Πλούσια σε «καινοτόμες ιδέες» η εποχή των μνημονίων και της καπιταλιστικής επίθεσης: Όπως μας πληροφόρησαν «Τα Νέα» (που σταθερά παίζουν το ρόλο του ψαρέματος κοινωνικών αντιδράσεων πάνω σε διάφορους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς), «ο υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος μελετά να ζητήσει εθελούσια συνεισφορά από εκπαιδευτικούς, οι οποίοι δεν εργάζονται ήδη ως αναπληρωτές και ωρομίσθιοι, με αντάλλαγμα μια μοριοδότηση που θα τους βοηθήσει να ανέβουν θέσεις στους πίνακες κατάταξης όταν γίνουν προσλήψεις»!
Τα σχέδια του υπουργείου προκάλεσαν, όπως είναι φανερό, πραγματική αγανάκτηση στους εκπαιδευτικούς και σωρεία σατιρικών σχολίων στα σχολεία αλλά και στο διαδίκτυο. Δυστυχώς, όμως, πέρα από τη θυμηδία, οι σχεδιασμοί του υπουργείου αποτελούν μια ωμή και κυνική παραδοχή για την ποιότητα, για την έκταση καθώς και τις πραγματικές στοχεύσεις της επίθεσης που διεξάγεται.
Εκτιμάμε ότι η πραγματική επιδίωξη της κυβέρνησης ξεπερνάει την κάλυψη των κενών και της πολιτικής της αδιοριστίας. Στην πραγματικότητα, εδράζεται στο στρατηγικό στόχο της πλήρους διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, της νομιμοποίησης της απλήρωτης εργασίας στην πλήρη συντριβή, δηλαδή, των υλικών όρων εργασιακής (και άρα πολιτικής και συνδικαλιστικής) συγκρότησης των εργαζομένων. Η κάλυψη των κενών χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση και το σύστημα ως εργαλείο εξυπηρέτησης της παραπάνω στρατηγικής στόχευσης, με τον ίδιο τρόπο που η κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την κατάργηση της ασφάλισης – περίθαλψης, ή το χρέος χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την επέλαση στα μεροκάματα, τους μισθούς και τις συντάξεις.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η καταβύθιση των μισθών (οι νεοδιόριστοι παίρνουν 570 € ενώ το νέο μισθολόγιο που έρχεται θα οδηγήσει σε παραπέρα μείωση όλων των μισθών) αλλά και ο πλήρης κατακερματισμός των εργασιακών σχέσεων με διάφορες ταχύτητες αναπληρωτών έχει ήδη ανοίξει το δρόμο στην τζάμπα εργασία. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η ύπαρξη των λεγόμενων «ωφελούμενων» εργαζομένων, δηλαδή εργαζόμενων που δε θεωρούνται εργαζόμενοι και «αποζημιώνονται» με 490 €.
Θα επισημάνουμε ακόμα δύο πράγματα:
Το πρώτο είναι ότι ο «εθελοντισμός» με όλα τα «συνοδευτικά» (ΜΚΟ επιδοτούμενες από το κράτος και την ΕΕ – «κοινωνία των πολιτών») αποτέλεσε συγκεκριμένη πολυδιαφημισμένη και πολυπροβαλλόμενη επιλογή του συστήματος για να αποσυγκροτήσει τους εργαζομένους, αλλά και για να προετοιμάσει το έδαφος για την απόσυρση του κράτους από την υποχρέωση να παρέχει μια σειρά υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα (παιδεία – υγεία – δημοτικές υπηρεσίες). Οι χιλιάδες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» (αποτελεί προκλητική ειρωνεία το να ονομάζονται έτσι κρατικοδίαιτες και παρασιτικές δομές που το μόνο έργο τους είναι το θεάρεστο που περγράφηκε ακριβώς παραπάνω) ξεφύτρωναν σα μανιτάρια και επιδοτούνταν γενναία (τόσο… μη κυβερνητικές είναι) παίζοντας σε μεγάλο βαθμό με τις «ιδέες» του εθελοντισμού.
Το δεύτερο είναι ότι στο εσωτερικό τόσο του συνδικαλιστικού κινήματος όσο και του κινήματος γειτονιάς, η αντικατάσταση του κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης από δημιουργία πρωτοβουλιών κοινωνικού εθελοντισμού (δωρεάν μαθήματα, κοινωνικά ιατρεία κλπ ) συνέβαλε και αυτή στην αποπολιτικοποίηση του ζητήματος και δημιούργησε έδαφος για τις νέες φαεινές του υπουργείου. Και το λέμε αυτό, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι αυτές οι πρωτοβουλίες σε μεγάλο βαθμό βασίστηκαν στην ειλικρινή αγωνία κάποιων ανθρώπων να προσφέρουν κοινωνικά. Δε θεωρούμε προφανώς ότι τέτοιες «παράπλευρες» δραστηριότητες πρέπει να αποκλείονται. Αλλά ότι αν υπάρχει η κατεύθυνση (από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ ενσυνείδητη) αντικατάστασης του κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης από τέτοιες δραστηριότητες, τότε αυτές δεν αποκτούν κανένα πολιτικό χρωματισμό και δε συνεισφέρουν ούτε στο ελάχιστο στο καθήκον πολιτικής και ιδεολογικής συγκρότησης των εργαζομένων. Δεν μπορεί ένα σωματείο να μην είναι σε θέση να κάνει συνέλευση, να μην μπορεί να υπερασπίσει απολυμένους συναδέλφους αλλά να οργανώνει δωρεάν μαθήματα. Αν αυτό συμβαίνει, τότε απλώς, επισημοποιείται και ανατροφοδοτείται η ήττα.
Η άρνηση κάθε ιδέας απλήρωτης εργασίας πάει παρέα με την ανάγκη οικοδόμησης κινήματος διεκδίκησης μόνιμης, σταθερής και με πλήρη δικαιώματα δουλειάς για όλους, αυξήσεων στους μισθούς και ανατροπής των απολύσεων. Η κίνηση μαζών για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων είναι αυτή που χρωματίζει, που συγκροτεί, που είναι απαραίτητη. Είναι η μόνη που μπορεί να βάλει φραγμό στη βαρβαρότητα.
