ΚΚΕ(μ-λ)

Του Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου

Την προεκλογική περίοδο, οι πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά με τον άλφα ή βήτα τρόπο θεώρησαν αναγκαίο να προβάλουν την ανάγκη ενίσχυσης της αντίστασης του λαού, καθώς και της κοινής δράσης. Αυτό μπορούμε να πούμε καταρχήν πως είναι καλό σημάδι. Και ακόμη καλύτερο είναι οι τοποθετήσεις των περισσότερων αριστερών οργανώσεων στην πολιτική εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) την περασμένη Δευτέρα στο Πολυτεχνείο. Τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι η διαδικασία έκφρασης και ενίσχυσης της κοινής δράσης αποτελεί εύκολη υπόθεση. Ο δρόμος προς την κατεύθυνση αυτή παραμένει δύσκολος και ακόμη δυσκολότερο να ενταχθεί η κοινή δράση σ’ ένα ευρύτερο Μέτωπο Αντίστασης.
Οι λόγοι που καθυστερούν το προχώρημα της υπόθεσης αυτής είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικοί και η αντιμετώπιση της κοινής δράσης θα πρέπει να είναι πολιτική. Εδώ να ξεκαθαρίσουμε ένα ζήτημα που πιθανόν να μπερδεύει κάπως τα πράγματα. Οταν κρίνουμε ότι οι λόγοι που καθυστερούν το προχώρημα της κοινής δράσης και του Μετώπου Αντίστασης είναι πολιτικοί, δεν εννοούμε την ύπαρξη διαφορετικών θέσεων, απόψεων και αντιλήψεων που υπάρχουν γενικά. Οι κοινές δράσεις και πρωτοβουλίες και τα μέτωπα πάλης και αντίστασης πραγματοποιούνται με διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις και κακώς κρίνεται, όσο κρίνεται, το μη προχώρημα της κοινής δράσης στην ύπαρξη των πολιτικών διαφορών ανάμεσα στις οργανώσεις. Η ιστορία της πάλης των λαών, παλιότερης και σημερινής, είναι γεμάτη από παραδείγματα κοινής δράσης, πολιτικών συνεργασιών και συγκρότησης μετώπων πάλης και αντίστασης με φανερές τις πολιτικές διαφορές ανάμεσα στις συνεργαζόμενες δυνάμεις.
Οι πραγματικοί λόγοι, κατά τη γνώμη μας, που καθιστούν μέχρι σήμερα δύσκολη την κοινή δράση και το Μέτωπο Αντίστασης έχουν να κάνουν με πολλούς παράγοντες και θα εκθέσουμε ορισμένους από αυτούς:
Η ήττα του εργατικού, αριστερού και επαναστατικού κινήματος.
Οι αρνητικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν μετά την ήττα σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαών.
Η αδυναμία κατανόησης των πραγματικών αιτιών της ήττας του κινήματος.
Η ένταση, η αγριότητα και η κλιμάκωση της επίθεσης της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού
Η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και η γενικευμένη ανασφάλεια που κυριαρχεί στις εργαζόμενες μάζες, ως αποτέλεσμα της επίθεσης
Η κυριαρχία των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων στις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζόμενων μαζών.
Ολα τα παραπάνω και μια σειρά ακόμη έχουν διαμορφώσει δυσκολίες που δεν επιτρέπουν και δε δίνουν τη δυνατότητα στον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία να πάρουν το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα. Αυτή είναι η εικόνα της γενικής κατάστασης, που, σε συνδυασμό με τη μεγάλη διάρκεια που παρουσιάζει, απογοητεύει και αποθαρρύνει έναν κόσμο που ήθελε να κινητοποιηθεί.
Αυτή η γενική εικόνα της κατάστασης φαντάζει ισχυρή και στερεή όσο δεν αμφισβητείται, όσο δε ραγίζει και δεν τσαλακώνεται.
Η πραγματική εικόνα της κατάστασης σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή που φαίνεται, αλλά αυτή που υπάρχει στο εσωτερικό της και δεν εκδηλώνεται. Οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία κρύβουν στο εσωτερικό τους μεγάλη οργή και θυμό, καταπίεση και αγανάκτηση, όμως δεν μπορούν να βγάλουν προς τα έξω τις πραγματικές τους διαθέσεις και τη δύναμη. Οταν τους δόθηκε η ευκαιρία, βγήκε προς τα έξω αυτό που πραγματικά νιώθουν: η οργή, ο θυμός και η διάθεση για αγώνες. Τους δόθηκε η ευκαιρία στις απεργίες για το ασφαλιστικό και υπήρξαν συγκλονιστικές. Εβγαλαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη. Η νεολαία, το Δεκέμβρη, επίσης το ίδιο. Με δυο λόγια, στους κόλπους του λαού και της νεολαίας υπάρχει μια συσσωρευμένη αγανάκτηση και οργή που αναζητεί έκφραση, αλλά που δεν έχει εκείνα τα εργαλεία που θα δώσουν τη δυνατότητα να βγει προς τα έξω και στα πεδία της πάλης.
