Περισσότεροι από 130 άνθρωποι σκοτώθηκαν και εκατοντάδες τραυματίστηκαν, το βράδυ της Παρασκευής, από συντονισμένα «τυφλά χτυπήματα» που έγιναν σε διάφορες περιοχές του Παρισιού και με διάφορες μεθόδους. Το ISIS, όπως αναμενόταν, ανέλαβε την ευθύνη και μάλιστα επέκτεινε τις απειλές σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα! Το ερώτημα είναι αν η «ηγεσία» του ISIS πιστεύει ότι μπορεί να τα βάλει ταυτόχρονα με όλους τους ιμπεριαλιστές ή επιδιώκεται κάτι άλλο που δεν είναι ορατό με την πρώτη ματιά.
Πάντως, είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των «τυφλών – τρομοκρατικών» χτυπημάτων, το τελευταίο μόνο διάστημα, που έρχεται να ενισχύσει μια σειρά κατασταλτικών μέτρων και να ανατροφοδοτήσει το βασικό ιδεολόγημα με το οποίο κινούνται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις με την αυγή του νέου αιώνα. Το άλλοθι της «τρομοκρατίας», για να υπάρχει, πρέπει να τροφοδοτείται και να στηρίζεται από αυτούς που το χρησιμοποιούν. Και αυτό γίνεται με πολλούς και διάφορους τρόπους. Τα «τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα» έρχονται να δικαιολογήσουν ορατά χτυπήματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με τις «παράπλευρες συνέπειες», τις δεκάδες χιλιάδες νεκρών και εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων. Η «τρομοκρατία», όπως ορίζεται και πλασάρεται, βασικά από τις ΗΠΑ αλλά και από τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, έχει πολλά πρόσωπα. Όλα όμως έχουν το ίδιο σώμα. Το μουσουλμανικό κόσμο και την κουλτούρα του, που εξ ορισμού βαφτίζεται αντιδυτική. Τα κροκοδείλια δάκρυα των απολογητών του ιμπεριαλισμού συνδυάζονται με τόνους μελάνης – δηλητήριο για το τι τάχα διακυβεύεται. Δεν κινδυνεύει η Γαλλία, λένε, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη και όλος ο δυτικός κόσμος. Οι «αξίες» του, η «ελευθερία» του και γενικότερα η υπεροχή του «δυτικού τρόπου ζωής» και «πολιτισμού»…
Μπορεί τα «αθώα θύματα» να αυξάνουν αθροιστικά αλλά όλοι αυτοί χρησιμοποιούν και αξιοποιούν επιλεκτικά μόνο τα δικά τους, με στόχο να εμποτιστούν οι συνειδήσεις του κόσμου με ανακλαστικά ενός είδους «βεντέτας», κλίμακας και διάρκειας, για τον ευκολότερο χειρισμό τους. Η απάντηση σε αυτό πρέπει να είναι της ίδιας κλίμακας και διάρκειας. Το «είμαστε όλοι Γάλλοι», που ακούγεται κατά κόρον σήμερα, να συμπληρωθεί με το «είμαστε όλοι Σύριοι, Αφγανοί, Κούρδοι, Ιρακινοί, Παλαιστίνιοι, Λίβυοι, Γάλλοι των παρισινών προαστίων και όλων των γκετοποιημένων προαστίων των καπιταλιστικών μητροπόλεων».
Σε κάθε περίπτωση, ενώ οι εμπνευστές και σχεδιαστές αυτών των χτυπημάτων περιβάλλονται από πυκνό σκοτάδι, οι «αναλώσιμοι» εκτελεστές όχι μόνο γίνονται γνωστοί αλλά όπως φαίνεται υπάρχει και υπερπροσφορά. Η βίαιη διάλυση κρατών από τους ιμπεριαλιστές, που κονιορτοποιεί κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής, αλλά και τα σημαντικά ρήγματα ανάλογης συνοχής στις Δυτικές κοινωνίες, έχουν δημιουργήσει τεράστια περιθώρια από τα οποία στρατολογούνται οι δράστες τέτοιων επιθέσεων. Το μαρτυρούν όχι μόνο οι εκτελεστές του Παρισιού αλλά και όλων των άλλων παρόμοιων χτυπημάτων, καθώς και οι χιλιάδες που έσπευσαν σαν εθελοντές στο ISIS.
