Η αντικαπιταλιστική Αριστερά… δίνει έμφαση στην πρόταση για ανατρεπτική κοινή δράση όλης της Αριστεράς και των αριστερών διαφοροποιήσεων από τη βάση του ΠΑΣΟΚ, στο μαζικό κίνημα. Φιλοδοξεί για ένα ξεχωριστό εκλογικό αποτέλεσμα, που θα δώσει ώθηση και αυτοπεποίθηση στους αγώνες της επερχόμενης κοινωνικής και πολιτικής αναμέτρησης. Γι’ αυτό καλεί σε συμμετοχή στις εκλογές και όχι σε αποχή που βολεύει ειδικά το ΠΑΣΟΚ…
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το πρωτοσέλιδο του ΠΡΙΝ(19/9/2010) που μας καλεί σε συμμετοχή στις εκλογές του περιβόητου Καλλικράτη. Του εκτρώματος, όπως λέει το ίδιο σε άλλες σελίδες, που αποτελεί μία αντιδραστική εφαρμογή της πολιτικής του μνημονίου στο πεδίο της λεγόμενης τοπικής Αυτοδιοίκησης. Του εκτρώματος που θα φέρει απολύσεις, διάλυση του δημόσιου σχολείου, των νοσοκομείων, υποβάθμιση των όποιων κοινωνικών παροχών, εξαφάνισης των οποίων ψηγμάτων του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, φορομπηξία και λοιπά και λοιπά.
Αντί λοιπόν να μας καλέσει το ΠΡΙΝ να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτό το τερατούργημα και να μην το νομιμοποιήσουμε πολιτικά μέσα από την εκλογική διαδικασία, κάνει μια τεράστια κολοτούμπα. Μας λέει ότι η αποχή από τις εκλογές του Καλλικράτη βολεύει, ειδικά το ΠΑΣΟΚ. Ειδικά την κυβέρνηση, γιατί ενδεχομένως υπονοεί ότι βολεύει και τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ, τους βιομηχάνους τους εφοπλιστές τους, τραπεζίτες την ΕΕ και το ΔΝΤ. Μάλλον ο γράφων να θεωρεί πως αν κάνουμε αποχή, το ΠΑΣΟΚ κυρίως, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, θα τρίβουν τα χέρια τους.
Στο ίδιο πρωτοσέλιδο γίνεται αναφορά και στις επιδιώξεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και του ΝΑΡ βεβαίως, που σύμφωνα με το γράφοντα φιλοδοξεί ένα «ξεχωριστό εκλογικό αποτέλεσμα που θα δώσει ώθηση και αυτοπεποίθηση στους αγώνες της επερχόμενης κοινωνικής και πολιτικής αναμέτρησης». Η απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας. Η αναπαραγωγή, με άλλες διατυπώσεις, της ίδιας ρεφορμιστικής λογικής που έχουμε δει γραμμένη, ειδικά στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση για τις ευρωεκλογές. Και που θα δυναμώσει, αν τα γκάλοπ δείξουν ότι ο λαός αηδιασμένος από την πολιτική του μνημονίου, της κυβέρνησης και της τρόικας δεν τους κάνει το χατίρι και δεν πάει στις κάλπες.
«Αν με ψηφίσεις και με δυναμώσεις εκλογικά θα πάρεις ελπίδα, θα αποκτήσεις αυτοπεποίθηση και θα βγεις με φορά να αγωνιστείς». Η δύναμη στην ψήφο, λοιπόν, και όχι στους ταξικούς αγώνες. Αυτή η ρεφορμιστική λογική είναι που βολεύει την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες. Που θεωρεί ότι ο λαός θα πάρει κουράγιο και δυνάμεις μέσα από τις εκλογές και όχι τη λαϊκή αυτοοργάνωση του για αντίσταση και ανατροπή.
