Σε λίγες μέρες θα έχουμε 17 Νοέμβρη. Εκείνη τη μέρα θα διαδηλώσουμε ξανά. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα κληθούν να τοποθετηθούν γύρω από το ζήτημα της επετείου. Τα αστικά κόμματα θα μιλήσουν για τα καλά της αστικής δημοκρατίας. Αλλά και τα «άσχημα της γενιάς του Πολυτεχνείου» (εκείνα που η Αριστερά τα λέει δικαιώματα και κεκτημένα). Βέβαια, θα μας πουν, με λίγη υπομονή θα ξεμπλέξουμε με αυτά, θα έρθει η ανάπτυξη (για το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό) και η χώρα θα μπει στον ίσιο δρόμο. Μα πρέπει να θυμόμαστε: για να γίνει αυτό πρέπει να “χουμε πάντα δίπλα μας τους προστάτες «μας». Γιατί χωρίς αυτούς «θα πέσουν όλοι και θα μας φάνε». Γιατί χωρίς αυτούς «κινδυνεύουμε από τον πόλεμο και την τρομοκρατία». Γι” αυτό και πρέπει να τους τα δώσουμε όλα. Τη γη, τον αέρα, τις θάλασσες, την εργατική μας δύναμη, μέχρι και τις ζωές μας. Για να είμαστε, λέει, ασφαλείς. Η ακροδεξιά -σε όλες τις μορφές της- στηριζόμενη στην αντικομμουνιστική υστερία θα βρει την ευκαιρία να χύσει το δηλητήριό της. Για τους νεκρούς που δεν υπήρξαν. Για τα χρόνια εκείνα που, παρεμπιπτόντως, η χώρα δεν ήταν τόσο άσχημα οικονομικά. Η ρεφορμιστική Αριστερά θα «τιμήσει» την επέτειο του Νοέμβρη. Θα υποτάξει για άλλη μια φορά την πάλη του λαού τότε αλλά και σήμερα στα συνδιαχειριστικά της σχέδια. Για μια άλλη παιδεία, μια άλλη οικονομία, πάντα εντός των πλαισίων του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Αλλά και πάλι εμείς θα διαδηλώσουμε. Γιατί αντιλαμβανόμαστε και ανησυχούμε με τις εξελίξεις στη χώρα μας, αλλά και στη γύρω περιοχή. Και θέλουμε να κάνουμε αυτήν την ανησυχία οργή και να την ενώσουμε με τον υπόλοιπο λαό που οργίζεται και ανησυχεί. Γιατί θέλουμε κόντρα στο κλίμα της υποταγής και της απογοήτευσης να βαδίσουμε έναν άλλο δρόμο. Το δρόμο της ολοκληρωτικής σύγκρουσης με αυτό το σύστημα.
Γι” αυτό δεν βλέπουμε κανέναν προστάτη. Το αντίθετο. Βλέπουμε τη συμφωνία της κυβέρνησης με τις ΗΠΑ (μέσω της συνάντησης Τσίπρα-Τραμπ) για αναβάθμιση και επέκταση των ΝΑΤΟϊκών βάσεων στη χώρα μας (βλ. Σούδα αλλά και Αλεξανδρούπολη), για μεταφορά πυρηνικών στον Άραξο το μόνο που κάνει είναι να φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο στην περιοχή μας. Γιατί μετατρέπει τη χώρα μας σε ορμητήριο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην αντιπαράθεσή του με τη Ρωσία και το λαό σε αναλώσιμο.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν ποιους «καλούμε» να μας προστατέψουν. Αυτούς που διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, που διχοτόμησαν την Ουκρανία και συνεχίζουν τον πόλεμο στη Συρία στα πλαίσια της αντιπαράθεσής τους με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό. Ας αναλογιστούμε τι έρχονται να προστατέψουν οι Αμερικάνοι, μετατρέποντας ολόκληρο το Αιγαίο σε χώρο κυριαρχίας τους. Μήπως τα συμφέροντά και τις επιδιώξεις τους στην περιοχή; Μήπως δεν είναι αυτά που σκέφτονται όταν λένε –διά στόματος του πρεσβευτή των ΗΠΑ Πάιατ- ότι «η συνεργασία Ελλάδας-ΗΠΑ στη Σούδα είναι πρότυπο παγκοσμίως», ότι «η βάση της Σούδας είναι ένα διαμάντι»; Μήπως δεν είναι στο πλαίσιο αυτό που η αστική «μας» τάξη ευελπιστεί να πάρει ένα κομματάκι απ’ την πίτα; Γιατί απλά δεν μπορεί να δει τον εαυτό της έξω από το πλαίσιο της εξάρτησης; Και για αυτό μας καλεί συνεχώς να υποταχτούμε σε αυτό το πλαίσιο. Αλλά εμείς καταλαβαίνουμε. Όπως κατάλαβε και ο εξεγερμένος λαός τον Νοέμβρη του ’73, όταν έγραφε τα συνθήματα στις πύλες του Πολυτεχνείου. Γιατί και τότε η χώρα μας είχε γίνει μια απέραντη αμερικάνικη βάση.
