Με αρκετή αυτοπεποίθηση μετά τη συμμετοχή του στην εκδήλωση του Ιδρύματος Αμπροσέτι στο Κόμο εμφανίστηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Αλ. Τσίπρας στη ΔΕΘ, στην ομιλία του και στη συνέντευξη Τύπου.
Οι εξαγγελίες κινήθηκαν πάνω στο γνωστό πλαίσιο των θέσεων που έχει διαμορφώσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και στηρίζεται σε δύο βασικούς άξονες. Στη διαπραγμάτευση για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους μέσω διεθνούς διάσκεψης και στην ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Πάνω σε αυτούς τους βασικούς άξονες «ακούμπησαν» όλα τα μέτρα της «κυβερνώσας Αριστεράς», τόσο για το εισόδημα όσο και για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως λένε «πολιτικώς ορθά» στην Κουμουνδούρου τη φτώχεια και την εξαθλίωση του λαού.
Ο Αλ. Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν τον «προγραμματισμό» τους έχοντας κάνει αποδεκτό το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναφέρονται άξονες, μέτρα, πυλώνες κ.λπ. Εντός ΕΕ, εντός ΝΑΤΟ και φυσικά εντός… καπιταλισμού. Κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να περάσουν το μήνυμα, κυρίως προς τον λαό, ότι αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να εμποδίσει το πρόγραμμα σωτηρίας από την καταστροφή και το ξεπέρασμα της κρίσης.
Και πολύ περισσότερο, ότι παράγοντες διεθνείς και εσωτερικοί που παίζουν σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις θα «κατανοήσουν» τον ρεαλισμό που εκπέμπει μια τέτοια κατεύθυνση. Το είπε και ο Αλ. Τσίπρας, «κανείς δεν με διακόπτει, στις διεθνείς μου συναντήσεις, για να μου πει ότι αυτά που λέω δεν γίνονται».
Δεν αποτελεί αυταπάτη η προσέγγιση αυτή. Αλλά συνειδητή συσκότιση των όρων και των συντελεστών της ολομέτωπης επίθεσης στις κατακτήσεις και στα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού στη χώρα μας αλλά και σε όλα τα σημεία του πλανήτη, με αφορμή το ξέσπασμα της κρίσης του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος. Οι ίδιοι διεθνείς και εσωτερικοί παράγοντες και κέντρα που είναι υπεύθυνα για τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τους πολέμους και τις επεμβάσεις μπορούν να αποτελέσουν και τους φορείς των λύσεων μπροστά στα σημερινά αδιέξοδα. Και μάλιστα σε περίοδο που κλιμακώνεται ο ανταγωνισμός και η επιθετικότητά τους, με θύματα χώρες και λαούς που ματώνουν κάτω από τις επεμβάσεις τους. Σε περίοδο που το ΝΑΤΟ ενισχύεται και «αναβαθμίζεται» για παίξει αποτελεσματικά τον ρόλο του διεθνούς χωροφύλακα και της ένοπλης επέμβασης. Σε περίοδο που τα μέτρα λιτότητας και περικοπών για τους εργαζόμενους και τους λαούς αποτελούν τη μόνιμη βάρβαρη πολιτική που γνωρίζει το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Απέναντι σε αυτή την κυρίαρχη κατεύθυνση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τι «αντιτάσσει»; Το «μέτωπο της λογικής και της κατανόησης» από τις «σώφρονες δυνάμεις» του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα, μόνο όμως στο οικονομικό πεδίο. Ζητήματα χρέους, λιτότητας, εσωτερικής υποτίμησης, πολιτικής ελλειμμάτων κ.λπ. Από το σχέδιο αυτό απουσιάζει κάθε αναφορά στη γεωστρατηγική σύγκρουση που με ένταση διεξάγεται και διαμορφώνει δεδομένα και στον οικονομικό τομέα και ανταγωνισμό ακόμα και στο «μικρό» πεδίο της χώρας μας. Η αντίθεση μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ, ιδιαίτερα της Γερμανίας, περί της «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους και των αντίστοιχων μέτρων που απαιτούνται, υποχώρησε σημαντικά μπροστά στην αναγκαία σύμπλευση και συνεργασία του «δυτικού κόσμου» στην επέμβαση στην Ουκρανία και στο στρίμωγμα της Ρωσίας. Η υποβάθμιση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων και των επιπτώσεών του στον λαό και τη χώρα γίνεται πολύ συνειδητά από τη μεριά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, για να αποφύγει τις απαντήσεις στα σκληρά ερωτήματα που προκύπτουν από την πραγματικότητα. Εξάλλου η αποδοχή του «ανήκουμε στη Δύση» μάς δείχνει προς ποια κατεύθυνση μπορεί να δώσει απαντήσεις, αλλά κυρίως δεσμεύσεις.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά ότι μπορεί να αξιοποιήσει τις όποιες αντιθέσεις παρουσιάζονται στο εσωτερικό της ΕΕ, κυρίως απέναντι στην πολιτική Μέρκελ, για να προωθήσει χωρίς απαγορευτικά τη δική του κατεύθυνση στη χώρα, που θα επιφέρει και σημαντικές αλλαγές και στην Ευρώπη.
