Ο ταξικός συσχετισμός, ο οποίος σήμερα γέρνει συντριπτικά υπέρ του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, έχει δώσει το πλεονέκτημα σε αστούς, εργοδότες κλπ να κραδαίνουν τη σημαία της τάχα μου δικαιοσύνης και με αυτή να δικαιολογούν όλες τους τις πράξεις. Η βαλίτσα πάει ακόμα πιο μακριά, όταν η ιδεολογία της αστικής τάξης και του κεφαλαίου αναπτύσσεται χωρίς να βρίσκει ουσιαστική απάντηση στους χώρους εργασίας. Να πούμε εδώ ότι οι όροι «δίκαιος» και «άδικος» είναι συμβατικοί στην κοινωνία που ζούμε και αυτό που θα τους έδινε ουσιαστικό νόημα θα ήταν ένα σημείο αναφοράς, η τάξη. Δίκαιος νόμος για το κεφάλαιο- άδικη απόλυση για έναν εργαζόμενο, δίκαιος μισθός για την αστική τάξη- άδικη και εκμεταλλευτική σύμβαση εργασίας για τους εργαζόμενους κλπ.
Με αυτή την έννοια, ο τρόπος με τον οποίο εισέρχεται σήμερα στην αγορά εργασίας ένας εργαζόμενος είναι εξαρχής υπονομευμένος και άδικος για αυτόν, με βάση τον ταξικό συσχετισμό κάτω από τον οποίο γίνεται η πρόσληψη ή υπογράφεται η σύμβαση (αν υπογράφεται). Άρα, λοιπόν, το αφεντικό δεν δίνει κάποια «ευκαιρία» στον εργαζόμενο, δεν του «κάνει τη χάρη» όπως συνήθως λέγεται, αλλά διαλέγει από μια μεγάλη δεξαμενή ανέργων ποιον θα εκμεταλλευτεί με καλύτερους όρους. Επομένως, το δικαίωμα στη δουλειά τίθεται και αυτό σε ταξική βάση (πάντα έτσι γινόταν) και δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Ούτε είναι λογικό, όπως πλασάρουν διάφοροι ιδεολόγοι του συστήματος, να δουλεύεις εκ περιτροπής για να δουλεύουν όλοι από λίγο, γιατί «έτσι είναι η κατάσταση και η κρίση». Εδώ, αυτό που τίθεται είναι ότι κεφάλαιο, εργοδότες και από κοντά και οι κλακαδόροι τους προσπαθούν να πετάξουν το μπαλάκι στους εργαζόμενους και να τους πείσουν ότι αυτοί φταίνε και αυτοί θα πληρώσουν την κρίση. Από το «μαζί τα φάγαμε», μέχρι τους στόχους που δεν πιάνονται, μέχρι την παραγωγή που είναι πάντα πίσω από της ανάγκες της αγοράς κλπ, επιχειρούν να ξεζουμίσουν περισσότερο και με καλύτερους όρους την εργατική δύναμη του εργάτη. Γι’ αυτό και η όποια απόλυση από την πλευρά των αφεντικών είναι δίκαιη, γιατί ο εργαζόμενος δεν καταφέρνει να καλύψει τους στόχους της επιχείρησης, δεν παράγει αρκετά για να μπορεί η επιχείρηση να κάνει πωλήσεις και να έχει κέρδη, δεν σκέφτεται καθόλου τα βάσανα του αφεντικού που είναι πολλά και δεν βοηθάει λίγο παραπάνω «μπας και σωθεί το μαγαζί». Όλα στις πλάτες του εργαζόμενου, καμία ευθύνη από τα αφεντικά, λες και όταν άνοιγαν την επιχείρηση ρώτησαν τους εργαζόμενους και όταν αυγάτιζαν κέρδη τα μοιράζονταν μαζί τους. Τη χασούρα, όμως, το αφεντικό τη βγάζει αποκλειστικά στον υπάλληλο, τον εργαζόμενο, τον εργάτη, ποτέ από την τσέπη του.