Οι επιθέσεις στο Παρίσι, πέρα από το σοκ και τον αποτροπιασμό που δημιούργησαν, έδωσαν την εντύπωση ότι στους κύκλους των κέντρων εξουσίας δεν προκάλεσαν κάποια ιδιαίτερη έκπληξη. Μάλιστα ήταν και αναμενόμενες! Το γαλλικό κράτος αίφνης επιδεικνύει μεγάλη ετοιμότητα, όχι για μελλοντική αποτροπή τους – κάτι τέτοιο θεωρείται πολύ δύσκολο – όσο για την αξιοποίησή τους. Είναι λοιπόν μια «βολική τρομοκρατία» ως προς διάφορες συμπτώσεις. Και τις χρονικές, αλλά και κύρια ως προς τις νέες συνθήκες που εισάγει και που είναι ιδιαίτερα ευνοϊκές στο να ορίσουν ξανά την εμπλοκή τους στη Συρία. Τα γεγονότα έρχονται πέντε ημέρες πριν τον προγραμματισμένο απόπλου του μοναδικού αεροπλανοφόρου της Γαλλίας, του Charles de Gaulle, προς τον Περσικό Κόλπο, για δράση κατά του ISIS στο Ιράκ και τη Συρία. Η Γαλλία, που πραγματοποιεί αεροπορικές επιθέσεις στη Συρία από το τέλος Σεπτεμβρίου, πιθανότατα θα εμβαθύνει την εμπλοκή της σε μια περίοδο όπου το πεδίο ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης στη Συρία γίνεται περίπλοκο. Οι κινήσεις αυτές ωστόσο έχουν μέσο / μακροπρόθεσμους στόχους και υπόκεινται στην αίρεση της εξέλιξης των άγριων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στη περιοχή. Όμως υπάρχουν και οι άμεσες συνέπειες, ως επακόλουθο του μακελειού στο Παρίσι, και δεν αφορούν μόνο τη Γαλλία. Άμεσα λοιπόν ενισχύεται η επιχειρηματολογία εκείνων των κέντρων που ζητούν να σταματήσει η ροή των μεταναστών και να κλείσουν τα σύνορα σε χώρες όπως η Γερμανία, η Σουηδία και στο μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Κάποιες χώρες μάλιστα έχουν ήδη περάσει από την επιχειρηματολογία στην πράξη.
Από την πρώτη στιγμή, ο Ολάντ, στο διάγγελμά του, ανακοίνωσε το κλείσιμο των συνόρων αλλά και την κήρυξη τρίμηνης κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Και από ότι φαίνεται, η ύπαρξη στρατιωτών στους δρόμους (για να τονωθεί το «αίσθημα ασφάλειας» στους Γάλλους!) δεν προβλέπεται να λήξει σύντομα. Ένας άλλος φόβος του Ολάντ και της γαλλικής κυβέρνησης είναι οι πολιτικές επιπτώσεις όλων αυτών. Είναι γεγονός πως οτιδήποτε λέει ή κάνει θα είναι ένα δώρο για την Λε Πεν και το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπό της. Πράγμα που ίσως θα φανεί στις εκλογές των Βορείων περιφερειών τον επόμενο μήνα. Η Λε Πεν γνωρίζει ότι δεν χρειάζεται να πει πολλά αφού μιλούν τα γεγονότα. Το χαμηλό προφίλ που κράτησε μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo τον Ιανουάριο την έβγαλαν ενισχυμένη. Αλλά και ο Σαρκοζί, ηγέτης του κεντροδεξιού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που έχει «καλό ιστορικό» σκληρής στάσης σε θέματα «ασφάλειας», αναμένεται να ενισχυθεί.
Επίσης, σε Γερμανία και Βρετανία διαπιστώνονται μεγάλα «κενά ασφάλειας» και παίρνονται άμεσα μέτρα. Η βρετανική κυβέρνηση (προκειμένου να στηρίξει αλλά και να εντείνει το αίσθημα (αν)ασφάλειας στους Βρετανούς πολίτες!) αποφάσισε οι ειδικές δυνάμεις να συμβάλλουν στη φύλαξη πολυσύχναστων δημόσιων χώρων, όπως σταθμοί του μετρό, του σιδηροδρόμου, κλπ. Η Βρετανή υπουργός Εσωτερικών Μέι διευκρίνισε πως προβλέπεται ότι «η αστυνομία θα υποστηρίζεται από το στρατό εκεί όπου αυτό είναι απαραίτητο». Γενικότερα επιχειρείται να ενισχυθούν, με ταχείς ρυθμούς, οι μηχανισμοί καταστολής σε όλη την Ευρώπη. Η τροφοδότηση της ανασφάλειας, με τα «μέτρα ασφάλειας», στοχεύει στο να δημιουργηθεί ένα κλίμα συγκατάβασης των πολιτών σε έναν «πόλεμο» κατά των «τρομοκρατών», που τόλμησαν να απειλήσουν την Δύση, ώστε πιο εύκολα να συρθούν και σε έναν κανονικό πόλεμο.
