Το ΔΝΤ παρουσίασε στην ευρω-ομάδα εργασίας στις 8 Μαΐου το σχέδιο του επόμενου μνημονίου (του τέταρτου), στο οποίο πρέπει να κινηθεί η Ελλάδα τα απόμενα χρόνια. Η παρέμβαση αυτή παρομοιάστηκε με τις πιέσεις του ΔΝΤ το φθινόπωρο του 2014 προς την κυβέρνηση Σαμαρά, οπότε και πάλι το Ταμείο είχε δείξει τις …άγριες διαθέσεις του.
Το σχέδιο αυτό περιλαμβάνεται, ουσιαστικά, στα μέτρα-ρεζέρβα που θα πρέπει να ψηφιστούν ως το επόμενο Eurogroup της 24ης Μαΐου, η τελική μορφή των οποίων, ωστόσο, θα είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης του ΔΝΤ με τους Ευρωπαίους.
Το σχέδιο ξεκινά εκτιμώντας μεγαλύτερη ύφεση για το 2016 απ’ ό,τι η Κομισιόν και επιστροφή στην ανάπτυξη αν εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις. Επίσης χαμηλότερα από τον ESM εκτιμά και τα πρωτογενή πλεονάσματα ως το 2018, μάλιστα για το 2016 προβλέπει πρωτογενές έλλειμμα.
Οι εκτιμήσεις αυτές οδηγούν το ΔΝΤ στο συμπέρασμα ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και πρέπει οι Ευρωπαίοι να το ελαφρύνουν. Πρόκειται για την παλιά γνωστή κόντρα όπου το Ταμείο θέλει να φορτώσει βάρη της κρίσης στους Ευρωπαίους κι αυτοί, με επικεφαλής τη Γερμανία, προφανώς αρνούνται κατηγορηματικά. Θέλοντας, ωστόσο, την ίδια στιγμή το ΔΝΤ να συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα, για να …τσοντάρει κι αυτό κάτι.
Ωστόσο, το ΔΝΤ δε μένει εκεί. Τα νούμερα που θέτει ως στόχους σημαίνουν πολύ συγκεκριμένα μέτρα για τους εργαζόμενους και το λαό. Πρόκειται για την περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου, τη μεταφορά κι άλλων αγαθών και υπηρεσιών σε υψηλότερους συντελεστές ΦΠΑ (ρεύμα, νερό, αναψυκτικά, τύπος). Επαναφέρει δε το ζήτημα των δικαστικών αποφάσεων του που έκριναν αντισυνταγματικές τις μειώσεις στις συντάξεις και ζητά επιπλέον ισοδύναμα μέτρα για να ισοσταθμιστούν.
Επιπλέον, επιμένει στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων (εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ), αλλά και ζητά οδικό χάρτη για την άρση των capital controls. Ιδιαίτερο βάρος δίνει και στο θέμα των οφειλών προς το Δημόσιο, εκτιμώντας ότι οι 100 δόσεις δε βοήθησαν στην αύξηση των εσόδων, αντίθετα αποθάρρυναν κι αυτούς που είχαν να πληρώσουν. Και ζητά σύσταση ειδικής υπηρεσίας που θα έχει στόχο την είσπραξη από μεγαλοοφειλέτες, οι οποίοι χρωστούν πάνω από 1 εκατ. ο καθένας και συνολικά οφείλουν τα 60 από τα 86 δισ. που οφείλονται στο Δημόσιο από φόρους και εισφορές.
Το …κερασάκι στην τούρτα είναι το άνοιγμα του εργασιακού, όπου το ΔΝΤ ζητά την απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου ώστε να συμβαδίζει με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς πρακτικές.
