Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 888)
Μόλις μίλησε η Μπεκατώρου και κατήγγειλε δημόσια τον βιαστή της, άνοιξαν τα στόματα. Οι αποκαλύψεις σταμάτησαν απότομα στον χώρο του αθλητισμού, αλλά συνεχίζονται στον χώρο της τέχνης, κυρίως του θεάτρου. Σαν βροχή πέφτουν οι καταγγελίες. Γυναίκες και άντρες κατηγορούν δημόσια διάσημους καλλιτέχνες για σεξουαλική παρενόχληση ή βιασμό. Το #MeToo θεωρεί πως ο κόπρος του συστήματος, που εισχωρεί σε όλους τους θεσμού του, θα καθαρίσει από το τσουνάμι των αποκαλύψεων.
Αν είσαι εργοδότης…
Οι αποκαλύψεις στον χώρο του θεάτρου δεν μας ρίχνουν απ’ τα σύννεφα, δεν μας λένε κάτι που δεν ξέρουμε. Πληροφορηθήκαμε μόνο ποια είναι τα ονόματα που «παίζουν» αυτή τη σεζόν. Είναι γνωστό πως όποιος νέος μαγευτεί από τη λάμψη της αστικής τέχνης και θέλει να μπει στα σαλόνια της, πρέπει να περάσει πρώτα από τις κρεβατοκάμαρές της. Όποιος πρωτόβγαλτος καλλιτέχνης θέλει να βρει δουλειά, πρέπει να ικανοποιήσει τα βίτσια των εργοδοτών του, να δεχτεί να δουλεύει τζάμπα και ανασφάλιστος προκειμένου να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα. Οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί αποδεικνύουν πόσο σκληροί και διεφθαρμένοι εργοδότες είναι. Μπορούν να εκβιάζουν, να βιάζουν και να παρενοχλούν όχι γιατί είναι άντρες, αλλά γιατί έχουν τη δυνατότητα να προσλάβουν ή να απολύσουν, είναι αφεντικά κι εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους και των δύο φύλων.
Ξεκαθάρισμα λογαριασμών
Τα κανάλια που τοποθετούν τις κάμερές τους στις κλειδαρότρυπες και προβάλλουν θέαμα, κρύβουν τα δικά τους αίσχη, δεκάρα δεν δίνουν για την αλήθεια. Την ώρα που τα θύματα εξομολογούνται τις τραυματικές εμπειρίες τους, κάποιοι δράττονται της ευκαιρίας να ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς. Παραιτούνται κάποιοι από θέσεις κλειδιά. Άλλοι «ταλαντούχοι» θα αντικαταστήσουν αυτούς που παραιτήθηκαν. Τα πόστα αλλάζουν χέρια. Τα παιχνίδια εξουσίας ξετυλίγονται χωρίς ντροπή, εκμεταλλεύονται κάθε συγκυρία, παίζουν με τον πόνο των ανθρώπων.
Συγκάλυψη
Στη δημοσιότητα δίνονται καθημερινά φωτογραφίες καλλιτεχνών που καταγγέλλονται για σεξουαλική παρενόχληση με πολιτικούς, με διακεκριμένους πανεπιστημιακούς ή με άκαμπτους δικαστές. Απεικονίζουν τους στενούς δεσμούς των αστικών θεσμών. Όλοι γνωρίζονται και γνωρίζουν. Συχνά συγκρούονται μεταξύ τους, αλλά όλοι μαζί κρύβουν και δικαιολογούν τα εγκλήματά τους στον λαό. Τη μαυρίλα πίσω από τα φώτα της τέχνης τους, τη βαρβαρότητα του πολιτισμού τους, το άξεστο του Savoir Vivre και το ζωώδες των εκλεκτών της αστικής τάξης, συνολικά την αθλιότητα του συστήματος εκμετάλλευσης, αυτά προσπαθούν να συγκαλύψουν.
Μέσα στον χαμό, ο «ευαίσθητος» υφυπουργός Πολιτισμού δεν έχει βρει ακόμα ούτε μια λέξη να πει. Αφήνει την υπόθεση να εξελιχθεί και δεν διακινδυνεύει συγκρούσεις με γνωστές φυσιογνωμίες, γνωρίζοντας πως κάποια στιγμή θα έλθει μια ισορροπία πάνω στα ίδια θύματα. Ξέρει πως το σύστημα δεν αυτοκαταστρέφεται, μονάχα καταστρέφει.
#MeToo
Οι καταγγελίες στον χώρο της αστικής τέχνης έχουν δώσει αέρα στο «κίνημα» #MeToo και στις φεμινιστικές οργανώσεις, που θεωρούν πως το βασικό πρόβλημα των γυναικών στις μέρες μας είναι οι βιασμοί και οι γυναικοκτονίες. Πιστεύουν πως η βία κατά των γυναικών και οι ανισότητες γεννιούνται από την κυριαρχία του αντρικού φύλου και πως ο άντρας είναι διαποτισμένος με την κουλτούρα του βιασμού.
Καλούν να ανοίξουν τα στόματα, να κατονομαστούν οι βιαστές, να ληφθούν μέτρα και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Σε αυτή την προτροπή, κανείς δεν διαφωνεί. Όποιος διαπράττει έγκλημα πρέπει να αποκαλύπτεται και να τιμωρείται. Η τιμωρία αποδίδει τη δικαιοσύνη που έχει ανάγκη το θύμα και ο λαός γενικότερα. Όμως η τιμωρία δεν καταργεί το έγκλημα. Πρέπει να εξαλειφθεί η αιτία που το γεννά.