Συνειδητοποιούμε ξανά ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ο εχθρός μας. Ότι όσο και αν θέλουν οι κυβερνήσεις «μας» να τον εξωραΐσουν, δεν μπορούν να σβήσουν από τη μνήμη μας τον πόλεμο, τη φτώχεια και την προσφυγιά που έχει σπείρει σε όλες τις γωνιές της γης. Και ξέρουμε ότι όσο περισσότερο μας σφιχταγκαλιάζει τόσο περισσότερο κινδυνεύουμε από τα φονικά του σχέδια. Γιατί βλέπουμε ότι οι συμμαχίες που κάνουν οι κυβερνήσεις «μας» με τα πιο μισητά κράτη και καθεστώτα της περιοχής, της Αιγύπτου και του Ισραήλ, μας βάζουν σε τεράστιους κινδύνους. Για αυτό πρέπει να βροντοφωνάξουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν προστάτη. Ότι είμαστε με τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στον πόλεμο και στις ΝΑΤΟϊκές βάσεις.
Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά. Γιατί παράλληλα η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι στενάζουν κάτω από την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για κερδοφορία. Γιατί έχει φανεί ότι το σύστημα αυτό δεν θα σταματήσει την επίθεσή του αν δεν το σταματήσει ο λαός με την πάλη του. Και αυτή η επίθεση θα εξελίσσεται σε όλα τα πεδία της ζωής μας. Από τις εργασιακές συνθήκες, στο δικαίωμα στην ασφάλιση, στη μόρφωση, στο συνδικαλισμό και στις δημοκρατικές ελευθερίες. «Όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο». Αυτή είναι η κατεύθυνση του συστήματος σήμερα και δεν αλλάζει, παρά μόνο με την αλλαγή των ταξικών συσχετισμών προς όφελος του λαού. Και όσο αυτό δεν γίνεται, η φασιστικοποίηση και η τρομοκρατία θα οργιάζουν και θα τροφοδοτούν τα κάθε είδους φασιστικά μορφώματα. Έτσι συνειδητοποιούμε ξανά ότι το σύστημα αυτό δεν διορθώνεται, δεν εξορθολογίζεται. Και ότι μόνο η πάλη μας για δικαιώματα, η οργανωμένη αντίσταση και διεκδίκηση θα βελτιώσει τις ζωές μας.
Φέτος η 44η επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου «συμπίπτει» με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Είμαστε οι τελευταίοι που θα μπορούσαν να μας κατηγορήσουν για μια μεταφυσική πίστη στις επετείους και στους αριθμούς. Δεν επιδιώκουμε κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως. Αλλά θέλουμε να αναδείξουμε ένα πράγμα. Κάτι που προσπάθησε να αντιληφθεί ο εξεγερμένος λαός το Νοέμβρη του ’73. Ότι ο διακαής πόθος του για δημοκρατία, για ελευθερία, για ειρήνη, για ζωή με δικαιώματα και για ανεξαρτησία συνδέεται άμεσα με την πάλη τής εργατικής τάξης για κοινωνική απελευθέρωση. Ότι για να μπορέσει ο λαός να κάνει πραγματικά κουμάντο στον τόπο του πρέπει να τα βάλει με τον διπλό εχθρό, το ντόπιο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.
Για όλα αυτά διαδηλώνουμε ξανά. Για να αναδείξουμε την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση στο κίνημα. Γιατί δεν θέλουμε να βλέπουμε τους λαούς στη γωνία ενώ το σύστημα επελαύνει. Γιατί δεν θέλουμε να βλέπουμε τα δίκαια «θέλω» των λαών να γίνονται υποχείρια ιμπεριαλιστικών και αντιδραστικών συμφερόντων (κουρδικό κίνημα, Καταλονία κτλ). Γιατί θέλουμε να τιμήσουμε τους νεκρούς μας που υπήρξαν. Γιατί συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι λαοί μπορούν και πρέπει να νικήσουν. Κόντρα στις δυνάμεις της αντίδρασης. Κόντρα στις δυνάμεις του ρεφορμισμού που, όπως και τότε, έτσι και τώρα αποφεύγουν να θέσουν το ζήτημα της σύγκρουσης με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και βλέπουν την προοπτική τους μόνο στην προτασεολογία και στον κοινοβουλευτισμό. Κόντρα στο ρεύμα διαδηλώνουμε άλλη μια φορά ενισχύοντας την κατεύθυνση της αντίστασης, της διεκδίκησης και της αναμέτρησης με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.