Η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία βρίσκονται σε μια περίοδο κρίσιμη, που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η πολύχρονη, στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση του κεφαλαίου στον κόσμο και στην Ελλάδα. Και λέμε στρατηγικός χαρακτήρας γιατί στοχεύει στην πλήρη αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και την αποσάθρωση του συνδικαλιστικού και λαϊκού κινήματος. Επιδιώκει να επιβάλλει, με δυο λόγια, την απόλυτη κυριαρχία του συστήματος πάνω στην εργατική τάξη, να έχει τη δυνατότητα να τη χρησιμοποιεί όταν θέλει, όπως θέλει και όσο θέλει. Η επίθεση στην εργατική τάξη και το λαό πραγματοποιείται κατά κύματα και σήμερα, σε συνθήκες έντασης της κρίσης, θα ενταθεί και η επίθεση. Το ερώτημα που τίθεται και ξανατίθεται είναι το ποια μπορεί να είναι η απάντηση των λαϊκών μαζών και πώς μπορούν να γίνουν τα πρώτα βήματα. Κατά τη δική μας γνώμη, οι πραγματικές, ας τις πούμε, διαφωνίες ή προσεγγίσεις βρίσκονται στο χαρακτήρα και στους στόχους που θα έχει η απάντηση.
Το τι, λοιπόν, απαιτούν οι συνθήκες και το ποια πρέπει να είναι η απάντηση, η ηγεσία του ΚΚΕ το έχει λυμένο και απαντημένο: «ισχυρό ΚΚΕ στο λαό και στη βουλή». Και επειδή «στις πρόσφατες εκλογές δεν το έκανε, να διορθώσει το λάθος του μετεκλογικά και να στηρίξει το ΚΚΕ» και σε αυτή την κατεύθυνση θέτει και μια σειρά από αιτήματα επιθετικού χαρακτήρα, όπως τα αποκαλεί, για να πλαισιώσουν την «αντεπίθεση» της εργατικής τάξης, που σε κάποιες στιγμές ή διαστήματα μετατρέπεται σε «επίθεση» για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων. Δεν πρόκειται, βέβαια, για αιτήματα πάλης αλλά για ζύμωση και προπαγάνδα που θα ικανοποιηθούν στη λαϊκή οικονομία και εξουσία.
Η γραμμή του ΚΚΕ δεν είναι γραμμή ρήξης και σύγκρουσης με το σύστημα, αλλά υποταγής στους αρνητικούς συσχετισμούς. Η γραμμή του δεν υπηρετεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα για τον πιο απλό λόγο: δεν το αναγνωρίζει σαν τέτοιο.
Η ηγεσία του ΚΚΕ αυτό που αναγνωρίζει και που θεωρεί σαν κίνημα είναι τον εαυτό του, το ΠΑΜΕ, την ΚΝΕ και την ΠΑΣΥ. Εξω από τα παραπάνω δεν υπάρχει τίποτε, και αν υπάρχει κάτι, αυτό βρίσκεται σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση. Αυτή είναι η ουσία της άποψής του.
Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την ελπίδα διακυβέρνησης με τη σοσιαλδημοκρατία και το ουσιαστικό του πρόβλημα είναι πως η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να ζήσει και χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για τις περισσότερες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς η απάντηση βρίσκεται «στη συγκρότηση του αριστερού αντικαπιταλιστικού πόλου». Δηλαδή, αυτό που επιχειρείται είναι μια ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση και μάλιστα σε ανώτερο επίπεδο, με προγραμματικά στοιχεία. Με συνθήματα και αιτήματα πολλές φορές άμεσης κομμουνιστικής απάντησης.
