Με διαδικασίες express η κυβέρνηση προχωράει στην ψήφιση και θέσπιση ενός νέου συστήματος διορισμών για μόνιμους και αναπληρωτές στα πλαίσια της ανακοίνωσής της για 15.000 διορισμούς σε βάθος τριετίας.
Το νέο σύστημα αυτό θα μοριοδοτείται από τρεις πυλώνες κριτηρίων: 1)τα ακαδημαϊκά προσόντα (μεταπτυχιακά, διδακτορικά, βαθμός πτυχίου, σεμινάρια κτλ), 2) την προϋπηρεσία (με πλαφόν στους 120 μήνες) και 3) τα λεγόμενα κοινωνικά κριτήρια. Είναι φανερό ότι με αυτή της την κίνηση (και λαμβάνοντας υπ’ όψιν το μεγάλο βάρος που θέλει να δοθεί στα λεγόμενα ακαδημαϊκά κριτήρια) η κυβέρνηση επιδιώκει να εισάγει το προσοντολόγιο στους εκπαιδευτικούς, πράγμα που θα σημάνει απολύσεις εκπαιδευτικών και την παγίωση της αξιολόγησης στα πλαίσια του κλάδου. Αυτό το νομοσχέδιο μάλιστα το προβάλλει σαν τη «δικαίωση» και στους χιλιάδες αναπληρωτές που έδειχναν «υπομονή» τόσα χρόνια απέναντι στο καθεστώς της αδιοριστίας αλλά και σε πιο «νέους και καταρτισμένους» που πλέον θα έχουν και αυτοί τη δυνατότητα να εργαστούν (με βάση και το Σύνταγμα, όπως με ξεδιάντροπο τρόπο λέει και η κυβέρνηση).
Τα πράγματα, βέβαια, δεν είναι καθόλου έτσι. Σίγουρα πρέπει να κρατάμε «μικρό καλάθι» όχι μόνο για τους 15.000 που υπόσχεται ότι θα πάρει αλλά και για τους 4.500 -της Ειδική Αγωγής- που διατείνεται ότι θα είναι άμεσοι (από τον Οκτώβρη του 2019). Κι αυτό γιατί έχουν μια πενταετία οι καθιερωμένες υποσχέσεις για 20.000 μόνιμους διορισμούς… του χρόνου! Είναι επίσης γεγονός ότι με το νέο σύστημα που θα καθιερωθεί, θα υπάρξουν πολλοί αναπληρωτές που φέτος δουλεύουν και του χρόνου σίγουρα θα αποκλειστούν, επειδή δεν κατέχουν τα απαραίτητα(;) «ακαδημαϊκά προσόντα». Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι πρόκειται για ένα ευθύ χτύπημα στα επαγγελματικά δικαιώματα του πτυχίου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι διορισμοί που υπόσχονται είναι στα πλαίσια της Ειδικής Αγωγής, καθώς χρησιμοποιείται σαν το ιδεολογικό περιτύλιγμα για την κατοχύρωση της επιμόρφωσης. Για αυτό, άλλωστε, θα αποτελέσει -κυρίαρχα- κριτήριο απολύσεων και όχι διορισμών. Πλέον η αξιολόγηση παγιώνεται και πριν κανείς εργαστεί, αφού οι εκπαιδευτικοί θα διορίζονται με βάση τα ακαδημαϊκά κριτήρια. Άρα έχουμε ξεκάθαρο ότι το προσοντολόγιο έρχεται και για τους μόνιμους εκπαιδευτικούς. Το νομοσχέδιο βάζει και πιο επιτακτικά το ζήτημα του πιστοποιητικού Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας, πετώντας το μπαλάκι στις σχολές για να ορίσουν τα μαθήματα που θα το αποτελούν και βάζει όλους τους απόφοιτους των λεγόμενων καθηγητικών σχολών να το αποκτήσουν ακόμα και μετά τον διορισμό (σε βάθος διετίας)!
Η προώθηση του νομοσχεδίου από την κυβέρνηση προσπαθεί, επίσης, να σπείρει τον εμφύλιο στο εσωτερικό των αναπληρωτών και να τους εντάξει σε ένα αέναο κυνήγι προσόντων και πιστοποιήσεων, με στόχο να κυριαρχήσει ο κανιβαλισμός και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους. Βασικό ρόλο σε αυτό παίζει η αποδοχή της μη δυνατότητας να γίνουν μαζικοί διορισμοί και άρα η ένταξη στην κουβέντα του ποιο κριτήριο πρέπει να μοριοδοτηθεί περισσότερο και ποιο λιγότερο, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η διάσπαση.
Οι αναπληρωτές είναι το κομμάτι των εκπαιδευτικών που έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και χρόνια για να παγιωθούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και στην εκπαίδευση. Εργάζονται με λειψά δικαιώματα (άδειες κτλ.), εντατικοποιημένη εργασία (πολλαπλά σχολεία, ωράριο κτλ.) και απολύονται κάθε χρόνο, κάποιοι εδώ και 15-16 χρόνια. Είναι αντικειμενική, λοιπόν, η αγανάκτηση και η ανησυχία τους για το τι θα γίνει από δω και πέρα. Μόνο που αυτή την ανησυχία τους θα πρέπει να την εντάξουν σε ένα συνολικότερο και συλλογικό στόχο, αυτόν της ανάπτυξης απεργιακών κινητοποιήσεων για να ανατραπεί αυτό το νομοσχέδιο, για την Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών και για Μαζικούς Μόνιμους Διορισμούς. Αυτό περνάει μέσα από την διαπίστωση ότι όλοι οι αναπληρωτές πρέπει (και μπορούν) να σταθούν ενωμένοι και αδιάσπαστοι απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης. Και οι αναπληρωτές είναι μια τέτοια δύναμη (και ποσοτικά γύρω στους 30.000), η οποία μπορεί να συμπαρασύρει και τους μόνιμους στον αγώνα και να στριμώξει την κυβέρνηση. Τα αιτήματα για Μαζικούς Μόνιμους Διορισμούς και μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών είναι αυτά που μπορούν αυτή τη στιγμή να ενώσουν όλα αυτά τα κομμάτια που αλληλοτρώγονται.
Είναι γεγονός ότι η κατάσταση κινηματικά είναι πολύ δύσκολη. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν δείξει ότι οι αγωνιστικές διαθέσεις τους φτάνουν μέχρι τον διάλογο με τον πρωθυπουργό. Όμως, και η στάση της αριστεράς υπονομεύει το αίτημα για Μαζικούς Μόνιμους Διορισμούς, είτε μιλώντας για τον συγκεκριμένο αριθμό διορισμών που χρειάζεται (;) (με ποια κριτήρια άραγε;) η εκπαίδευση (ΠΑΜΕ), είτε βάζοντας μπροστά το αίτημα για «κριτήρια να είναι το πτυχίο και η προϋπηρεσία» (Παρεμβάσεις). Κοινός παρανομαστής, επίσης, και των δυο αποτελεί το κυνήγι της ημέρας ψήφισης του νομοσχεδιου σαν την «μάχη των μαχών». Έτσι, δεν βοηθιέται αυτό το δυναμικό, που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο περισσότερο απομακρύνεται από τα σωματεία, να ενιαιοποιηθεί και να συγκροτήσει την πάλη του. Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, είναι κρίσιμο για τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών να πλατύνουν το κοινό απεύθυνσής τους και να συμβάλλουν (με βάση τις δυνάμεις τους) στη μαζική κινητοποίηση ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης.
