Την Κυριακή 12 Δεκέμβρη θα είναι γνωστός ο νέος πολιτικός αρχηγός του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Ν. Ανδρουλάκης και Γ. Παπανδρέου είναι το δίδυμο που συνεχίζει την κούρσα διαδοχής της Φώφης Γεννηματά. Η διαφορά μεταξύ τους στον πρώτο γύρο είναι σημαντική και ο -τρίτος στη σειρά- Λοβέρδος δήλωσε τη στήριξή του στον Ανδρουλάκη, αλλά, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν, συμβαίνουν… ανατροπές. Τέτοια ήταν και η εκλογή Μητσοτάκη στη ΝΔ όταν ο έτερος υποψήφιος Μεϊμαράκης προηγούνταν με διψήφιο ποσοστό, αλλά η κάλπη τελικά έβγαλε πρώτο τον σημερινό πρωθυπουργό. Οι παρεμβάσεις των κέντρων του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα καθόρισαν το αποτέλεσμα. Και η εκλογική διαδικασία στο πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσε όχι απλά το ενδιαφέρον αλλά την ενεργή ανάμειξη τόσο των προαναφερθέντων κέντρων αλλά και των άλλων δυο κομμάτων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε για δεκαετίες βασικό πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος. Μαζί με τη ΝΔ συγκροτούσαν το “δικομματισμό” που μ' αυτόν πορεύτηκε το σύστημα μέχρι τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Τα αδιέξοδά του, το σπάσιμο των κοινωνικών συμβολαίων οδήγησαν τα πράγματα στην κατάρρευση του τότε πολιτικού σκηνικού και υποβίβασαν το ΠΑΣΟΚ στην τρίτη θέση, δίνοντας προαγωγή στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι 270.000 ψήφοι του πρώτου γύρου είναι ένας σημαντικός αριθμός - στήριγμα για το ΚΙΝΑΛ. Στήριγμα ύπαρξης και ενίσχυσης του ρόλου του. Είναι τα τωρινά αδιέξοδα του συστήματος που επιβάλλουν την προσπάθεια σταθεροποίησής του με ένα τρίο δοκιμασμένων κομμάτων που αθροιστικά θα πλησιάζει τα παλιότερα ποσοστά του δικομματισμού και θα συγκροτεί ντουέτα κυβερνητικής διαχείρισης. Ειδικότερα για τις εξελίξεις μετά τις προσεχείς βουλευτικές εκλογές όπου το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής δημιουργεί πονοκεφάλους στα αστικά επιτελεία, ο ρόλος του μπαλαντέρ προβλέπεται για το ΚΙΝΑΛ. Αυτή τη “νύφη” ποιος θα την πάρει; Η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ;
Και οι δυο διεκδικητές παρέμβηκαν στην εσωκομματική εκλογική διαδικασία. Η δήλωση Παπανδρέου για παρεμβάσεις παραγόντων της δεξιάς είναι ενδεικτική. Άλλωστε ο χαμένος των εκλογών Λοβέρδος ανοιχτά κάλεσε και οπαδούς άλλων κομμάτων να τον στηρίξουν –μάλιστα πρώην υπουργός της ΝΔ δήλωσε ότι τον ψήφισε- έχοντας και τη στήριξη φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ. Έκανε σαφές το φιλοκυβερνητικό του στίγμα υπερψηφίζοντας το νομοσχέδιο της ΝΔ για τον ποινικό κώδικα κόντρα στην επίσημη κομματική γραμμή. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να ρίξει γέφυρες με τον Παπανδρέου μέσω του Ν. Μπίστη -μέλος της τάσης Γέφυρα- καταδικάζοντας άρθρα που “επιδίδονται στη δολοφονία χαρακτήρα του Παπανδρέου, σαν κάτι να φοβούνται”, εννοώντας τη θέση της “προοδευτικής διακυβέρνησης”. Θέση που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Παπανδρέου, αν και την έβαλε στην άκρη για να τονίσει και αυτός όπως και οι υπόλοιποι διεκδικητές ότι στοχεύουν στο μεγάλο ΠΑΣΟΚ του διψήφιου ποσοστού, που θα ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ, που στοχεύει την αυτοδυναμία!