Σε αυτό το άρθρο, αυτό που θέλουμε να αναδείξουμε είναι το ποιες είναι οι απαιτήσεις της λαϊκής πάλης, πώς μπορεί να ενισχυθεί αυτή η κατεύθυνση και ποια συγκεκριμένα μέτρα είναι αναγκαίο να προωθηθούν. Σχετικά με τη «συγκρότηση του πόλου», φυσικά και έχουν δικαίωμα όσοι πιστεύουν σε αυτή την αναγκαιότητα και δυνατότητα ιδεολογικής και πολιτικής συμφωνίας να προχωρήσουν σε αυτή την κατεύθυνση. Εχουμε και εμείς το δικαίωμα να θεωρούμε ότι η συγκρότηση και ισχυροποίηση της αριστερής και επαναστατικής κατεύθυνσης δε γίνεται με προγραμματικές συμφωνίες και πολύ περισσότερο με τις εργαζόμενες μάζες στη γωνία. Ας το αντιληφθούμε όλοι μας. Οι καιροί είναι δύσκολοι, οι συσχετισμοί δύναμης φοβερά αρνητικοί για το λαό. Το κεφάλαιο, η αστική τάξη δηλαδή, τα θέλει όλα. Θέλει να πάρει πίσω ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού. Να τσακίσει ό,τι μπορεί να κινηθεί και να μπει εμπόδιο στα σχέδιά της και να αφαιρέσει κάθε δυνατότητα λαϊκής αντίστασης. Οι μέρες που έρχονται είναι απολύτως βέβαιο πως θα είναι χειρότερες. Οι εργατικές και λαϊκές οικογένειες θα μπουν σε μεγαλύτερες περιπέτειες και θα συσσωρεύσουν μεγαλύτερα βάσανα. Οι συνθήκες διαβίωσής τους θα γίνουν μεσαιωνικές και το μέλλον αβέβαιο. Ποιος άραγε μπορεί να φράξει έναν τέτοιο δρόμο, ποιος μπορεί να αντισταθεί και να αποτρέψει αρνητικές εξελίξεις για το λαό και τη νεολαία; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει πρωταρχική σημασία και πρωτίστως για κάθε αριστερό άνθρωπο, για κάθε αγωνιστή και κυρίως για τις αριστερές πολιτικές οργανώσεις που θέλουν να υπηρετήσουν το λαό μας, τη νεολαία, να υπηρετήσουν το κίνημα.
Στην επίθεση του συστήματος να αντιτάξουμε τη λαϊκή αντίσταση, αυτή και μόνο αυτή είναι η αναγκαιότητα της περιόδου, αυτό είναι το πιο σπουδαίο πολιτικό καθήκον που πρέπει να επωμιστεί κάθε αριστερή οργάνωση και αγωνιστής που θέλει να ταυτίσει τη μοίρα του με αυτή του λαού μας. Αυτόν το στόχο μπορεί και πρέπει να υπηρετήσει η κοινή δράση των αριστερών οργανώσεων.
Κοινή δράση που θα συσπειρώνει κάθε φορά που εκδηλώνεται όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις για να δίνουν τη δυνατότητα συμμετοχής ευρύτερων μαζών στον αγώνα. Κοινή δράση για να ξεπηδήσουν παντού, όπου είναι δυνατόν, εστίες αντίστασης. Να χτυπηθούν οι πάσης φύσης αυταπάτες του λεγόμενου κοινοβουλευτικού δρόμου, της συνδικαλιστικής και πολιτικής εκπροσώπησης. Τα μοναδικά πεδία που μπορούν να βρουν λύσεις τα προβλήματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας είναι αυτά που οργανώνουν και συμμετέχουν οι λαϊκές μάζες.
Υπάρχουν οργανώσεις αριστερές, και πρώτα και κύρια το ΚΚΕ, που θεωρούν τη γραμμή της αντίστασης σαν ένα αμυντικό σχήμα και στη θέση της προβάλλουν τη λεγόμενη αντεπίθεση ή επίθεση, δημιουργώντας σ’ ένα κόσμο πολιτική σύγχυση και κυρίως άλλοθι -αυτό ισχύει για το ΚΚΕ- για να αποφύγει τις ευθύνες του. Από πότε άραγε θεωρούνται οι αντιστάσεις των λαών και οι συγκρούσεις με την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό αμυντικές ενέργειες;
Η Α. Παπαρήγα θεωρεί ότι η αντίσταση έχει στόχο να περιορίσει την επίθεση και να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν. Λέτε να είναι αυτός ο λόγος της αυτοεξορίας του ΚΚΕ;
Κλείνοντας, να τονίσουμε και πάλι τη σπουδαία σημασία και τα οφέλη που μπορεί να έχει η ενίσχυση της λαϊκής αντίστασης, τη δύναμη και το κουράγιο που μπορούν να αποκτήσουν όλες οι δυνάμεις που συμμετέχουν σε μαζικές εστίες αντίστασης. Από την αγωνιστική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι αντιστάσεις είναι βέβαιο πως θα δημιουργηθεί μια νέα ποιότητα στο κίνημα.