία της Καθημερινής. Η αστάθεια και η σύγκρουση στο εσωτερικό των ΗΠΑ, όπως σωστά σχολιάζεται, φρενάρει για την ώρα σοβαρές κινήσεις τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ρωσίας. Βεβαίως, οι εξελίξεις τρέχουν π.χ. στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, την Τουρκία κλπ. Μεγάλοι παίκτες και περιφερειακές δυνάμεις ετοιμάζουν τη στάση και τις κινήσεις τους στο νέο τοπίο αναδιάταξης των διεθνών σχέσεων που φέρνει η έλευση Τραμπ, στο οποίο, όπως και να μορφοποιηθεί, ΗΠΑ-Ρωσία δεν θα πάψουν να ‘ναι στρατηγικοί αντίπαλοι. Όμως ποιο θα είναι το επίπεδο συνεργασίας ή σύγκρουσης ΗΠΑ-Ρωσίας στην ευρύτερη περιοχή γύρω από τη χώρα μας και ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή παραμένει ερωτηματικό. Ποια ακριβώς θα ‘ναι η σχέση ΗΠΑ με την Τουρκία του Ερντογάν; Ποια με το Ιράν, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία; Κάποια πράγματα (π.χ. Ιράν) έχουν εκδηλωθεί, κάποια άλλα όχι.
Η αγωνία της ελληνικής αστικής τάξης, που έχει βλέψεις για θέσπιση και εκμετάλλευση ΑΟΖ και ενεργειακούς και διαμετακομιστικούς ρόλους αλλά και τον βραχνά του χρέους, κορυφώνεται αυτό τον καιρό. Αντίστοιχα κορυφώνονται και τα μεγάλα ρίσκα που παίρνει φορτώνοντας με τεράστιους κινδύνους τη χώρα και τις εργαζόμενες λαϊκές μάζες, που επιτήδεια η κυβέρνηση κρατά στο περιθώριο για να τους βάζει συνεχώς να πληρώνουν το κάθε λογής μάρμαρο, μήπως και ξαναβρεί τη χαμένη της υπόσταση στην περιοχή η ντόπια αστική τάξη.
Ερωτώμενοι για τις προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ στην περιοχή, ο ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς εκδηλώνει ξετσίπωτα τον τυχοδιωκτισμό της αστικής τάξης που εκπροσωπεί, η οποία είναι έτοιμη και άλλωστε το κάνει από καιρό, να προσφέρει ξανά κάθε εκδούλευση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και να εμπλέξει τη χώρα και το λαό της με τον πιο επικίνδυνο τρόπο. Λέει επί λέξη: «αναζητεί (η κυβέρνηση των ΗΠΑ) τους τρόπους με τους οποίους θα αναβαθμιστεί ο ρόλος και η σημασία της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής σε συνεργασία, απ’ ότι καταλαβαίνω, με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στο παρελθόν, πιο εντατικά και ισότιμα, με κράτη με τα οποία έχουν ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις». Η αύξηση 10% των πολεμικών δαπανών από τον «οικονόμο» Τραμπ και η ενίσχυση με 40 δις εξοπλισμούς πριν φύγει ο Ομπάμα του Ισραήλ, που ήδη ανέλαβε δράση στη Συρία, είναι ήδη κάποια σημάδια της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στα οποία αναφέρεται ο Κοτζιάς.
Όμως, στο αρχικό ερώτημα για τις προτεραιότητες της ελληνικής κυβέρνησης κατά την επίσκεψη Κοτζιά στις ΗΠΑ, τα ερωτηματικά παραμένουν, αν υποθέσουμε ότι υπήρχε κάτι πολύ περισσότερο από ελπίδες και «βλέποντας και κάνοντας». Έτσι κι αλλιώς, η υποψία ότι ο Τραμπ θα δει με θετικό μάτι τον Ερντογάν παγώνει την ελληνική αστική τάξη, όταν οι αψιμαχίες και οι λεονταρισμοί στο Αιγαίο φτάνουν σε ανοικτούς ψίθυρους για θερμά επεισόδια. Παρόλα αυτά, η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης συνεχίζεται αγέρωχη και ο Καμένος τον χαβά του… Σίγουρα είναι εντελώς άλλοι και αντίθετοι οι λογαριασμοί που οφείλει να κάνει ο λαός απέναντι σε υπαρκτούς πολεμικούς κινδύνους και με δοσμένη την επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας. Άλλοι οι λογαριασμοί που τυχοδιωκτικά κάνει η αστική τάξη, που στο κάτω-κάτω μ’ αυτούς επιτυγχάνει και την αναγκαία καθυπόταξη του λαού για να τον ξεζουμίζει χωρίς τέλος… Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο και σημαντικό συμπέρασμα απ’ όλα αυτά.