Τελικά όλοι οι υποψήφιοι “κρύφτηκαν” πίσω από τη θέση της “αυτόνομης πορείας”, ενώ και οι ίδιοι γνωρίζουν καλά ότι την επομένη των εκλογών αυτή θα πάει περίπατο. Άλλωστε κοινός τόπος των τοποθετήσεών τους ήταν οι συνεργασίες για το “εθνικό συμφέρον”. Και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ αλήθεια είναι ότι έχει αποδείξει -και πληρώσει για αυτό- ότι υπηρετεί τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου. Πολύ περισσότερο τώρα που απουσιάζει από το σύνολο των διαχειριστών ένα “αφήγημα” ενσωμάτωσης του λαού. Αυτή η απουσία κραύγαζε στις απόψεις και των έξι διεκδικητών της προεδρίας.
Τόσο στο debate όσο και στις προεκλογικές ομιλίες τους δεν άκουγες κάτι ξεχωριστό. Αν υπήρχε κουίζ “ποιος είπε αυτό;”, η απάντηση θα ήταν: “όλοι οι παραπάνω”. Τέτοια ένδεια θέσεων. Κλείσιμο της λέξης “σοσιαλδημοκρατία” σε όλες τις πτώσεις και αναμάσημα της αξιοποίησης του Ταμείου Ανάκαμψης, της “πράσινης ανάπτυξης”, της αποκέντρωσης και της συμμετοχικότητας. Ο μόνος που ξεχώρισε ήταν ο Λοβέρδος, που πόνταρε σε δεξιότερες θέσεις για το μεταναστευτικό, τη Συμφωνία των Πρεσπών, τον ποινικό κώδικα και… έχασε. Αυτός που κέρδισε, ο Ανδρουλάκης, ξεχώρισε για το… τίποτα. Πέρα από τη θέση του για αυτονομία του χώρου, δεν μένει στον ακροατή του να θυμηθεί κάτι. Καθόλου τυχαίο και το καρφί του Παπανδρέου ότι “δοξάστηκε κρυπτόμενος”.
Στην τελική ευθεία για την αρχηγία ανταγωνίζονται μια “παλιά και δοκιμασμένη καραβάνα”- Παπανδρέου, με έναν “νεόγερο-παιδί του κομματικού σωλήνα” - Ανδρουλάκη που σαφέστατα έχει τις σχέσεις του με Ε.Ε. όντας ευρωβουλευτής από το 2014. Μπροστά στις γεωπολιτικές και οικονομικές φουρτούνες το σύστημα στον τόπο μας χρειάζεται να υπάρχει ως τρίτος πυλώνας το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Τόσο η φθορά της ΝΔ όσο και η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει ρεύμα υπέρ του απαιτούν να στηριχτούν παλιές και προβληματικές επιλογές όσο δεν εμφανίζονται νέες. Μόνο που αυτή η γενικότερη ανάγκη δεν διαγράφει τον ανταγωνισμό τόσο των ξένων όσο και των ντόπιων αφεντικών για το ποιος θα έχει τον έλεγχο των εξελίξεων. Και αυτό ισχύει και αντίστροφα για το ΠΑΣΟΚ. Σε ποια αφεντικά θα ποντάρει και σε ποιον από τους δυο (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) θα επενδύσει για συμμετοχή στην κυβέρνηση;
Η ενότητα του χώρου κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρείται δεδομένη μετά την εκλογή νέου αρχηγού. Σίγουρα όμως δεδομένη είναι η αντιδραστική του υπόσταση. Ήταν και θα είναι δύναμη εχθρική για τα λαϊκά συμφέροντα.