Η «σιγουριά» του Αλ. Τσίπρα ότι δεν θα εισπράξει «όχι» και δεν θα αναγκαστεί σε αναπροσανατολισμό, μοιάζει πολύ με τη «σιγουριά» του Σαμαρά ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα δείξουν κατανόηση και θα βοηθήσουν. Αντανακλούν και οι δύο τον προβληματισμό που διατρέχει όλες τις δυνάμεις του ντόπιου συστήματος για το ότι πρέπει να επωμιστούν όλες τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών σε περίοδο όξυνσης των ανταγωνισμών και της αντιπαράθεσης. Τα «ζόρια» του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ για το τι πρέπει να «αναλάβει» μαζί με την κυβερνητική διαχείριση είναι προφανώς μεγαλύτερα από αυτά του Σαμαρά, που δείχνει πρόθυμος σε όλα τα πεδία, τόσο της επίθεσης απέναντι στον λαό όσο κυρίως στο να συνταχθεί απόλυτα με τις ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις ενάντια σε χώρες και λαούς.
Η αποδοχή από τη μεριά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ του μονόδρομου της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής (παραγωγικής) ανασυγκρότησης παρουσιάζεται τόσο προς τον λαό όσο και προς το ντόπιο κεφάλαιο σαν το κοινό πλαίσιο πάνω στο οποίο πρέπει να υπάρξει μία νέα «κοινωνική συναίνεση».
Είναι προφανές ότι για όλες τις μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου μία τέτοια «κοινωνική συναίνεση» θα αποτελέσει πεδίο αύξησης της κερδοφορίας τους αλλά και συνολικά του ρόλου και της θέσης τους που έχουν υποστεί πλήγματα.
Τι αποτελεί όμως για τον εργαζόμενο λαό το πλαίσιο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ;
Η αποδοχή του ιμπεριαλιστικού πλαισίου των δεσμών της εξάρτησης στο οικονομικό και στρατιωτικό πεδίο, που σημαίνει άμεση παρέμβαση και στο πολιτικό, σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός, τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις που έχουν απομείνει, παραμένουν στόχοι του μονοπωλιακού κεφαλαίου και θα ενταθούν οι κίνδυνοι για τον λαό μας και τους λαούς της περιοχής από την κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
Η συστηματική καλλιέργεια των «χαμηλών προσδοκιών» για το μεροκάματο, τη σύνταξη, το επίδομα ανεργίας, την ασφάλιση, την υγεία, την εκπαίδευση, το δικαίωμα στην μόνιμη και σταθερή δουλειά, επιδιώκει να διαμορφώσει ένα πλαίσιο αποδοχής των «δεδομένων» και να κόψει τον δρόμο σε διεκδικήσεις. Ο ευρωπαϊκός «σιδηρούς κανόνας» των ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών, τον οποίο δεσμεύεται να τηρήσει ο Αλ. Τσίπρας, δεν δίνει περιθώρια για «παροχές», αλλά για συνέχιση της περιοριστικής πολιτικής.
Αποδοχή του εξωραϊσμού, όσο και όπως μπορεί να επιτευχθεί, των πιο οξυμένων πλευρών της σημερινής κατάστασης που επικρατεί στα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Και όσον αφορά την επαναφορά των 751 ευρώ ως βασικού μισθού, δεν έχει εξηγήσει κανένας από τον ΣΥΡΙΖΑ πώς θα γίνει. Με νέα πράξη νομοθετικού περιεχομένου, όπως αυτή που επέβαλε τα 586 ευρώ, ή με υπογραφή νέας εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας;
Είναι γεγονός ότι σε μεγάλες μερίδες αριστερού και δημοκρατικού κόσμου, αλλά και γενικότερα μέσα σε σημαντικά κομμάτια εργαζόμενων, η πολιτική πρόταση «σωτηρίας» από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει σημαντικά ερείσματα και υποστήριξη. Όπως όμως είναι επίσης γεγονός ότι όσο εντείνεται η κινηματική οπισθοχώρηση και ο παροπλισμός, τόσο μεγαλώνουν οι αυταπάτες και οι λογικές της ανάθεσης. Από εκεί που αντλεί τη δύναμή του ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτόχρονα αποτελεί και το όριό του, καθώς δεν μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο, κάτι που όλο και πιο πολύς κόσμος συνειδητοποιεί. Η κινηματική νηνεμία που έχει επιβάλει, για να μην τρομάξουν ντόπια και ξένα κέντρα, αποτελεί μέγιστη υπηρεσία στο σύστημα και στην κυβέρνηση Σαμαρά στον νέο κύκλο επίθεσης που ετοιμάζουν στο Ασφαλιστικό, στις ομαδικές απολύσεις, στις απεργίες, στα δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα, στο δικαίωμα στη δουλειά, στους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση.
Απέναντι στον «ρεαλισμό» και στις «ευκολίες» που προσφέρει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιταχθεί ο ρεαλισμός του κινήματος, της πάλης και της διεκδίκησης: όσο δύσκολη και «κόντρα στο ρεύμα» των καιρών και αν δείχνει, παραμένει η μοναδική κατεύθυνση που μπορεί να υπηρετήσει τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.