Αυτό, λοιπόν, είναι το 4ο μνημόνιο που προτείνει το ΔΝΤ, ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες για τη διευθέτηση του χρέους και να γίνουν τέτοιες που να του …επιτρέπουν να συμμετάσχει στο πρόγραμμα. Το ποια από αυτά, ή και ποια άλλα, θα περιλαμβάνονται στα μέτρα-ρεζέρβα θα το μάθουμε τις επόμενες ημέρες. Μέχρι το Eurogroup της 24ης Μαΐου θα πρέπει, ουσιαστικά, να έχει περάσει και το 4ο μνημόνιο από τη Βουλή. Και θα ακολουθήσουν κι άλλα, αναθεωρήσεις του προϋπολογισμού και Μεσοπρόθεσμα σχέδια…
Αξίζει να επισημάνουμε ότι το ύψος των μέτρων του 4ου μνημονίου είναι 3,6 δισ. τη στιγμή που τα μέτρα του 3ου μνημονίου είναι 5,4 δισ. Βλέποντας σε τι μέτρα μεταφράστηκε το 3ο μνημόνιο, αντιλαμβανόμαστε το τι πρόκειται να έρθει με το 4ο…
Με δυο λόγια, η επίθεση δε θα έχει τέλος. Τα νούμερα ποτέ δε θα βγαίνουν, οι κυβερνήσεις της εξαρτημένης ελληνικής άρχουσας τάξεις θα υποκύπτουν στους ιμπεριαλιστές-δανειστές και ο λαός θα πληρώνει το μάρμαρο. Το γεγονός ότι τα μέτρα που πάρθηκαν και αυτά που θα έρθουν δεν περιλαμβάνουν το παραμικρό στοιχείο ανάπτυξης, αλλά είναι καθαρά εισπρακτικά και φορομπηχτικά μπορεί να φαίνεται παράλογο σε ορισμένους. Στην ουσία, όμως, αποδεικνύει δυο πράγματα: Πρώτον ότι ο καπιταλισμός δε διέπεται από λογική, ειδικά όταν βρίσκεται σε κρίση, και, δεύτερον, ότι η επίθεση δεν έχει στόχο τη διόρθωση των οικονομικών, αλλά το τσάκισμα των δικαιωμάτων του λαού και των εργαζόμενων. Γιατί έτσι μόνο ξέρει ο καπιταλισμός να ξεπερνά τις κρίσεις του: δημιουργώντας τις συνθήκες για την επανάληψη και τη διαιώνισή τους.
Το σημαντικό στοιχείο του 4ου μνημονίου είναι ότι θα συνοδεύεται από συχνές αξιολογήσεις (κάθε τρεις μήνες λένε) οι οποίες θα αποφαίνονται αν τα πρόσθετα μέτρα θα ενεργοποιούνται αυτόματα ή όχι. Η θηλιά θα σφίγγει ακόμα περισσότερο γύρω από το λαιμό του λαού. Και μάλιστα τώρα τα μέτρα δε θα χρειάζεται καν να ψηφίζονται, θα είναι ήδη ψηφισμένα και απλά θα ενεργοποιούνται.
Αυτή είναι η …επιτυχία για την οποία πανηγυρίζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτός είναι ο δρόμος για την έξοδο από τα μνημόνια που μας παραμυθιάζουν. Ενα προαποφασισμένο μνημόνιο που θα τσακίζει εισοδήματα και δικαιώματα του λαού χωρίς πολλή …γραφειοκρατία!
Η επιτυχία, δε, του ανοίγματος της συζήτησης για το χρέος είναι σχεδόν ανέκδοτο! Οι Ευρωπαίοι ξεκάθαρα μιλούν για πιθανότητα να γίνει επιμήκυνση, δηλαδή ευκολίες πληρωμής, αλλά σε καμία περίπτωση για κούρεμα. Το δε ΔΝΤ επιμένει ότι το χρέος είναι εκτός ελέγχου και πρέπει να ελαφρύνει. Αρκεί να πληρώσουν άλλοι τα σπασμένα…
Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία για το λαό, όμως, είναι ότι δίπλα στα καθαρά οικονομικά μέτρα υπάρχουν και τα καθαρά πολιτικά. Το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων και του συνδικαλισμού τίθεται από το ΔΝΤ από την αρχή της κρίσης. Πίσω από τη λέξη «ανταγωνιστικότητα» κρύβεται η πιο άγρια επίθεση στα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού.
Ενός λαού που πρέπει να δουλεύει πολύ, να αμείβεται λίγο, να πληρώνει πολλά και να μην έχει καν το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί συλλογικά. Να διεκδικήσει αυτά που του κλέβουν, να οργανώσει την πάλη του, να κατοχυρώσει στοιχειωδώς τη δουλειά του. Να μην είναι έρμαιο στις ορέξεις κάθε εργοδότη ή διευθυντικού στελέχους που θα έχει το δικαίωμα να τον πετάει στο δρόμο όποτε θέλει.
Αυτός είναι ο κόσμος που μας ετοιμάζει το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι «εταίροι». Ο κόσμος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ενας κόσμος που ήδη υλοποιείται, σαρώνοντας κατακτήσεις δεκαετιών. Ενας κόσμος που δε διορθώνεται με εκλογικές αυταπάτες, μεταβατικά προγράμματα και άμαζες κινητοποιήσεις-ντουφεκιές. Αλλά ανατρέπεται με επίμονο και καθημερινό αγώνα από αυτούς που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα: Τις μάζες των εργαζόμενων, των ανέργων, των μεταναστών, της νεολαίας που δεν έχουν να εμπιστευτούν κανέναν άλλον πέρα από την ίδια τους την πάλη. Αυτή που μόνο μπορεί να σταματήσει τη βάρβαρη επίθεση.