Το σύστημα μπορεί με επιτυχία, αφού είναι στην εξουσία, να διαχειριστεί ένα «κακό» εκλογικό αποτέλεσμα. Να ενισχύσει αυτόν, ή τον άλλο πολιτικό του εκφραστή, αυτή ή άλλη πολιτική δύναμη. Με γνώμονα κάθε φορά την αναπαραγωγή του και την κυριαρχία του πάνω στην εργατική τάξη και το λαό.
Αυτό που δεν μπορεί με ευκολία να διαχειριστεί το σύστημα είναι τους μαζικούς ταξικούς, έξω από τα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και των μικροκομματικών επιδιώξεων της ρεφορμιστικής Αριστεράς, αγώνες. Αυτό που τρομάζει το σύστημα είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που διαδηλώνουν, απαιτούν, διεκδικούν την ανατροπή του μνημονίου και της πολιτικής που υποθηκεύει κυριολεκτικά το δικαίωμά μας να ζούμε.
Αλλά το τι βολεύει ή δεν βολεύει κάθε φορά το σύστημα, φαίνεται ότι σχετίζεται με το τι βολεύει ή δεν βολεύει τις μικροκομματικές επιδιώξεις εκλογικής καταγραφής και παρουσίας στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό των ηγεσιών των κομμάτων της Αριστεράς, μεγαλύτερων και μικρότερων.
Ας κάνει απολογισμό ο συντάκτης του ΠΡΙΝ για το πόσα πράγματα στα οποία έπαιξαν ρόλο δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βόλεψαν ειδικά το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι η στάση συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που, οι κάτω από το τραπέζι, συνεννοήσεις τους με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ εκφράζονταν σε κάθε εργατική διαδήλωση με τσακωμούς, διαφορετικά μπλοκ, διαφορετικά ραντεβού, άγονες αντιπαραθέσεις.
Δεν είναι η σύγχυση που προκαλούσε η γραμμή της δήθεν ενότητας της Αριστεράς και της συνεννόησης με δυνάμεις κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ για την συγκρότηση μεγάλων παναριστερών ψηφοδελτίων που θα κάνουν την έκπληξη στις νομαρχιακές και περιφερειακές εκλογές.
Δεν είναι οι αντιθέσεις που απορρέουν από τις διαφορετικές αντιλήψεις για τις σχέσεις με τους μεγάλους της Αριστεράς που έχουν τραυματίσει και παραλύσει το συντονισμό των σωματείων.
Δεν είναι η αδυναμία κοινής δράσης όλου αυτού του δυναμικού αριστερών και ανένταχτων αγωνιστών ενάντια στην πολιτική του μνημονίου που έχει πάρει διαστάσεις τρέλας μπροστά στην αγωνία για τη συγκρότηση ψηφοδελτίων και συμμετοχής στις εκλογές του Καλλικράτη.
Δεν είναι οι αντιθέσεις που έχουν εκφραστεί στα πλαίσια των επιτροπών αγώνα όταν η ενότητα στη δράση ενάντια στην πολιτική του συστήματος δίνει τη θέση της στις αντιπαραθέσεις για το σε ποιο ψηφοδέλτιο θα συμμετάσχεις και τι θα ψηφίσεις στις νομαρχιακές εκλογές.
Σάμπως και δε βολεύεται το σύστημα όταν οι δυνάμεις που επικαλούνται την ενότητα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και την ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου και λοιπά και λοιπά, συναγωνιστές υποτίθεται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανοίγουν με μανία τα κεφάλια ο ένας του άλλου με λοστάρια. Τι σόι διαπαιδαγώγηση είναι αυτή που το κύριο θέμα γίνεται το ποιός έχει την πρωτοκαθεδρία και σε ποιόν ανήκουν οι καρέκλες σε διάφορες σχολές. Τη στιγμή που το φοιτητικό κίνημα δηλώνει απών από τη συμμετοχή του στους αγώνες και που δεν έχει καταφέρει να παίξει ρόλο πρωτοπορίας παρά τη βάρβαρη επέλαση που ζούμε.