Ενδεχόμενα να βρισκόμαστε μπροστά σε πολιτικές επιλογές που θα επιδράσουν διαχρονικά τόσο την Ε.Ε όσο και τις άλλες χώρες εκτός αυτής. Ειδικότερα το μέλλον της Ε.Ε είναι μια διάσταση που πιθανά θα αποκτήσει νέο ενδιαφέρον. Το ζήτημα των αλλαγών των δομών της κρατικής συγκρότησης και οι αντιλήψεις για το ρόλο και τη λειτουργία τους θα επηρεάσουν όχι μόνο αυτές τις κρατικές δομές αλλά και τις δομές των υπερεθνικών μορφωμάτων, που είναι η Ε.Ε. Το λογικότερο είναι να υποθέσει κανείς πως οι δομές αυτές, (και κάτω και από την πίεση ρατσιστικών και φασιστικών μορφωμάτων που προβάλλουν ενισχυμένα, συνεπικουρώντας μηχανισμούς κρατικής καταστολής) θα γίνονται όλο και πιο αυταρχικές. Η περιβόητη Συνθήκη Σένγκεν είναι ήδη στον αέρα με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη «νέα εποχή».
Και για να επανέλθουμε στο μακελειό του Παρισιού. Όσοι έδωσαν την εντολή της ενεργοποίησης του τρόμου στο Παρίσι πρέπει να είχαν εξαιρετική αίσθηση του timing.
Οι επιθέσεις προηγήθηκαν κατά μόλις μία ημέρα της έναρξης της Συνόδου της G20 στην Αττάλεια της Τουρκίας και κατά λίγες ώρες της νέας, τρίτης κατά σειρά, πολυμερούς συνάντησης της Βιέννης για τη συριακή κρίση. Ενδεχόμενα οι εγκέφαλοι του μακελειού στη γαλλική πρωτεύουσα δεν είναι ότι σκόπευαν να «επιβάλλουν» κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία αλλά και να ορίζουν τη διεθνή ατζέντα σε μια ιδιαίτερα λεπτή συγκυρία.
Το ραντεβού της Βιέννης αναδεικνύει, στη σκιά της σφαγής στο Παρίσι, πολύ εντονότερα την τραγική ειρωνεία των εξελίξεων, αφού κύριο αντικείμενό του προβλεπόταν να είναι η αναζήτηση συναίνεσης των ιμπεριαλιστών στο ποιες από τις ένοπλες οργανώσεις που δρουν στη Συρία, κατά κανόνα ισλαμικές, «θα χαρακτηριστούν τρομοκρατικές» και ποιες όχι! Δηλαδή στην εκ νέου αναζήτηση των δήθεν μετριοπαθών δυνάμεων της αντιπολίτευσης, που η ΕΕ, Σ. Αραβία, Εμιράτα και Τουρκία χρηματοδοτούσαν διαμορφώνοντας τον σημερινό ISIS. Το τεκμηρίωσε και ο Πούτιν… παρουσιάζοντας κατάλογο από 40 χώρες, μεταξύ των οποίων και «κάποιες που μετέχουν στους ισχυρούς του πλανήτη, στους G20»!
Το διεθνές πλαίσιο σχέσεων που διαμορφώνεται προβάλει εξαιρετικά σύνθετο. Από την άλλη, οι αιματηρές εξελίξεις που δρομολογούν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, με πρώτη ύλη τους «αναλώσιμους λαούς», επιδέχονται μία μόνο απάντηση, που όσο δύσκολη και αν φαίνεται, άλλο τόσο αναγκαία είναι. Την ενίσχυση, με κάθε τρόπο, της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και του αντιπολεμικού κινήματος.
Χ.Β.
