«Δεν υπάρχει καμιά ιδέα στον κόσμο που να μην έχει τα σημάδια της πάλης των τάξεων»
Μάο Τσε Τουγκ
Μας έχει συνηθίσει το σύστημα να κάνει αφιερώματα για να τιμήσει, να στιγματίσει ή να αναδείξει, πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις. Έτσι, απλώνει και οξύνει την προπαγάνδα του, χώνει τη σάπια ιδεολογία του παντού, αθωώνει πάντα τον εαυτό του τον οποίο παρουσιάζει ως λυτρωτή. Δεν διστάζει να αφιερώσει ημέρες ακόμα και στα θύματά του. Μια τέτοια ημερομηνία είναι η 25η Νοεμβρίου που έχει ορισθεί ως «Διεθνής μέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Θέλοντας να αποποιηθεί τις ευθύνες του, οι μηχανισμοί προπαγάνδας του συστήματος δουλεύουνε στο φουλ για να πείσουν πως ο εχθρός της γυναίκας είναι γενικά και αόριστα το άλλο φύλο. Χρησιμοποιούν τον όρο «γυναικοκτονία» γιατί έτσι πιο εύκολα μπορούν να μιλήσουν για ιδιαίτερες περιπτώσεις και ειδική αντιμετώπιση. Γι’ αυτό στα άρθρα, στα σποτάκια και τις ενημερωτικές εκπομπές δεν θα συναντήσει κανείς ούτε θα ακούσει ποτέ τη λέξη «τάξη» και τα παράγωγά της. Όλα είναι αταξικά. Δεν υπάρχει αστική κι εργατική τάξη. Υπάρχει μόνο άντρας που καταπιέζει και γυναίκα θύμα. Η βία δεν έχει ταξικό πρόσημο αλλά μόνο φυλετικό. Δεν υπάρχει καπιταλισμός αλλά πατριαρχία και το επαναστατικό υποκείμενο είναι η γυναίκα! Βάζουν ίσα και όμοια τη βολεμένη αστή με την διπλά εκμεταλλευόμενη εργάτρια. Στον καπιταλισμό η γυναίκα καταπιέζεται διπλά, στη δουλειά και στο σπίτι, από τον καπιταλιστή κι από το άλλο φύλο.
Τα ονόματα των δολοφονημένων γυναικών είναι πολλά. Κάθε μια αφήνει ως ανάμνηση μόνο το μικρό της όνομα. Τελευταία ήταν η Νεκταρία, μητέρα τεσσάρων παιδιών. Η σημερινή μέρα δεν είναι αφιερωμένη σε αυτά. Δεν είναι καν αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες. Στη χώρα μας, οι φτωχές Αφγανές λιώνουν στα κέντρα κράτησης προσφύγων και η σύζυγος του πρωθυπουργού υποδέχεται τις καλοντυμένες Αφγανές. Δεν είναι όλες οι γυναίκες ίσες.
Το σύστημα είναι ο βιαστής και ο δολοφόνος της γυναίκας. Όλα δείχνουν πως ο αριθμός των δολοφονημένων γυναικών αυξάνεται όσο αυξάνεται και βαθαίνει η καπιταλιστική εκμετάλλευση, όσο αυξάνεται η ανεργία, όσο στερείται τα δικαιώματά του ο λαός, όσο φασιστικοποιείται το σύστημα.
Κάθε έγκλημα έχει τις ρίζες του στο σύστημα. Η κυριαρχία των λίγων πάνω στους πολλούς ως δεδομένο που δεν αλλάζει, η λογική πως ο ισχυρός επιβιώνει, η παρουσίαση της ανισότητας ως φυσικής κατάστασης είναι η βάση της κυρίαρχης ιδεολογίας που γεννά και διαπαιδαγωγεί κάθε είδους εγκληματία. Σε ότι αφορά στις δολοφονίες γυναικών σημαντικό ρόλο παίζουν εκτός από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις στην παραγωγή και οι ανισότιμες σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, η επί χιλιάδες χρόνια κυριαρχία του άντρα. Η αντανάκλαση αυτών των σχέσεων στο εποικοδόμημα, διαμορφώνει τις αντιλήψεις και τις προκαταλήψεις για τη θέση και το ρόλο της γυναίκας. Η αναμέτρηση με αυτές τις αντιλήψεις που για χιλιάδες χρόνια είναι ριζωμένες σε πολιτισμούς και θρησκείες και στηρίζουν τη φιλοσοφία τους στην ταξική δομή της κοινωνίας είναι απαραίτητη.
Ένα σύστημα που βασίζεται στη βία για να διαιωνίσει την εκμετάλλευση, που απ’ τη φύση του παράγει βία έναντι των καταπιεσμένων, δεν έχει σκοπό να την «αντιμετωπίσει».
Τα μέτρα που επιλέγουν να πάρουν οι διάφορες κυβερνήσεις στα πλαίσια της επίθεσης στον λαό, έχουν ως πρώτο θύμα τη γυναίκα. Μέσα από τον νόμο για τη συνεπιμέλεια, τους αντεργατικούς και αντιασφαλιστικούς νόμους, την αστυνομοκρατία, συνολικά την επίθεση που εξελίσσεται, αναδίδεται ο σκοταδισμός και η ιδεολογική μπόχα του συστήματος που στοχοποιεί και απαξιώνει τη γυναίκα.
Όσο θα υπάρχει αδυναμία απάντησης στην επίθεση, θα αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης των καταπιεσμένων και των πιο αδύναμων και θα βγαίνει στην επιφάνεια το άγριο και το ζωώδες των ανθρώπων.
Η γυναίκα που εντάσσεται στην ταξική πάλη κάνει το πρώτο αποφασιστικό βήμα στον δύσκολο δρόμο του αγώνα για τη χειραφέτησή της. Η συμμετοχή της γυναίκας στην ταξική πάλη δεν φέρνει μόνο κατακτήσεις και δικαιώματα, διαπαιδαγωγεί με τα ιδανικά της, χτίζει πάνω στη συντροφικότητα τις ανθρώπινες σχέσεις, παράγει πολιτισμό.
