Ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι ένα απλό φραστικό ολίσθημα. Οτι εκφράζει μια νοοτροπία. Αλλά ακόμη κι εμάς εξέπληξε το βάθος του πράγματος. Το πόσο μια ορισμένη λογική έχει εμποτίσει τη σκέψη της ηγεσίας του ΚΚΕ. Τόσο που να χάνει πλέον κάθε μέτρο. Γιατί είναι θλιβερό πλέον το θέαμα της κας Α. Παπαρήγα. Ο παραλογισμός στον οποίο την οδηγεί το προεκλογικό της άγχος. Οχι, δεν είναι σκληροί οι όροι που χρησιμοποιούμε. Είναι επιεικείς. Θα “πρεπε ίσως να μιλήσουμε για οπορτουνιστικό παραλήρημα. Και πάλι δεν θα μπορούσαμε να εκφράσουμε τη θλίψη και την οργή που μας διακατέχει παρακολουθώντας τη Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ να «εγκαλεί» το λαό. Να τον «νουθετεί» και «προειδοποιεί». Να τον «απειλεί» με σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς. Το κυριότερο. Να μεταθέτει στο λαό την ευθύνη που σ” ένα μεγάλο της μέρος ανήκει στην ίδια και το κόμμα της. Είναι κατάντια.
Είναι μέρες τώρα που παρακολουθούμε την κα Παπαρήγα να «προειδοποιεί» τους εργαζόμενους ότι «αυτοκτονούν». (ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ). Οτι «αυτοπυροβολούνται». Κι όσο κυλάν οι μέρες κι όσο πλησιάζουμε προς την κάλπη, ανεβαίνουν οι τόνοι. Γίνονται πιο «δραματικοί». «Αν και τούτη τη φορά τα λαϊκά στρώματα δεν αποφασίσουν να ξεκολλήσουν από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι σαν να χορεύουν το χορό του Ζαλόγγου», μας διεμήνυσε τις προάλλες από την Καλλιθέα. Να πρόκειται άραγε περί δράματος ή φαρσοκωμωδίας; Περί άποψης ή εκδήλωσης πανικού; Ο οποίος ενδεδυμένος ύφος αυστηρόν θεωρεί ορθόν να «υπενθυμίσει» πως «μετά την κάλπη κάθε λάθος θα έχει επιπτώσεις στους ίδιους και τις οικογένειές τους».
Και εκεί που μας «καταπλήσσει» είναι όταν αναζητάει την .»έκπληξη». «Καλούμε -λέει- τα λαϊκά στρώματα να κάνουν την έκπληξη. Και η έκπληξη θα είναι να αυξηθούν σημαντικά τα ποσοστά του ΚΚΕ». Κάτι σαν δεκατριάρι δηλαδή! Τόσο «διορατικά» και τόσο «κομμουνιστικά»!
Αν τα έπαιρνε κανείς όλα αυτά τοις μετρητοίς (αν δηλαδή περίμενε να «φωτιστεί», να πάρει «γραμμή» από το ΚΚΕ) θα νόμιζε ότι στην κάλπη αρχίζουν και τελειώνουν όλα. (Για το ΚΚΕ ίσως-για το κίνημα όχι). Οτι στις 7 του Μάρτη θα συμβούν ανέλπιστα πράγματα που δεν τα περίμενε κανείς. Οτι θα “χουμε -άκουσον- κυβέρνηση είτε ΠΑΣΟΚ, είτε ΝΔ. Αλήθεια πότε το αντιληφθήκατε αυτό καλή μας κυρία; Ποιος σας «έκρυβε» την πληροφορία που μόλις την μαθαίνετε εκπλήσσεσθε και αγανακτείτε;
Ναι, αλλά θα έχουμε πακέτα μέτρων υπέρ του κεφαλαίου και ενάντια στον κόσμο της δουλειάς κλπ. κλπ. Κι αυτό πότε το μάθατε; Γιατί αυτή η επίθεση ενάντια στο προλεταριάτο και γενικότερα το λαό έχει ξεκινήσει εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Βέβαια εσείς δεν το «αντιληφθήκατε» τότε, γιατί θεωρούσατε πως βρισκόμαστε σε περίοδο που ο «σοσιαλισμός βρίσκεται σε φάση εφόδου». Πως είναι η ώρα των προοδευτικών δυνάμεων. Και τα δίνατε όλα για την «πραγματική αλλαγή» ευελπιστώντας στη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια το ΠΑΣΟΚ απεδείχθη αυτό που πραγματικά ήταν -αλλά δεν θέλατε να δείτε- και σας «έριξε» με τον «ηγεμονισμό» του. Κι εσείς μετά το «εκδικηθήκατε» συνεργαζόμενοι με την δεξιά του Μητσοτάκη στην επιχείρηση «κάθαρση». Και παρέα με Ανδρουλάκη, Δαμανάκη, Κουναλάκη και άλλους εκλεκτούς κυρίους γνωρίσατε νέο πεδίο δόξης λαμπρόν με την συγκυβέρνηση Τζανετάκη και την οικουμενική. Και όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο «ανταμειφθήκατε» με την συρρίκνωση των δυνάμεών σας στο μισό. «Παλιολαός» κυρία μου. Ηρθε μετά και η ολοκλήρωση της παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες για να «επαληθεύσει» μια ακόμη εκτίμηση του ΚΚΕ (που κατά την κα Παπαρήγα δεν έχει διαψευστεί σε καμιά από τις εκτιμήσεις του). Μερικές τέτοιες «επαληθεύσεις» ακόμα και σωθήκατε.