Με παρόμοιο τρόπο και το ίδιο σκεπτικό αναπαράγεται και το ιδεολόγημα του δίκαιου μισθού. Το σύστημα και οι εργοδότες «μετράνε» κάθε φορά το πόσο μπορούν να συμπιέσουν έναν μισθό χωρίς να υπάρχουν αντιδράσεις. Οι εργοδοτικές οργανώσεις υπογράφουν συλλογική σύμβαση η οποία εγγυάται έναν κατώτατο μισθό, ο οποίος υπογράφεται και από τα επίσημα συνδικαλιστικά όργανα τον εργαζομένων, που λειτουργούν όμως προς όφελος του κεφαλαίου. Θεωρείται θέσφατο και λογικό ότι τα 500 ευρώ καθαρά είναι δίκαιο ποσό για ένα μηνιάτικο. Τι και αν οι εργαζόμενοι δεν βγαίνουν και δεν τους φτάνουν; Όλα είναι δίκαια: η δουλειά, ο μισθός που παίρνουν και οι συνθήκες με τις οποίες εργάζονται. Πάνω από όλα, όμως, όπως λένε οι ίδιοι, «δεν γίνεται αλλιώς», «δεν τραβάει η οικονομία» και «δεν αλλάζουν αυτά τα πράγματα».
Στο ιδεολόγημα του δίκαιου μισθού τσιμπάει και η Αριστερά. Το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά. ενώ προ κρίσης είχαν σαν παντιέρα τα 1.400 ευρώ κατώτατο μισθό και το θεωρούσαν σαν μια δίκαιη αμοιβή στα πλαίσια του ελληνικού καπιταλισμού, αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν. Έτσι, σαν «σωστοί αριστεροί», κάθισαν και μέτρησαν τις ανάγκες του απλού λαού, βρήκαν ποσό κοστολογείται η ποιότητα ζωής του εργάτη, έλαβαν υπόψη τους τις μελέτες, όπως λένε και οι ίδιοι, της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το μέγεθος του μισθού στις χώρες της ΕΕ, έκαναν και μια υπολογιστική μελέτη και έβγαλαν το αίτημα για τα 1.400 κατώτερο μισθό. Δυστυχώς, όμως, ήρθε η κρίση και χρειάστηκε να ξανακάνουν όλη αυτή τη δουλειά από την αρχή (άσε που τους πρόλαβε και ο ΣΥΡΙΖΑ)… Θεώρησαν ότι η οικονομία δεν τραβάει και πλέον τα 751 ευρώ για κατώτατο είναι αρκετά!
Κανένας μισθός, ωστόσο, σήμερα, ούτε τα 751 ούτε τα 1.400, δεν είναι δίκαιος, γιατί δίνεται στο πλαίσιο της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Δίνεται στο πλαίσιο της κατοχής των μέσων παραγωγής από το κεφάλαιο και της υφαρπαγής της εργατικής δύναμης από αυτό. Ο μισθός, πάντα σε αυτό το σύστημα, ανταποκρινόταν σε ένα μικρότερο κομμάτι από αυτό που θα αντιστοιχούσε πραγματικά στον εργάτη εάν είχε στα χέρια του τα μέσα παραγωγής. Με αυτή την έννοια, η πάλη για δικαιώματα στον καπιταλισμό δεν μπορεί να βρει ταβάνι πόσο μάλλον δικαιοσύνη, μιας και αυτό το σύστημα αντιπροσωπεύει την εκμετάλλευση σε όλα τα επίπεδα.
Το σύστημα έχει ανδρώσει όλη αυτή την αντίληψη με σωρεία νόμων και διαταγμάτων. Ενδεικτικό είναι ότι ακόμα και για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που έχει υπογραφεί με όρους φανερά ευνοϊκούς προς το κεφάλαιο, έχει θεσμοθετηθεί για τους εργοδότες το Διευθυντικό δικαίωμα, δηλαδή να τροποποιούν μονομερώς τη σύμβαση εργασίας που έχουν με έναν εργαζόμενο. Δεν φτάνει λοιπόν που συμφωνούν να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους για ψίχουλα, έχουν το νόμιμο δικαίωμα (από τους αστικούς νόμους) να δυσχεραίνουν τη συμφωνία αυτή πάντα προς όφελός τους. Τόση δικαιοσύνη!
Κανένα επιχείρημα του εργοδότη όταν απολύει έναν εργαζόμενο, καθορίζει τον μισθό του, του αυξάνει τις ώρες δουλειάς ή καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα δουλεύει, δεν έχει υπόσταση και πρέπει να αντικρούεται από τους εργαζόμενους. Η δικαιοσύνη είναι ταξική και είτε θα εκφράζει τις κοινωνικές πλειοψηφίες ή θα εκφράζει τον ταξικό αντίπαλο και μια χούφτα εκμεταλλευτές.