Ας έχει ο συντάκτης του ΠΡΙΝ ανοιχτά αυτιά και τα μάτια του για να καταλάβει πραγματικά τι σημαίνει να είναι στους δρόμους διάφοροι κλάδοι που θίγονται και η Αριστερά να τους προτείνει να την ψηφίσουν για να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση.
Αυτοί που αγωνίζονται έχουν αυτοπεποίθηση κι αυτοί που θα μπουν στους νέους αγώνες θα έχουν και αυτοί αυτοπεποίθηση. Το μεγάλο ερώτημα είναι σε αυτή τη φάση και γι” αυτές τις εκλογές του Καλλικράτη να μην καθυστερήσει-παραμεριστεί η ανάγκη για ταξικούς μαζικούς αγώνες και κοινή δράση για ένα ευρύτερο ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ με τη δήθεν διέξοδο που προσφέρουν οι εκλογές.
Δεν γνωρίζουμε πόσο θα είναι το ποσοστό της αποχής. Είμαστε όμως απόλυτα σίγουροι για το πως σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, τα αστικά κόμματα και η ρεφορμιστική αριστερά θα αντιμετωπίσουν αυτό το ζήτημα. Ποια διλλήματα θα βάλουν, τι εκβιασμούς θα εξασκήσουν στο λαό.
Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι ενάντια στο λαό και βολεύει ειδικά το ΠΑΣΟΚ και ειδικότερα το σύστημα. Η υποτιθέμενη δηλαδή εκλογική σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων του μνημονίου, το ΠΑΣΟΚ και τα εξαπτέρυγα του και από την άλλη των δυνάμεων του λεγόμενου αντιμνημονίου.
Η δεξαμενή του αντιμνημονίου όπου θα κολυμπήσουν όλοι. Και η ΝΔ. Και τα κόμματα της Αριστεράς που θα προσπαθούν να πουν γιατί αντιπαρατίθεται με το μνημόνιο σε διαφορετική λογική απ αυτή ΝΔ. Η ουσία είναι ότι η αντιπαράθεση «ναι ή όχι στο μνημόνιο» μέσα από τον Καλλικράτη είμαι μία αντιπαράθεση εξόχως εκλογική, όπου η ενίσχυση αυτής ή της άλλης πλευράς στην πραγματικότητα δεν έχει να προσφέρει τίποτα στη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων και στο δυνάμωμα των αντιστάσεων στην πολιτική του συστήματος. Είναι σε εξέλιξη ένα ακόμα πολιτικό δράμα σε βάρος του λαού. Να εκβιαστεί να θεωρήσει ότι η μόνη διέξοδος του είναι η λεγόμενη δύναμη της ψήφου του.
Πρώτης τάξης, λοιπόν, ευκαιρία δίνετε στο ΠΑΣΟΚ να κερδίσει χρόνο και αξιοποιώντας τη στήριξη κέντρων εξουσίας και με τα μέσα προπαγάνδας που διαθέτει να κρατηθεί εκλογικά. Να επικαλεστεί το ότι αυτό γνωρίζει τα προβλήματα και, παρά τις διαφωνίες του με το μνημόνιο, έχει μια κυβέρνηση ρεαλιστική που κάνει μεταρρυθμίσεις και ακολουθεί αυτό το δρόμο για να σώσει τη χώρα από την κρίση και την πολιτική της προκατόχου της. Αλλά και η ΝΔ χρειάζεται την κολυμπήθρα του Σιλωάμ των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών για να ανακάμψει παίζοντας το χαρτί του εκφραστή του λαϊκού θυμού και της αντίθεσης στο μνημόνιο κερδίζοντας πόντους για ενδεχόμενες ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις. Αυτό είναι που βολεύει ειδικά το ΠΑΣΟΚ και ειδικότερα το σύστημα.