Κι από τότε καμβάς η αυτοσυντήρηση. Η «ενίσχυση»-διάσωση του ΚΚΕ. Δεν είναι κακό αυτό καθ” αυτό. Είναι μια θεμιτή κατεύθυνση-προσπάθεια. Αλλά υπήρξε μόνο σαν αυτοσκοπός. Σαν στόχος στον οποίο έπρεπε να υποτάσσονται τα πάντα. Ακόμα και οι ανάγκες, οι απαιτήσεις του κινήματος. Μόνο που ένα κομμουνιστικό κόμμα δεν χρειάζεται απλώς «για να μας βρίσκεται». Υπάρχει για να υπηρετεί το κίνημα, το λαό, τους στόχους και τις προσδοκίες του. Να έχει σαν πρώτο του μέλημα την συμβολή στην ανάπτυξη του κινήματος και να ισχυροποιείται και το ίδιο μέσα από αυτή την ανάπτυξη.
Αυτό το «μάθημα» ως φαίνεται δεν το διδαχτήκατε. Στις «αίθουσες» που εντρυφούσατε σας διδάσκανε -χρόνια ολάκερα- τα ακριβώς αντίθετα. Τόσο που να σας γίνει δεύτερη φύση ένας ορισμένος τρόπος αντίληψης λειτουργίας και δράσης. Αυτόν που συνεχίζετε να ακολουθείτε «καθ” έξιν» και σ” όλες τις περιπτώσεις. Οπως πρόσφατα με το ζήτημα του πολέμου στο Ιράκ. Που όχι μόνο αρνηθήκατε αλλά κάνατε ό,τι μπορούσατε για να υπονομεύσετε την κοινή δράση. Αυτή που θα άνοιγε δρόμους για να κατέβει πολύ περισσότερος κόσμος στις διαδηλώσεις. Πιο μαχητικά. Σε μεγαλύτερη διάρκεια. Με όλο και πιο προωθημένα συνθήματα. Που, γιατί χρειάζεται και να το ξαναπούμε αυτό, με τους δοσμένους όρους πολιτική διάταξη και συσχετισμό δυνάμεων μάλλον το ΚΚΕ θα ωφελούσε στη δοσμένη φάση. Και εκλογικά. Τόση μυωπία! Αλλά και τόση «ανασφάλεια». Τέτοιος «φόβος απέναντι στο κίνημα»!
Για να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα πράγματα. Οπως επανειλημμένα έχουμε αναφερθεί, αυτό που θα εμφανισθεί στην κάλπη είναι η έκφραση της κυριαρχίας των δυνάμεων του συστήματος. Δεν διαμορφώνεται αυτή στην κάλπη, έχει διαμορφωθεί προεκλογικά. Οικοδομείται και διαμορφώνεται με χίλιους τρόπους σ” όλο το προηγούμενο διάστημα. Σ” αυτή τη βάση, δεν μπορεί να ανατραπεί στην κάλπη, δεν ανατρέπεται προεκλογικά. Μπορεί να ανατραπεί μόνο με την διαρκή, την επίμονη καθημερινή πάλη, όλα τα προηγούμενα χρόνια και -από δω και πέρα- στα επόμενα. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο σύστημα και τις δυνάμεις του. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Βρώμικη, αλλά δουλειά τους. Δεν βρίσκεται στο λαό. Ο λαός αν υποχρεώνεται να «επιλέγει» μόνο ανάμεσα στις δυνάμεις που εγκρίνει και πλασάρει το σύστημα, είναι επειδή δεν έχει τρόπο να εκδηλώσει τα πραγματικά του «θέλω», τις διαθέσεις και τις προσδοκίες του. Επειδή δεν υπάρχει μια διέξοδος που να προβάλλει με καθαρό, πειστικό και αποτελεσματικό τρόπο.
Το πρόβλημα, λοιπόν, βρίσκεται σ” αυτούς που ο ρόλος τους θα “πρεπε να “ναι να οικοδομήσουν μια τέτοια διέξοδο. Βρίσκεται στην αριστερά. Πρώτα απ” όλα σ” αυτούς που θέλουν να λέγονται κομμουνιστές.
Μόνο που αυτή η αριστερά για να υπάρξει πρέπει να αλλάξει. Να αποβάλλει όλη τη σαβούρα που της έχει φορτωθεί από τη μακρόχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού και του ρεφορμισμού. Να μετασχηματισθεί μέσα από την πάλη (πάλη και στο εσωτερικό της) και στο επίπεδο που απαιτούν σήμερα οι καιροί. Και αυτό θα γίνει.
φ.496, 28/2/04