Όσο για το ταξίδι του Κοτζιά και το συμπέρασμά του ότι η στήριξη Ομπάμα για το χρέος «θα συνεχίσει και ίσως να είναι πιο μεγάλη», ένα έχουμε να πούμε. Αν δεν δοθεί «πολιτική λύση», δηλαδή ξανά αναβολή στο ζήτημα, πιθανά στην εαρινή σύνοδο του Δ.Ν.Τ. στην Ουάσιγκτον, όπου η κυβέρνηση Τραμπ θα έχει ορίσει εκπρόσωπό της στο ταμείο και μετά τα δημοψηφίσματα στην Τουρκία, να έχουμε αποσαφήνιση της στάσης των ΗΠΑ και ανάλογες εξελίξεις για το αν μένει ή φεύγει το Δ.Ν.Τ. από το ελληνικό πρόγραμμα για το χρέος κλπ. Όμως το σίγουρο είναι πως σε κάθε περίπτωση τα άγρια αντιλαϊκά πακέτα είναι δεδομένα και δε θα ‘ναι τα τελευταία. Σ’ αυτό υπάρχει ξεκάθαρη ταξική σύμπνοια των κάθε λογής «θεσμών» και στις δυο όχθες του Ατλαντικού, που εκπροσωπούν ωμά τους ιμπεριαλιστές φονιάδες και ληστές των λαών όλου του κόσμου και του λαού μας. Κάτι τέτοιο δεν αλλάζει ούτε άλλωστε είναι αυτός ο στόχος των επισκέψεων Κοτζιά-Καμένου κλπ στις ΗΠΑ. Η επίσκεψη Κοτζιά στις ΗΠΑ κρίνεται όσο κρίνεται επιτυχημένη για λόγους που ξέρουν τα επιτελεία της αστικής τάξης. Σε κάθε περίπτωση, η ατζέντα ήταν πλούσια σε συναντήσεις. Εκτός του McMaster υπήρξε η πρώτη συνάντηση με τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Rex Tilerson και με μια σειρά ρεπουμπλικάνους και δημοκρατικούς γερουσιαστές, think tank κλπ.
Τα στελέχη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού περιεργάστηκαν αρκετά τον Έλληνα ΥΠΕΞ. Από κοντά και τα ελληνικής καταγωγής στελέχη της διοίκησης Τραμπ, που θέλουν να πουλήσουν στο πλαίσιο της καριέρας τους και αυτή τους την ιδιότητα. Όταν κυκλοφορεί η Π.Σ., ο Τραμπ, στην εκδήλωση της επετείου της ελληνικής ανεξαρτησίας στις 24 Μάρτη, ήδη θα έχει πει κάποια πράγματα που αφορούν την πολιτική των ΗΠΑ σε σχέση με την Ελλάδα και κάποια άλλα θα εκδηλωθούν με τον καιρό.
Σ’ ότι αφορά τον λαό μας και τη ζωτική ανάγκη του να υπερασπιστεί την ειρήνη, τη ζωή και το δίκιο του, αυτό θα το καταφέρει οικοδομώντας το μέτωπο πάλης των λαών της περιοχής ενάντια στην εκμετάλλευση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Θα το καταφέρει παλεύοντας πρώτα-πρώτα για να μπορέσει ν’ αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται στα δικαιώματά του στη δουλειά, στο μεροκάματο και τη ζωή. Όλα αυτά θα μπορέσει να τα παλέψει αποτελεσματικά, αν οι αντιστάσεις του ενισχυθούν με την κατανόηση της πραγματικότητας που λέει πως με την αστική τάξη και το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης τίποτα δεν τον ενώνει αλλά πρέπει να διαμορφώσει όρους αναμέτρησης απέναντί τους. Πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί ιμπεριαλιστές. Πως ο εθνικισμός, ο πασιφισμός και οι αυταπάτες τον αφοπλίζουν ενώ ο ανειρήνευτος αγώνας με το σύστημα μπορεί να του ανοίξει προοπτικές!
Ν.Κ.