Μιλάνε για πατριαρχία και όχι για καπιταλισμό και για κυριαρχία του φύλου. Η ανισοτιμία της γυναίκας δεν είναι ταξικό ζήτημα! Αυτό διόλου δεν ενοχλεί, κατά πως φαίνεται, κάποιες αριστερές οργανώσεις. Το «κίνημα» #MeToo κάνει πολύ φασαρία για ένα θέμα, το περιγράφει, αλλά δίνει λάθος εξήγηση και οι «λύσεις» του κινούνται εντός συστήματος. Σε μια εποχή που το σύστημα επιτίθεται στον λαό και τους εργαζόμενους σε όλα τα επίπεδα, με πρώτο θύμα τις γυναίκες, η μονοθεματικότητά του αποπροσανατολίζει.
Η θέση της γυναίκας χειροτερεύει
Τα τελευταία χρόνια της κρίσης και των μνημονίων και ιδιαίτερα την περίοδο της πανδημίας αυξήθηκαν οι γυναικοκτονίες και οι βιασμοί. Αυξήθηκε η βία μες στα σπίτια. Αυξήθηκε, επίσης, η καπιταλιστική εκμετάλλευση των γυναικών. Η ανεργία, η τηλεργασία, η ανασφάλιστη και απλήρωτη δουλειά. Μέσα στην καραντίνα αυξήθηκαν όλες οι ανισότητες, στο σπίτι, στη δουλειά, στις σχέσεις. Το να μην ξέρεις πώς θα βγάλεις τη μέρα, αν θα επιβιώσεις, είναι βιασμός.
Η κατάσταση αυτή δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργηθούν οι πιο αντιδραστικές ιδέες. Έτσι, η ανεργία δίνει επιχειρήματα σε απόψεις που θέλουν τη γυναίκα στο σπίτι. Είναι γνωστό πως τα εγκλήματα κάθε είδους και η αύξησή τους βρίσκονται σε στενότατη σχέση με τις κοινωνικές συνθήκες. Όσο πιο δυσμενείς είναι οι συνθήκες για την πλειοψηφία, τόσο περισσότερα και σοβαρότερα είναι τα εγκλήματα. Δυσμενείς συνθήκες ζωής σημαίνει πολύ απλά, πως χάθηκε ο συσχετισμός κι ο αντίπαλος έχει το πάνω χέρι. Το πρώτο που εκμεταλλεύεται είναι η δουλειά, μετά ψυχή και σώμα. Η σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών, αλλά και των ανδρών και δυστυχώς των παιδιών από την «αφρόκρεμα» της κοινωνίας, εντείνεται.
Το σύστημα μολύνει
Η βία δεν είναι απλά μια πράξη βούλησης, δεν είναι θέμα απόφασης ή ιδεολογίας του κάθε ατόμου. Η βία καθορίζεται από την οικονομική δύναμη και τα υλικά μέσα που της δίνουν τη δυνατότητα να ασκηθεί. Πηγή και φορέας της βίας είναι το κράτος. Μόνο αυτό έχει τη δυνατότητα και τα μέσα να την ασκήσει καθολικά.
Η βία του κράτους, οι μέθοδοι και η ιδεολογία του συστήματος μολύνουν τα πάντα. Εισχωρούν σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και τις φορτώνουν με προκαταλήψεις κι ενοχές, οξύνουν τις αντιθέσεις. Παράδειγμα μιας τέτοιας μόλυνσης είναι η βία μέσα στις οικογένειες και η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών. Σε συνθήκες φτώχιας κι εξαθλίωσης, όταν χαθεί ο προσανατολισμός και δεν είναι ορατή η έξοδος, η ανάγκη για ζωή γίνεται απλή επιβίωση, η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή χάνει κάθε ομορφιά και γίνεται ζωώδης ικανοποίηση ενστίκτων. Η γυναίκα είναι απλά ένα αντικείμενο για κάθε χρήση.
Όλα επιτρέπονται! Ο κυνισμός αυτός χαρακτηρίζει την αστική τάξη. Όταν υιοθετείται από τους αδύναμους, τους σπρώχνει πολύ χαμηλά, τους αφοπλίζει.
Κόντρα στο κύμα
Όλες οι εκφράσεις καταπίεσης κι εκμετάλλευσης, όπως οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί γυναικών αλλά και αντρών και παιδιών, μέσα κι έξω απ’ την οικογένεια, έχουν ταξικό πρόσημο.
Η γυναίκα είναι το μισό του ουρανού και το μισό του πληθυσμού. Μπορεί η ανάδειξη του γυναικείου ζητήματος και της χειροτέρευσης της θέσης της γυναίκας να είναι έγνοια των ίδιων των γυναικών, όμως η λύση του αλλά και οι διεκδικήσεις στο σήμερα είναι υπόθεση του λαϊκού εργατικού κινήματος, στο οποίο άντρες και γυναίκες πρέπει να συμμετέχουν ισότιμα.
Η ταξική πάλη δεν φέρνει μόνο κατακτήσεις και δικαιώματα, διαπαιδαγωγεί με τα ιδανικά της, χτίζει πάνω στη συντροφικότητα τις ανθρώπινες σχέσεις, παράγει πολιτισμό. Η γυναίκα που εντάσσεται στην ταξική πάλη κάνει το πρώτο αποφασιστικό βήμα στον δύσκολο δρόμο του αγώνα για τη χειραφέτησή της.
