Από τη μία, η τρομοϋστερία που πηγάζει από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με αφορμή την επιστολή-βόμβα στον πρώην φυτευτό τεχνοκράτη πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, από την άλλη ο Ρουβικώνας, που κάνει δημόσιες εμφανίσεις στο κέντρο της Αθήνας, κι ο λαός στην άκρη να μην μπορεί να διαχειριστεί την επίθεση και τα νέα μέτρα.
Σίγουρα το σύστημα ανέχεται, επιδιώκει και προσπαθεί με κάθε του κίνηση να βρίσκεται ο λαός καθηλωμένος, να μην παλεύει, να μη διεκδικεί. Άλλωστε, έχουμε επισημάνει πολλές φορές ότι και αυτό είναι ένα βασικό κριτήριο εναλλαγής των κυβερνήσεων ειδικά τα τελευταία χρόνια. Είναι και το βασικό ατού που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις υπόλοιπες πολιτικές αστικές δυνάμεις, το να μπορεί δηλαδή να περνάει μνημόνια και βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα και να μην υπάρχουν εκτεταμένες κοινωνικές αναταραχές. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό, ειδικά όταν η επίθεση συσσωρεύει οργή και αγανάκτηση από την πλευρά του λαϊκού παράγοντα και υπάρχουν αριστερές προοδευτικές δυνάμεις οι οποίες προσπαθούν να «σπρώξουν» τον λαό στα μονοπάτια της αντίστασης. Έτσι, λοιπόν, το καπιταλιστικό- ιμπεριαλιστικό σύστημα πάντα προσπαθεί με διάφορες αφορμές να κρατήσει τον λαό «στον γύψο», βλέπε τρομοκρατικά χτυπήματα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και την Τουρκία και τα μέτρα έκτακτης ανάγκης που ακολουθούν. Από τη μία, αφήνουν τον λαό σε κατάσταση σοκ και φόβου και από την άλλη εντείνουν την κρατική καταστολή και αστυνόμευση της δημόσιας ζωής, δίνουν άλλοθι στην φασιστικοποίηση και σπέρνουν το μίσος και τον σοβινισμό στους κόλπους του λαού. Στην Ελλάδα, η κοινωνική κατάσταση, η ιστορία του εργατικού λαϊκού κινήματος αλλά και το μέγεθος της αριστεράς προϋποθέτουν άλλες διαδικασίες.
Πρέπει καταρχήν να κατανοήσει ο καθένας ότι το σύστημα και οι διάφορες κυβερνήσεις πάντα προσπαθούσαν να έχουν πάτημα ή ακόμα και να επηρεάζουν τους πιο ευάλωτους πολιτικούς χώρους. Το είχε καταφέρει το ΠΑΣΟΚ με τον Λαλιώτη και την αναρχία/ αυτονομία τη δεκαετία του ’90, το προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 έως και σήμερα, με βάση τις αυταπάτες της α/α για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, τη χαλάρωση της αστυνόμευσης, τη γενική χαλάρωση απέναντι στις καταλήψεις και τους διωκόμενους του χώρου κλπ. Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να μη δημιουργεί μεγάλες αναταραχές αλλά να κάνει και το χρέος του σαν αστική κυβέρνηση, ακολουθεί τη λογική του καρότου και του μαστιγίου. Έτσι, λοιπόν, μπορεί η καταστολή τον τελευταίο καιρό σε πορείες και διαδηλώσεις να μην είναι τόσο εμφανής και προκλητική όπως παλιότερα, αλλά συνεχίζει να υπάρχει και να διογκώνεται με τα νέα σώματα αστυνομίας που εξαγγέλθηκαν, τα μέτρα απέναντι στα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα κλπ. Επιπλέον, υπάρχει μια κάποια ανοχή (το λιγότερο) η οποία είναι εμφανής απέναντι σε συγκεκριμένους χώρους και ομάδες. Στάση η οποία τραβάει και τα πυρά της αντιπολίτευσης (Ποτάμι-ΝΔ). Έτσι έχουμε τα καθιερωμένα «πεσίματα» τα σαββατοκύριακα στις κλούβες γύρω από τα Εξάρχεια, τις ακτιβίστικες παρεμβάσεις του Ρουβικώνα μέχρι και τη δημόσια εκδήλωσή του σε κατειλημμένη καφετέρια-στέκι στο κέντρο της Αθήνας.
Σε αυτό το κλίμα, το χτύπημα στον Παπαδήμο χρησιμοποιείται για την περεταίρω άνδρωση του κρατικού μηχανισμού, την παραπέρα επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα, τη θωράκιση του συστήματος απέναντι στον εχθρό λαό και την αύξηση της καταστολής όταν και οπότε είναι επικίνδυνο το λαϊκό κίνημα. Δημιουργεί ένα συνολικό κλίμα το οποίο στέλνει μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση για τα όρια ανοχής του συστήματος αυτού. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι έσπευσε όλο το ευρωπαιόφιλο πολιτικό σκηνικό (Σημίτης και Σια) να δηλώσει τη στήριξή του στον πρώην πρωθυπουργό, ιδιαίτερα την περίοδο που βγαίνουν καινούργια σκάνδαλα στη φόρα για στελέχη φανερά ταγμένα με τη λεγόμενη ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας (βλέπε ποινική δίωξη Παπαντωνίου για ξέπλυμα μαύρου χρήματος) και ενώ φαίνεται τον τελευταίο καιρό μια μεγαλύτερη στροφή του πολιτικού σκηνικού προς την πλευρά των ΗΠΑ.
Από την άλλη, είναι επικίνδυνο σαν αντίληψη και καθηλώνει ακόμα περισσότερο τον λαό το γεγονός ότι όλες αυτές οι ομάδες, από τις πιο σκληρές μέχρι τις πιο μαλακές, έχουν βαλθεί να το παίξουν «Ρομπέν των δασών» του λαού ή ακόμα και «ήρωες με τα κολάν», οι οποίοι είναι εδώ για να του λύσουν τα πάσης φύσης προβλήματα. Πάντα βέβαια για αυτόν, χωρίς αυτόν. Έτσι, λοιπόν, έχουμε τον Ρουβικώνα, που κάνει τη δουλειά της αστυνομίας (η οποία μάλλον για αυτούς δεν είναι επαρκής) και περιπολεί το πεδίον του Άρεως για να βρει παιδεραστές, και την Πόλα Ρούπα, που δηλώνει με επιστολή από την φυλακή ότι λίγο πολύ αν ήταν έξω και συνεχίζονταν τα χτυπήματα και η δράση της, θα ανατρέπονταν τα μνημόνια. Η τελευταία μάλιστα φτάνει στο σημείο να κάνει μια ενδελεχή οικονομική ανάλυση για να στηρίξει τα χτυπήματα σε τράπεζες και καίρια στελέχη του οικονομικού απαράτ , με τα οποία, απ’ ότι πιστεύει, το πολιτικό σύστημα σχεδόν θα πάθαινε πατατράκ και θα υποχωρούσε από την πολιτική του γραμμή. Τυχοδιωκτισμοί, θα λέγαμε εμείς, και πολιτική αντίληψη που με μόνιμο και σταθερό τρόπο δεν υπολογίζει σε κανένα επίπεδο τον λαό, την κίνησή του και τους αγώνες του. Αντίθετα, τον υποσκάπτει, του δημιουργεί στρεβλή αντίληψη για το κίνημα, τον σπρώχνει στην ανάθεση και του δημιουργεί αυταπάτες για τη φύση του συστήματος.
